De Devil's Carnage Motorbende: Grim

De eerste regel als je werkt achter de bar van een motorclub: houd altijd de boel in de gaten. Laat je aandacht geen seconde verslappen.

Ik hield iedereen nauwlettend in de gaten, want ik wist hoe snel de sfeer kon omslaan. Soms was een glas dat viel of een belediging die in het verkeerde keelgat schoot, al genoeg.

Het clubhuis van de Devil's Carnage deed zijn naam eer aan vanavond.

De club zat net als een rokerig cowboysalon vol met mannen gehuld in leer, bandana's, spikes en tatoeages in plaats van cowboyhoeden. De gebarsten betonnen vloer was altijd plakkerig en de hele tent rook naar gemorst bier, wiet van de week ervoor, mierzoet parfum en mannelijk zweet.

Ik zette een rij shotglaasjes klaar op de bar. Ik deed dit werk al zo lang dat mijn handen als vanzelf bewogen - inschenken, schoonmaken, serveren, lachen op commando.

Ik ving Prez’ blik op.

Prez was ergens in de veertig, met een brede borst en gespierd lijf. Zijn baard was dik, met grijze plukken in zijn zwarte haren. Zijn ogen misten niets. Eén blik van hem was genoeg om mensen de mond te snoeren.

Hij stak zijn lege bierflesje naar me in de lucht. “Nog eentje.”

Ik wist precies wat hij wilde, dus ik pakte vlug een biertje uit de koelkast en maakte het open. Ik droeg het naar hem en zette het op de bar met nog een geforceerde glimlach.

Prez grijnsde. Een van de nieuwe clubmeisjes die hij had aangenomen hing aan zijn arm en zat boos naar me te staren.

Ik herkende die blik - die had ik vroeger ook gehad. Ik was zelf ooit een zogenaamd clubmeisje geweest. Ik wist hoe het werkte, de regels en de stilzwijgende rivaliteiten. Maar na wat er met Thomas Gellar was gebeurd, was alles veranderd.

Prez had me gezegd het kalm aan te doen en me ander werk gegeven naast het neuken van de clubleden. Hij had waarschijnlijk geraden wat ik had gedaan om dichter bij Gellar te komen, ook al had ik het hem niet verteld. Wat de reden ook was, ik was er dankbaar voor.

Soms dacht ik dat hij medelijden met me had, en dat had hij waarschijnlijk ook - maar hij liet het nooit merken. Hij behandelde me zoals altijd.

“Nog iets nodig?” vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn gedachten te beheersen en mijn ogen voor de zoveelste keer die avond naar de klok gleden.

Elke dag keek ik er minder naar uit om hierheen te komen. Elke avond telde ik af tot het tijd was om het laatste lid eruit te schoppen. Ik hunkerde naar rust en stilte, terwijl ik dacht aan het boek dat ik op mijn nachtkastje had laten liggen.

Prez grijnsde. “Nee hoor, schatje. Tenzij je zin hebt om mee te doen-”

“Ik deel niet,” riep de vrouw aan zijn arm luid, waarmee ze Prez onderbrak.

Ik zag langzaam hoe Prez de arm van de vrouw wegduwde en haar streng aankeek.

“Doe niet zo,” zei hij boos, terwijl hij haar minachtend aankeek. “Je bent een clubhoer - gedraag je er ook naar. Als je niet van delen houdt, gaat dit niet werken voor jou.”

Het gezicht van het meisje kreeg een vreemde kleur, wat betekende dat ze ofwel zou gaan huilen ofwel een driftbui zou krijgen - ik hoopte op het laatste, want dan zou ze eruit gegooid worden.

“Maar je zei dat ik-” jammerde ze.

Prez verschoof zijn stoel en leunde naar haar toe.

“Waag het niet die zin af te maken. Pak je spullen en maak dat je verdomme wegkomt uit mijn club. Dit is niet de eerste waarschuwing die je hebt gehad; dit is je tweede, en het is pas je tweede dag.”

Clubmeisjes moesten gaan waar ze nodig waren: ofwel werken in het clubhuis ofwel in een van de andere zaken.

Hun belangrijkste taak was beschikbaar zijn wanneer een clublid zin had om te neuken. Het maakte niet uit of ze een vriendin hadden; het was waar we voor gekozen hadden.

Prez keek boos terwijl Bullet, een van zijn maten, het meisje naar buiten bracht.

Prez slaakte een zucht en wendde zich weer tot mij. “Sorry.”

Hij staarde me aan - op zijn typische manier die me het gevoel gaf dat hij dwars door me heen kon kijken.

“Het is al een maand geleden.”

Ik verstijfde bij zijn woorden, en zijn ogen werden zachter.

“Als je terug wilt naar hoe het vroeger was, laat het me weten. Wat mij betreft, ben je nog steeds verboden terrein.”

Deels was ik opgelucht om hem dat te horen zeggen, maar ik wist dat de andere leden er iets over te zeggen zouden hebben.

“Weten ze wat er is gebeurd?” vroeg ik zachtjes.

Hij schudde zijn hoofd. “Nee, alleen dat je bent aangevallen,” mompelde hij. “Ik kom morgen samen met de meeste clubleden om het ze te vertellen.”

Het zag hoe ik mijn gezicht vertrok.

“Ik weet dat je niet wilt dat mensen het weten, maar ik moet het doen. Het zijn clubzaken. Velen hebben al opmerkingen gemaakt over het feit dat je nog niet met hen neukt, en ik kan dit niet langer voor hen achterhouden.”

Hij had gelijk. Er zouden vragen blijven komen, en het geheimhouden kon de boel ingewikkelder maken. Ze moesten weten wat er was gebeurd.

“Je hebt gelijk. Je moet het ze vertellen,” zei ik, in een poging dapperder te klinken dan ik me voelde.

Prez knikte en gaf me een flauwe glimlach.

“Ik beloof je, Nova,” zei hij, terwijl hij zijn hand op de mijne legde. “Je zult nooit meer zoiets meemaken.

“Je bent een van ons en al een belangrijk onderdeel van deze club sinds je zeventiende. Dit is je thuis. Je verdient het om hier te zijn, en ik zal ervoor zorgen dat je welke baan je ook wilt, kunt houden.”

Ik probeerde de glimlach op mijn gezicht te houden.

Hoe kon ik hem vertellen dat ik niet tot mijn veertigste drankjes wilde serveren? Dat ik niet de tijdelijke ontlading van een of ander lid wilde zijn? Dat ik iets wilde dat voelde alsof het van mij was?

Maar deze plek, hoe gevaarlijk ook, was mijn toevluchtsoord voor de buitenwereld. En ik wist dat Prez me nooit iets zou laten overkomen.

Ik leunde voorover en gaf een kus op zijn wang.

Prez grijnsde. “Als je zo doorgaat, word je nog mijn favoriete meisje.”

Ik gniffelde, want ik wist dat hij er niets meer mee bedoelde. Ik had seks gehad met enkele leden, maar nooit met Prez. Ik was zijn type niet.

Een luide knal galmde door de ruimte, en mensen begonnen te schreeuwen. Prez en ik keken om en zagen twee leden vechten.

De een was Bear, een grote kerel met een kort lontje. De ander was nieuw, en stond daar met een grijns, duidelijk in een poging indruk te maken.

Bears stem klonk luid boven de menigte uit. “Wil je dat nog eens zeggen, prospect?”

De nieuwe gast knipperde niet eens met zijn ogen. “Ik zei dat je meisje beter kan krijgen. En ze weet het.”

De menigte verstijfde. Even leek zelfs de muziek te stoppen.

Bear stond op tot zijn torenhoge lengte, en zijn stoel schraapte naar achteren. De meid op zijn schoot kroop weg, haar ogen waren groot.

Bear was impulsief, sterk en aan de zware kant. Als hij werd uitgedaagd, zou hij de boel kort en klein slaan.

Mijn hart ging sneller kloppen toen ik Grim zag zitten in de duisternis met een biertje in zijn hand.

Zijn aanwezigheid straalde macht en geweld uit. Er gingen geruchten rond over hem - verhalen over waar hij toe in staat was - en de meeste leden werden nerveus telkens wanneer hij een ruimte betrad.

Maar ik voelde me altijd veiliger als hij in de buurt was - misschien omdat hij me ooit uit de hel had gered.

Hij was meestal lange periodes weg, bezig met dingen waar niemand over praatte. Maar sinds wat er gebeurd was in de kelder, was hij hier geweest. Niet te dichtbij, maar ook niet te ver weg.

Maar deze keer zag het er niet naar uit dat hij zou ingrijpen. Hij keek alleen toe met die harde, onleesbare gezichtsuitdrukking van hem.

Grim had zijn naam niet gestolen.

“Wil je zien hoe grappig je bent zonder al je tanden?” gromde Bear.

De nieuwe gast hield glimlachend zijn hoofd schuin. “Alleen als jij wilt zien hoe snel ik ze eruit kan slaan.”

Dat was de druppel. Bear sprong op hem af, zwaaiend met zijn armen. De nieuwe gast bewoog met een elegantie die ik niet had verwacht - hij stapte opzij, greep Bears pols en draaide hem om.

Er klonk een knak, gevolgd door een pijnkreet. Ze vielen op de dichtstbijzijnde tafel, drankjes vlogen in het rond en glas verbrijzelde.

Iedereen haastte zich naar hen toe en verdrong elkaar om te kijken. Vuisten vlogen door de lucht. Bears goede hand greep de keel van de nieuwe gast, maar de jongen pookte met zijn duim in Bears oog. Meer handen mengden zich in de strijd, in een poging het gevecht te stoppen of misschien gewoon om mee te doen.

Stoelen vielen om. Poolstokken braken.

Ik dook achter de bar, net op het moment dat Bear en de nieuwe gast er tegenaan crashten.

Bears hoofd raakte het hout en liet er een deuk achter. Bloed spatte in het rond. De handen van de prospect gleden weer om Bears keel en knepen erin, zijn gezicht gespannen met meer dan gewoon woede – concentratie, bijna klinisch.

Iets brak in me.

Paniek, puur en bodemloos. De kamer vervaagde. Het enige wat ik zag, was het gezicht van de prospect en blik om te doden.

Ik had die blik eerder gezien.

Niet in een bar. In een kelder.

Met kabelbinders.

Ik was hier niet meer. Ik lag weer op die verdomde tafel.

Een van mijn gewrichten maakte een krakend geluid. Vingers drukten hard in mijn ribben. Bloed vulde mijn mond.

Het mes.

Ik kon niet ademen.