De Awakeningserie

Ken je die verhalen over verstotelingen van wie de dierbaren ofwel stierven of die hen in de steek lieten om doelloos de wereld rond te zwerven; een waardeloos persoon die bijna onzichtbaar voor andere mensen is?

Er is niets bijzonders aan hen, geen grootse verandering van niets naar iets wanneer ze volwassen worden.

Nou, dat is zo’n beetje mijn verhaal.

Mijn naam is Alora Dennison, en ik ben op de rijpe leeftijd van achttien jaar letterlijk uren van mijn ontwakingsceremonie verwijderd, en er zal absoluut niemand bij zijn die ook maar iets om me geeft.

Geen steun, geen familie en zeker geen vrienden.

Ik ben een laatbloeier, denk ik.

Niet dat het in mijn bloedlijn ongewoon is, want voor zover ik me kan herinneren is bijna elke vrouw in mijn familie pas tegen het einde van haar tienerjaren “uitgekomen”, net als de anderen in het weeshuis die hier met mij opgesloten zitten.

Nog een reden waarom we in deze hel die ze thuis noemen worden afgesnauwd en aan ons lot worden overgelaten.

Aangezien mijn ceremonie bijna begint, ijsbeer ik door de kamer die ik met Vanka deel.

Ze is net als ik, hoewel ik niet kan zeggen dat we in al die jaren dat we met elkaar opgescheept zitten, ooit vriendinnen zijn geworden.

Ze is er erg duidelijk in dat ze me niet mag, net als de anderen om me heen, die allemaal afstand houden. We tolereren elkaar, maar geen van ons heeft ooit een band met een ander gekregen.

Ik ben een weeskind wiens ouders tien jaar geleden in de oorlog tegen de vampiers zijn overleden. Dat geldt ook voor haar, maar dat heeft er niet voor gezorgd dat ze me meer mocht.

Ik denk dat het komt omdat ze uit een tak van de Santoroedel komt, en die haten de Whyteroedel al sinds lang voor de oorlog begon.

We hadden al ruzie voordat de vampiers ons allemaal verenigden, en oude wonden en wrok is niet iets wat wolven snel loslaten.

We waren twee kleine meisjes die niet door iemand beschermd werden, die directe bloedverwanten waren en die op deze plek voor ongewenste welpen waren achtergelaten om onze dagen op een ongebruikelijke manier te slijten.

Het zou beter zijn geweest om een einde aan onze ellende te hebben gemaakt dan ons als verstotelingen onder onze medemensen te laten leven. Onze eigen soort mijdt ons omdat we het beschamende bewijs zijn dat hun roedels hen in de steek hebben gelaten.

Ik denk niet dat ze wisten wat ze anders met ons aan moesten. Zoveel jongen zonder iemand om voor ze te zorgen en om op onze eigen manier op te voeden, die ook nog eens als vervloekt werden gezien.

Ze schaamden zich voor het falen van onze families en wij waren degenen die de last als een eeuwig zwart merkteken dat op ons gezicht stond gedrukt, droegen.

Het verbaast me dat kinderen zoals wij deel mogen nemen aan de ceremonie. Ik bedoel, het is nogal wat, en wij zijn dat zeker niet.

We zijn een beetje als de slimme jongens in Nooitgedachtland, alleen... wil niemand van ons hier blijven en is opgroeien de enige uitweg.

Je ontwaking is in zekere zin een soort afstuderen. Het is een overgang van kind naar volwassene en meestal vind je dan je plaats en rang in de roedel en krijg je een partner.

Ik heb niet de illusie dat het voor ook maar een van ons die vanavond een ontwaking heeft, iets dergelijks betekent.

Er zijn vier deelnemers van het tehuis en misschien drie van de roedels uit de buurt. Gewoon een handvol kinderen die proberen weg te komen en hun weg te vinden, en dat allemaal in de fantastische aanwezigheid van de hele "roedelgemeenschap".

De roedelgemeenschap bestaat uit een tiental wolvenstammen uit de staat. Ze moeten allemaal op Shadow Rock samenkomen om ons onder de eerste volle maan van onze geboortemaand voor het eerst volledig te zien transformeren.

Je kunt er niet eerder achterkomen wanneer je er klaar voor bent.

In de weken voor je verjaardag begin je op kleine manieren te veranderen en, verdomme, het doet zoveel pijn; het is alsof je binnenste breekt en uitrekt met vlagen van hevige stekende pijnen, zonder dat je er controle over hebt.

De tekenen zijn vrij duidelijk. Het is een beetje zoals de puberteit voor weerwolven, denk ik - volwassen worden, fysieke verbeteringen ondergaan en een enorme toename in eetlust en agressie ervaren.

Je hebt korte momenten waarop je pijnlijk begint te transformeren, en dan verdwijnt het weer net zo snel, zodat je nooit echt de eerste overgang bereikt, maar het wordt gemeld, en niemand kan het verbergen.

De pijn waarvan je weet dat die bij de eerste keer zal komen, wordt voor de volle maan na je verjaardag bewaard.

Sommigen maken het pas op latere leeftijd mee en sommigen al eerder. Meestal is wanneer je aan de beurt bent een teken van waar je in de hiërarchie staat.

Volgens de Santo-oudsten is je DNA zwakker naarmate het langer duurt, maar mijn ouders hebben het er nooit over gehad toen ik nog jong was.

Dus omdat ik achttien ben, sta ik een stuk lager in de rangorde en wordt bevestigd dat mijn bloedlijn niet die van krijgers is of sterk genoeg is om belangrijk te zijn.

Vanka is zestien en ze wordt vanavond ook volwassen, maar met Santo's bloed ergens in haar aderen had ze al veel eerder volwassen moeten worden. Ik denk dat de mix in afkomst de reden is waarom ze haar als een van hen afwijzen.

Ik bedoel, kijk naar de Santo’s. Zij zijn de heersende roedel in de staat en iedereen in hun bloedlijn is voor hun tiende getransformeerd.

Colton, de volgende erfgenaam van de alfa, is negentien jaar oud, hij heerst over alles in ons koninkrijk en loopt al met de roedel mee sinds hij slechts acht jaar oud was.

Iedereen in zijn familie is van de oorlogen teruggekeerd, wat boekdelen spreekt over de zuiverheid van hun genen, kracht en vaardigheden tijdens de strijd.

Hij is voorbestemd om op een dag zijn vader als alfa op te volgen, en zoals het nu gaat, zal hij niet alleen alfa zijn van de Santoroedel, maar van ons allemaal.

Het is nog nooit in ons leven gebeurd, maar het zal een nieuwe manier van hoe de roedels leven betekenen.

Santo is geen aardige vent. Geen van hen is dat. Hij loopt rond, omringd door zijn subroedel, hij kijkt neer op mensen zoals wij, maakt nooit oogcontact en reageert op niemand van onder zijn stand.

Zo werkt dat hier. Dominantie en kracht zijn alles voor wolven. Hij heeft de arrogantie van zijn vader en hij weet dat elke vrouw die in de puberteit komt, dolgraag zijn partner wil worden.

Hij heeft nog niet officieel gepaard of iemand gemerkt en ondanks het feit dat hij altijd hetzelfde meisje aan zijn zijde heeft, is hij vrij om te doen wat hij wil tot het zover is.

Colton ziet er geweldig uit op die donkere, knappe Latinojongen-manier met een veel te knap gezicht.

Hij is bijna twee meter, belachelijk gespierd, straalt agressie uit zonder het te hoeven proberen, is een zeldzame zwartharige wolf wanneer hij transformeert, en hij is tevens een van de grootsten onder ons.

Ik denk dat de enige keer dat hij mijn bestaan erkende, de dag was dat hij me in het voorbijgaan uit de weg had geduwd.

Ik was vlak voor zijn voeten in de gang die naar de grote hal leidt gestruikeld, maar hij had niet eens met zijn ogen geknipperd, toen hij me als een onbelangrijk stuk afval bruut aan de kant had geduwd.

Alle meisjes lachten me uit toen ik op mijn kont landde en in de vuilnisbak terechtkwam. Sindsdien heb ik ervoor gezorgd dat ik hem nooit meer voor de voeten loop.

Niet dat we veel tijd op dezelfde plek doorbrengen. Ik woon in het weeshuis en ga naar de school die speciaal voor onze soort is gebouwd, ver weg van de "normale" mensen.

Hij is een jaar ouder, dus al die tijd hebben onze paden elkaar bijna nooit gekruist.

Omdat hij met zijn roedel aan de zuidkant van de berg woont en alleen naar het schaduwrijke noorden komt als dat nodig is, zie ik hem of zijn ondergeschikten nooit.

Net als de rest van de mensen die de "verstotelingen" vermijden.

Na de Grote Oorlog zijn onze mensen uit alle omliggende gebieden verhuisd en dichter bij de berg samengekomen, ze wonen dicht bij elkaar om beschermd te blijven, en niemand is ooit weggegaan.

Coltons vader is een zogenoemde dominante alfa en hij controleert iedereen op de berg wanneer hij dat nodig acht.

Sinds Colton van school af is gegaan, zien we hem alleen nog maar tijdens officiële bezoeken aan zijn vaders zijde, als heerser over hun nieuwe koninkrijk van gehoorzame en onderdanige roedels, die orde en gezag handhaven.

Het gerucht gaat dat de vampiers zich al maanden, misschien zelfs jaren, aan het voorbereiden en samenspannen zijn om weer in aantal toe te nemen en een nieuwe oorlog tegen onze soort te beginnen.

We hebben altijd geweten dat ze dat zouden doen. Ik bedoel, we hebben de strijd gewonnen, maar we hebben ze niet op de manier verslagen die we wilden.

Velen hebben het overleefd, zijn gevlucht en lopen al bijna tien jaar rond, terwijl ze bijkomen en hun wonden likken.

Het is al zo lang stil, angstaanjagend stil, maar er hangt zoveel onrust in de lucht dat de roedels een maand geleden een vergadering organiseerden om over het lot van onze toekomst te beslissen.

Er was onrust en we konden het allemaal voelen, onze zintuigen stonden op scherp door het gevoel dat er iets groots op komst was.

Ze denken dat samenkomen om één roedel en één eenheid te vormen het antwoord op de dreigende oorlog is. Niet dat het veel verandert, want we leven al bijna tien jaar op die manier.

We waren echter nooit eerder onder één alfa verenigd. We vochten als aparte roedels en dat heeft ons bijna uitgeroeid.

Er was geen leiderschap en dat betekende dat roedels zoals de mijne, die om hun vreedzame, agrarische manier van leven bekend stonden, vrijwel uitgeroeid werden. Veel van onze familieleden zijn nooit teruggekeerd, en het heeft degenen die wel terugkeerden voor altijd veranderd.

Mensen zoals ik, die iedereen hebben verloren - mijn ouders, grootouders, ooms en mijn broer - worden gemeden door mensen die graag doen alsof het nooit gebeurd is.

Mijn familie is weg, geen van hen is teruggekomen en daarom is mijn bloedlijn in de ogen van de hiërarchie van de roedel... zwak.

Ze willen ons niet meer als hun soort hebben en ze willen al helemaal niet dat we ons voortplanten en onze genen onder toekomstige wolven verspreiden.

Krijgers kwamen thuis. De zwakkeren niet.

We zijn er nooit klaar voor geweest.