
Gevangen door de maffiakoning
Axel staat bekend als koud, berekenend en meedogenloos. Zo is hij een van de meest gevreesde gangsters van zijn stad geworden. Hij neemt wat hij wil, wanneer hij dat wil... maar wanneer de jonge Talia per ongeluk zijn hart steelt, doet Axel er alles aan om haar op te sporen. Wat zal hij zeggen als hij haar jaren later weer ziet?
Leeftijdsclassificatie: 18+
Rode was
"Schiet op, dames!" riep een stem hen van achter de deur toe.
"Showtime," zei Mia terwijl ze Talia's strakke zwarte jurkje fatsoeneerde.
Mia draaide zich om zodat ze haar eigen jurk kon gladstrijken, en Talia inspecteerde haar reflectie in de spiegel. Haar lange, zware zwarte haar omlijstte haar bleke gezicht, en haar blauwgroene ogen fonkelden als juwelen.
Haar donkerrode lippen krulden in een glimlach toen Mia haar blik in de spiegel opving en haar een knipoog toewierp.
Vanavond vond er een speciaal evenement plaats in het Empress Hotel, en Mia had Talia overtuigd om er als serveerster te werken. In de balzaal krioelde het van de invloedrijke mannen.
"Vertrouw me maar," had Mia erop aangedrongen. "De fooien zijn geweldig. Deze gasten zijn praktisch allemaal miljardairs."
Elke tafel kreeg een eigen ober toegewezen. Als je zo rijk was, hoefde je het personeel niet te delen.
"Wie heb je gekregen?" vroeg Mia.
Talia keek omlaag naar haar papiertje.
Ze gluurden door het kleine keukenraam de balzaal in.
Mia zag haar gastheer en kreunde. "Ik wist het. Ik heb een of andere oude vent."
Talia scande de tafels, in de veronderstelling dat haar lot hetzelfde zou zijn.
Ze hapte naar adem.
Aan het hoofd van haar tafel zat een van de meest indrukwekkende mannen die ze ooit had gezien. Hij was omringd door andere mensen, maar negeerde hen allemaal.
"Klaar?" riep de evenementenplanner van achter hen.
De obers kregen op weg naar de eetzaal elk twee flessen wijn overhandigd, een rode en een witte. Zenuwachtig realiseerde Talia zich dat gewoon één zo’n fles waarschijnlijk meer kostte dan haar huur.
Niemand aan tafel leek haar op te merken terwijl ze hun glazen vulde, zelfs niet toen ze haar lieten weten welke wijn ze wilden.
Ze was de tafel bijna volledig rondgegaan zonder incidenten, maar op weg naar het hoofd van de tafel, keek ze op en zag ze Axel met een donkere blik naar haar staren.
Haar nekharen gingen meteen overeind staan en ze sprong op, waardoor ze wijn morste op de vrouw die naast hem zat.
De vrouw gilde en keek op naar Talia. "Idioot!"
"Dep het er gewoon af, Sophie," droeg Axel haar op. Zijn stem was indringend en autoritair. Tegen Talia zei hij: "Laat die maar op tafel staan," waarbij hij wees naar de halfvolle flessen wijn.
Sophie rolde met haar ogen en stormde naar de badkamer. Talia zette de wijn neer zoals hij had gezegd, en gebruikte een vod om de gemorste wijn zo snel mogelijk op te vegen.
Haar wangen brandden, en ze wilde wanhopig graag aan Axels blik ontsnappen.
Ze stond op en draaide zich om, maar achter haar bulderde een stem.
"Waar denk je verdomme heen te gaan?"
Hij greep haar pols vast.
"Ik... moet... de hapjes op gaan halen," stamelde Talia.
Hij gromde in haar oor: "Heb ik gezegd dat je weg mocht?"
Talia's hart bonkte terwijl ze probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Uiteindelijk fluisterde ze: "Nee, meneer."
Hij liet haar gaan.
De rest van de bediening verliep vlot. Sophie keerde terug naar de tafel en Talia serveerde hen elke gang in voorzichtig en in stilte.
Ze leken er geen probleem mee te hebben om te doen alsof ze er niet was, maar af en toe dwaalden haar ogen af naar Axel, en zijn doordringende blik was steeds op haar gericht. Eén keer betrapte ze Sophie erop dat ze haar met een vernietigende blik aan het aanstaren was.
Toen Talia na het eten een espresso voor Axel neerzette, greep hij haar arm vast, voordat ze zich kon terugtrekken.
"Wacht eens even," zei Axel koeltjes. "Wat is je naam?"
"Mijn naam?" vroeg Talia aarzelend.
"Het spijt me," snauwde hij. "Tegen wie dacht je dat ik het had? Dit hotel is misschien wel oud, maar ik geloof niet dat hier geesten zijn."
"Mijn naam is Talia," stamelde ze.
"Drink een wijntje met ons mee," drong hij aan, terwijl hij Talia al een glas begon in te schenken.
"Op vanavond." Hij hief zijn glas. "Opdat we er allemaal fijne herinneringen aan mogen overhouden."
Er was iets onheilspellends aan zijn toon, maar Talia kon niet helemaal achterhalen waarom.
Zijn ogen glinsterden donker toen hij een slok van zijn glas nam, en ze had kunnen zweren dat hij haar recht in de ogen keek.
Talia verzamelde haar spullen in de personeelsruimte. Ze kon niet wachten tot ze thuis was en lekker in bed tv kon kijken.
Iemand schraapte zijn keel achter haar.
Axel blokkeerde de deuropening, waardoor hij een donkere schaduw in de kamer achterliet. "Ga je naar huis?"
"Ja, eigenlijk wel. Mijn dienst is voorbij." Talia probeerde langs hem heen te lopen.
"Wanneer heb ik gezegd dat je weg mocht?"
Hij hief zijn hand op en legde die voorzichtig om haar keel. Hij begon te knijpen. "Als ik tegen je spreek, geef je antwoord. Is dat duidelijk?"
Hij drukte zich tegen haar aan en duwde haar tegen de muur, terwijl zijn hand zich om haar keel klemde. Omdat ze niet in staat was om weg te kijken, staarde ze naar de tatoeages die onder de kraag van zijn overhemd zichtbaar waren.
"Ja... meneer," stamelde ze.
"Brave meid." Hij liet zijn armen zakken en ging opzij. "Je mag gaan."
Ze liep snel weg, maar voordat ze de deur uit was, hoorde ze hem nog een laatste zin zeggen:
"Ik hou je in de gaten."
Bij haar auto, terwijl ze haar zakken doorzocht op zoek naar haar autosleutels, voelde Talia een dunne envelop in haar jaszak zitten.
Ze kon zich niet herinneren dat ze die daar had gestoken.
De envelop was aan haar geadresseerd, verzegeld met was in de kleur van bloed.
Talia deed hem meteen open.
Er was maar één zin in zwarte inkt neergekrabbeld.











































