Nieoczekiwana królowa

LEAH

To ostatni tydzień liceum i mam wiele rzeczy na głowie – ważnych rzeczy – ale oto jestem, stoję przy mojej szafie i nie potrafię wybrać między dwiema różnymi sukienkami. Mój najlepszy przyjaciel, Jake, będzie tu za dziesięć minut, aby mnie odebrać, tak jak robi to każdego dnia.

Kilka tygodni temu skończył osiemnaście lat, a moje osiemnaste urodziny są tuż za rogiem. Mam nadzieję, że gdy tylko stanę się pełnoletnia, okaże się, że jesteśmy towarzyszami. Od lat marzyłam o chwili, w której zdamy sobie sprawę, że jesteśmy sobie przeznaczeni.

Nigdy nie rozmawialiśmy o żadnych uczuciach poza przyjaźnią – byliśmy najlepszymi przyjaciółmi odkąd pamiętam – ale wiem, że jestem w nim zakochana. Mam nadzieję, że on czuje to samo.

Sięgam po zieloną sukienkę z kwiecistym wzorem i podnoszę ją, by móc przejrzeć się w pełnowymiarowym lustrze. Jestem niższa niż większość ludzi w naszym stadzie i szczupła. Dziś moje długie brązowe włosy są splecione w warkocz. Wzdycham. Nie mogę dłużej wybierać między dwiema sukienkami, więc ta będzie musiała wystarczyć.

Zakładam ją i zbiegam po schodach do kuchni, gdzie moja mama robi sobie kanapkę na śniadanie. Odkąd mój ojciec zmarł, gdy miałam osiem lat, jesteśmy tylko we dwie.

„Cześć, kochanie!” woła wesoło, a ja podchodzę i całuję ją w policzek.

„Dzień dobry, mamo!” mówię i chwytam kanapkę, którą właśnie skończyła robić.

„Hej!” Śmieje się, próbuje wyglądać na złą, ale kompletnie jej się to nie udaje.

„Muszę lecieć! Jake na mnie czeka”. Chwytam plecak i ruszam w stronę drzwi wejściowych. Wychodzę z domu i pędzę w dół podjazdu, zjadam kanapkę kilkoma dużymi kęsami.

Jake zaparkował przed moim domem. Gdy tylko mnie zauważa, pochyla się na siedzeniu swojego pickupa i otwiera przede mną drzwi pasażera.

„Hej, Leah!” mówi i uśmiecha się do mnie. Każda dziewczyna mogłaby się uzależnić od tego uśmiechu. Ma krótko przycięte blond włosy, a jego ciało jest apetyczne – wszędzie mięśnie. Wskakuję do samochodu i zajmuję się zapinaniem pasów, aby ukryć fakt, że się rumienię. Nie jestem pewna, czy zdaje sobie sprawę z tego, jak na mnie działa.

„Już tylko kilka dni do twoich urodzin. Jakie to uczucie mieć prawie osiemnaście lat?” Mruga porozumiewawczo.

„To wspaniałe uczucie! Nie mogę się doczekać! Mam nadzieję, że przyjdziesz na moją imprezę”, mówię, nerwowo bawiąc się rąbkiem sukienki.

„Oczywiście. Nie przegapiłbym tego za nic w świecie”. Jake bierze mnie za rękę i ściska ją.

Serce bije mi szybciej i uśmiecham się, zerkam przez okno, marząc o przyszłości.

Zdecydowałam się studiować medycynę po ukończeniu liceum. Moim życiowym marzeniem jest zostać lekarzem dla naszego stada, a teraz, gdy w końcu skończyłam szkołę średnią, mogę realizować swój cel. Złożyłam podanie o staż u lekarza watahy i w zeszłym tygodniu dowiedziałam się, że zostałam przyjęta.

Jake parkuje samochód na szkolnym parkingu i obchodzi go, by otworzyć mi drzwi. Wyskakuję i rozglądam się po szkolnym podwórku. Zauważam dziewczynę o imieniu Sally, która stoi w pobliżu. Jest idealna. Jest najpopularniejszą dziewczyną w szkole i nienawidzę sposobu, w jaki patrzy na Jake’a.

Od gimnazjum mi dokucza i nie mogę jej znieść. To klasyczna licealna sadystka – bogata, ładna i wredna.

Gdy przechodzimy obok niej, Jake wita ją ciepło. Oczywiście, że to robi, ponieważ jest idealną osobą, która jest słodka dla wszystkich. Przewracam oczami, gdy się do niej uśmiecha. Dlaczego musi być dla niej taki miły? Ta dziewczyna jest okropną osobą.

Posyłam jej mój najlepszy fałszywy uśmiech, a potem kładę rękę na ramieniu Jake’a i ciągnę go w stronę budynku szkoły. PIerwsze lekcje są z przedmiotów ścisłych i matematyki, a ja nie lubię się spóźniać.

Większość dzieci w szkole myśli, że jesteśmy parą, głównie dlatego, że cały czas jesteśmy razem. Nie wiedzą jednak, że nigdy nie zrobiliśmy nic romantycznego. Nawet buziaka w policzek. Nie mogę się doczekać moich osiemnastych urodzin, kiedy będziemy mogli przejść od przyjaźni do czegoś bardziej intymnego.

Podczas lunchu dołącza do nas nasza przyjaciółka Maria. Maria jest trzecim członkiem naszej małej grupy przyjaciół. Ona i ja dorastałyśmy razem i jest dla mnie jak siostra. Jest mądra, zabawna i jest jedną z najbardziej troskliwych osób, jakie znam.

Nasza trójka spotyka się prawie codziennie. Podczas jedzenia rozmawiamy o tym, co robiliśmy w weekend i o planach na ten weekend.

„Słyszeliście o balu, który organizuje król wilkołaków?” pyta Maria, przełykając chleb.

„Jakim balu?” pytam, unosząc brwi. Król nigdy wcześniej nie organizował balu.

„Tak, zaprasza wszystkie nie połączone w pary kobiety ze stad w całym kraju. Ma nadzieję, że znajdzie swoją partnerkę – królową”, kontynuuje Maria.

Słyszałam historie o królu. Był przywódcą naszego świata. Każde stado ma oczywiście alfę, a król nadzoruje je wszystkie. Każde stado opowiada historie o tym, jaki jest bezwzględny i brutalny. Słyszałam kiedyś historię o tym, jak jego wilk pożarł człowieka żywcem. Drżę na samą myśl o królu.

Ma trzydzieści lat. To prawie niespotykane w naszym świecie, by ktoś w tym wieku był bezdzietny. Gdy tylko skończymy osiemnaście lat, możemy wyczuć naszego partnera, jeśli jest w pobliżu. Większość ludzi znajduje swojego towarzysza przed ukończeniem dwudziestego roku życia.

Jeśli masz naprawdę pecha, twój partner nie żyje, zanim masz szansę go spotkać. Albo urodził się w niewłaściwej części świata i jesteście zbyt daleko od siebie. Ale w większości przypadków więź między partnerami udaje się przekształcić w związek na zawsze.

Prawdopodobnie partnerka króla nie żyje, myślę, czując smutek z jego powodu. Bycie bez partnera przez całe życie musi być bardzo samotne. Ale potem przypominam sobie wszystkie historie, które o nim krążą. Wielu rodziców używa go jako straszaka, opowiadając o nim swoim szczeniętom przerażające historie, aby zmusić je do mycia zębów lub zjedzenia wszystkich brokułów.

„Cholera. Wyobraź sobie biedną dziewczynę, która ma nieszczęście być jego partnerką”, mówię, śmiejąc się nerwowo.

„W sobotę kończysz osiemnaście lat. Bal jest weekend później, więc myślę, że ty też jesteś zaproszona”, mówi Maria. „Możemy iść razem!”

„Ha ha, racja! Jeśli do tego czasu nie znajdę sobie partnera”, oznajmiam, uśmiechając się. Wiem, że znowu się rumienię, ale kiedy spoglądam na Jake’a, widzę, że wpatruje się w swój telefon. Nie mam zamiaru iść na ten bal.

Po lunchu Maria i ja rozstajemy się z Jakiem. On ma historię, a my mamy plastykę na następnej lekcji.

Maria zarzuca mi rękę na ramiona, gdy idziemy w kierunku naszej klasy. „Naprawdę myślisz, że Jake jest twoim partnerem?” pyta, uśmiechając się szeroko.

„Mam taką nadzieję. Nie rozmawiałam z nim o tym, ale sądzę, że on czuje to samo.

Maria się śmieje. „Tak, ale dlaczego z nim o tym nie porozmawiasz? Wiesz, jacy powolni są faceci. Nie zorientuje się, że jesteś w nim zakochana, dopóki mu czegoś nie powiesz. A jeśli powiesz mu o tym przed urodzinami, może będzie mógł przygotować się psychicznie na to, że jedna z jego najlepszych przyjaciółek jest jego towarzyszką?”

Maria prawdopodobnie ma rację. Postanawiam porozmawiać z nim przed urodzinami. Czas zebrać się na odwagę i powiedzieć Jake’owi, że jest miłością mojego życia.