De verhalen van Regventus 1: Aldawen

Het was guur, te guur voor de vroege herfst. Terwijl Griffa door de derde ring van de stad slenterde, trok ze haar mantel strakker om zich heen en liet ze haar blik over de drukke straten gaan.

De winkels zagen er niet meer zo florissant uit als vroeger. De etalages waren leger en veel gebouwen hadden afbladderende verf.

Er waren hier nu meer bedelaars.

Toen haar vader haar als kind mee had genomen naar Aurumist, hadden ze meestal alleen bedelaars in de vierde ring gezien.

Ze wist niet precies waarnaar ze op zoek was. Ze was het zat om over verdwijnende magiërs te horen. Er waren te veel mensen uit dorpen rond Regventus vermist. Zelfs in haar thuisstad Abscon was een familie niet van hun reis naar de vallei teruggekeerd.

Griffa wist dat er iets aan de hand was, en ze was ervan overtuigd dat het met de machthebbers in Aurumist te maken had.

Ze had geprobeerd de Ring te waarschuwen, in de hoop dat op zijn minst Hector naar haar zou luisteren, maar ze hadden er geen zier om gegeven. Ze zeiden dat Abscon nog steeds veilig was, en dat was het enige wat telde.

Griffa was woedend. De Ring was zo nuttig als een blinde kat. Het enige wat ze deden was rondhangen en op een of andere speciale koning wachten om hen te redden.

Ze had uren geleden al moeten vertrekken toen ze besefte dat er niets te ontdekken viel. De weinige mensen met wie ze had gesproken wisten van niks en ze hadden niks gehoord.

Iedereen die iets wist, zou zich in de eerste ring en in het paleis bevinden, plekken die tenzij ze er als een dief in de nacht in wilde sluipen onmogelijk te bezoeken waren.

Ze was sterk en zeker van haar kunnen, maar ze was ook niet van gisteren.

Griffa liep richting de tweede ring om nog een domme attractie te bekijken. Er stonden twee wachters bij de poort. Ze kwamen op haar af en ze stopte en glimlachte.

'Waarom wil je naar de tweede ring?' vroeg een van de wachters.

'Ik heb gehoord dat ze voor de verjaardag van de heer het paleis verlichten. Je kunt het vanuit de tweede ring het beste zien,' zei Griffa, terwijl ze bleef glimlachen.

Ze streek een van haar donkerrode krullen uit haar gezicht. 'Ze zeggen ook dat de beste feesten in de eerste ring zijn.'

De wachter die het dichtst bij haar stond glimlachte terug en knikte. 'Je bedoelt de saaiste feesten. Die rijkelui zijn te serieus om te weten hoe ze plezier moeten maken.'

Griffa lachte. 'Je hebt waarschijnlijk gelijk.'

Ze kwam dichterbij en legde zachtjes haar hand op zijn arm. 'Ben je zo klaar met werken? Wil je met me meegaan? Ik weet zeker dat jij me kunt laten zien waar het echte plezier te vinden is.'

'O?' Zijn glimlach werd breder terwijl hij naar haar toe leunde. 'Wat voor soort plezier vind jij het leukst?'

'Hmmm,' zei Griffa terwijl ze haar hand licht bewoog. 'Met iemand die er zo uitziet als jij? Laten we zeggen, dat dit een nacht zal worden om nooit te vergeten.'

De wachter lachte.

Zijn vriend kwam dichterbij en trok de hand van de wachter van Griffa af. 'U kunt maar beter gaan, juffrouw. Henri moet nog minstens een paar uur werken. Misschien wel de hele nacht, als ik besluit dat het nodig is.'

'Wat jammer,' zei Griffa terwijl ze haar mantel rechttrok.

Hij zag er niet slecht uit: jong, lang en een knap gezicht. Als ze zich anders had gevoeld, had ze hem misschien gevraagd om iets te gaan drinken.

Maar ze had gekregen wat ze wilde toen de wachters opzij stapten en haar naar de tweede ring doorlieten.

Hier waren geen drukke winkels of arme mensen. In plaats daarvan waren er grote gebouwen en gazons die in de lente en zomer groen waren. Nu waren ze echter geel.

Gekleurde bladeren bedekten de grond en bomen met weinig bladeren versierden de paden.

Griffa liep naar het grootste veld, vlakbij de grote bibliotheek. Het vulde zich met mensen die allemaal naar het paleis keken.

Ze bleef dicht bij een van de grotere bomen staan en keek naar het Paleis van Aurumist.

Het was ooit door een magische leider gebouwd, nu was het de woonplaats van de Heer van het Koninkrijk en de Raad der Ouden.

Ze wist niet veel over hen. Alles wat ze van de Ring en enkele privébronnen had geleerd, was dat de huidige heer jong was, niet veel ouder dan zij, en slechts een marionet. Een mooi gezicht voor het volk.

Men zei dat de echte heersers van het koninkrijk de onderkoningen in zijn raad waren.

Griffa keek naar het paleis en vroeg zich af of de mensen daarbinnen net zo slecht waren als haar volk beweerde. Ze zuchtte, zich afvragend of het verkeerd was om te hopen dat ze dat niet waren.

De zon begon onder te gaan en er kwamen meer mensen naar het veld. Griffa deed een stap terug om tegen de boom te leunen toen ze voelde dat iemand achter haar kwam staan.

'Ik dacht al dat jij het was. Blij dat ik gelijk had,' zei een stem, zo dichtbij dat het in haar oor kietelde.

Ze kon een glimlach niet onderdrukken. 'Ik had gehoopt om de hele dag door te komen zonder dat iemand me herkende, maar ik had moeten weten dat zo'n groot evenement jou hier naartoe zou lokken. Op zoek naar een mooi stadsmeisje om je vannacht warm te houden?'

'Ik geef niets om meisjes uit Aurumist, Griffa. Er is al een tijdje maar één vrouw in mijn gedachten.'

Griffa draaide zich om naar Talon Wendell. Hij zag er hetzelfde uit als de laatste keer dat ze hem al die maanden geleden had gezien.

Misschien was zijn zwarte haar iets langer en zijn bruine ogen leken vermoeider dan ze zich herinnerde, maar dat was normaal. Hij had nu meer werk.

Zijn glimlach en kuiltjes waren hetzelfde, en de manier waarop hij naar haar keek gaf Griffa zoals altijd een warm gevoel van binnen.

'Je bent een verschrikkelijke flirt, Talon.'

'Ik ben eigenlijk best goed in flirten. Ben je echt helemaal alleen hier? Is geen van je stadsvrienden in de buurt? Wat dacht je van een jonge man uit Abscon, of een bepaalde beschermer?'

Griffa's maag draaide om. 'Ik ben alleen, Talon. Ik heb eerder vandaag wat van mijn contacten in de stad bezocht, maar ik heb ze achtergelaten waar ze waren. Er zijn geen jonge mannen in Abscon die ik interessant genoeg vind. En ik heb Ansel al maanden niet gezien.'

'Echt waar?' vroeg Talon, terwijl hij een wenkbrauw optrok. 'Dus je bent al die tijd alleen in Keene Manor geweest?'

'Ik ben nauwelijks op het landgoed geweest. Ik heb het grootste deel van mijn tijd met reizen of in het bos doorgebracht. Wat heb jij gedaan?'

'De vallei besturen, natuurlijk. Het laat weinig tijd over voor iets anders. Als ik had geweten dat je zo eenzaam was, dan had ik wel een moment of twee kunnen vinden om weg te komen. Waarom ben je niet bij mij langsgekomen?'

Ze keek weg. Ze had het gewild. Talon zou haar op zijn minst even haar problemen hebben laten vergeten.

Maar het was te gevaarlijk. Ze had zich ooit te veel voor hem opengesteld en het had haar alleen maar pijn gedaan. Ansel was er ook nog, en de reden waarom hij haar ontweek.

'Ik ben ook druk geweest, Talon. Ik heb ook verantwoordelijkheden.'

'O, dus je hebt je plaats ingenomen? Ik dacht dat ik het wel gehoord zou hebben als dat waar was.'

'De zaken in Abscon zijn hetzelfde als sinds mijn vader stierf. Ik heb het over andere dingen.'

Talon lachte zachtjes. 'Je kunt net zo goed de waarheid vertellen en zeggen dat je me hebt ontweken. Ik wou dat het niet waar was, maar de waarheid is beter dan een leugen.'

'Ik heb niet alleen jou ontweken. Ik heb de afgelopen maanden vooral alleen doorgebracht. Ik had geen behoefte aan gezelschap.'

'Wil je dat ik je nu met rust laat?'

Griffa keek naar Talon op, zijn gezicht was half in de schaduw, half verlicht terwijl de zon achter het paleis onderging. Hij glimlachte naar haar op een manier die anders was dan voorheen. Zachter, minder trots.

'Ik heb geen bezwaar tegen je gezelschap, vanavond niet.'

'Mooi, want ik denk dat waar we op hebben gewacht op het punt staat om te beginnen.' Talon legde zijn hand op haar middel en draaide haar om zodat ze naar het paleis keek.

De lichten begonnen onderaan en langzaam lichtte elk raam op, steeds hoger en hoger.

Griffa leunde achterover tegen Talon aan voor een beter zicht, en hij sloeg zijn arm om haar middel. Ze zuchtte onbedoeld toen ze zijn sterke borst en warmte tegen zich aan voelde. Hij was vertrouwd en veilig.

Terwijl de lichten het paleis bleven verlichten, steeds verder naar boven, bracht hij zijn mond naar haar oor. 'Het is prachtig, ongeacht de slechte dingen die daar gebeuren.'

Ze draaide haar hoofd een beetje. 'Misschien is het niet allemaal slecht. Ik zou graag denken dat er ten minste een paar goede mensen daarbinnen zijn, die gewoon proberen het koninkrijk te helpen.'

'Je bent te goed, Griffa.' Hij kuste de zijkant van haar gezicht alsof hij het niet kon helpen.

Het voelde fijn, dus kantelde ze haar hoofd opzij om hem meer ruimte te geven. Hij kuste haar hals terwijl hij haar dieper in de schaduwen trok.

Er schoven mensen voor hen langs om te kijken hoe de lichten de hoogste toren van het paleis bereikten, terwijl Griffa en Talon zich tegen de boom drukten.

Griffa legde haar hand op Talons arm om haar middel terwijl hij haar hals opnieuw kuste, deze keer harder, zijn tong raakte haar huid.

Griffa maakte een zacht geluid toen Talons hand langzaam langs haar zij omhoogging.

'Ik heb je gemist,' zei hij, terwijl hij haar jurk opzijschoof om haar schouder te kussen. 'Kom met me mee, Griffa. We kunnen terug naar de vallei of naar je plekje in het bos gaan. Waar je maar wilt.'

Ze knikte voordat ze zich omdraaide om hem aan te kijken. Hij hief zijn hand op om wat krullen weg te strijken. Ze had hem vaak met verlangen naar haar zien kijken, maar er was deze keer iets anders aan.

Hij boog zich voorover om haar te kussen, en ze kwam omhoog om hem te ontmoeten.

Zijn tong raakte haar onderlip, en ze opende haar mond om hem binnen te laten. Hij kreunde, terwijl hij haar dieper kuste, zijn tong de hare raakte.

Griffa stond op het punt om zich terug te trekken en voor te stellen dat ze snel naar het bos zouden gaan toen een geluid Talon zich liet wegdraaien.

Griffa keek achter hem en zag vijf kinderen het pad af rennen. Geen van hen leek ouder dan tien.

Achter hen waren drie Aurumist-soldaten, die snel dichterbij kwamen. Een van hen had een lange zwarte veer in zijn helm wat aantoonde dat hij de leider van de groep was.

Talon keek nog een moment naar Griffa voordat hij uitblies en knikte. Hij pakte haar hand en ze renden naar de soldaten, de menigte en de lichten achter zich latend.

'We moeten snel en voorzichtig te werk gaan,' zei hij terwijl hij achteromkeek.

'Natuurlijk,' zei Griffa. Ze stak haar hand uit toen de leider van de soldaten dicht bij de kinderen kwam. Hij struikelde over zijn eigen voeten en viel plat op zijn buik.

De andere twee soldaten sprongen over de gevallen man heen. Ze haastten zich achter de kinderen aan, die op de stadspoort afliepen, waar twee wachters klaarstonden.

De kinderen vertraagden, van de wachters voor hen naar de soldaten achter hen kijkend. Alle mannen hadden hun zwaarden getrokken.

Talon liet Griffa los en hief beide handen op. Een sterke wind blies de kinderen opzij, en ze landden op wat gras bij de muur.

Griffa wierp haar handen uit, waardoor de wachters bij de poort door de lucht vlogen en tegen de dikke boomstammen sloegen.

Talon schreeuwde, en Griffa voelde Talons magie om haar heen, maar het was niet genoeg, en iets raakte haar.

Het volgende moment vloog ze door de lucht, en ze kwam pas neer toen ze tegen een muur sloeg.