
The Champion: The Final Fight (Nederlands)
Marcelo, viervoudig wereldkampioen zwaargewicht boksen, heeft roem, geld, trouwe vrienden en een geliefde vrouw - totdat op een dag alles instort. Verloren en alleen kan Marcelo zich niet eens voorstellen dat zijn familie nog steeds van een verliezer zou houden. Maar drugs en seks maken hem niet bepaald weer tot een winnaar. Hij staat op het punt de zwaarste strijd van zijn leven aan te gaan.
Leeftijdsclassificatie: 18+.
Viervoudig Wereldkampioen
SPORTSCASTER
„Daar gaat Hugo Lawrence, die de kampioen naar de touwen probeert te drijven. Hij zoekt naar een opening om toe te slaan. Maar Marcelo's verdediging is zo sterk als een muur. Hugo raakt zichtbaar gefrustreerd.
„Je ziet aan zijn bewegingen dat hij steeds meer in de rats raakt omdat hij geen raak schot kan plaatsen. En de kampioen lacht, mensen!
„Oei! Mis poes! Hij laat de kans glippen, zijn vuist scheert rakelings langs het gezicht van de kampioen.
„Marcelo grijnst opnieuw. Onze kampioen schudt zelfs zijn vinger om 'nee' te zeggen tegen zijn tegenstander! Mensen, onze kampioen voelt zich zo zeker als wat.
„Maar de uitdager geeft geen krimp. Hij laat een regen van snelle stoten los. Marcelo ontwijkt ze allemaal, soepel bewegend met zijn middel en knieën.
„Dan verrast Marcelo de uitdager met een combinatie van blokken en een uppercut. Ooh! Hugo Lawrence duikt net op tijd weg. De beroemde uppercut van de kampioen slaat in de lucht.
„De uitdager gaat weer in de aanval, met meer snelle stoten en een uppercut. Maar de kampioen, alsof hij alles in slow motion ziet, ontwijkt ze als een kat. Het gaat in een razend tempo.
„In al mijn jaren als sportverslaggever heb ik zoiets nog nooit gezien. De kampioen is werkelijk fenomenaal, mensen!
„We naderen het einde van de negende ronde, en geen van beide boksers lijkt ook maar een druppel zweet te hebben verloren. Ze staan tegenover elkaar, elkaar opnemend als twee roofdieren.
„Nu is het de beurt aan de kampioen om aan te vallen. Hij speurt naar een zwakke plek. En hij vindt er een. Hij raakt Hugo's neus vol, waardoor die achteruit wankelt.“
„De bel gaat, en de boksers keren terug naar hun hoeken. De kampioen heeft de glimlach van een Cheshire kat, terwijl de uitdager er bedrukt uitziet. Deze ronde is een tien voor de kampioen, en een negen voor Hugo Lawrence.
„We zien de hoek van de uitdager, waar zijn team als een gek probeert het bloeden van zijn neus te stelpen na de klap van de kampioen.
„Het ziet er niet rooskleurig uit voor Hugo. En in Marcelo's hoek blijft onze kampioen stralen als de zon.
„Hij kletst met het publiek en blaast kushandjes naar fans die hem vanaf hun stoelen toejuichen. Deze man is een lust voor het oog.
„De bel gaat. Dit is de tiende ronde, en de kansen lijken zo scheef als de toren van Pisa. De uitdager ziet er niet zo vol vuur uit als toen hij begon.
„Marcelo beschermt zijn zij en slaat terug met een harde stoot op het lichaam en wat snelle klappen. De uitdager duikt weg maar ontwijkt nog meer slagen van de kampioen. De twee klampen zich aan elkaar vast.
„Marcelo probeert echter los te komen. De scheidsrechter moet ingrijpen. Het lijkt erop dat die laatste klap de uitdager behoorlijk pijn heeft gedaan.
„Het ziet ernaar uit dat Marcelo Walker wacht tot de uitdager compleet uitgeput raakt.
„Marcelo begint harder te duwen. Hij drijft hem in een hoek en raakt zijn kaak! De uitdager verliest zijn evenwicht en valt tegen de touwen. De scheidsrechter helpt hem vlug overeind.
„Hugo Lawrence knikt dat hij oké is. De scheidsrechter begint te tellen, 2, 3, 4, 5, 6. De uitdager is terug in het gevecht. Marcelo wacht op hem, en jaabbbbbbb!
„Die klap stuurt hem naar de grond. We zien Hugo Lawrence proberen zijn hoofd op te tillen en bij bewustzijn te komen. De scheidsrechter staat naast hem en probeert Marcelo op afstand te houden.
„De scheidsrechter begint te tellen: 'Een, twee.' Maar we zien de uitdager proberen op te staan, en het gaat moeizaam. 'Drie, vier.' Hugo staat op, maar zijn ogen staan verward, alsof hij sterretjes ziet. 'Vijf, zes.'
„De uitdager wankelt achteruit en valt op zijn rug. Knockout! De kampioen, de kampioen, de kampioen!
Veel mensen klapten en juichten vanuit het publiek. Marcelo Walker, drievoudig wereldkampioen, en nu voor de vierde keer. De enige kampioen die nog nooit een gevecht verloor.
De hele stad Manchester zou uit zijn dak gaan als hij thuiskwam als de zwaargewicht kampioen van de divisie.
We gingen naar de kampioen in de ring met onze microfoons. We zagen dat zijn team met hem aan het vieren was, hem op de rug sloegen en elkaar omhelsden.
Het hele team zag er dolgelukkig uit. Opnieuw had Marcelo Walker de overwinning in de wacht gesleept.
MARCELO
„Champion Marcelo, zeg eens wat tegen je fans.“ Ik keek naar de sportverslaggever. Hij hield gretig de microfoon voor mijn neus.
Ik pakte hem aan en richtte me tot het publiek. 'HEEEYYYYYY! We hebben het 'm geflikt. Jullie en ik samen. Zonder mijn fans ben ik niks.'
Ik wierp een blik op mijn coach, die overladen werd met felicitaties van mijn hele team. 'En jij, Richard.' Ik wees naar hem. Hij keek op en knikte.
'Bedankt aan iedereen die me heeft geholpen met trainen. En mijn familie.' Ik kon niet ophouden met grijnzen.
Ik zocht haar op haar vaste plek. Daar zat ze, met de breedste glimlach. Ze sprong op en neer van blijdschap en zwaaide naar me.
'Mijn vrouw, die me verdraagt. Want ik sta meestal met het verkeerde been uit bed. Als ik haar was, had ik mezelf al lang de bons gegeven. Mandy, ik hou van je.'
Ik gaf de microfoon terug aan de verslaggever. Het hoofd van de bond stond naast me, met de kampioensriem die ik weer mee naar huis zou nemen. Hij deed 'm om mijn middel en stak onze handen samen de lucht in.
'Viervoudig kampioen MARCELO WALKER.'
De hele arena barstte los in gejuich.
Ik stak mijn armen op met gebalde vuisten. 'GRAAAAAAAAA!' brulde ik triomfantelijk. Het publiek brulde terug.
Eindelijk verlieten mijn team en ik de ring, op weg naar de kleedkamer. Terwijl we liepen, staken fans hun handen uit om me aan te raken. Ik gaf er zoveel mogelijk een high five voor we het eind van de gang bereikten.
Hier was het rustig. Het geluid van de menigte was verstomd. Ik hoorde alleen gelach en geklets tussen mijn teamleden.
'Goed gedaan, Marcelo, ik wist dat Hugo geen partij voor je was,' zei mijn vriend en assistent-coach Charles opgetogen.
'Hij stelde niks voor. Weet je hoe ik me nu voel, Charly? Alsof ik onoverwinnelijk ben. Ik heb geen rivaal, want ik ben de beste. DE KAMPIOEN!'
'Dit is mijn maat, de kampioen.' Charly gaf me een paar stevige klopjes op mijn rug.
'Ho eens even, jongens.' Onze coach trok onze aandacht. Hij wees naar Charly en zei: 'Jij, hou op met Marcelo's ego op te blazen, dat staat volgens mij op knappen.'
Toen keek hij naar mij, als een vader. 'En jij, kampioen, blijf met beide benen op de grond, want als je naast je schoenen gaat lopen, raak je de weg kwijt.
'Focus, en onthoud wat ik je vertel, jongen. Als je nergens meer bang voor bent, loop je het grootste gevaar.
'Vertrouw nooit blind op wat je hebt en wat je kunt, oké? Nooit. Ik vind het niks waar je gedachten naartoe gaan, kampioen.'
'Oké, oké, coach, we snappen het, maar vandaag is om te vieren,' zei Charly om het voor me op te nemen.
Ik schudde mijn hoofd en lachte. Het gefrustreerde gezicht van mijn coach was om te gieren. Toen ik vijftien was, begon hij me te trainen. Ik train al veertien jaar bij hem.
Als hij er niet was geweest, was ik nu waarschijnlijk dood. Hij haalde me van de straat en gaf me een doel. Opgroeien in een stad als Manchester is geen makkie, zeker niet met ouders zoals de mijne.
Ze waren slechte ouders. Een stel tieners die niet wisten hoe ze een condoom moesten gebruiken, dat waren mijn ouders. Ze waren meer bezig met zelf volwassen worden dan voor mij zorgen. Na een paar jaar nam mijn vader de benen.
Als ik eraan denk, verbaast het me dat hij zo lang bleef. Nadat hij vertrok, heb ik hem nooit meer gezien. Tot vier jaar geleden. Hij had me waarschijnlijk op tv gezien, toen ik mijn eerste titel pakte.
Het geld begon binnen te stromen en ik werd beroemd. Ik had nooit gedacht dat hij terug zou komen als vader. Ik weet zeker dat hij me alleen zag als een manier om aan poen te komen.
En het voelde goed om de deur in zijn gezicht dicht te smijten, als vergelding voor al die jaren dat ik in m'n eentje op straat rondzwierf. Richard maakte dat allemaal goed. Hij was de vader die ik nooit had gehad.
Een vreemde die voor een bijna verloren kind zorgde. In gevaar voor de slechte dingen in deze stad.
Ik had mijn leven aan hem te danken, en mijn familie ook, want zonder hem had ik mijn vrouw Mandy niet ontmoet, die me door dik en dun steunt.

















































