De geheime wolf

Een warme wind streek langs mijn rug terwijl ik bukte om een doos op te pakken. Het was zo heet die dag dat het zweet me uitbrak. Met de laatste verhuisdoos in mijn handen draaide ik me om voor een laatste blik op mijn oude kamer.

Wat ooit een gezellige en warme kamer was, stond nu leeg. Alleen de paarse en blauwe muren herinnerden nog aan mijn aanwezigheid.

Ik had goede tijden beleefd in deze kamer. Ik dacht terug aan de vele logeerpartijtjes met vriendinnen, gesprekken over school en natuurlijk, jongens.

Ook schoten de nachtmerries die ik had sinds mijn zestiende door mijn hoofd.

Bij die gedachte voelde ik tranen opkomen, die ik snel wegveegde.

'Kom je, Sophie?' riep mijn moeder van beneden.

'Ja mam, ik kom eraan,' riep ik terug.

Verhuizen was altijd deel van mijn leven geweest. Maar nu ik ouder werd - ik was nu achttien - viel het me steeds zwaarder.

Deze verhuizing was anders: mijn ouders gingen niet mee. Ik ging naar de universiteit, een grote stap in mijn leven.

Ik wilde psycholoog worden, dus schreef ik me in voor de universiteit. Ik was altijd een van de beste leerlingen op de middelbare school geweest, dus de universiteit was een logische keuze.

Ik draaide me om en sloot mijn slaapkamerdeur. Dit was geen moment om verdrietig te zijn. Het was tijd om verder te gaan en positief te blijven.

Met die gedachte liep ik de trap af. Mijn ouders stonden al buiten. De bestelwagen van mijn vader puilde uit van al mijn spullen.

'Ah, daar ben je, lieverd,' zei mijn vader. 'Heb je alles wat je nodig hebt?'

Ik keek naar mijn vader. Zijn grijze krullen, die vroeger zwart waren, waren kort maar bedekten nog steeds zijn hoofd. Zijn lichtblauwe ogen lagen diep in zijn gezicht. Tussen zijn brede neus en dunne lippen zat een grijze snor.

Hij glimlachte breed. Hij droeg oude werkkleding. Hij zag er geschikt uit voor de klus die hij deed - mij verhuizen.

Mijn moeder, naast hem, zag eruit alsof ze uit ging.

Haar lange blonde krullen werden bijeengehouden door een gouden speld. Ze droeg lichte make-up om haar blauwe ogen en hoge jukbeenderen te accentueren.

Haar neus was klein. Haar volle lippen waren felrood. Ze droeg een kort zwart jurkje met hoge hakken. Maar ondanks dat ze niet gekleed was voor het werk, had ze net zo hard gewerkt als mijn vader en ik.

Ik leek helemaal niet op mijn ouders. Maar dat kwam omdat ze me hadden geadopteerd.

Ik wist niet wie mijn echte ouders waren. Als ik probeerde me hen te herinneren, was het alsof ik in een grote, dikke zwarte wolk keek.

Dus was ik dankbaar voor de man en vrouw die ik mijn ouders noemde, die me hadden opgevoed alsof ik hun eigen dochter was. Maar soms vroeg ik me af wie mijn echte ouders waren en of ik op hen leek.

Ik was lang, ongeveer 1 meter 70. Mijn donkerbruine golvende haar reikte tot mijn schouders. Mijn grote groene ogen hadden een diepblauwe cirkel eromheen. Mijn neus wipte een beetje op.

Mijn lippen waren niet te groot en niet te klein. Ik was slank maar had een licht buikje en brede heupen.

Mijn moeder zei dat ik een mooie vrouw met rondingen was; ik vond mezelf gewoon een beetje mollig. Niet dat het me stoorde.

Mijn vader keek me afwachtend aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op.

'Ben je weer aan het dagdromen?' vroeg hij.

'Sorry pap, ik zat met mijn hoofd ergens anders.'

Mijn vader schudde zijn hoofd en lachte zachtjes.

'Maar ja, dit is de laatste doos. Mijn kamer is nu helemaal leeg.'

'Oh geweldig,' grapte mijn moeder. 'Nu kunnen we jouw kamer in een spa veranderen.'

Ik rolde met mijn ogen om haar grap maar kon een glimlach niet onderdrukken. 'Als het je gelukkig maakt, ga je gang.'

Mijn moeder lachte en nam de doos van me over om hem in de overvolle bestelwagen te zetten.

'Nou, dan is het tijd om te gaan,' zei mijn vader. Hij stapte in de bestelwagen en mijn moeder volgde.

Mijn moeder deed het raam een stukje open en riep: 'Rij voorzichtig, schat. We zien je over een paar uur.'

Ik knikte en zwaaide. Mijn vader reed weg en liet me achter in een stofwolk.

Ik hoestte een paar keer en liep terug naar mijn auto. Het was tijd om mijn beste vriendin ter wereld op te halen, Bonnie, of Bee, zoals ik haar meestal noemde.

Bonnie was mijn beste vriendin sinds ik hier ongeveer drie jaar geleden naartoe was verhuisd. We hielden van dezelfde dingen en hadden vergelijkbare persoonlijkheden.

Ik stapte in mijn donkergrijze SUV en reed een paar kilometer buiten de stad om haar op te halen bij het huis van haar ouders. Ik stopte voor het huis en toeterde. De voordeur vloog open en Bonnie rende naar mijn auto.

Ze had haar korte blonde haar in een strakke paardenstaart. Haar bruine ogen fonkelden als altijd, haar volle lippen in een brede glimlach.

Bonnie was erg gespierd - als je niet beter wist, zou je denken dat ze veel sportte. Maar geloof me, ze kwam nooit in de sportschool. Ik was een beetje jaloers op haar geweldige lichaam.

Ze droeg een blauwe spijkerbroek net als ik, en we hadden allebei een lichtblauw shirt aan. Zodra ze in mijn auto stapte, keek ze naar me en begon hard te lachen.

'Oh mijn godin, Soof, we zien eruit als een tweeling,' zei ze vrolijk.

Ik lachte en haalde mijn schouders op.

Ik begreep nooit waarom ze altijd 'godin' zei in plaats van 'god' zoals de meeste mensen deden. Ik had het haar een keer gevraagd, maar ze had iets gezegd over vrouwenrechten en dat was het.

Nou ja, ik dacht er nooit veel over na, dus het was prima voor mij.

'Dus, Bee, ben jij net zo opgewonden als ik?' vroeg ik haar.

'Reken maar,' zei ze. 'Mijn ouders zijn net een half uur geleden vertrokken, dus ik denk dat we, met jouw rijstijl, ongeveer tegelijk aankomen.' Ze knipoogde naar me.

Ik had een reputatie vanwege mijn rijstijl. Ik hield ervan om hard te rijden. Hoe sneller, hoe beter. Maar ik reed altijd veilig, dus ik was niet gek of zo.

Bonnie vond het nooit erg. Ze reed zelf niet veel. Ze vond het saai.

De reis naar ons nieuwe huis ging snel. Voor we het wisten, had ik geparkeerd voor ons nieuwe appartement.

Bonnie en ik huurden een appartement buiten de campus. De huur was erg laag omdat het appartement van Bonnie's oom was.

Ik pakte mijn tas en keek om me heen. Onze ouders waren er nog niet.

Bonnie en ik hadden al onze sleutels, dus we gingen het gebouw binnen. We namen de trap naar de tweede verdieping en openden de deur met het nummer 9 erop.

We stapten het appartement binnen en onze ogen werden groot.

De kamer waar we in stonden was enorm.

Een grote zwartleren bank stond in het midden van de kamer. Ervoor aan de muur hing een enorm flatscreen-tv. We liepen verder de woonkamer in.

Links was een moderne keuken. Hij was groot genoeg om voor veel mensen te koken. In het midden van de keuken stond een bar met zes stoelen eromheen.

Rechts van de woonkamer waren drie deuren.

Bonnie opende de laatste deur en vond een slaapkamer met een enorm bed in het midden. Aan één kant van de slaapkamer was een brede kast met genoeg ruimte voor al onze kleren en meer.

Bonnie zei dat deze slaapkamer van haar was.

Dus ging ik naar de eerste deur. Achter de deur was een kamer precies zoals Bonnie's slaapkamer. Ik kon het niet geloven.

Hoorde een student niet in een piepklein kamertje te wonen dat alles in één was? Ik glimlachte breed. Hier kon ik wel aan wennen.

Plotseling hoorde ik een gil uit de kamer tussen onze slaapkamers. Ik rende naar waar Bonnie had gegild.

Zodra ik de kamer binnenkwam waar ze was, zag ik dat het de grootste badkamer was die ik ooit had gezien.

Bonnie's handen bedekten haar mond. Toen ze me zag, spreidde ze haar armen en omhelsde me.

'Oh mijn godin, Soof, kijk naar deze prachtige badkamer. Ik denk dat ik hier nooit meer weg wil!'

Ik keek om me heen terwijl Bonnie me stevig vasthield. Er waren twee wastafels aan de linkerkant met een grote spiegel erachter. De andere muren waren in een warme oranje-bruine kleur geschilderd.

Achterin de badkamer stond een groot rond bad. Aan de rechterkant was een enorme inloopdouche.

Ik keek naar Bonnie en gaf haar een snelle kus op haar wang. 'Je oom is geweldig, Bee. We moeten hem echt bedanken voor dit fantastische appartement.'

Bonnie glimlachte naar me. 'Nou, dat moet makkelijk zijn,' zei ze, 'want we zijn volgende week uitgenodigd om te komen eten bij hem, mijn tante en mijn neven en nichten.'

'Dat is geweldig,' zei ik tegen haar. 'We moeten een cadeautje voor ze kopen om te laten zien hoe dankbaar we zijn.'

'Dat heb ik al geregeld, Soof,' zei ze. 'Mijn moeder is winkelen geweest en heeft cadeaus gekocht voor mijn oom en tante, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken!'

Ik draaide me om en liep de woonkamer in. Ik had zoveel geluk! Mijn beste vriendin en ik zouden de beste tijd van ons leven hebben samen in dit geweldige appartement. Het leven kon niet beter worden.