Verliefd op mijn bodyguard

"Pa, dit slaat nergens op! Ik heb al drie lijfwachten. Het is zonde van het geld om er nog een vierde bij te halen!" riep ik uit.

Twee maanden geleden waren twee zonen van buren ontvoerd. Dit zette onze familie op zijn kop. Mijn vader liet ons meteen naar een ander deel van de stad verhuizen.

Ik ben opgegroeid in Newshire, een stadje in South Carolina met zo'n 100.000 inwoners. Ik vond onze stad altijd fijn; de mensen waren over het algemeen vriendelijk en er waren veel parken en bloemen. Het bos aan de rand van de stad werd goed beschermd. Maar geen enkele plek is perfect; er was behoorlijk wat criminaliteit voor een stad van deze omvang.

Ik dacht dat dit kwam doordat er veel rijke families woonden. Veel grote bedrijfsbazen kozen ervoor om in Newshire te wonen. Ik wist dit omdat ik opgroeide met hun kinderen. Hun verwende, irritante kinderen.

Dus ik vond het niet erg om bij hen weg te gaan. Ik was blij dat ik niet meer op een plek woonde waar iedereen constant bezig was met hoe ze overkwamen op anderen. Het was zelfs beter omdat mijn vader ons dicht bij mijn beste vriendin Emily had laten verhuizen.

Wat ik niet leuk vond, was dat ik ineens mensen nodig had die me de hele dag volgden. Ze werkten niet allemaal tegelijk. Dat was een meevaller, maar het begon me toch te irriteren. Ik was achttien jaar oud. Ik hoefde niet constant in de gaten gehouden te worden.

We konden het ons veroorloven. Mijn vader runt een groot miljoenenbedrijf, Pearson Company. Maar ik vond niet dat we nog een lijfwacht nodig hadden, aangezien ik er al drie had.

"Nou, als je niet steeds in de problemen zou komen, hoefde ik geen extra persoon in te huren om op je te letten!" beet hij terug. Ik balde mijn vuisten om mijn woede te bedwingen.

"Je bent onmogelijk! Ik ging een ijsje halen met Em en was maar tien minuten te laat terug," riep ik, terwijl ik mijn handen in de lucht gooide en mijn ogen tot spleetjes kneep. "Nog een lijfwacht zal geen verschil maken, geloof me! Ik ben achttien en ik doe wat ik wil!"

Eerlijk gezegd ging ik niet veel uit. Ik ging alleen uit om een ijsje te halen met Em of om stiekem bij haar te logeren en de hele nacht films te kijken. Soms, als het me allemaal te veel werd, ging ik ook naar mijn geheime plekje om tot rust te komen en na te denken. Ik weet het, niet erg spannend, maar het was genoeg voor mij.

"Let op je woorden, jongedame! Ik accepteer dit soort brutaliteit niet, zeker niet in mijn eigen huis. Bovendien kwam je niet alleen te laat thuis: je ontsnapte aan je lijfwachten EN hield je niet aan je avondklok. Onthoud, ook al ben je achttien, je bent nog steeds afhankelijk van mijn geld. Als je geld wilt om uit te gaan, volg je de huisregels. Dat geldt ook voor je avondklok!" ging mijn vader door, net zo boos als ik was.

Ik zuchtte diep en rolde met mijn ogen toen hij maar bleef herhalen. Ik voelde me verslagen toen ik besefte dat ik hem niet van gedachten kon laten veranderen. Met dat in mijn achterhoofd draaide ik me om en beende terug naar mijn kamer, waarbij ik de deur met een klap dichtgooide. Heel volwassen. Ja, ik weet het.

Ik liet me tegen mijn deur zakken en haalde diep adem. Ik legde mijn hoofd op mijn knieën.

In het begin vond ik de lijfwachten niet erg. Ik bedoel, wie zou het niet leuk vinden om drie knappe mannen achter zich aan te hebben? Maar al snel drong het tot me door dat ze me echt overal volgden, wat me weinig privacy gaf. De enige momenten waarop ik kon ademen waren op school, omdat ze daar niet naar binnen kwamen maar buiten de wacht hielden, of als ik thuis was.

Het ergste was dat ze, omdat ze voor mijn vader werkten, ervoor zorgden dat ik me altijd aan de huisregels hield. Wat betekende dat ik geen leven had. Ik moest meteen na school thuis zijn. Als ik mijn vrienden wilde zien, moest ik het aan mijn vader vragen. Hij moest altijd weten waar ik was en met wie, en ik moest om zeven uur thuis zijn, wat betekende dat er geen tijd was om na school met iemand af te spreken. Het was echt belachelijk. Ik was achttien, maar hij behandelde me nog steeds als een klein kind.

Daarom probeerde ik de afgelopen weken bij elke kans aan mijn lijfwachten te ontsnappen en plezier te maken met Em. Ik deed het zo vaak dat mijn vader besloot extra beveiliging toe te voegen. Niet wat ik wilde. Ik denk dat ik er niet echt goed over had nagedacht.

Na nog een paar kalmerende ademhalingen stond ik op en liet me op bed vallen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn achterzak en belde het nummer dat ik zo goed kende. Na slechts een paar keer overgaan, nam een vrolijke stem op.

"Hé Har, wat is er?"

Emily en ik kenden elkaar al sinds de kleuterschool, maar we waren niet altijd vrienden geweest. We konden elkaar eigenlijk niet uitstaan in het begin. We moesten naast elkaar zitten, en Emily kleurde alles roze. Dit betekende dat ik nooit de roze stift kon gebruiken, en de enige keer dat ze hem losliet was als de inkt op was.

Dat was genoeg voor mij om een hekel aan haar te hebben. Onze haat veranderde in vriendschap toen een andere jongen een hele emmer zand over haar hoofd gooide terwijl ze in de zandbak speelde. Laten we zeggen dat ik door het lint ging - krabben, bijten en aan zijn haar trekken. Ja, kleine ik was iemand waar je niet mee moest sollen.

Emily was een kleine roodharige met lichtblauwe ogen. Ze was erg knap. Ik zag hoe mensen zich omdraaiden om naar haar te kijken als we op straat liepen. Gelukkig waren we altijd samen, wat betekende dat mijn lijfwachten haar ook beschermden. Ik denk dat er toch iets goeds aan was.

"Mijn vader wil me nog een lijfwacht geven," klaagde ik, denkend aan het gesprek dat ik net met mijn vader had gehad. "Kun je het geloven? Dat zijn er vier Em. Vier!"

"Waarom klaag je, Harmoni? Je hebt nog een knap gezicht om naar te kijken," zei ze, waardoor ik moest lachen.

"Hou op met dromen, Em. Zelfs jij weet dat dit niet het punt is." Ik kon niet anders dan gniffelen. Emily vond een van mijn lijfwachten leuk. De jongste, Benjamin Parker. Ik snapte wel waarom ze in hem geïnteresseerd was. Hij was jong met zandblond haar, diepblauwe ogen en een erg fit lichaam. Precies haar type. Maar hij had geen oog voor haar.

Ze waren allemaal gespierd, maar ik denk dat dat bij de baan hoorde. Maar ze waren serieus en hielden afstand. Ik was blij dat ze niet hadden geprobeerd mijn vrienden te worden en me gewoon beleefd gedag zeiden. "Het gaat nu nog moeilijker worden om stiekem weg te glippen!"

"Ik weet het, Harmoni. We verzinnen wel iets. Ik snap nog steeds niet waarom je vader zo streng is over ons samenzijn. We zijn samen opgegroeid," zuchtte ze. Ik hoorde de teleurstelling in haar stem.

"Maak je geen zorgen, Em. Hij is zo met iedereen, niet alleen met jou," probeerde ik haar gerust te stellen. Het was waar, mijn vader kon erg overbezorgd zijn. Hij was de meest bezorgde persoon die ik kende. Hij liet me geen taxi nemen omdat hij dacht dat een taxi nemen hetzelfde was als vragen om ontvoerd te worden. Ja, hij slaat soms een beetje door, en na achttien jaar probeer ik er nog steeds aan te wennen.

We kletsten een tijdje. Emily wist me altijd op te vrolijken als ik in de put zat. We brachten zoveel tijd door met lachen en grappen maken dat ik de beslissing van mijn vader had geaccepteerd tegen de tijd dat hij riep dat ik naar beneden moest komen voor het eten. Ik vroeg me af hoe deze nieuwe lijfwacht zou zijn. Ik hoopte dat hij snel zou afhaken.

Ik ging mijn gebruikelijke plan proberen. Ik glimlachte een beetje. Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn om iemand zijn baan op te laten geven, toch? Ik had het een keer voor elkaar gekregen. Misschien zou het weer lukken.

Na het eten ging ik aan het bureau in mijn kamer zitten en begon te plannen, proberend te bedenken wat ik kon doen om hem ervan te weerhouden mij te beschermen.