
Een gedwongen huwelijk
Julia is tweeëntwintig wanneer ze gedwongen wordt om te trouwen met de vierendertigjarige Alexander om het bedrijf en de nalatenschap van haar ouders te redden. Ze is vastbesloten om er het beste van te maken, maar Alexander wil niets met haar te maken hebben. Hij heeft een vriendin en kan niet anders dan Julia de schuld geven van het hele huwelijk.
Voor hem is het allemaal strikt zakelijk. Maar hun ideologieën staan op het punt te botsen.
1: Hoofdstuk 1
Julia had nooit gedacht dat ze op haar 22e zou trouwen met één van de machtigste mannen van het land, iemand die ze nauwelijks kende.
Alexander was 34 en zeer succesvol. Julia moest met hem trouwen om haar familie te helpen.
Alexanders vader was Julia's vader een dienst verschuldigd. Om hem terug te betalen en te redden van faillissement, stemde Alexanders vader ermee in zijn noodlijdende bedrijf voor een flink bedrag over te nemen.
Dit was erg vernederend voor Julia's vader. Om zijn trots te bewaren, stemde Julia ermee in met Alexander te trouwen. Zodat het leek alsof de fusie gewoon een gevolg was van twee belangrijke families die zich samenvoegden.
Het huwelijk was Julia's idee. Ze was goed in haar werk als hoofd van public relations bij het bedrijf van haar vader en ze wist dat dit zou werken.
Ze had geen idee hoe Alexanders vader hem had overgehaald om met haar te trouwen, maar ze wist dat Alexander woedend was en er niets van wilde weten.
Op de een of andere manier had zijn vader hem toch zover gekregen.
Nu, twee uur na de bruiloft, zat Julia alleen in hun nieuwe slaapkamer.
Ze droeg nog steeds haar trouwjurk. Er zou geen huwelijksreis zijn. Alexander had nee gezegd. Julia protesteerde niet omdat hij haar een beetje bang maakte.
Julia zat op het grote bed, niet wetend wat te doen, toen Alexander luidruchtig de kamer binnenkwam. Hij droeg nog steeds zijn trouwpak, maar zijn stropdas was weg en zijn overhemd was aan de bovenkant open.
"Dit is verdomme onzin!" riep hij uit.
Hij smeet de deur dicht. "Ik zit aan jou vast. Verdomme!"
Julia zag dat hij een fles whisky bij zich had en wist dat hij dronken was. Ze bleef gewoon zitten, met haar mond vol tanden.
Hij ging door: "Het is nog erger dat we in hetzelfde bed moeten slapen. Ik word er misselijk van."
Julia wist dat ze een kamer en bed moesten delen. Er waren constant dienstmeisjes aan het werk en als mensen erachter zouden komen dat het gelukkige stel niet gelukkig was, kon dat alles in duigen laten vallen.
"Wil je wat water?" vroeg ze aan Alexander.
"Nee. Maar weet je wat ik nu wel wil?"
"Wat?" vroeg ze hoopvol.
"Dat je oprot." Hij liet zich op de bank tegenover hun bed vallen en ging liggen met zijn rug naar haar toe.
Al snel snurkte hij en Julia viel in slaap in hun bed, alleen, nog steeds in haar trouwjurk.
Julia werd de volgende ochtend wakker, ging rechtop zitten en zag dat Alexander nog steeds op de bank lag te slapen. Ze keek op de klok. Het was tien uur 's ochtends.
Ze schrok op omdat er op de deur werd geklopt. Julia haastte zich om Alexander wakker te maken. Hij deed langzaam z’n ogen open en voordat hij iets kon zeggen wees ze naar de deur.
Ze wisten allebei dat zelfs het personeel moest denken dat ze gelukkig waren. Als iemand erachter zou komen dat het huwelijk nep was, zou alles in elkaar storten.
Een tweede klop maakte Alexander echt wakker. Hij stond op en trok zijn jasje en overhemd uit, toen keek hij naar Julia. Toen er een derde keer werd geklopt, draaide hij haar ruw om en trok, voordat ze iets kon zeggen, de rits van haar trouwjurk naar beneden.
Ze slaakte een verraste kreet, maar hij trok haar al mee in bed. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen.
"Kom binnen," riep hij.
Zijn stem klonk diep en krachtig. Julia probeerde rustig te blijven, maar in zijn armen liggen gaf haar een vreemd gevoel. Hij was erg gespierd en ze voelde zich heel klein naast hem.
Hij rook lekker en zijn hand op haar middel gaf haar tintelingen.
De deur ging open en het ontbijt werd binnengebracht. Het leek een eeuwigheid te duren tot de dienstmeisjes het eten hadden neergezet en vertrokken.
Zodra de dienstmeisjes weg waren en de deur dicht was, duwde Alexander Julia van zich af. "Dit is de ellende die ik zal moeten doorstaan."
"Sorry," zei Julia zachtjes.
"Sorry zeggen maakt het niet goed. Ik weet niet hoe lang ik dit vol kan houden." Hij stapte uit bed en ging naar de badkamer, waarbij hij de deur hard achter zich dichtsloeg.
Hoe moest ze hiermee om gaan, als hij haar nu al zo behandelde?
Toen hij uit de douche kwam, probeerde ze met hem te praten. "Mag ik je iets vragen, Alexander?"
"Als ik nee zeg, zou je het dan niet doen?"
"Nee, eigenlijk niet."
"Ga dan je gang," zei hij boos en ze wist dat hij liever op elke andere plek zou willen zijn dan bij haar.
"Ga je het niet vragen?" zei hij op boze toon. "Ik heb niet de hele dag."
Julia haalde diep adem. "Het spijt me. Ik wilde alleen vragen waarom je ermee instemde om met mij te trouwen."
"Mijn vader stond erop," zei hij kortaf, wat haar niet veel wijzer maakte.
"Heb je je vader verteld dat je niet wilde trouwen?"
"Alsof dat iets zou uitmaken. Als mijn vader echt iets wil, krijgt hij het, ongeacht hoeveel een ander moet opgeven."
Julia hoorde hoe boos hij was. "Sorry," probeerde ze opnieuw.
"Je hoeft geen sorry te zeggen. Dit huwelijk stelt niets voor. Zolang we doen alsof we samen zijn en de investeerders denken dat we het goed met elkaar kunnen vinden, zou het geen probleem moeten zijn."
"Klinkt logisch," stemde Julia met gepaste tegenzin in. Ze wist dat het gek was, maar ze had gehoopt dat het huwelijk misschien niet zo slecht zou zijn, dat ze misschien een echt leven samen zouden kunnen opbouwen.
"Dus waarom deed jij het niet, Julia?"
"Deed wat?"
"De bruiloft afblazen."
Ze keek hem hulpeloos aan. "Om dezelfde reden als jij. Ik wilde mijn vader helpen."
"Wat had ik verwacht? Natuurlijk zou je dat zeggen."
"Ik snap niet hoe je boos op mij kunt zijn terwijl jij hetzelfde bent."
Alexander draaide zich langzaam naar haar om. "Wat zei je verdomme tegen me?"
Zijn stem joeg haar angst aan. "Ik probeerde alleen maar redelijk te zijn."
Julia wist dat hij woedend was en wilde de situatie niet verergeren. "Ik begrijp het. Je hebt gelijk."
Hij vertrok zonder nog iets tegen haar te zeggen, zonder haar zelfs maar aan te kijken.
Ze zuchtte. Ook al had hij haar naam op boze toon uitgesproken, ze had het toch fijn gevonden om het te horen.
Julia kroop terug in bed, ze voelde zich iets beter.
Ze had zoveel om over na te denken en ze wist niet hoe ze met alle veranderingen om moest gaan. Wat zou er nu gebeuren?
Zou ze altijd zo alleen zijn? Alleen slapen, alleen eten, niemand om echt mee te praten? Ze kon haar ouders of broers en zussen niet vertellen wat er aan de hand was.
Ze wilde niet dat ze zich zorgen om haar zouden maken en gestrest zouden raken. Haar vader rekende erop dat ze dit niet zou verpesten.
Julia had hem niet willen teleurstellen. Haar geluk opgeven om hun familie te helpen en doen alsof alles in orde was, was iets wat ze bereid was te doen.
Maar ze vroeg zich nu al af hoe lang ze zou moeten doen alsof. Jaren? Zou ze ooit mogen scheiden, als het huwelijk voor altijd zo zou blijven?
Ze zuchtte diep. Er was te veel om over na te denken. Wat had ze verwacht? Ze had gedacht dat het wel goed zou komen. Ze had nooit gedacht dat de man met wie ze trouwde haar zo zou haten dat hij haar niet eens kon aankijken.
Hij wilde nu al liever altijd ergens anders zijn dan bij haar. Ze wist niet of het beter was als hij er was om haar schijngezelschap te houden of als hij weg was. Ze voelde zich eenzaam en leeg.
Haar hoofd deed pijn en ze sloot haar ogen. Ze wilde gewoon weer gaan slapen. Zoals ze zich nu voelde was slaap het beste voor haar.
Julia sloot haar ogen en wachtte tot ze in slaap zou vallen.
Maar ze lag heel lang te woelen voordat ze eindelijk in slaap viel.
Julia werd een paar uur later wakker en merkte dat Alexander niet in bed lag. Zijn kant van het bed zag eruit alsof er niemand had geslapen.
Julia wist dat zij zich aan de afspraak had gehouden en de rest lag aan Alexander. Ze kon niets anders doen.
Na een douche en zich aangekleed te hebben, keek ze even rond in haar nieuwe huis en nam toen een boek mee om in de vroege middagbries in de tuin te gaan zitten. Julia las haar boek en genoot van het mooie weer.
Toen de zon onderging, werd het kouder. Julia ging naar binnen en at alleen, maar tegen de tijd dat ze naar bed ging, was er nog steeds geen spoor van Alexander te bekennen.
Ze begon zich af te vragen of alles wel goed met hem was toen de slaapkamerdeur openging.
Ze was verrast om te zien dat het Alexander was.
"Drukke dag op het werk?" vroeg ze.
"Waarom zou jou dat interesseren?"
"Ik ben je vrouw. Ik zou moeten weten waar je bent. Het is onze eerste dag als getrouwd stel," kaatste Julia terug.
"Ik was op mijn werk. Tevreden nu?"
Hij begon zijn kleren uit te trekken.
Ze draaide zich snel om en bedekte haar gezicht met het boek dat ze aan het lezen was zodat ze hem niet kon zien.
"Je kunt je boek wel laten zakken. Ik ben klaar," zei hij boos.
Ze deed het en zag dat hij alleen een onderbroek droeg. Haar gezicht werd rood.
"Je bloost en je draait je om als je man zich uitkleedt. En jij denkt dat dit huwelijk zou hebben gewerkt?"
Julia wist niet wat ze moest zeggen, maar Alexander gaf haar geen kans. "Ken je Ava?" ging hij verder.
"Nee."
"Zij had de mijne moeten zijn. Zij is degene die hier in dit bed bij me zou moeten liggen!"
Julia was geschokt.
Haar huwelijk was net begonnen. Was het nu al gedoemd te mislukken?











































