Feelin the Burn

Hannah

"Sa pagtingin dito sa test results na ‘to, kailangan nating pag usapan ang lifestyle changes." Umupo si Dr. Isaacs sa tapat ko at nag-sigh habang ini-scan ang laman ng file ko bago tumingala sa akin.

"Pumupunta ako sa gym." Most people assumed na hindi, based purely sa size ko, pero madalas akong naglalakad sa mga treadmill o gumagamit ng light weight machines. Parang wala namang pagbabago, pero pumunta pa rin ako.

“Alam kong ginagawa mo ‘to, at isang blessing na tina-try mong mag-stay na active. But we need to start looking at a whole-body approach.” Sumilip ang older woman sa bridge ng kanyang glasses na may calculating look.

“Dr. Isaacs, naiintindihan ko. I’m a big girl. I’ve always been a big girl. Nag-try na rin akong mag-diet dati, pero hindi gumana.”

Ang aking weight ay isang ongoing conversation sa bawat medical professional at family member for as long as naaalala ko.

Medyo nadagdagan ang weight ni Han... Laging ganun.

Hindi ako kalakihan, pero definitely na hindi ako skinny at I never had been.

"Sa palagay ko kailangan nating makipag-usap sa isang nutritionist and get you into something a little more strenuous kesa sa paglalakad sa treadmill nang ilang beses sa isang linggo."

Na-cringe ako sa salitang strenuous, pero alam ko na para magkaroon ng difference, kailangan kong mag-try ng something new.

“Hindi magkakaroon ng difference. It never does. Okay lang sa akin ‘yon.” Saying na resigned na ako sa fate ay medyo dramatic—tapos na akong i-please lahat.

"Pwedeng okay lang sayo ‘yun pero having a heart attack or stroke bago ka mag-forty will be a lot harder to come back from," sabi ni Dr. Isaacs na may frown.

She wasn’t pulling any punches today, pero naisip ko na medyo dramatic siya.

"Hindi ako magkaka-heart attack." Medyo nanginginig ang boses ko na parang tina-try kong i-convince ang sarili ko as if ang health problems ay inevitable.

"Ang cholesterol mo ay elevated, ang stress test ay nagi-indicate na nagde-develop ka na ng blockage at ang body fat percentage mo ay nasa morbidly obese range."

Okay, siguro medyo malapit ako sa unhealthy line.

"Hindi ko sinasabi sa iyo na maging isang supermodel. Sinasabi ko sa iyo na kailangan mong seryosohin ang health mo." Si Dr. Isaacs ay mukhang genuinely concerned, pero sa aking late twenties, nahirapan akong seryosohin ang information na ‘to.

“Sige. Ano ang kailangan kong gawin?" Tanong ko habang nag-smirk siya sa sagot ko.

"Mayroon akong list ng personal trainers na merong programs na pwede sa abilities mo," sabi niya habang nagta-type siya ng something sa computer sa desk.

"Hindi. Ayoko ng personal trainer. Lagi nila akong sinisimulan na i-lecture tungkol sa keto at Atkins na ‘yon."

Hindi ko dadalhin ang sarili ko sa isa pang sitwasyon kung saan tinuruan ako ng isang “fitness professional” tungkol sa life choices ko.

“Ang ilan sa kanila ay nagtuturo ng group instruction. Pwede tayong mag-start dun para makita kung gano ka ka-comfortable." Ang arched eyebrow na itinutok niya sa direction ko ay nagi-indicate na she was not planning to let this go.

“Please don’t let them single me out. Ayaw kong maging lone fat girl sa classes na ‘yon at ‘pag tinititigan ako ng lahat." Nanginginig ang boses ko habang huminga nang malalim.

“Mag-recommend ako ng high-intensity interval training classes sa start. You can go at your own pace, ease your way in."

She made it sound easy, but I knew it was anything but. Parang torture lang. High-intensity anything ay tunog torture.

"Kailangan ba talaga ‘to?" Tanong ko, alam kong hindi siya magbu-bulge.

“I’m gonna be honest, Hannah. Concerned ako tungkol sayong overall body fat percentage na gumagawa ng major health problems for you down the line."

Well, 'yon ay ominous. Dr. Isaacs pretty much nailed the coffin shut on me protesting this.

"Ipapabigay ko sa nurse ko ang contact information para sa fitness studio na I think dapat mong tingnan."

"Salamat." napa-sigh ako. The woman really was just trying to do her job. Alam ko ‘yon...pero hindi ko kailangang magustuhan.

Napuno ng crinkling sound ang small room habang nag-shift ako sa uncomfortable white paper sa ilalim ng bare butt cheeks ko. Ang aking apparently too large bare butt cheeks.

“Gusto kong mag follow-up appointment ka three months from now. Gusto kong i-monitor ang progress mo. Ang goal natin ay iwasan mo ang medications kung kakayanin."

Tumayo siya at nag-nod bago nawala sa pintuan ng exam room at isinara ito sa likod niya.

Ibinalik ko ang aking leggings at flowy top—it hid a multitude of sins, at hindi ko feel na mag-dress up sa pag punta sa doctor’s office.

"Knock, knock." Isang chipper voice ang narinig mula sa kabilang side ng closed door.

“I’m good.” Napa-sigh ako habang pinaglaruan ng daliri ko ang sheet sa lap ko.

“Hannah?” Isang tall, slender brunette ang sinilip ang kanyang ulo sa corner na may hawak na tablet.

“Ako ‘yon,” sagot ko, hoping na hindi masyadong bitter ang boses ko. Syempre, mukhang supermodel ‘yung nurse.

“Okay…so ibibigay ko sayo ang contact information para sa ilan sa mga coach sa fitness studio that I think would work for you. Personally, nag-try akong makipag-usap kay Jordan.”

She winked habang tinutulak niya ang isang packet of information sa akin.

“Uh…may mga babaeng coaches ba sa listahang ‘yon?” Tanong ko habang kagat lips. Nai-intimidate ako sa mga male fitness trainers.

Who was I kidding…lahat ng fitness trainers ay nai-intimidate ako, pero ang six-pack-laden, sweaty god na nagsasabi sa akin kung gaano ako ka-out of shape did not sound like my idea of a good time.

Nag-nod si Nurse Kellie habang nakaturo sa isang pangalan sa gitna ng listahan.

“Meron. Pero si Jordan ay probably ang the best. Tinulungan niya ang husband ko once nakalabas siya sa rehab center after shoulder surgery,” sabi niya sa akin, medyo may halong awe sa boses niya.

Higit pang dahilan para lumayo sa Jordan na ‘to.

"Naiintindihan niya na ang mga tao ay may totoong buhay at nagta-try maka-develop ng fitness plan that makes it easy to stay committed."

"Pero pwede akong pumunta dito...uh..." Binaba ko ang listahan sa unang babae na nakita ko. “Mallory?”

Nag-make face ang nurse at nag-nod. “Pwede…pero duda ako na kumain siya ng carb in the last ten years, kaya she might not be your style.”

"Since lahat ng nakain ko ay carbs."

Binigyan niya ako ng mapang-asar na tingin na sinundan ng kanyang easygoing smile. “Uy…lahat tayo ay nagsta-start somewhere. I'm proud of you for being open-minded about this."

Hindi ganun ang nafi-feel ko, pero alam kong kailangan kong subukan.

Ang pagiging isang maliit na chubby as a teen ay nag-morph into being a lot chubby as an adult. Nangyari ‘to nang napakabagal I didn’t recognize na ito ay isang problem until it was apparently a big problem.

Isang problem na ine-expect na ngayon ni Dr. Isaacs na makocontrol ko.

“Handa akong mag-try. Pero the first one sa mga 'coaches' na pagtawanan ang aking thighs for being best friends will get an earful."

I tried to sound intimidating, pero hindi ko maloloko ang sarili ko much less Nurse Kellie. The first time may sinabing masama ang isa sa mga coach na ‘to, alam kong ito na ang last time na papasok ako sa isang stupid fitness studio.

“I promise Jordan won’t. Baka pinaghirapan ka niya at papagawa ng mga exercises ayaw mo, pero hinding-hindi niya ifa-fat shame,” tugon ni Kellie habang tinatapik ang kamay ko.

“Here…this is a four-class free pass. Pumunta ka lang at mag-try ng few classes muna. Pagkatapos ay pwedeng mag-worry ka na sa pakikipagusap kay Jordan later," advice niya habang may binigay na papel sa kamay ko.

Kaya ko yan. Magaling akong maging anonymous.

“I look forward to seeing kung gaano kalayo ang narating mo pagbalik mo in a few months,” sabi niya nang may encouraging smile.

"Walang pressure, ha?" Ngumiti ako pabalik nang tumayo siya at pumunta sa door.

“You’ll do great.”

Hindi ako convinced na totoo ang words niya, pero tina-try ko.

"Salamat," tahimik kong sagot. Sa tingin ko. Hindi pa rin ako sure sa buong bagay na ‘to. Pero kailangan kong gumawa ng something kung gusto kong iwasang i-fill ang aking medicine cabinet ng prescription bottles.

Pagkatapos kong bayaran ang aking co-pay, bumaba ako ng elevator papunta sa aking car. I’d taken the afternoon off work, kaya nagkaroon ako ng ilang oras bago magluto ng dinner.

Ang aking refrigerator ay fairly bare; naging bad ako for ordering takeout lately at alam kong mag-stop na dapat akong mag-rely sa iba to cook my food.

“Ugh. Here I come, grocery store." Obviously feeling enthusiastic ako sa buong process na ‘to.

Wala ako sa mood para sa lahat ng granola fit moms at mga buff guys na namimili sa “healthy” grocery store, kaya pumunta ako sa pinakamalapit sa apartment ko at nagdasal para sa sarili ko.

"Kaya mo yan. Pagkain lang ‘yan.” Kumuha ako ng reusable bag sa back seat at pumasok sa loob.

Ang mga fresh produce ay lagi nagpapa-anxious sakin, kaya nagpunta ako sa freezer section at kumuha ng green beans package, na isang good start.

Pagkatapos ay bumalik ako sa meat counter at kinuha ang isang package of pre-seasoned chicken breasts. Pwede kong kainin ang extra ones sa lunch.

Sumunod ay itlog. Then yogurt—nilampasan ko ang mga alam kong puro sugar lang in favor sa greek yogurt na may less sugar. Kaya kong gawin ‘to. This wasn’t so bad.

Kung iiwasan ko lang ang mga aisle na may mga bagay na gusto kong kainin, magiging okay ako. Kumuha ako ng gatas, added in a package of cheese sticks, at naglakad papunta sa checkout lines.

"Ugh, seryoso?" Of course may sale sila na mga candy bars. Dahil ang checkout aisle ay kung saan inilalagay ng grocery store ang lahat ng bagay para i-tempt ang mga tao.

Alam kong ayaw ng nanay ko na dalhin kami sa grocery noong bata pa kami dahil sa dreaded checkout line.

What better place for a small child to lose their shit than a small, confined aisle lined with candy and small toys.

Siguro may line na walang naghihintay. Mas magiging madali ang pag-iwas sa dreaded candy bar sale.

"Fuck," I mumbled under my breath habang tinitingnan ko ang mga tao aimlessly staring around habang naghihintay sila ng kanilang turn sa bawat single freaking lane.

Ang mga self-checkout ay hindi better, at nakita ko ang aking sarili na minumura ang lahat ng mga tao na karaniwang nasa work sa 3 pm sa isang Wednesday.

Bakit nandito ang lahat ng mga taong ‘to? Wala ba silang work?

Sumali ako sa pila at sinubukang iwasang makipag-eye contact sa Snickers. Maaakit lang nila ako sa chocolaty goodness nila.

Naging distraction ko ang phone ko pagkatapos kong i-unload ang mga groceries ko. Kaya ko ‘to, ayos lang ako.

“Crap. I’m sorry." Napa-angat ang ulo ko sa boses ng babaeng nabigla sa harapan ko. Siya ay may isang toddler sa harap ng kanyang cart who seemed quite proud of himself sa pag-grab ng two fistfuls of candy.

“Oh… okay lang. Heto...ibigay mo sa akin, at itatabi ko ang mga ‘yon para sayo,” sabi ko sa kanya habang inextend ko ang kamay ko sa kanya, tina-try hindi makipag-eye contact sa dreaded chocolate temptation.

"Thanks so much. Medyo terror siya at mahilig sa chocolates.” Mahina ang boses niya, at alam kong mas nahihirapan siya sa aisle of temptation kaysa sa akin.

“Don’t we all?” Natawa ako habang tinitingnan ang maliit na batang lalaki na nag-narrow ng eyes niya habang inaalis ang kanyang mga ill-gotten goods.

"So true. Thank you. Ita-try kong i-keep ang naughty hands niya up there.” Nag-frown siya habang binigyan niya ang child niya ng look para i-intimidate.

Nag-giggle ang batang lalaki nang itulak siya ng kanyang ina palabas ng danger zone at lampasan ang cashier papunta sa end ng belt.

Umatras ako at sinubukang hanapin ang mga spaces kung saan kinuha ang candy, dahan-dahang ibinalik ang evil candy bars sa kanilang mga home.

Sinubukan kong huwag masyadong tumingin sa mga label o isipin kung ano ang lasa ng mga ‘to habang mabilis kong itinago ang mga ‘to.

"Shit..." I mumbled habang nakayuko at sinubukang kunin ang package of peanut butter cups na nahulog sa sahig.

Isang large, well-worn, gray tennis shoes ang lumitaw sa aking periphery, at gusto kong iwasang makapasok sa personal space ng taong nasa likod ko habang inaabot ko ang package.

"Here…let me help" Isang malalim na boses ang malapit sa aking tenga nang yumuko ang lalaki at inagaw ang package na nahihirapan akong abutin at gently inilagay sa aking mga daliri. "I believe these belong to you."

"Uh..." Umayos ako ng upo at naramdaman kong namula ang mukha ko nang nag- crinkle ang package sa mga daliri ko. Fuck. Syempre ang gorgeous man na ‘to ang kukuha ng bag ng peanut butter cups na pilit kong nire-resist.

Siya ay matangkad na may a trim waist, massive biceps na sumilip sa mga sleeves ng kanyang fitted, navy-blue compression shirt, dark athletic shorts na humahantong sa sparsely-haired, defined calves, at of course ang gray tennis shoes from earlier.

Ang kanyang reddish-brown hair ay medyo magulo; mukhang kagagaling lang niya sa gym o tumatakbo sa labas. Malamang nag-enjoy siyang tumakbo.

Tinatakpan ng mga clusters ng freckles ang bridge ng kanyang ilong at cheeks; mayroon din siyang ilan sa kanyang attractively muscled forearms.

“Salamat.” Hyper-aware ang katawan ko sa perfect specimen na lalaki na naglagay ng canister ng protein powder, isang bundle ng spinach, at isang package ng steaks sa belt sa likod ko.

Entrancing green eyes glanced up from his phone at nag-made contact sa akin, at softly siyang ngumiti sa akin bago siya nagpatuloy sa pagte-text.

Nag-aapoy ang mukha ko nang tumalikod ako at hiniling sa cashier na bilisan. Hindi ako fond sa mga ganitong sitwasyon.

This guy would never give me a second glance if I met him anywhere else. Walang nakapansin sa chubby girl as being attractive.

"Gusto mo ba ang mga ‘yon?" Ang young cashier ay nag-gesture sa peanut butter cups sa aking kamay, at ibinato ko ang mga ito sa belt as if they were on fire.

"No…" Isang glance sa small smile sa mukha ng handsome man sa likod ko cemented it.

Let the project peanut butter cup commence.

I was going all in.