De dochter van de bèta

Ik pakte m'n tassen en liep de trap af van m'n studentenhuis. Jazmine wachtte in d'r auto. "Dit is 't dan." Ik gooide de laatste twee tassen in de kofferbak. Ik zou de uni missen, maar Jazmine had gevraagd of ik de laatste zomer van m'n studie bij haar thuis wou doorbrengen.

"Mooi. Laten we gaan." Jazmine startte de auto. Ze had een donkerblauwe Buick Verano met een klein wit kattenkopje op de achterruit. Ze was gek op katten.

"Hoe voelt 't om eindelijk vrij te zijn van school?" vroeg Jazmine. "Je hebt zo hard gewerkt. Ik maak me zorgen om je."

"Voelt goed. Fijn dat je me vroeg om thuis te komen."

"Je doet altijd zomercursussen. Waarom zo'n haast? Je bent er bijna. En ik kan je gebruiken in 't restaurant."

Ik wist dat ze me gewoon thuis wilde hebben. We wisten allebei dat ik opgroeide, en Jazmine was m'n enige familie. 't Voelde fijn om gewild te zijn. Jazmine was de enige echte moeder die ik kende, behalve wat vage herinneringen aan m'n eigen ouders.

Ik keek nog een keer naar de uni voor we wegreden. 't Voelde anders deze keer. Alsof 't misschien de laatste keer was, wat natuurlijk niet zo was. Ik zou terugkomen. Ik zou m'n diploma halen. Ik zou m'n pleegmoeder trots maken.

Samen pakten we de auto uit en brachten alles in een halfuurtje naar m'n kamer.

"Ga je mee naar 't restaurant of blijf je op je kamer?" riep Jazmine van beneden.

We woonden in een klein huis met twee verdiepingen aan de rand van de stad. Jazmine en ik hadden 't in de voorjaarsvakantie knalgeel geverfd. We hadden overal bloemen geplant. 't Was 't huis waar zij was opgegroeid, en we klusten er vaak aan. Jazmine had me veel geleerd.

"Een hamburger met friet klinkt lekker." Ik lachte en rende naar beneden. "Ik rammel van de honger."

Ze reed ons 't korte stukje naar 't restaurant. Na 't eten zat ik de rest van de avond in m'n favoriete hoekje films te kijken op m'n telefoon. Jazmine had me vandaag geen tafels gegeven om te bedienen. Ik vond 't niet erg, maar ik hield van werken.

Voor ik haar vond, lieten m'n andere pleeggezinnen me oppassen en schoonmaken. Ik had 't gedaan alleen al om ze terug te betalen voor m'n kamer en eten, maar ze lieten me 't nooit aanbieden. Ze dreigden me te slaan en schreeuwden tegen me. 't Laatste gezin was 't ergst. Ze sloten me 's nachts op in de kelder en sloegen me. Weglopen uit de pleegzorg was 't beste wat ik ooit had gedaan.

Jazmine zorgde voor me alsof ik echt haar dochter was. Werken in 't restaurant met Jazmine maakte me blij. We hadden hier veel goede herinneringen. 't Was leuk om met haar te grappen. 't Moeilijkste was om stiekem m'n fooien terug in haar fooienpot te doen zonder dat ze 't zag. Ze zei dat ik m'n fooien mocht houden, maar ik wist dat de koks en andere medewerkers 't geld nodig hadden.

Nadat de laatste medewerker weg was, bracht Jazmine de kassa naar m'n tafel en begon te tellen. Ik had de tafels al schoongemaakt.

"Je raadt 't nooit," zei ze. "Katrina vroeg om meer uren. Haar kind heeft een beugel nodig. Ik hoop dat je 't niet erg vindt. Ik heb haar 't weekend gegeven. Jij bent vrij," zei ze zonder op te kijken van 't geld dat ze aan 't tellen was.

"Zielig voor Dawson. Hij houdt van popcorn." Ik voelde me rot bij 't idee van z'n lievelingseten dat vast zou komen te zitten in de beugel. "Zelfs geen snoep."

Ik vroeg me af wat ik dit weekend ging doen. "Je plan om me rust te geven lijkt te werken."

"Hé," zei ze. "Je hebt te hard gewerkt. Je moet ontspannen. Wanneer heb je voor 't laatst een avond gehad om gewoon te chillen en dingen op je telefoon te kijken?"

Ik haalde m'n schouders op. Meestal studeerde ik tot laat. Ik stond op.

"Maak de balie ook niet schoon. Dat heb ik al gedaan."

Ik trok een gezicht. "Oké."

Ik strekte m'n armen wijd uit. Net toen m'n armen achter m'n hoofd kwamen, hoorde ik een harde knak.

"Ah!" Ik gilde 't uit van de pijn. M'n schouder was uit de kom geschoten. Toen m'n knie. Een voor een begonnen m'n gewrichten te kraken en daarna uit de kom te schieten.

Ik viel op de grond en schreeuwde. Tranen stroomden over m'n wangen en 't zweet brak me uit. Wat gebeurde er met me? Er was zoveel pijn dat ik niet kon ademen. Ik voelde me alsof ik in een horrorfilm zat en er iets slechts uit m'n lichaam probeerde te komen.

"Emma. Praat tegen me." Jazmine zat op d'r knieën naast me. Ze veegde 't haar uit m'n gezicht.

Elk bot in m'n lichaam voelde alsof 't steeds opnieuw brak. M'n huid brandde. M'n ogen brandden. Alles werd wazig. Alles deed pijn. "Ik denk... dat ik een... dokter nodig heb."

"Emma! Oh, ik denk dat ik weet wat er aan de hand is." Jazmine graaide in d'r broekzak naar d'r telefoon. "Hou vol. 't Komt goed. Ann, ik heb je nodig in 't restaurant, nu meteen. 't Is Emma. Ze is een van de jouwen."

Ik wist niet zeker wat er gebeurde. M'n lichaam deed pijn en ik kon nauwelijks denken.

Jazmine hield m'n hand vast. Ze had d'r telefoon laten vallen. "Emma, weet je nog de avond dat we elkaar vonden?"

Ik herinnerde me dat ik was weggelopen van 't pleeggezin. Ik had me verstopt in 't steegje achter 't restaurant. "'t Rook hier naar friet. 't Rook zo lekker. 't Rook veilig."

"'t Is hier veilig. En je bent nog steeds veilig bij mij."

"Veilig," zei ik. Ik voelde me helemaal niet veilig.