De favoriet van de alfa

Nog verborgen in de schaduwen, veranderde hij in zijn menselijke vorm.

Ik had deze droom al vaak gehad, maar ik was nog steeds doodsbang voor hoe het zou eindigen.

Ik huiverde bij de gedachte. Ik moest er niet aan denken.

Een klop op de deur deed me opschrikken. Ik was nog steeds van slag door de droom, maar toen ik Ethans stem hoorde, begon ik me beter te voelen.

'Evony, ben je al wakker?'

Ik deed de deur open nadat ik een simpele grijze trui en spijkerbroek had aangetrokken. Hij keek op me neer, wat het lengteverschil benadrukte. Ik was maar 1,52 meter; hij was 28 centimeter langer.

Hij had hazelnootkleurige ogen en kort donkerbruin haar. Hij was aantrekkelijk en trok vaak de aandacht van andere vrouwen in de roedel. Maar hij was niet alleen knap, hij was ook sterker dan de meesten in mijn roedel.

Hij was de zoon van Beta Jace en mijn beschermer; hij was de volgende in lijn om beta te worden, net zoals ik de volgende in lijn was om alfa te worden - niet dat ik dat ooit zou worden.

Hoewel Ethan de enige was die bij me in de buurt mocht komen, probeerde ik afstand te houden. Mijn vader had er een hekel aan als ik bij anderen was, en soms werd hij zelfs boos als Ethan te vriendelijk tegen me deed.

Ik vond het fijn om hem in de buurt te hebben omdat het beter was dan alleen zijn, maar ik wilde niet dat mijn vader hem zou vervangen door iemand anders. Ik kon niet goed opschieten met anderen, en Ethan was eigenlijk heel aardig.

Plotseling klonk de stem van mijn vader luid door het huis.

'Evony, kom onmiddellijk naar beneden,' bulderde hij.

Ethan keek me bezorgd aan.

Beneden stonden mijn vader en een vreemde man naast elkaar, me op te wachten.

De vreemdeling had vuilblond haar en goudkleurige ogen. Ik zag zijn ogen donkerder worden terwijl hij me van top tot teen bekeek. Ik haatte die blik; het deed me vies en beschaamd voelen.

'Evony, dit is Kai, zoon van Beta Jackson van de Yellowstone Roedel. Hij is hier om je te ontmoeten.'

Ik knikte en keek naar mijn vader. Ik wist wat er aan de hand was. Hij wilde me koppelen en wegsturen naar een andere roedel. Hij wilde niet dat ik de roedel zou overnemen. Hij wilde alfa blijven tot hij van ouderdom zou sterven.

En wat was een betere manier om van me af te komen dan me weg te geven aan een of andere wolf van een andere roedel?

'Zo fijn om je eindelijk te ontmoeten, Evony,' glimlachte Kai. Ik mocht hem niet, helemaal niet.

'Evony, waarom laat je onze gast niet rondkijken? Ethan, jij kunt voor vandaag naar huis gaan.'

Ik keek hem verbaasd aan, maar hij staarde alleen maar terug, me uitdagend om tegen te spreken. Ik knikte en leidde Kai naar buiten.

Ik liet Kai het dorp zien en voelde de ogen van andere roedelleden op me gericht. Ik vond het vaak makkelijker om ze gewoon niet aan te kijken en door te lopen.

Ik merkte dat Kai totaal niet geïnteresseerd was in het dorp; hij keek alleen maar naar mij. Ik voelde angst en onrust in me groeien.

'Wat is daar?' vroeg hij. 'Door die bomen?'

'Dat is de moestuin,' antwoordde ik koel, 'waar we ons voedsel verbouwen.'

'Laat zien.'

Ik wilde tegen hem schreeuwen omdat hij zo onbeleefd was, me bevelend alsof ik voor hem werkte, maar ik wist dat iemand het aan mijn vader zou vertellen.

De tuin was vandaag leeg. Het was alleen ik en Kai.

'Weet je, je bent erg mooi,' sprak hij met een lage grom, en ik deed snel een stap bij hem vandaan.

Hij lachte alleen maar en kwam dichterbij terwijl ik bleef terugdeinzen, maar al snel zat ik klem tegen de schuur.

Hij greep me bij mijn schouders, duwde me tegen de schuur en begon mijn nek te kussen.

Misselijk duwde ik hem weg. 'Hou op!'

Hij leek even verrast maar herpakte zich snel. 'Je bent een vechtertje, hè?' Hij kwam weer op me af, en deze keer grepen zijn handen naar mijn trui, proberend die uit te trekken.

Ik probeerde hem hard weg te duwen - hij was veel sterker dan hij eruitzag, en ik kon hem niet stoppen.

'Ga van me af!'

Ik raakte in paniek. Wat was ik stom geweest om hem ergens alleen mee naartoe te nemen. Niemand zou me kunnen horen of op tijd kunnen stoppen.

Snel keek ik om me heen en zag een tuinschaar.

Ik stak ze in zijn schouder.

Hij schreeuwde het uit van de pijn en deinsde terug, zijn schouder vasthoudend waar de schaar nu in stak.

'Jij verdomde teef!' gromde hij en stapte dreigend dichterbij. Zonder na te denken schopte ik hem in zijn kruis en rende zo snel als ik kon weg, richting het roedelhuis.

Ik was niet bang dat ik Kai misschien weer zou moeten zien of dat hij boos zou zijn op mijn roedel. Ik was bang voor iets veel ergers.

Ik was bang voor mijn vader.

Ik observeerde op een afstand hoe twee gestalten de tuin betraden.

Al enkele dagen volgden we de roedel nauwlettend, elk van hun bewegingen in de gaten houdend terwijl we een strategie uitstippelden.

Alfa Kade was bepaald geen licht. Hij had zijn roedel slecht opgeleid; ze konden niet vechten of sporen volgen omdat hij zelf niet wist hoe hij het moest onderwijzen.

Bovendien liet hij geen sterke mannen toe in zijn roedel. Hij was als de dood dat ze zijn positie als alfa zouden proberen over te nemen. En dat zou hem fataal worden.

Hij was enkel alfa omdat hij de roedel van zijn grootvader had geërfd. Maar sinds Kade de leiding had, hielden ze zich gedeisd en onderhielden ze geen contact of handel met andere naburige roedels.

Wellicht vermoedde hij onraad, dat hij zijn positie zou kunnen verliezen als hij andere roedels in zijn gebied toeliet. Maar nu zou zijn angst zijn ondergang betekenen.

Door alle communicatie en vriendschappen met andere roedels te verbreken, had hij zijn familie kwetsbaar gemaakt voor aanvallen.

Maar het dichte woud en de hoge bergen rond het gebied maakten het een helse klus om in de winter aan te vallen. Ook de zware sneeuwstormen in maart vormden een natuurlijke barrière.

Daarom sloegen we toe voordat de winter inviel.

We waren van plan de roedel en hun territorium over te nemen. De winter stond voor de deur, dus andere roedels zouden er niet in slagen binnen te dringen om de macht te grijpen nadat we Alfa Kade hadden verslagen.

De enige reden waarom ze de Winter Moon Pack niet zelf aanvielen, was omdat ze hun handen schoon wilden houden.

Aanvallen zonder reden werd vaak met argwaan bekeken. Maar voor mij was het aanvallen van de Winter Moon Pack logisch - ik wilde wraak nemen.

Alfa Kade had dit al lang zien aankomen, en ik kon niet wachten om hem en zijn familie een kopje kleiner te maken. Men zei dat zijn partner was overleden, maar hij had nog steeds een dochter die net zo erg was als hij.

Ik wilde van Kade's hele familie af.

Eerst zou ik Kade aanpakken, en daarna zijn dochter.

Op dat moment klonk er een luid geluid in de tuin.

De man duwde de vrouw tegen de schuur terwijl ze probeerde te ontsnappen.

Ik zag hoe ze een tuinschaar greep en hem in zijn schouder stak.

Ze schopte hem tussen zijn benen en ging er als een haas vandoor, terwijl hij dubbelgevouwen van de pijn achterbleef.

Ik kon alleen maar hopen dat Alfa Kade's dochter niet zo taai was als die wolvin...