Si Quincy ay isang human na namumuhay kasama ng isang pack ng werewolves na kinamumuhian siya. Kahit na ang kanyang sariling nanay ay nakikita siya bilang isang drunken mistake. Lumayas siya na may aim na mabuhay ng normal kasama ang mga human, pero nakilala niya si Prince Caspian. Hindi siya human; hindi siya wolf... Ano siya? Ang tanging bagay na sigurado siya ay si Prince Caspian ang pinakamagandang lalaki na nakita niya — at parang mesmerized din ito sa kanya! Pero galing sila sa magkaibang mundo...
Age Rating: 18+
Prince Caspian Romanov
Banehallow Palace, Russia
Ang aking trusted assistant, si François, ay hawak ang aking robe habang bumabangon ako sa kama. Mga mahahabang binti na nakapulupot at mga kamay na perfectly manicured ang nag-stick out sa ilalim ng mga kumot.
"Gisingin mo siya at sabihan mo si Beckett na ihatid siya pauwi," sabi ko kay François habang sinusuot ko ang aking robe.
"Your Highness... Saan ka sa palagay mo pupunta?" sabi ng isang malambing at nakakaakit na boses mula sa kama.
Pagkalipas ng isang segundo, ang kanyang inaantok na mukha na may mga magulo na ringlet ng brown hair ay lumitaw mula sa ilalim ng kumot.
"Matutulog na ako. Kailangan mong umuwi," maikli kong sabi, handa nang umalis.
"Pero, Prince Caspian, nasa kama na tayo. Ibig kong sabihin ikaw ay..."
Tumayo siya mula sa kama ng wala man lang kahit anong suot at dumikit sa likuran ko. Ang kanyang mga kamay ay nagsimulang gumala sa aking dibdib at pababa sa aking lower region.
Hindi man lang nag-bat ang mga eyelid ni François. Masyado na siyang maraming nakita dati.
"Bumalik ka sa kama at pasasayahin kita, Your Highness." Lalong naging bold ang mga kamay niya.
Inalis ko ang kanyang mga daliri sa akin at muling itinali ang aking robe. Hindi ko karaniwang kailangan ulitin sa mga tao ang dapat gawin.
"Bakit hindi natin pwedeng i-spend ang buong gabi ng magkasama?" Nararamdaman ko ang pag-pout niya sa likuran ko. Nagiging clingy siya. Ayoko sa clingy. "Bakit hindi ako pwedeng matulog sa kama mo?"
Nope, hindi siya makakalapit sa aking private quarters.
"Last night was magnifique, my prince."
Siyempre, iyon ang iisipin niya. Dalawang beses ko na siyang nakasama, at nagsasawa na ako. Maganda siya, katulad ng karamihan sa mga babaeng lycan, pero ito na ang huling pagtapak niya dito.
"Anong oras na, François?" Tanong ko sa aking assistant habang sinusuot sa aking tsinelas bago ako lumabas ng kwarto.
"Halos alas kwatro na ng umaga, Your Highness," sagot niya matapos na sulyapan ang kanyang relo sa bulsa.
"Prince Caspian! Please..." Naririnig ko ang kanyang whiny na boses sa likuran namin.
"Siguraduhin mong nakabihis siya. Pagkatapos i-escort siya palabas," sabi ko kay François, kahit na alam kong hindi niya kailangan ng instruction.
"Sisiguraduhin kong nakalabas na siya bago siya makita ng sinuman o malaman ng queen ang tungkol sa kanya," sagot niya.
Tumango ako kahit wala akong pakialam kung makita ni Mother ang aking latest conquest. Sa totoo lang, mas mabuti kung malaman niya. Huminto ako sa paglalakad. "François?"
"Yes, Your Highness?"
"Siguraduhin na i-escort mo siya sa main entrance," sabi ko sa kanya. Lumalaki ang ngiti ko. Malalaman ito ni Mother.
"Bobo ka, alam mo ba yun?" sabi ng pinsan kong si Constantine. Walang doubt na narinig niya ang tail end ng mga instruction ko kay François.
"Oh, alam niya iyon," ungol ni Lazarus.
Nag-rerelax na ang aking mga balikat, at ang aking mood ay nag-improve agad nang malaman kong napapalibutan na ako ng aking trusted friends.
Narating ko ang east wing ng palasyo kung saan ako pwedeng maging aking sarili. Kung nasaan ang aking pack members. Ang aking pamilya.
Bilang crown prince, natutunan ko nang napaka-aga at sa mahirap na paraan na hindi lahat ay mapagkakatiwalaan.
Lahat may gusto mula sa akin. Iniingatan ko ang mga iilang pinagkakatiwalaan kong mga kaibigan.
Si Lazarus ang guardian at head of security ko. Siya rin pala ang pinsan ni Constantine mula sa mother’s side.
Ilang siglo na kaming magkasama. Lahat kami ay magkakasing-tangkad, around six feet five, pero si Lazarus, na isa sa aming best warriors, ay mas malaki ang katawan.
"Ano ang ginagawa niyong dalawa at wala kayo sa kama sa oras na ito? Wala ba kayong mates para pasayahin?"
Pareho nilang natagpuan ang kanilang mga mate o sa halip ay "erasthai" para sa amin mga lycans. Lucky bastards.
Ang kanilang mga mate ay bahagi na rin ng aming maliit na pack. Natagpuan ni Lazarus ang kanyang erasthai, si Serena, over sixty years ago.
Inangkin ni Constantine si Genesis three years ago. Parang mga kapatid na sa akin sina Serena at Genesis.
"Sinasamahan ni Genesis si Penny sa airport habang nag-uusap tayo," sagot ni Constantine.
"Ano? Ngayon?" Tinanong ko siya. "Hindi man lang naghintay ang aking Beany para magpaalam? Wala siyang sinabi tungkol sa pag-alis niya kagabi."
Si Penny, o Beany na tawag ko sa kanya, ang matalik na kaibigan ni Genesis. Natuklasan namin na siya ang erasthai ni Commander Darius Rykov, isa sa aming malapit na kaibigan.
Tinanggap namin siya bilang isa sa amin, kahit na hindi pa siya inaangkin ni Commander Darius, na ikinalulungkot namin.
Siya ay mapagkakatiwalaan, matapat, at malakas... kahit na napaka-pikon. Natutuwa ako sa pang-gugulo sa kanya.
"May nangyari siguro kagabi para umalis siya. Ayaw niya sabihin kung ano ito, pero mukhang upset siya," paliwanag ni Constantine.
"Nabanggit ni Darius na may iba siyang gustong markahan," ang sagot ni Lazarus.
"Edi tanga siya!" Ungol ko. Hindi ako naniniwala na naiisip niya ring markahan ang iba kahit na natagpuan niya ang kanyang erasthai.
"Huwag kang makisali," babala ni Lazarus. Hindi ako gagawa ng ganoong mga pangako.
"Oo, masyado kang maraming problema, Caspian," pagsang-ayon ni Constantine.
"Magkakagulo kapag narinig ng queen ang tungkol sa iyong latest indiscretion. Paalisin mo ba naman sa main entrance."
Umiling siya sa aking newest stunt. "Sasabog ang impyerno."
O, inaasahan ko iyon.
Ngumiti ako at hinila ang pinto pabukas nang maabot namin ang aking kwarto. Binigyan ko sila ng mabilis na pag-saludo bago ako mawala sa loob. Naghihintay ako ng pagsabog ng impyerno.
***
Palaging may tensyon sa pagitan namin ni Mother. Bilang crown prince, may responsibilidad akong mag-mate at palitan ang tatay ko sa trono.
Ang aking ina, si Queen Sophia, ay nilinaw ang choice niya sa anyo ni Lady Celeste, ang anak ng isa sa kanyang pinakamalapit na kaibigan.
Kalimutan na ang idea ng paghahanap ng aking erasthai. Markahan si Lady Celeste at maging hari.
Bilang isang lycan, ipinanganak kami para makilala ang The One. Ang aming erasthai. Ang aming life force.
Ang tumatawag para sa aming kaluluwa. Ang magfi-fit sa amin ng higit pa sa pisikal, sa pangkaisipan, at sa espiritual na aspeto kapag namarkahan at inangkin na namin.
Pwedeng ako ay isang player, pero kapag nabuhay ka ng daan-daang taon habang naghahanap, nagsisimula na gumapang ang kalungkutan.
Alam ko na walang dami ng meaningless hookups ang magpaparamdam sa akin ng kabuuan.
Lahat ng mga babaeng nakaka-hook up ay ko alam ang score. Karamihan sa mga ito ay mga sophisticated socialite. Tiyak na walang blushing virgins. Alam nila kung anong makukuha nila sa akin. Pag-sasaya lang.
Gayunpaman, ang ilan ay nagiging clingy. Karamihan sa kanila ay umaasang maging susunod na reyna.
Tumanggi akong markahan ang sinuman. Hindi kailanman masa-satisfy ang aking kaluluwa sa pagmamarka sa ibang tao bukod sa mate ko. Tiyak na hindi iyon si Lady Celeste. Hahanapin ko ang aking erasthai balang araw. Kailangan kong hanapin siya.
Gaya ng inaasahan, sumabog nga ang impiyerno. Nagkaroon kami ng aking ina ng isang malaking pagtatalo kinaumagahan.
Winasak ko ang ilang bahagi ng palasyo dahil sa pagtatalo, kasama ang aking sariling kwarto.
Ang laban ay mayroon ding inaasahang resulta: in-encourage ako ng aking ama na si King Alexandros na magpahinga.
Nangangahulugan iyon na malaya akong manatili sa Banehallow Palace at Russia sa loob ng ilang taon. May plano ako.
"Dalian mo na, Red, ibato mo na ang dart," urge ko kay Genesis matapos ang aking huling dart na lumapag sa isang lugar sa gitna ng Lake Huron.
Oo, tama. Ang aking grand plan ay ang magbato ng isang dart sa mapa para malaman kung saan namin sasayangin ang mga susunod na taon.
"Napakabobo nito, Caspian. Pagbabato ng dart? Talaga? Bakit hindi na lang tayo pumili ng magandang college na nag-ooffer ng magandang program na gusto natin, mag-apply tulad ng ginagawa ng mga normal na tao, at pumunta na lang?"
Boring.
"Walang kwentang paraan iyon. Tyaka, mas masaya ito," sabi ko. "Tingnan mo, sa huling pagkakataong ginawa ko ito, nakilala mo si Constantine. Iniisip mo pa ring kabobohan ito?"
At least plano ko na mag-aral sa college sa halip na isang high school tulad ng last time. Ang mga taong ito ay dapat na nagpapasalamat. Nasaan ang pasasalamat?
"Sige na nga!!!! Akin na iyan!" bulalas niya sa inis.
Sumusumpa ako sa tingin ng kanyang mga mata na mas gugustuhin niyang ibato iyon sa aking noo. Oh, Red.
Alam kong naiinis siya kapag tinawag ko siyang Red, pero sa kanyang distinctive red hair at kabaliwan, nagfi-fit ito.
"Sinabi mo ba sa iba pa na ganito mo pagpapasyahan ang gagawin nila for the next few years? Sa pagbato ng isang dart sa mapa?"
Napapikit siya at naghahanda na mag-aim.
"Hindi! Ikaw lang ang sinabihan ko ng secret. Dapat maging honored ka, Red."
Ang dart ay nag-whizz sa hangin at nag-land mismo sa gilid ng USA. Malapit sa karagatan.
"Ayan na! Nagsalita na ang dart. I-pack mo na ang bag mo, Red. Pupunta tayo sa California."