
Studiemaatje deel 1
Amelia Parker is stil, behoedzaam en totaal niet voorbereid op studentenfeesten – of mensen. Maar een belofte aan haar overleden tweelingzus stort haar rechtstreeks in de chaos... en in de ban van Zeke Evans. Hij is luidruchtig, knap en altijd maar één onvoldoende verwijderd van het verlies van zijn studiebeurs. Ze sluiten een deal: hij zal haar wegwijs maken in het studentenleven en zij zal zijn bijlesdocente worden. Maar wat begint als bijles, verandert in geflirt, late sms'jes en onverwachte lessen in veel meer dan alleen scheikunde. Amelia mag dan onervaren zijn, maar ze is geen watje. En Zeke? Hij leert misschien wel iets nieuws – zoals hoe het voelt als één meisje je hele spel op zijn kop zet.
ORIËNTATIE
ZEKE
Zeke sloeg zijn sporttas over zijn gespierde schouder. Met ontbloot bovenlijf liep hij door de drukke gangen van zijn studentenhuis, een glimlach op zijn gezicht. Hij wist dat er veel meisjes naar hem keken.
Morgen begon het nieuwe studiejaar. Meisjes keken verlangend naar hem, ze hoopten weer met hem te kunnen zijn zoals voor de zomer. En tijdens de zomer ook. Hij knipoogde naar een meisje dat hij herkende van een feestje vorige week. Ze lachte en draaide zich om naar haar vriendinnen, die ook naar dat feestje waren geweest.
Zeke was maar wat graag bereid om de meisjes van de Universiteit van San Francisco te geven wat ze wilden.
'Zeke. Vang!' Fabian, de catcher van het honkbalteam, gooide een bal naar hem door de volle gang.
Zeke ving hem met één hand.
'Bewaar het voor op het veld, Fab!' riep Zeke, en gooide de bal hard terug, alsof hij in een wedstrijd zat.
Fabian strompelde achteruit door de kracht van de bal, hij glimlachte en juichte.
Zeke schudde zijn hoofd en glimlachte, terwijl hij langs de andere studenten liep die hun kamers betrokken. Zeke streek met zijn hand door zijn natte, donkere haar en duwde het naar achteren.
Waterdruppels vielen van zijn haar op zijn borst. Hij veegde ze weg met zijn handdoek.
Hij kon zichzelf nauwelijks horen denken door het lawaai in de gang, maar hij was het gewend. Het studentenhuis was nooit stil, vooral niet bij het begin van het studiejaar of 's nachts.
De meeste studenten lieten hun deuren open staan en er was altijd wel ergens een feestje aan de gang.
Zeke bereikte zijn deur. Minstens vijf meisjes raakten 'per ongeluk' zijn buikspieren aan terwijl ze langsliepen. Hij wist dat zijn slanke, gespierde lichaam erg in trek was bij meisjes.
Hij was niet zo breed als Alex of zo mager als Jase van hun team, maar hij zat er tussenin en was sinds afgelopen zomer langer dan 1,80 meter. Dit maakte vrouwen erg geïnteresseerd in hem. En hij genoot daarvan.
Dat zou hij eigenlijk niet moeten doen. Hij zou in plaats daarvan moeten studeren en harder zijn best moeten doen om zijn vakken te halen. Maar het was moeilijk om zich te concentreren als hij het leven kon leiden van een beroemde atleet.
Hij studeerde bewegingswetenschappen en de materie was niet te moeilijk - hij kende het onderwerp - maar hij kon zich niet concentreren op studeren of onthouden wat hij moest leren. Hij wilde alleen maar honkbal spelen en iedereen wist dat hij alleen studeerde om zijn honkbalbeurs te behouden.
O, en om zijn ouders te laten zien dat hij een diploma kon halen. Ook al deed hij het tot nu toe niet zo goed.
Hij was gewoon niet goed in zich ergens aan verbinden, of het nu om vrouwen of zijn studie ging. De enige dingen waar hij goed in was, waren honkbal spelen, veel alcohol drinken en seks hebben.
Zeke haalde zijn sleutel uit zijn zak, opende zijn deur en ging zijn kamer binnen. Hij zag een hoop kleurrijke briefjes die onder zijn deur door waren geschoven door zijn fans. Hij glimlachte en raapte ze op, hij bladerde er afwezig doorheen.
Er waren hartjes, lippenstiftafdrukken, uitnodigingen en zijn favoriet - zwart kanten ondergoed met een kamernummer. Hij was slechts 30 minuten weggeweest om te douchen, maar telefoonnummers en berichtjes onder zijn deur vinden was normaal voor hem.
Hij leidde een goed leven.
Hij sloot de deur en legde de briefjes op zijn bureau bij de rest die hij in de afgelopen twee dagen, sinds zijn terugkeer op de universiteit, had gekregen. Ze lagen op andere papieren op zijn bureau en hij fronste. Die papieren waren niet zo leuk.
Het waren zijn cijfers van vorig semester.
Hij stond op het punt te zakken. Hij had het vorige semester niet zo serieus genomen als hij had moeten doen.
Met een diepe zucht gooide hij zijn sporttas op zijn rommelige bed en trok zijn schoenen uit. Hij had gehoopt dat die papieren en cijfers zouden veranderen terwijl hij weg was voor de zomer. Dan kon hij net doen alsof alles in orde was.
Het was een dwaze hoop, maar hij geloofde het toch. Hij was erg teleurgesteld toen hij de felrode HERZIEN op zijn laatste schrijfopdracht zag. Hij zat diep in de problemen.
Als hij de zaken niet rechtzette, zou hij zijn beurs verliezen en dan zou zijn toekomst in rook opgaan. Vanwege een paar slechte cijfers. Het was zijn eigen schuld dat zijn cijfers slecht waren, dat wist hij wel.
Hij wist dat zijn leven van vele nachten achter elkaar drinken en elke vrouw die maar hij wilde (allemaal dus), wanneer hij maar wilde, versieren. Hoewel het leuk was, was het iets dat hij niet kon blijven doen als hij een toekomst in honkbal wilde.
Zodra hij een topspeler zou worden, kon hij doen wat hij wilde, maar tot die tijd moest hij iets verzinnen.
Dit semester moest anders.
Wat betekende dat hij een manier moest vinden om te studeren en tijd vrij te maken voor zijn huiswerk om betere cijfers te halen.
Zeke fronste en dacht diep na. Hij was erg boos op zichzelf omdat hij zo onzorgvuldig was geweest, en wilde zijn coach, ouders of zichzelf niet teleurstellen.
Een luid geklop op de deur onderbrak zijn gedachten, hij ging rechtop staan, stopte met zelfmedelijden en ging de deur open doen.
Honkbalcoach en teamlegende, Allen Wicker, iets langer dan Zeke met zijn 1,93 meter, stond aan de andere kant van de deur, zijn armen gekruist over zijn brede borst. Hij was een enorme man die zeer gespierd was door het gewichtheffen.
Zijn omvang maakte hem reusachtig, zeer intimiderend, en de wijsheid in zijn groene ogen maakte dat Zeke meer respect voor hem had dan zelfs voor zijn eigen vader.
Coach glimlachte, zijn brede mond trok naar één kant.
'Heb je geen shirt, jongen?' grapte hij, zijn stem klonk warm en geruststellend, met een sterk Schots accent.
Zeke grijnsde.
'Nee, de meisjes hebben ze allemaal verscheurd of gestolen om aan te ruiken.'
Allen lachte luid voordat hij serieus werd.
'Mag ik binnenkomen?' vroeg Coach en wees naar Zeke's kamer.
Zeke wist waarom hij er was, maar hij hoopte nog steeds dat hij misschien weg zou komen met een stel slechte cijfers en toch zijn beurs zou behouden. Maar Coach sprak altijd de waarheid, en Zeke voelde dat hij op het punt stond die hoop te vernietigen.
Zeke knikte en Coach Allen kwam binnen, hij had een honkbalpet over zijn rode haar en zijn baard was netter dan vorig semester.
Zeke sloot de deur en keek naar zijn coach, die met zijn voeten wijd uit elkaar stond en zijn armen nauwelijks over zijn borst gekruist kreeg omdat zijn arm- en borstspieren zo groot waren.
Hij was ooit slank geweest en zeer snel op het honkbalveld, maar dat was vroeger.
Nu deed hij aan gewichtheffen, en dat was te zien.
'Ik neem aan dat je inmiddels je verschrikkelijke cijfer hebt gezien?' vroeg coach, er niet omheen draaiend.
Zeke knikte, zijn kaak gespannen terwijl hij probeerde niks terug te zeggen, hij had geen enkel excuus dat hem niet nog meer in de problemen zou brengen.
'Praat, jongen,' beval coach.
Zeke keek weg, niet in staat de teleurstelling in coach's ogen te zien. 'Ik heb het gezien, coach.'
'Dan weet je al dat dit niet zo door kan gaan, toch?' berispte coach hem, net zoals Zeke's vader zou doen.
Maar Zeke luisterde daadwerkelijk naar coach Allen.
Dieper wegzakkend in z’n shitzooi, keek Zeke op om Coach aan te kijken.
Hij moest zijn fouten toegeven, het werd verwacht en het respect dat hij daarmee zou krijgen zou hem in een iets betere positie bij coach brengen.
'Ik weet dat ik niet zo door kan gaan, coach,' begon hij. 'Ik geef toe dat de afleidingen hier moeilijk te weerstaan zijn. Ik geniet meer van het sociale leven dan ik zou moeten, maar ik ga dit semester veranderen. Ik ga een manier vinden om me op mijn studie te concentreren, ook al staat elk meisje dan hier 's nachts te huilen in mijn gestolen shirts.' Zeke grapte lichtjes, maar coach's blik werd harder bij de grap.
Coach stapte dichterbij, hij keek neer op Zeke.
'Hou je van honkbal?'
'U weet dat ik dat doe.'
'Stop dan met het als vanzelfsprekend te beschouwen. Je hebt nu alles, maar één afleiding te veel en het kan van je worden afgenomen,' waarschuwde Coach, hij keek naar zijn knie waaraan hij geblesseerd was geraakt en waardoor hij zijn beurs was kwijtgeraakt.
Zeke slikte hard. Hij herinnerde zich hoe de legendarische Allen Wicker zijn laatste wedstrijd had gespeeld en alles kwijtraakte.
Het had iedereen geschokt en hij was er nooit overheen gekomen.
Zeke kon zich niet voorstellen hoe dat was en haatte het dat coach dacht dat hij iets als vanzelfsprekend beschouwde, maar als je keek naar hoe hij leefde, deed hij dat eigenlijk wel.
Coach legde zijn hand op Zeke's schouder.
'Je moet volwassen worden, jongen. Deze levensstijl is een beloning voor het harde werk dat je doet, niet iets dat je automatisch krijgt. Als je niet meer komt opdagen om het werk te doen dan zal je met lege handen achterblijven. Je hebt meer talent dan spelers die ik prof heb zien worden en ik wil die toekomst voor jou. Laat het niet wegglippen omdat je liever drinkt dan studeert,' zei hij.
Zeke knikte. Hij moest het beter doen. Hij moest coach trots maken.
'Ik kan dit oplossen,' zei hij zachtjes, al wist hij nog niet precies hoe.
'Steek je neus in de boeken en verbeter je cijfers of je geluk zal opraken, jongen,' zei coach, en de manier waarop hij het zei, deed Zeke denken dat hij uit ervaring sprak.
'Wat stel je dan voor dat ik doe, coach?' vroeg Zeke. Hij meende het omdat hij geen idee had waar hij moest beginnen.
Coach glimlachte zijn brede, beroemde grijns en Zeke wist dat het serieuze gesprek voorbij was.
'Nou, aangezien je er zo van houdt om de hele tijd met vrouwen te praten, stel ik voor dat je er eentje vindt met hersens in plaats van met grote borsten. Zij kan je helpen studeren en ik bedoel daadwerkelijk studeren, Zeke.'
'Ik zal het oplossen,' zei Zeke en zijn coach knikte goedkeurend voordat hij vertrok.
Hij stopte net voordat hij de deur opende en draaide zich om naar Zeke.
'O, en misschien verhuizen naar een rustiger plek, weg van al die afleidingen die je noemde. Gewoon een suggestie,' merkte Coach op, terwijl hij door de lawaaierige gang vertrok.
Zeke zuchtte. Hij werd niet blij van het idee om te verhuizen, maar als het zijn beurs zou redden, zou hij het doen.
Verdomme, hij zou alles proberen om het te behouden.
Zeke pakte zijn telefoon. Zijn intenties waren goed toen hij hem ontgrendelde, hij dacht dat hij naar de San Fran State Facebook-pagina zou gaan om te kijken of er kamers buiten de campus waren die hij kon bekijken.
Maar toen verscheen er een bericht in de groepschat met zijn vrienden.
JASE: 'Alex en ik zijn er over 2 minuten dus maak het af met je neukertje van vandaag of we springen boven op jullie.'
Zeke lachte.
ALEX: 'Het neukertje van het uur'
Zeke lachte. Misschien kreeg hij een te grote reputatie.
Maar als de meiden wilden, waarom zou hij dan nee zeggen?
ZEKE: 'Je hebt gelijk, Coach was hier maar ik zou jullie twee weleens op hem willen zien springen,' zei hij. Hij kreeg veel gifs van stapels mensen en lachende gezichtjes terug voordat hij zijn telefoon weglegde.
Zijn kamerdeur vloog open. Alex en Jase kwamen binnen, lachend en elkaar duwend.
Ze waren net zo groot als hij, maar op verschillende manieren.
Alex was sterk en gespierd, hij werkte aan grote spieren zodat zijn werparm krachtig was.
Jase was erg snel, de snelste middenvelder in de geschiedenis van San Fran.
Hij deed veel aan hardlopen en had een lang, slank lichaam en droeg dezelfde Kraken sportkleding die Zeke meestal droeg.
Alex was iets kleiner maar niet veel. Hij had bruin krullend haar, kort aan de zijkanten en langer bovenop.
Jase was blond met blauwe ogen en wat sproeten.
Meisjes vonden hem schattig.
Zeke dacht dat het zijn glimlach was die meisjes aantrok.
'Zijn jullie twee klaar met elkaar betasten?' plaagde Zeke terwijl Jase grinnikte en hem omhelsde en daarna omhelsde hij Alex.
'We gaan naar de sportschool. Ga je mee?' vroeg Alex. Zeke dacht erover na.
Hij zou aan zijn cijfers moeten werken, maar naar de sportschool gaan met vrienden was niet wat Coach bedoelde, toch?
Hij moest in vorm blijven.
Ja, hij was die ochtend al naar de sportschool geweest, maar zijn lichaam was belangrijk en hield hem op zijn best.
Nee, Coach bedoelde dat zeker niet.
Zeke glimlachte en knikte.
Hij pakte zijn sporttas en wisselde zijn spullen van eerder voor schone kleren, en hing toen de tas over zijn schouder.
Hij trok zijn schoenen aan, liet zijn borst bloot, en volgde de jongens naar buiten en naar de sportschool.
Het was niet ver van waar ze woonden, en al snel waren ze hard aan het trainen, grappen aan het maken en aan het lachen, zoals gewoonlijk.
Een normaal waar hij eigenlijk niet naar terug moest keren.
Zeke fronste toen hij een paar uur later de sportschool verliet.
Hij had veel tijd verspild aan een training die vooral bestond uit opscheppen voor meisjes die besloten hadden op hetzelfde moment te trainen.
Misschien was dat wat Coach bedoelde?
Shit, hij moest leren om nee te zeggen.
Jase onderbrak zijn gedachten door tegen hem aan te botsen terwijl ze terugliepen naar hun kamers in Mary Ward Hall.
'Er is dit weekend een feest in de Tower Housing. Ga je mee?' vroeg hij, alsof Zeke ooit nee zei tegen een feest.
'Je zegt dat alsof we niet bijna elke avond feestjes vinden om naartoe te gaan,' lachte Alex.
Zeke lachte. Het was waar.
Er was altijd wel ergens drank, muziek en seks op de campus, ongeacht welke dag het was, en de Krakens waren altijd uitgenodigd.
'Ja, maar dit feest schijnt veel groter te zijn, iedereen kan komen. Zoals nieuwe meisjes om te ontmoeten. Zoals alle meisjes die al hun vriendinnen van buiten San Fran State meenemen,' zei Jase, terwijl hij zijn wenkbrauwen bewoog naar Zeke, die lachte.
Alsof hij meer boobpics en telefoonnummers nodig had. Niet dat hij klaagde, trouwens.
En zij ook niet.
'Klinkt goed voor mij,' zei Alex toen ze dichter bij de slaapzalen kwamen.
'Dus, ga je mee, Zeke?' vroeg Jase, en Zeke knikte, ook al zei een klein stemmetje in zijn hoofd dat hij het niet moest doen.
Hij luisterde er niet naar.
'Ik zou op sterven na dood moeten zijn om nee te zeggen tegen zo'n uitnodiging,' lachte hij, en de jongens juichten.
Terwijl ze dat deden, kwamen er twee erg aantrekkelijke meisjes - nieuwe studenten - uit de slaapzalen, ze giechelden en keken naar hun telefoons.
Zeke dacht er niet te veel over na, maar Alex en Jase staarden terwijl ze voorbijliepen.
'Ik wil de roodharige,' zei Alex, terwijl hij stopte en zich omdraaide om zijn nieuwe obsessie te volgen met zijn ogen.
Alex hield van de jacht op meisjes. Het was bijna eng hoe graag hij een meisje wilde totdat ze eindelijk ja zei.
Daarna verveelde hij zich weer.
Jase keek aandachtig naar het andere meisje dat met haar vriendin liep.
Ze wisten niet dat ze bekeken werden.
'Prima voor mij. Ik hou ervan om wat meer vast te kunnen houden,' zei Jase, hij keek naar degene met een voller figuur en lang, golvend haar.
Zeke rolde met zijn ogen toen zijn vrienden hem achterlieten om achter de meisjes aan te gaan.
'Ja, ik zie jullie later wel!' riep hij, terwijl hij zijn hoofd schudde en lachte voordat hij zich omdraaide naar de slaapzalen.
Zonder zijn vrienden erbij, en met zijn telefoon bijna leeg, kon hij niet eens naar muziek luisteren en toen sloeg de stilte en twijfel toe.
Hij had binnen moeten blijven. Hij had geen ja moeten zeggen tegen het feest.
Misschien moest hij niet gaan? Maar alleen maar werken en geen plezier was nooit goed.
Misschien kon hij overdag studeren en dan 's avonds plezier maken? Maar dan had hij training en lessen.
Het leek allemaal onmogelijk om te doen, en hij viel nu al terug in zijn slechte gewoontes.
Het was de eerste dag van het semester en hij had zijn plannen om hard te werken en te studeren in plaats van uit te gaan nu al verpest.
Coach had gelijk - hij moest afstand nemen van de dingen die hem afleiden.
Vastbesloten om precies dat te doen, keek Zeke op van het staren naar zijn voeten toen er net een meisje zo snel langs hem rende dat hij een stap achteruit moest doen.
Ze had hem niet eens opgemerkt.
Ze liep met vastberaden stappen en een felrood papier in haar hand rechtstreeks naar het campusbord.
Hij herkende haar van de campus en lessen, maar hij had haar nog niet eerder rond de slaapzalen gezien.
Ze was schattig op een nerdy manier.
Ze hing zeker niet rond met dezelfde mensen als hij.
Als hij moest raden, gebaseerd op haar opgerolde spijkerbroek en poloshirt met Vans schoenen, zou hij zeggen dat ze een bibliotheekmeisje was.
Op een vreemde manier wel lekker.
Ze was niet het gebruikelijke type waar hij op viel.
Aan de andere kant, hij had niet echt een type - ze voelden allemaal verdomd goed aan.
Maar ze zag er niet uit als het soort meisje dat plezier met hem zou willen hebben.
Ze leek op een meisje dat een serieuze relatie zou willen, en die vermeed hij.
Niet om gemeen te zijn, trouwens.
Met honkbal als zijn leven had hij geen idee waar hij terecht zou komen, welk team hem na de universiteit zou kiezen en hij ging niet achterblijven of nee-zeggen vanwege een meisje.
Dus vermeed hij het probleem volledig en maakte hij duidelijk dat hij niet op zoek was naar iemand om zich te settelen.
Als de meisjes met wie hij seks had het verkeerd begrepen, was dat hun fout.
Amelia Parker leek het verkeerd-begrijpen type meisje.
Hij herinnerde zich haar naam alleen omdat ze een assistent was in een van zijn lessen. Ze praatte echter nooit.
Zo stil en toch was haar lichaam zo opvallend.
Het was vol en weelderig rond.
Haar kont vulde haar spijkerbroek op een manier die hem naar de curve deed kijken - en haar borsten.
Fuck, ze drukten rond en vol tegen haar poloshirt.
Ze stond op haar tenen om bij de lege ruimte bovenaan het bord te kunnen en prikte daar haar papier op.
Hij kon het niet lezen van waar hij stond, maar nu was hij geïnteresseerd.
Mensen gebruikten meestal online advertenties of de schoolchatroom, maar daar stond ze met haar felrode papier, alsof mensen echt zouden stoppen om het te lezen.
Hij zou het niet hebben gedaan als ze zijn aandacht niet had getrokken, maar nu had ze die.
Haar haar was een vreemde mix tussen blond en bruin, hij wist niet eens zeker welke kleur er meer was, of dat het natuurlijk was, maar hij besloot dat hij het leuk vond.
Hij vond veel aan haar leuk.
Haar gladde huid en het feit dat toen ze zich omdraaide om weg te lopen van het bord, ze geen make-up op had.
Ze streek haar haar uit haar gezicht met vingers die geen lange nagels hadden.
Zijn pik trilde toen ze op haar volle onderlip beet, haar grote hazelnootkleurige ogen neergeslagen.
Hij likte zijn lippen af en keek haar na terwijl ze wegliep richting de lessen. Hij stak zijn handen in zijn zakken om te verbergen hoe ze hem had beïnvloed.
Hij had nog nooit iemand zo begeerd, niet openlijk - alleen op feestjes, als meisjes om de paar seconden zijn pik probeerden te pakken.
Amelia had niets gedaan en hij kon de begeerte voelen.
Hij keek haar na tot ze langs het pad verdween, terwijl ze haar mappen vastklampte, voordat hij ging kijken wat ze had opgehangen.
Hij gokte dat het een of ander nerderig ding was.
Ze was belachelijk slim, zijn leraar liet altijd haar werk zien als voorbeeld. Andere studenten gebruikten altijd haar aantekeningen en vroegen naar haar antwoorden.
Hij wenste dat hij zo slim was zonder moeite te doen.
Wat logisch klikte in Amelia's brein deed dat duidelijk niet in het zijne, en voor het eerst in zijn leven was hij echt jaloers op iemand anders.
Zijn cijfers waren zo slecht en die van haar waren waarschijnlijk perfect.
Een beetje geïrriteerd dat hij niet gewoon de drive had die zij had om te studeren en te doen wat ze kon, keek hij naar het papier dat ze op het bord geprikt had.
Stond er in witte sierlijke letters. Haar telefoonnummer stond er ook bij.
Zeke trok een wenkbrauw op en pakte zijn telefoon om een foto te maken van het telefoonnummer. Hij was net op tijd voordat zijn telefoon uitging.
Het leek erop dat Amelia Parker het antwoord was op al zijn problemen. Ze was toegewijd, gefocust en om bij zo iemand in de buurt te zijn kon hem alleen maar helpen.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze een serieuze relatie leek te willen. Er was geen manier waarop ze een afleiding kon zijn.
Hij had zijn besluit genomen en Zeke ging terug naar zijn kamer en laadde zijn telefoon op, de nieuwe stapel briefjes op de vloer negerend. Hij wachtte tot hij voldoende was opgeladen en stuurde toen een bericht naar Amelia voordat hij van gedachten kon veranderen.
Hij verstuurde het en probeerde zichzelf toen bezig te houden met het verzamelen van zijn douchespullen na het zweten in de sportschool.
Hij wilde niet echt van de slaapzalen verhuizen, maar hij moest zichzelf blijven vertellen dat het moest gebeuren en zich alles herinneren van wat Coach had gezegd.
Zijn telefoon maakte een seconde later een geluid.
Dat was een terechte vraag, maar hij wist niet zeker of hij het haar wilde vertellen. Als ze wist dat hij Zeke Evans was, zou zijn reputatie haar misschien terughoudend maken.
Hij moest haar persoonlijk overtuigen dat hij het serieus meende.
Vroeg hij, en hij was er niet zeker van of het zou werken, maar een paar seconden later had ze gedeeld waar ze was.
Hij glimlachte en zei dat hij er snel zou zijn. Toen ging hij douchen.
Hij kleedde zich aan in een spijkerbroek, een wit shirt, zijn schooljack en witte schoenen. Toen verliet hij de slaapzalen in de hoop dat Amelia Parker hem een kans zou geven en verder zou kijken dan de sportman.
Misschien zou ze zelfs medelijden met hem krijgen en hem helpen studeren.
Ze was zijn enige hoop om dit semester te halen, zonder haar deskundige studeervaardigheden zou hij harder genaaid worden dan het meisje van daarnet in de douchecabines.

























