Not all about You (Nederlands)

„Liz, ik heb een baan. Ik heb je geld niet nodig,“ zeg ik in de telefoon, zoals elke ochtend. Ik waardeer dat mijn nicht wil helpen, maar soms is het een beetje te veel van het goede.

Ik breng liever tijd met haar door dan haar geld aan te nemen. Ze is niet rijk, gewoon een doorsnee vrouw van midden twintig. „Ik moet gaan.“

„Maar, Maya—„

„Doei,“ zeg ik en hang op. Ik voel me opgelucht als ik mijn telefoon in mijn schooltas stop.

„Mel?“ roep ik.

Mijn bejaarde buurvrouw steekt haar hoofd om de hoek van de keuken. Haar shirt zit onder de etensresten en ze heeft een brede glimlach op haar gezicht.

„Ik ga er vandoor. Ik ben om vier uur terug, oké?“

Ze knikt vlug en verdwijnt weer in de keuken als ze een zacht geluidje hoort.

Ik grinnik zachtjes, gooi mijn tas over mijn schouder en vertrek.

Ik haast me de trap af van het flatgebouw, haal mijn post op, prop die in mijn tas en ren naar school.

Als student met een beurs moet ik goed presteren. Dat is geen eitje.

Ik heb geen auto en weinig geld, dus ik moet vroeg vertrekken om te lopen. De meeste dagen eindig ik hollend.

Bij de donkere schooldeuren zie ik de gebruikelijke mix van chagrijnige tieners en opschepperige atleten.

De footballspelers staan in een groepje, laten foto's zien, gooien een bal rond en flirten met meisjes bij hun kluisjes.

Ik hoor gelach en luidruchtige jongens boven het stille gemompel van de eenzame studenten uit. Ik ben een van die eenzame studenten.

Ik heb mijn handen vol aan werk, school en andere dingen, dus heb ik geen tijd voor vrienden. Ik heb eigenlijk geen vrienden.

Sommige jongens pesten me in de klas. Ik pas niet in een hokje.

Om mijn perfecte cijfers te houden, doe ik huiswerk en extra werk in mijn eentje tijdens de lunch. Sommigen lachen me hierom uit.

Ik zit nu een jaar op deze school en heb geen vrienden gemaakt. Sommigen vragen zich af wie dat meisje is die altijd alleen is. Maar ik heb andere dingen aan mijn hoofd.

Mijn schoolwerk is mijn topprioriteit.

Ik ga mijn eerste les binnen, Geschiedenis, en ga aan een lege tafel bij het raam zitten. Het is een grijze dag buiten. Ik pak mijn spullen en begin in mijn geschiedenisboek te lezen.

„Ahem!“ Iemand kucht voor me. Ik kijk op en zie een paar van de jongens die me graag pesten.

Ze vinden me vreemd en verzinnen graag verhalen over me. Ze hebben niet helemaal ongelijk.

„Hallo,“ zeg ik, en ga dan weer verder met lezen in de hoop dat ze weggaan.

Ik wou dat ik gewoon naar school kon gaan en alleen met de leraren hoefde te praten. Ik denk dat ik dan sneller zou leren.

Ik zou online les kunnen volgen, maar ik hou van echte bibliotheken en dingen in het echt doen. Voordat de jongen iets kan zeggen, komt de leraar binnen. Hij sluit de deur met een klap om ieders aandacht te trekken en begint op het bord te schrijven.

Ik zie alleen zijn rug, maar ik kan zien dat hij jong is. Waarschijnlijk net afgestudeerd. Zijn haar is lichtblond, zoals een jongen die ik ooit kende.

Een jongen van wat een eeuwigheid geleden lijkt. Het is bijna twee jaar geleden. Hoewel ik probeer te vergeten, lukt dat niet. Hoe zou het kunnen?

Hij was mijn eerste liefde en hij heeft mijn leven op zijn kop gezet.

„Mijn naam is meneer Parker, jullie nieuwe geschiedenisleraar,“ zegt hij met een stem die erg bekend klinkt. Hij draait zich om en ik zie een gezicht dat ik maar al te goed ken.

Ik snak naar adem als ik hem zie: de jongen van wie ik hield, nog steeds hou, staat voor de klas, mijn nieuwe leraar.

Hij heeft een stoppelbaard en zijn lichtblauwe ogen kijken de klas rond naar alle nieuwe studenten. Tot hij mij ziet. En hij stopt.

Alles om ons heen lijkt stil te staan.

Zijn ogen tonen emoties die ik niet meer kan duiden.

Zijn ogen kijken hetzelfde als toen hij me zei dat hij van me hield. We waren maar vier maanden samen, maar alles voelde toen zo intens.

Die vier maanden, toen ik achttien was, voelden als de belangrijkste tijd van mijn leven. En misschien waren ze dat ook, vanwege wat er daarna gebeurde. Maar ik heb er geen spijt van.

Ik zie hoe hij zijn blik van me afwendt en probeert te doen alsof we elkaar niet kennen.

Hij herpakt zich en begint de les.

Zijn stem weer horen is fijn, als ik kon vergeten wat hij heeft gedaan, wat een eikel hij is. Hij maakte het uit via sms.

En beantwoordde daarna mijn telefoontjes niet meer.

Ik was zo jong en naïef toen. Hoewel het niet zo lang geleden is, voelt het als een ander leven.

Ik zie hem soms naar me kijken, maar ik kijk niet terug.

Ik probeer op te letten, maar dat is lastig als je ex-vriendje de leraar is.

Jace. Jason Parker. Hij zat bij een studentenvereniging toen we elkaar ontmoetten. Nu is hij mijn leraar, in een net overhemd en spijkerbroek. Zijn stijl. Zijn zeer aantrekkelijke stijl waar ik niet aan wil denken.

Hij is nog steeds, al wil ik het niet zeggen, knap, en hij laat me nog steeds voelen zoals vroeger.

Toen ik net klaar was met de middelbare school en hij - wat ik dacht - een slimme student was, gaf hij me aandacht waar ik van genoot.

Hij vond het leuk dat ik zo gek op hem was. Ik was jong en naïef, en hij ook. Maar voor mij was hij als een god, deze geweldige man die ik op de een of andere manier had veroverd.

Toen hij zei dat hij van me hield, voelde het als de mooiste woorden ooit uitgesproken.

Maar toen we uit elkaar gingen, en ik eindelijk onze relatie kon zien voor wat het echt was, besefte ik dat hij niet deze perfecte persoon was. Hij was meer een eikel, maar dat ook weer niet helemaal.

Hij was gewoon een jongen, is gewoon een man. Onze relatie was nog steeds goed, of dat dacht ik tenminste. Het was... heel intens. Ik bracht al mijn tijd met hem door of denkend aan hem.

Ik besef dat ik de hele les heb zitten dagdromen en niet heb opgelet. Ik kijk snel naar mijn aantekeningen en probeer bij te blijven met wat Jace, ik bedoel meneer Parker, heeft uitgelegd. Als de les eindigt, voel ik hem weer naar me kijken.

Ik besluit dat het tijd is om met meneer Parker te praten over afstand houden en ons verleden, en over het wisselen van klas.

Nadat iedereen weg is, sluit hij zachtjes de deur en ziet me tegen zijn bureau leunen, mijn boeken tegen mijn borst gedrukt. En mijn borsten zijn precies waar hij naar kijkt.

Ik maak een geluidje om zijn aandacht te trekken en rol met mijn ogen. Hij is nog steeds dezelfde jongen die alleen aan seks denkt, zie ik.

Hij gaat aan zijn bureau zitten zodat ik op hem neerkijk en probeert mijn hand aan te raken, maar ik trek hem snel weg.

Deze jongen, deze man, mijn ex-vriendje. Hij vertrok bijna twee jaar geleden met één laffe sms.

Hij dacht dat ik belde om tegen hem te schreeuwen, om hem over te halen het niet uit te maken of zoiets. Maar ik had hem iets te vertellen.

Iets dat ik de dag ervoor had ontdekt en nog steeds probeerde te bevatten.

Het feit dat ik zwanger was van zijn kind, zijn dochter.

En nu staat hij voor me, de vader van mijn kind.