Wil je soms gevangen worden?

De muziek begint, en ik kijk toe hoe mijn zus, Haven, door het gangpad van de kerk naar voren loopt. Ze houdt haar boeket stevig vast, alsof ze de bloemen zou kunnen breken.

Ik kan haar gezicht nu niet zien, maar ik weet zeker dat ze er woedend uitziet terwijl ze naar voren kijkt.

Mijn moeder zit in de kerkbank met gebogen hoofd, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegt.

De bruiloftsgasten denken vast dat mijn moeder tranen van geluk huilt, omdat haar jongste dochter in het huwelijksbootje stapt. Was het maar waar.

Mijn vader doet beter zijn best om zijn gevoelens te verbergen. Hij is net zo boos als mijn zus, maar hij probeert me te ondersteunen tijdens deze martelgang richting het altaar.

Dit had de mooiste dag van mijn leven moeten zijn. Hoe is het zover gekomen?

'Zoals ik al zei, als ze niet zwanger van me was, zou ik niet meer bij haar zijn. Deze hele bruiloft is alleen omdat mijn ouders me dwingen het juiste te doen,' zegt Collin tegen iemand achter in de kerk.

Ik hoor hier niet te zijn. De bruid mag de bruidegom niet zien voor de bruiloft.

Iedereen zegt dat het ongeluk brengt. Het lijkt erop dat ze gelijk hebben.

Collin wil niet met me trouwen.

Ik had het moeten weten. Hij heeft me niet eens een ring gegeven.

Ik kan het niet geloven. Nog maar enkele minuten geleden was ik een gelukkige bruid, en had ik zin in mijn grote dag. Ik was stiekem uit mijn kleedkamer geslopen om de man te zien met wie ik zou gaan trouwen.

Ik had niet verwacht Collin met zijn broer Tommy te horen praten.

'Ik dacht dat je van haar hield?' vraagt Tommy.

'Ik mag haar wel, maar ik denk niet dat ik van haar hou. We zijn pas een paar jaar samen,' zegt Collin onverschillig.

Ik sta daar met mijn rug tegen de muur en mijn hand voor mijn mond om niet hardop in huilen uit te barsten.

Slechts een paar jaar? Hoe lang duurt het om te weten of je van iemand houdt?

Ik wist na ongeveer drie maanden al dat ik van Collin hield. Nu ben ik vijfentwintig en klaar om mijn leven met hem te delen. Na twee jaar samen weet hij niet eens of hij van me houdt?

Wat heb ik gemist? Hij zegt steeds dat hij van me houdt, en ik had geen reden om hem niet te geloven.

Collin is altijd eerlijk geweest over alles in onze relatie. Als hij iets niet leuk vond, vertelde hij het me altijd.

We praatten over alles - of dat dacht ik tenminste.

'Wat ga je doen? Als je niet van haar houdt en niet wilt trouwen, denk ik niet dat dit lang stand zal houden,' zegt Tommy.

'Wat moet ik dan doen? Vertel me hoe ik dit op kan lossen. Mam en pap zeiden dat ik mijn erfenis niet zou krijgen als ik niet met haar trouwde!

'Ze houden veel van haar, en nu ze zwanger is van hun kleinkind, hoeft ze zich de rest van haar leven nergens meer zorgen over te maken!' roept Collin boos.

'Bedoel je dat je denkt dat ze dit voor het geld doet?' vraagt Tommy verbaasd. Ik hoor dat hij van streek is.

Collin wacht lang met antwoorden, en dat is alles wat ik moest horen. Mijn hart breekt in duizend stukjes. Hij aarzelt, en dat zegt genoeg.

Ik loop weg omdat ik weet dat niets wat hij nu kan zeggen mijn gevoelens zal veranderen na alles wat ik net gehoord heb.

Collin heeft heel duidelijk gemaakt dat hij niet hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem.

Ik begrijp niet waarom hij me niet gewoon kon vertellen dat hij er niet klaar voor was.

We hadden onszelf zoveel tijd en hartzeer kunnen besparen als hij gewoon de moed had gehad om me te vertellen hoe hij zich echt voelde.

Ik leg een hand op mijn licht bollende buik terwijl ik langzaam door de gangen loop. Ik ben pas drie maanden zwanger, dus het is nog nauwelijks te zien.

Maar de baby zorgt er wel voor dat mijn maag me elke dag aan zijn of haar aanwezigheid herinnert..

Nu ik weet hoe Collin over mij denkt, kan ik niet met hem trouwen, maar ik heb er nooit over nagedacht wat ik zou doen als alleenstaande moeder.

Hoe ga ik in mijn eentje voor deze baby zorgen? Er komt zoveel kijken bij het opvoeden van een kind.

O nee, wat moet ik nu doen?

Ik weet zeker dat onze families zouden helpen, maar ik wil niet dat ze denken dat ik dit kind alleen gebruik om er zelf beter van te worden.

De ouders van Collin hebben veel geld, maar ze gedragen zich nooit alsof ze beter zijn dan anderen.

Mijn ouders zijn gewone middenklasse arbeiders. Ze verdienen genoeg om comfortabel te leven, maar ze zijn gul.

Ze waren niet blij toen ze voor het eerst hoorden dat ik ongetrouwd zwanger was, maar na verloop van tijd accepteerden ze het.

Zal dat nog steeds zo zijn als ze erachter komen wat een vergissing dit allemaal was?

Ik sla de hoek om, op weg terug naar de kleedkamer, en ik bots tegen mijn zus Haven aan. Het kost haar maar een seconde om naar mijn gezicht te kijken en te zien dat het niet goed met me gaat.

Ik voel hoe ze mijn hand pakt en me wegleidt van de ruimte waar de gasten wachten.

'Wat is er aan de hand?' vraagt ze op een bezorgde toon. 'En denk maar niet dat je tegen me kunt liegen.'

Ik heb nooit tegen Haven kunnen liegen. Ze is vijf jaar ouder dan ik en ze weet altijd wanneer iemand liegt.

Haven is mijn beste vriendin, zus en beschermer in één.

Ik heb geluk met haar. Ze is ijzersterk, en ik heb haar nu meer dan ooit nodig.

Ik vertel haar alles wat ik heb gehoord, en ze neemt me mee naar de bibliotheek van de kerk om weg te komen van het lawaai van de ceremonie in de aangrenzende ruimte.

'Ik kan deze bruiloft niet door laten gaan,' zeg ik tegen Haven terwijl we op een kleine bank bij een open haard zitten. 'Waarom zou ik trouwen met een man die me nog net niet haat?' Een andere gedachte doet mijn hart sneller kloppen. 'Denk je dat hij de baby van me af gaat pakken?'

'Holly, als hij niet met je wil trouwen, is er waarschijnlijk een grote kans dat hij de baby ook niet wil. Ik ga mam en pap halen,' zegt Haven.

Ik kijk toe hoe Haven weggaat en blijf alleen achter. Ik probeer te bedenken of er tekenen waren dat ik dit had kunnen zien aankomen.

Ik kan er geen bedenken.

Collin was degene die over trouwen begon. Wat mij betreft hadden we op dezelfde manier door kunnen gaan, maar hij had erop gestaan. Ik denk dat ik nu weet waarom.

Zijn ouders wilden het huwelijk, niet hij.

Dit is nieuw voor mij, maar ik kan hen nergens de schuld van geven.

Ze waren altijd aardig tegen me, en ik kan weinig fout vinden in wat ze wilden. Ik vroeg me af of Collin hun zelfs wel verteld had dat hij niet klaar was voor een huwelijk?

'Holly, lieverd!' roept mijn moeder terwijl ze naar me toe rent en me omhelst.

Ze huilt vanwege mij en niet omdat ze Collin kwijt is. Mijn ouders behandelden Collin prima, maar ik kon altijd merken dat er iets aan hem was wat ze niet konden waarderen.

'Heb je met die klootzak gepraat?' vraagt pap.

'Nee, ik hoorde hem alleen maar praten met zijn broer. Jullie hadden gelijk over hem. Zijn jullie boos op me omdat ik een alleenstaande moeder ga worden?' vraag ik, doodsbang voor het antwoord.

'Nee! God, nee. Schat, we houden van je, en er is niets in deze wereld wat dat zou kunnen veranderen,' zegt pap terwijl hij naar ons toe loopt en mam en mij omhelst.

'Hoe gaan we dit aanpakken? De gasten zijn er grotendeels al en wachten tot de bruiloft begint,' zegt Haven.

Er is een blik in haar ogen die me vertelt dat ze Collin graag een klap zou geven voor een kerk vol mensen. Een deel van mij wil dat ook.

Maar ik heb een beter idee.

'Schat, je hoeft dit niet te doen,' zegt mam terwijl ik langs gangpad kijk naar de man waarvan ik dacht dat hij mijn hele toekomst was.

'Een van ons kan dit wel afhandelen. Ik wil niet dat je jezelf nog meer stress bezorgt. Je bent in verwachting.' Mam legt een hand op mijn wang en kijkt bedroefd.

Het is een vreemd gevoel om te weten dat ik aan de ene kant niet geliefd ben door de persoon waarvan ik dacht dat die mijn hele wereld was.

Maar aan de andere kant houdt mijn familie van mij op de manier die ik nodig heb. En in tegenstelling tot Collin gaan zij niet van gedachten veranderen.

Er woedt een kleine strijd in mijn hart.

Ik ben erg verdrietig, maar voel me tegelijkertijd gelukkig. Gelukkig dat ik steun heb, en gelukkig dat dit niet langer heeft geduurd.

Ik weet dat dit me binnenkort allemaal zwaar zal raken en dat ik erg van streek zal zijn. Misschien word ik zelfs gek. Ik was zo verliefd op Collin dat ik er nooit over had nagedacht dat we niet samen zouden zijn.

Ik leefde in een illusie dat Collin evenveel van mij hield als ik van hem. Ik kan niet blijven denken aan hem als mijn toekomst. Hij is nu mijn verleden, en dat is alles wat hij is.

'Nee, ik moet dit zelf onder ogen zien,' zeg ik. Ik zal alle kracht die ik vandaag gebruik nodig hebben. Het is het enige wat me zal helpen te beslissen wat ik hierna ga doen.

We komen vooraan in de kerk en ik kijk naar Collin. Hij glimlacht alsof dit het gelukkigste moment van zijn leven is. Het is grappig dat ik nooit heb gemerkt hoe goed hij is in doen alsof.

'Wie geeft deze vrouw ten huwelijk?' vraagt de ambtenaar.

Mijn vader staat daar doodstil, zonder enig teken te geven dat er iets mis is.

Er gaan seconden voorbij en de trouwambtenaar en Collin beginnen er nerveus uit te zien. Hun ogen schieten heen en weer tussen mijn vader en mij.

Mijn ogen laten Collin niet los. Ik wil hem zien piekeren over wat er gaat gebeuren. Ik wil dat Collin bang is dat alles over een paar ogenblikken in elkaar zal storten.

'Er is niemand om mij weg te geven,' zeg ik, 'want er komt geen bruiloft.'