De alfa's onwillige partner

Als een wolf achttien wordt, hoort hij zich bij de roedelverbinding aan te sluiten en kan hij zijn partner vinden. Ik keek reikhalzend uit naar mijn achttiende verjaardag om te zien wie de Maangodin voor mij in petto had. Maar nu ben ik vijf jaar ouder en sta ik nog steeds met lege handen.

Het valt niet mee om de moed erin te houden. Bijna alle andere wolven van mijn leeftijd hebben inmiddels een partner gevonden, en ik loop al tegen de vierentwintig. Langzaam maar zeker begin ik de hoop op te geven.

In het begin deed ik nog mijn uiterste best om bij elk bezoek van andere roedels of zomerbijeenkomsten mijn wederhelft te vinden.

Tegenwoordig blijf ik liever in de keuken om mezelf teleurstellingen te besparen.

Mijn oudere broer Owen vindt het wel best dat ik me afzijdig houd. Hij dreigt zelfs iedereen af te schrikken die de laatste tijd interesse in mij toont.

Gelukkig is dat de laatste tijd niet meer voorgekomen. Maar hoe langer het duurt, hoe meer hij me probeert te beschermen. Ik denk dat zelfs mijn voorbestemde partner in zijn ogen tekort zou schieten.

Omdat het al zo lang aanhoudt, heb ik een paar keer het aanbod gekregen om een gekozen partner te zijn. Maar ook al verlies ik de hoop, ergens geloof ik nog steeds dat de Maangodin hier een bedoeling mee heeft.

Bovendien, wat als een gekozen partner me in de steek laat zodra ze hun voorbestemde partner ontmoeten?

Is het verkeerd om de ware voor iemand te willen zijn? Om iemand te willen die alleen voor jou bestemd is? Waarom is dit zoveel anderen wel gegund, maar mij niet?

Er zijn wolven die hun voorbestemde partner pas op hun zestigste hebben gevonden. Maar stel je voor dat je zo lang in je eentje door het leven gaat, wetend dat ze er waren en je zoveel kostbare tijd bent misgelopen.

Maar ik zou één dag met mijn voorbestemde partner verkiezen boven helemaal niets. Ik kan niet kieskeurig zijn.

Met al die vrije tijd heb ik wel mijn kookkunsten kunnen perfectioneren en meer over voedsel kunnen leren.

Mijn alfa is een grote steun geweest (waarschijnlijk omdat mijn overleden moeder de beste kok was die hij ooit had gehad). Hij heeft me geleidelijk aan de leiding over de keuken van de roedel laten overnemen naarmate ik beter werd.

Ik ben blij dat het de taak van de bèta is om boodschappen te doen. Ik heb geen speciale training nodig om te weten dat mijn vader, de bèta, geen nee kan zeggen tegen zielige puppy-ogen.

Dat was iets wat mijn moeder me bijbracht voor ze overleed.

'Emma!' De stem van mijn alfa klinkt luid achter me, en ik schrik op van het fornuis waar ik over gebogen stond.

Ik probeer 'Gefeliciteerd' in karamel te schrijven voor de verjaardag van de luna volgende week. Ik weet dat deze zoete lekkernij haar favoriet is.

'Ja, Alfa?' Ik buig mijn hoofd en besef dat ik opnieuw moet beginnen nu ik mijn concentratie ben verloren.

Karamel maken is niet zo ingewikkeld, maar ik zou NASA wel eens willen zien proberen dit te doen terwijl ze maaltijden koken voor driehonderd hongerige wolven.

'We krijgen morgen gasten, een andere alfa. Ik wil een goede indruk maken en verwacht het beste eten. Ik weet dat het kort dag is, maar kun je voor vijftien personen koken?'

Mijn mond valt open. Morgenavond diner voor twee alfa's en dertien anderen?

De laatste keer dat een andere roedel op bezoek kwam, had ik twee weken om me voor te bereiden en een proefrun. Bovendien is Betty, de huishoudster, nu ziek en help ik waar ik kan.

'Ja, Alfa. Ik zal meteen eten bestellen en beginnen met de voorbereidingen.'

Ik bedoel, wat kan ik anders zeggen? Hij is mijn alfa en ik moet doen wat hij zegt. Na alles wat hij heeft gedaan om me te helpen, wil ik hem niet teleurstellen.

'Ik zal anderen sturen om je te helpen met wat je nodig hebt.'

Hij maakt aanstalten om te vertrekken, maar aarzelt even alsof hij nog iets moet zeggen, en dat doet hij ook. 'Oh, en Emma? Maak je geen zorgen over de kosten. Het is belangrijk dat we er morgen sterk uitzien.'

Hij vertrekt snel, en ik heb hem nog nooit zo bezorgd gezien over een maaltijd, of zo formeel.

Normaal gesproken komt hij hier stiekem taart eten als de luna weg is. Hij zegt geen dingen als 'Verwacht niets minder dan het beste.' Wie zijn deze mensen die hem zo nerveus maken?

Ik besef dat deze gedachten niet helpen en zet ze uit mijn hoofd.

Ik heb alle tijd nodig die ik kan krijgen om deze maaltijd te plannen, zodat ik mijn vader kan vragen om te bestellen wat we niet in de keuken hebben.

Maak je geen zorgen over de kosten. Ja, dat had hij echt niet moeten zeggen. Ik wilde al een tijdje een reden om meer truffelolie te kopen, en wat zegt 'niets minder dan het beste' meer dan dat?

Kaviaar? Het is te alledaags, en om eerlijk te zijn, ik heb het nooit echt lekker gevonden.

Nu ik de kans krijg om iets speciaals te maken, ga ik mijn gasten verrassen met het allerbeste wat ik in huis heb.

Maar wat me altijd heeft gestoord aan chic eten, is dat je er meteen weer honger van kunt krijgen.

Mijn persoonlijke kookstijl - en wat ik morgen ga doen - is het combineren van chique ingrediënten en presentatie met vullende gerechten. Ik wil dat ze zich vol voelen, maar ook alsof ze in de zevende hemel zijn.

Nu ik een soort plan heb, kan ik beginnen met mijn routine om de hele keuken schoon te maken.

Ik moet met een schone lei beginnen als ik zoiets ga doen; het is een fluitje van een cent voor alle potten en pannen om zich op te stapelen terwijl ik kook.

Het geeft me ook tijd om na te denken over mijn gerechten en welk gereedschap het beste is om ze te maken.

Ik bid alleen tot de Maangodin dat ik dit echt kan waarmaken.