Uratuj moje tonące serce

„Bo zatrzymujesz moje serce. Nie mogę się na niczym skupić”. – Melanie Fiona.

Utwór otwierający: „You Stop My Heart” Melanie Fiony.

BLAZE

„Już prawie, Blaze”.

Urywany szept wyrywa mnie z bezczynnego wpatrywania się w sufit, gdy Melissa Jones zwinnie porusza się na moim kroczu, a jej gęste czarne włosy opadają na szyję.

Złote promienie słońca wpadające przez kremowe zasłony lśnią na jej mokrej skórze, gdy z satysfakcją przygryza pełne wargi.

Z uwodzicielskim uśmiechem, który natychmiast zostaje zastąpiony wyrazem przyjemności, zbliża usta do mojej szyi, a ja niemal krzywię się z grymasem. „Jestem tak blisko”.

Przewracam oczami. Dojdźże w końcu, na Boga. Umieram z głodu, a w stołówce kampusu hamburgery zwykle kończą się około pierwszej po południu. To zajmuje cały mój cholerny czas.

Trzęsie się, jęczy, zmierza do swojej błogości, a ja niecierpliwie spoglądam na zegarek, podczas gdy ona składa mokre, obrzydliwe pocałunki wzdłuż mojej szyi.

Ponieważ ma teraz zamknięte oczy, nie ma pojęcia, że moje jęki są tak samo fałszywe, jak jej tyłek.

12:55!

Syczę, a ona podnosi głowę. Jej ruchy są teraz szybsze i jeśli tak dalej pójdzie, nie ma wątpliwości, że złamie mi żebra.

„Czy coś mówiłeś, kochanie?”

Zmuszam się do uśmiechu. „Nie, to był jęk”.

Uśmiecha się. „Naprawdę?” Odrzuca głowę do tyłu, ujeżdżając mnie dalej jak profesjonalistka, w końcu nią jest.

W tym momencie zaczynam się nudzić i burczy mi w brzuchu. Ponownie spoglądam na zegarek.

13:00!

Nie ma mowy.

„Muszę uciekać”, mówię bez ogródek, chwytając jej nagie uda i zrzucając ją ze mnie. Z krzykiem spada z łóżka, a ja otwieram szeroko oczy, tłumiąc śmiech.

Cholera.

Wykrzywia się w zakłopotaniu i pociera tył głowy, wspinając się z powrotem na łóżko. Patrzy, jak wstaję ze zmarszczonym nosem. „Gdzie idziesz, Blaze?”

„Do stołówki”, odpowiadam beznamiętnie, wciskając stopę w nogawkę dżinsów i balansując na jednej nodze jak zawodowy akrobata. „Jestem głodny”.

Gapi się na mnie.

„Chcesz coś?” pytam, choć tak naprawdę nie dbam o odpowiedź, wyciągając ręce przez rękawy mojej białej koszulki, wciągając ją przez głowę.

Marszczę brwi, gdy widzę plamę szminki na rękawie i szarpię za rąbek, przyglądając się czerwonemu śladowi. „Cholera…”

Spogląda na mnie zwężonymi oczami, przygryzając wargę z dezaprobatą. „Nie mogę uwierzyć, że właśnie uprawialiśmy seks, a ty przez cały czas myślałeś o jedzeniu. Rany, plotki są prawdziwe. Jesteś dupkiem”.

Podwijam rękaw, by ukryć ślad, jednocześnie rzucając jej zbójecki, krzywy uśmieszek. „W takim razie do zobaczenia, tak?”

Zaczynam iść w stronę drzwi, a ona marszczy brwi. „To wszystko, co masz do powiedzenia?”

Odwracam się, by na nią spojrzeć i idę do tyłu, machając rękami i gestykulując.

„To wszystko? Za dużo estrogenu, nie radzę sobie z emocjonalnymi załamaniami kobiet. Wolałbym nie siedzieć tu ani chwili dłużej, żeby do tego nie doszło”.

„Jesteś kutasem”.

„Lepiej być kutasem niż cipką”.

„Ehh!”

Chichoczę, odwracając się w stronę drzwi. Słyszę szelest prześcieradła, gdy schodzi z łóżka, desperacko wyglądając za mną z pokoju.

Wystawia głowę za drzwi, jej nagie ciało chowa się za białymi ścianami. „Możemy to powtórzyć?”

„Mm. Może”. Ledwo zerkam przez ramię, a ona się krzywi, jej oczy otwierają się szeroko, gdy zauważa swojego chłopaka idącego korytarzem.

Śmieję się, patrząc na nią, ale ona szybko wróciła do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Cholera, powinienem był zostać tam minutę dłużej.

Jej chłopak – Leo (nie, zdecydowanie nie Leonardo DiCaprio) – to kujonowaty facet, który łysieje i ma dziwny zarost na włosach, który nie nadaje mu męskiego wyglądu, raczej przypomina nastolatka.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego ciągle nosi te podrabiane loafersy z biało-szarymi świecącymi skarpetkami.

Wygląda jak statysta w filmie z lat 90-tych; typ nieistotnego członka obsady, którego jedynym obowiązkiem jest przypadkowe przejście przez ulicę, aby scena wyglądała na ciekawszą.

Powodem, dla którego właśnie przespałem się z jego dziewczyną, nie jest tylko to, że potajemnie obczajała mnie od pierwszego roku.

Zrobiłem to głównie dlatego, że jej chłopak nienawidzi mnie z powodów, które najwyraźniej zna tylko on, a być może jednym z nich jest fakt, że mam tu wszystkie dziewczyny w garści.

On, z drugiej strony, musi wydawać cały swój zasiłek na róże i bukiety, a do tego nosić ich torebki Prady i buty Gucci tylko po to, by zaliczyć.

Nie będę przepraszać za to, że mam zwodniczo słodki język i to z pewnością nie moja wina, że nie zdaje sobie sprawy, że mamy dwudziesty pierwszy wiek.

„Cześć, Leo”. Rzucam mu triumfalny uśmiech, a on zwęża oczy na to złowieszcze powitanie, gdy przechodzę obok niego.

Nucę melodię pod nosem, idąc korytarzem, zadowolony z faktu, że wiem teraz, jaki rodzaj bielizny nosi jego dziewczyna. Czy zemsta może być słodsza?

Trzeba przyznać, że przez większość czasu potrafię być dość mściwy i manipulować ludźmi.

Przez resztę chwil, czyli wtedy, gdy chcę czegoś od kogoś, zachowuje się jak najlepiej i jestem słodki, aby zdobyć dokładnie to, czego pragnę.

Kiedy dorastałem, przez większość czasu byłem rozpuszczany, więc jeśli tego nie dostanę, podejmę szeroko zakrojone działania, aby zmienić ten fakt. Strategia działania może wahać się od łagodnej, przez przebiegłą, złowrogą, aż po niebezpieczną.

Mam obsesję na punkcie kontroli i potrzeby posiadania wszystkiego, na co spojrzę. Jeśli tego nie osiągnę – a zdarza się to raz na sto razy – czuję się, jakbym spuszczał ze smyczy samego Lucyfera.

Jestem cholernie pokręcony. Zdaję sobie z tego sprawę.

Leo zatrzymuje się i odwraca głowę, by przyglądać mi się z zaciekawieniem, a czując na sobie jego spojrzenie, na moje usta wkrada się uśmiech.

Z pewnością szuka zaczepki, prawda? Dam mu ją.

Macham ręką w powietrzu. „Przy okazji, przekaż swojej dziewczynie podziękowania za seks!”

Powstrzymując uśmieszek, mogę sobie tylko wyobrazić, jak wygląda teraz, jakby porażony prądem. Zaczyna wykrzykiwać wściekłe przekleństwa, ale śmieję się zbyt mocno, by się tym przejmować.

Będę spał z jego dziewczyną każdego dnia, jeśli będzie właśnie tak reagował.

„Ty dupku, ty mały skurwielu, nie ujdzie ci to na sucho! Zapłacisz za dotykanie mojej dziewczyny, ty psychotyczny sukinsynu!”

Śmieję się mocno, obracając się i wskazując na gardło. „Uszkodzisz sobie tchawicę. Uspokój się”.

Jest wściekły i niemal widzę, jak czerwony dym paruje mu z uszu. Widok jest humorystyczny i zabawny. Kręcę głową i odwracam się, znikając w korytarzu.

HARMONY

„I w końcu jesteśmy, to niesamowite. Uniwersytet Homewood. Jestem z ciebie taka dumna, Harmony”. Mama podchodzi i całuje mnie w głowę, a ja uśmiecham się delikatnie.

Liceum dobiegło końca i oto jestem, zaraz rozpocznę zupełnie nowy okres w moim życiu. Przygotowywałam się do tego dnia przez co najmniej połowę mojego życia, ale wciąż nie jestem przygotowana psychicznie.

Nienawidzę zmian i chociaż rozumiem, że są one nieuniknione, wciąż nie mogę otrząsnąć się z ogromnego niepokoju, który mnie ogarnia.

Uniwersytet Homewood jest ogromny. Dziwnie przypomina park z onirycznymi murami z czerwonej cegły, które wydają się dość onieśmielające.

Trawnik ma głęboki zielony odcień, ale duża fontanna w centrum, z posągiem przypominającym Marię Magdalenę, wygląda bardziej przerażająco niż święcie.

Kampus ma gregoriański charakter, ale nadal wydaje się nowoczesny. Z zewnątrz wygląda naprawdę urzekająco; być może jest to jeden z powodów, dla których moja matka nalegała, abym tu przyjechała.

„Jesteś taka błyskotliwa, taka bystra”. Uszczypnęła mnie boleśnie w policzki, a ja skrzywiłam się w grymasie, co wywołało chichot, a jej oczy zalśniły smutkiem.

Wzdycha, bawiąc się obrączką. „Kto teraz obejrzy ze mną Przyjaciółki?”

Moja mama przesadza; pamiętam, że tylko raz oglądałam z nią tę komedię. Jeden raz!

„Możesz oglądać z Eli”. Uśmiecham się.

Moja próba żartu spełza na niczym, a mama ciężko wzdycha.

„Eli ma tylko sześć lat, Harmony”. Przesuwa smukłymi palcami po mojej głowie. „Odwiedzaj go w weekendy”.

„Dobrze”.

„I żadnego picia, żadnego seksu, żadnych chłopców”, mówi.

„Mamo, wiem”, ucinam, wzdrygając się na słowo „seks”.

Nigdy wcześniej nie miałam chłopaka i prawdę mówiąc, ten temat mnie nie podnieca. Widziałam zbyt wiele nastolatek biadolących nad utraconą miłością i zdecydowałam, że nie chcę być częścią tej grupy.

Wzdycha, przechylając głowę na bok i zaciskając usta.

Uśmiecham się lekko w nadziei, że rozjaśnię jej ponury nastrój. „To tylko studia, mamo, nie wojsko. Nie martw się”.

Kiwa głową. „Wiem”. Całuje mnie w policzek, a ja subtelnie się odsuwam. Jej nadmiernie okazywanie czułości zaczyna sprawiać, że czuję się jak dwulatka po raz pierwszy zostawiona w przedszkolu.

Otwieram drzwi samochodu i wychodzę na rozgrzany chodnik, a podmuch wiatru owiewa moje czarne loki wokół twarzy.

Mrużąc oczy w gorącym popołudniowym słońcu, otwieram bagażnik, a moja mama podchodzi do mnie.

„Spakowałam wszystkie rzeczy, których możesz potrzebować. Szczoteczkę do zębów, szczotkę do włosów…”

Zaciskam drobne palce wokół rączki walizki, gdy wyciągam ją z bagażnika, grymasząc, gdy prawie przewracam się na twarz.

Jezu, co moja matka spakowała do tej walizki? Kamienie? Znając moją mamę, prawdopodobnie spakowała cały dom.

Chwytam torbę i zarzucam ją sobie na ramię, gdy zamyka drzwi bagażnika. „Starałam się włożyć wszystko, ale jeśli coś zostało…”

„W razie potrzeby mogę coś dokupić. Na końcu ulicy jest centrum handlowe”.

„Nie, powinnaś do mnie zadzwonić, jeśli będziesz czegoś potrzebować”. Potrząsnęła głową. „Nienawidzę, jak się włóczysz. Nikogo tu nie znasz”.

Myślę, że moja matka ciągle zapomina, że mam osiemnaście lat.

„Tak, mamo, ale to tylko centrum handlowe. Poza tym mogę poprosić kogoś, żeby mi towarzyszył”.

Przechyla głowę na bok, przyciskając dłoń do talii i spuszcza oczy. Nie mogę powstrzymać się od chichotu.

Obie wiemy, że nigdy nie poprosiłabym kogoś o towarzystwo. Jestem niezwykle aspołeczna, a fakt, że moja matka jest nadopiekuńcza, nie pomaga mi ani trochę.

„Dobrze, bądź ostrożna. Uniwersytet to straszne miejsce”, radzi, a ja kiwam głową.

Po śmierci taty, gdy miałam zaledwie dwanaście lat, większość czasu spędzałam z mamą. Oczywiście to, że wyjeżdżam na studia, nie jest dla niej powodem do radości.

To, że będzie samotna w naszym domu, zawsze było jej największym lękiem, ale na szczęście mój młodszy brat Elijah nadal tam jest i będzie mógł dotrzymać jej towarzystwa. Czuję ulgę.

„Powodzenia. Mam ci towarzyszyć?”

Kręcę głową, odwracając się do niej. „Nie. Pójdę sama. Zadzwonię do ciebie”.

Kiwa głową w odpowiedzi, a łzy znów zbierają się w jej szmaragdowych oczach. Jest taka emocjonalna. „Dobrze, Harmony”.

Uśmiecham się, odwracając się i ciągnąc za sobą walizkę w kierunku dużego budynku. Słyszę, jak uruchamia silnik i oglądam się za siebie, by pomachać jej na pożegnanie, gdy trąbi przed odjazdem.

Gdy tylko znika w oddali, niespokojnie wzdycham. Przebywanie w nieznanym otoczeniu i nieznajomość absolutnie nikogo jest przytłaczająco przerażające.

Przez całe życie byłam chroniona, a moja mama rozważała nawet nauczanie domowe po przedszkolu.

Mój tata nie zgodził się na to, mówiąc, że wychowanie dziecka w bańce jest o wiele bardziej niebezpieczne niż pozwolenie mu na bycie wolnym.

Teraz jestem tutaj, jestem wolna i desperacko chcę już wrócić do mojego ciepłego kokonu.

To miejsce jest zbyt duże, a ja czuję się jak Dawid stojący wśród gromady Goliatów. Mam drobną sylwetkę i jestem niskiego wzrostu, ale po prostu czuję, że te dzieciaki są większe niż normalni nastolatkowie.

To pewnie mój niepokój. Wdycham i wydycham powietrze, otwierając walizkę, aby wyjąć inhalator do astmy z małej przegródki w torbie.

Zaciskam usta wokół ustnika, wciskając pojemnik i wdycham powietrze, wydychając je przez nos.

Wsuwam go z powrotem, przygryzając wargę i spoglądając w górę, by zobaczyć grupę chłopców, którzy gapią się na mnie, gdy przechodzą obok.

Moja twarz robi się czerwona z zażenowania, gdy spuszczam wzrok, przechylając głowę tak, że moje gęste, kręcone włosy zasłaniają mi twarz.

Chcę do domu!

Prostując kręgosłup, zaczynam ciągnąć walizkę po chodniku. Moje demony lęku szepczą między sobą, że wszystkie oczy są skierowane na mnie.

Dzieciaki zebrały się na bujnych trawnikach; śmieją się, rozmawiają i po prostu są normalnymi studentami.

Ukrywając się za płaszczem moich włosów, rzucam ukradkowe spojrzenie przez wąskie przestrzenie i na szczęście nikt nie wydaje się przejmować moim istnieniem.

Świetnie, to wszystko jest w mojej głowie. To dopiero ulga.

Na szczęście docieram do Grayson Hall – przydzielonego mi akademika – bez kontaktu z ludźmi i szczerze mówiąc, czuję ogromną ulgę.

Moja niechęć do kontaktu z ludźmi sprawiła, że w liceum miałam tylko jednego przyjaciela. Callum Gale.

Zaprzyjaźniliśmy się w dziewiątej klasie, kiedy zostaliśmy przydzieleni do tej samej grupy do eksperymentu z chemii. Nasza miłość do tematu atomów jest tym, co dało nam młodą, ale silną przyjaźń, ale z pewnością szkoda, że nie będzie go tutaj ze mną.

Dostał się na inny uniwersytet; Homewood niestety nie oferuje tego, co chciałby studiować.

Kiedy sprawdzam numer akademika w e-mailu informującym mnie o przyjęciu przez Homewood, grupa roześmianych chłopców podąża w moim kierunku jak banda piątoklasistów, śmiejąc się hałaśliwie, a ich głębokie głosy odbijają się od ścian.

Są tacy…duży.

Prawie mnie przewracając, jeden z nich posyła mi przepraszający uśmiech, a ja nieśmiało przesuwam się do rogu, przyciskając bok do ściany, aby dać im całą przestrzeń, jakiej potrzebują.

Kontynuują swoją dziecinną tyradę, znikając za rogiem, a ja biorę głęboki oddech, zdając sobie sprawę, że wstrzymywałam powietrze.

Czy wszyscy studenci są tacy rozbrykani? Dobrze, że nie jestem typem, który przejmuje się chłopakami, bo inaczej byłabym bardzo rozczarowana.

W końcu znajduję przydzielony mi pokój w akademiku, pokój 805, uśmiecham się triumfalnie jak dwulatka. Rzeczy, które sprawiają, że moje usta się rozciągają, zawsze wprawiają ludzi w zakłopotanie.

A mówiąc ludzie, mam na myśli moją mamę, mojego brata Elijaha, mojego zmarłego ojca i Calluma. To dosłownie jedyni ludzie, których znam.

Otwieram drzwi, wchodząc do słabo urządzonego pokoju. Składa się z małego biurka ze stosem starych książek, małej podwójnej szafy w rogu i drzwi, które prawdopodobnie prowadzą do łazienki.

Niewielkie okno znajduje się nad piętrowym łóżkiem, a ja myślę o tym, że nie ma tu mojej współlokatorki.

Nie przeszkadza mi to. Mam nadzieję, że nie zjawi się przed zmrokiem, a wtedy będę już spała i nie będę musiała wchodzić w żadne interakcje.

Kładę torbę na dolnej części piętrowego łóżka i szybko związuję włosy w niechlujny kok. Odgarniając kosmyki z oczu, sięgam po miotłę stojącą w rogu, marszcząc nos na jej tandetne włókna.

Wygląd zewnętrzny Homewood University jest godny pochwały, ale wnętrze to zupełnie inna historia.

Farba na sufitach jest wyszczerbiona, a długie pęknięcia oddzielają fragmenty ścian. Wnętrze aż woła o remont.

Pamiętając o mojej astmie, wyciągam z torby maseczkę i zawiązuję ją na dolnej części twarzy. Dobrze, że moja mama jest kompulsywną perfekcjonistką, która nigdy nie zostawia po sobie żadnego pyłku.

Chwytam miotłę i zaczynam zamiatać pokój, mrużąc oczy od kurzu. To tutaj będę spędzać większość czasu przez następne cztery lata – jeśli nie będzie tu czysto, stracę zmysły.

Drzwi do pokoju nagle się otwierają i sztywnieję, gdy ktoś wpada do środka, pospiesznie wyrywając miotłę z mojej ręki. „Nie, pozwól mi”.

Podnoszę wzrok i widzę brunetkę z przyjaznym uśmiechem na twarzy. Jej skóra jest nieskazitelna, a oczy mają wyjątkowy odcień błękitu z małymi plamkami zieleni i szarości. To rzadkość.

Jej promienny uśmiech powiększa się, podkreślając teraz jej proste, śnieżnobiałe zęby. „Przepraszam, dotarłam tu przed tobą, naprawdę powinnam posprzątać, ale mój irytujący kuzyn nalegał, bym zjadła z nim lunch”.

Maska ukrywa mój nieśmiały uśmiech i ściągam ją, podchodząc do łóżka, podczas gdy ona zaczyna zamiatać w moim zastępstwie. Odkładam maskę do torby, a ona zauważa wśród moich ubrań pompkę do astmy.

Marszczy brwi. „Masz astmę?”

Patrzę na nią i kiwam głową, a ona wzdycha. „Och. Wiem, jak to jest mieć problem. Znam kilka osób z problemami podobnymi do twoich… cóż, niekoniecznie podobnymi, ale rozumiesz o co mi chodzi”.

Tak myślę.

Odwracam od niej wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć, gdy zapinam torbę. Nie znam jej, więc rozmowa z nią o moim zdrowiu jest trochę niezręczna.

Zauważywszy mój brak odpowiedzi, położyła dłoń na czole, wydając z siebie przepraszający pomruk. „Och, tak mi przykro, czy jestem zbyt wścibska?”

Potrząsam głową. Nie chcę, by poczuła się urażona moją niezręczną postawą. To z pewnością nie jej wina, że jestem tą społecznie dziwną osobą, która nie potrafi podtrzymać rozmowy.

Uśmiecha się ponownie, a moje ciało drży z ulgi.

„Wyczuwam, że nie mówisz zbyt wiele”. Zaczepia miotłę o róg ściany i odwraca głowę, by na mnie spojrzeć. „Ale zapewniam cię, że po tygodniu spędzonym tutaj nie będzie to już miało miejsca”. I śmieje się.

Moje usta unoszą się do góry, a ja udaję, że jestem zajęta, ponownie składając już złożone ubrania i wkładając je z powrotem do torby. Jestem taka dziwna.

„Jesteś na pierwszym roku, prawda?” Marszczy brwi, siadając na dolnej części łóżka.

Słyszę, jak materac skrzypi pod nią i zastanawiam się, ile osób spało na nim przed moim pojawieniem się. Może powinnam zająć górną część?

„Tak, a ty?”

Potrząsa głową. „Nie, drugi rok. Moja koleżanka z akademika dostała nowy akademik. Dlatego tu jesteś”. Uśmiecha się.

„Och”. Kiwam głową.

„O tak, zupełnie zapomniałam!” Podskakuje podekscytowana, a ja patrzę w górę i widzę, jak szeroko się uśmiecha. „Mamy dziś wieczór orientacyjny”.

„Kilka osób z klas od drugiej do czwartej opowie wam – pierwszoroczniakom – trochę o szkole. Wiesz, coś w rodzaju przewodnika, jak tu przetrwać. To w pewnym sensie obowiązkowe. Możemy iść razem”.

Albo nie.

„Hmm. Spotkania towarzyskie nie są w moim stylu”, grzecznie ją informuję.

Jej uśmiech się poszerza, a ja zastanawiam się, czy przypadkiem nie przyjęłam oferty zamiast odmówić.

Udaje zszokowaną, przyciskając dłonie do gładkich policzków, gdy opada jej szczęka. „W końcu odpowiedziała pełnym zdaniem”.

Chichoczę cicho z jej humoru, potrząsając głową, a ona chichocze, odgarniając włosy z oczu. „Żartuję. Przyjdziesz?”

„Czy będzie tam dużo ludzi?”

Marszczy nos w zamyśleniu, wykrzywiając połowę warg, a ja automatycznie biorę to za „tak”. „Może”.

Przygryzam wewnętrzną stronę policzka, mrużąc oczy i zastanawiając się. Myśl o przebywaniu w zatłoczonych miejscach przyprawia mnie o dreszcze.

„Mój kuzyn tam będzie”, dodaje szybko. „On też jest na drugim roku, więc sprawi, że to doświadczenie będzie o wiele mniej niezręczne. Zaufaj mi”.

Zaciskam wargi, wciąż nie mogąc się zgodzić. Nienawidzę spotykać się z ludźmi; wolę być sama. Gdybym mieszkała w jaskini, nie miałabym nic przeciwko.

Ale to jest college, prawda? I powiedziała, że to obowiązkowe. Ostatnią rzeczą, jakiej chcę, jest przegapienie ważnych informacji z powodu moich introwertycznych skłonności.

Zawsze byłam zdeterminowana, by nie pozwolić, by moja cicha natura przeszkadzała mi w nauce. Poza tym, jeśli to będzie zbyt trudne, zawsze mogę wrócić do akademika.

„W porządku, przyjdę”, zdecydowałam w końcu, a ona ożywiła się.

„Super. Przy okazji, jestem April”. Wstaje i wyciąga do mnie idealnie wypielęgnowaną dłoń.

Jej paznokcie są pomalowane na różowo i ozdobione małymi diamentowymi ćwiekami. Podziwiam tę sztukę, gdy biorę jej dłoń w swoją.

„Harmony Skye”.

Jej oczy rozszerzają się, a ja jestem zdezorientowana, dlaczego moje imię wywołało taką reakcję.

„Tak naprawdę?”

Kiwam głową, a moja samoświadomość już ma dać o sobie znać, gdy ona odzywa się ponownie.

„Twoje imię jest takie fajne. Podoba mi się. Harmony Skye”. Testuje je na języku, uśmiechając się z podziwem. „Ma moc”.

Uśmiecham się promiennie. „Dziękuję”.

Nikt nigdy wcześniej nie powiedział, że podoba mu się moje imię, a komplement sprawił, że uniosłam się jak na chmurze. Callum zawsze powtarzał, że nigdy nie zrozumie, dlaczego niektóre rzeczy sprawiają mi radość.

Może ta współlokatorka nie będzie taka zła.

„A więc dziś wieczorem!” Marszczy brwi, wyglądając na bardzo podekscytowaną.

Jestem bardziej zdezorientowana niż kiedykolwiek. Co jest fajnego w zajęciach orientacyjnych?

„Czasami możemy znaleźć nasz prawdziwy kierunek tylko wtedy, gdy pozwolimy się ponieść wiatrowi zmian”. -Mimi Novic.