Kutsanmış Luna

Abigail gergin değildi. Üzgün ya da kızgın değildi, sadece boş hissediyordu. Bir aydır ağlamamıştı. En son Alfa Edward’ın kollarında gözyaşı dökmüştü. İçten içe ölse de bunu sürüye belli etmeden güçlü duracaktı.

Toplanmayı bitirmiş, makyajını ve saçını yapmak için kendine zaman ayırmıştı. Parlak, simsiyah saçları mükemmel dalgalar halindeydi; zümrüt yeşili gözlerini öne çıkarmak için ustalıkla göz kalemi ve maskara sürmüştü.

Omzunu açıkta bırakan siyah bir bluz giymişti; bluz yara izini ve göğüslerinin arasına kazınan hilalin üst kısmını gösteriyordu. Kıyafetini dar kot pantolonu ve siyah süet çizmeleri tamamlıyordu.

Savaşçılar ona sürü arazisi boyunca eşlik etti. Taylor’ın ve doğmamış yavrusunun kokusunu alan kurdu adımlarını hızlandırıyordu. Abby sürü bölgesinin dışına çıktığında serbest bırakılması planlanan Carson’ın kokusunu da alabiliyordu.

Başını dik tutarak sürü üyelerinin yanından geçerken onlardan birçok iyi dilek ve boynu bükük selam aldı. Sürünün ona duyduğu bariz saygı ve sevgi kendini daha iyi hissetmesini sağlıyordu ama burada kalamayacağını biliyordu.

Günün birinde onu dışlayacaklardı. Bunun sebebi ne olursa olsun, içgüdüsel bir durumdu.

Sürü evinden yayılan alfa gücünü hissedip kokusunu aldı. Önünde uzun bir sıra halinde koyu renkli cipler park etmişti. Hırıltılar eşliğinde sonbahar esintisiyle birlikte başka bir koku ona doğru geliyordu.

Bu kokuyu tuhaf bularak ne olduğunu çıkaramadı. Hafif esinti kesilir kesilmez koku da kayboldu.

Sürü evine doğru ilerlerken sürü arazisinden ulumalar yükselmeye başladı. Bir uluma diğerlerini bastırıyordu. Derin ve kederliydi.

Carson.

Roman sandalyesinden fırladı; derinlerde bir yerde kurdu hırlıyordu. Kurdunun öfkeyle atağa geçmesini engellemek için masayı kavradı. Yas ulumaları her ikisini de etkiliyordu.

Yeni sürü üyesi için duyduğu inanılmaz acı içini parçalıyordu. Ondan önce pek çok kişiye yaptığı gibi onu da teselli etmek istedi. Ama bu kadın tanıdığı hiç kimseye benzemiyordu.

Sürüye reddedilmiş bir luna getirmek yeni bir durumdu ve ne olacağına dair hiçbir fikri yoktu. Kâhin bugünden sonrasını pek görememişti. Daha net bir görü elde etmesi için Abigail’in topraklarında vakit geçirmesi gerekecekti.

Bu yüzden ailesini ve Edward’ı, Abigail’e henüz gerçeği söylememeleri konusunda ikna edebilmişti. Kutsanmış bir luna olduğunu öğrendiğinde, bunun ne anlama geldiğini bilen birinin rahatlığına ve rehberliğine ihtiyaç duyacaktı.

Ay Tanrıçası’nın onun için ne planladığını söylemeden önce Kâhin’le buluşmayı beklemek zorundaydı ve bunun ne olduğunu hâlâ bilmiyorlardı.

Tüm bunlar tam bir karmaşa yaratıyordu. Odadaki herkesi saran bir öfkeyle titredi. Hatta öfkesi bir anlığına Edward’ı bile bastırdı. Diğer alfa geri çekildiğinde Roman ona döndü.

“Uluyan senin yavrun muydu? Bu ne cüret! Ona hiç utanmayı öğretmedin mi?” diye sordu Roman tiksintiyle.

“İşaretini oymadan önce bir şeyler hissetti,” diye mırıldandı Edward.

Roman’ın gözleri ona doğru kaydı. “Ne! Neden bana söylemedin? Onu oymaya devam etmesine izin mi verdin? Onu reddetmesine izin mi verdin? Ay Tanrıçası tarafından korunma ayrıcalığına çok az kişinin sahip olduğunu bile bilebuna izin verdin.”

Abigail’in adına daha da öfkelendi. Kutsanmış olmak, bizzat Tanrıça tarafından korunduğu ve doğuştan yetenekli olduğu anlamına geliyordu. Bu sürü yalnızca Abigail’i utandırmakla kalmamıştı.

Ay Tanrıçası’nı da utandırmıştı. Hepsini utandırmıştı.

Roman, Abigail’i buradan çıkarıp Kâhin’in ona yardım edebileceği eve geri götürmek için her zamankinden daha da sabırsızdı.

“Carson ona yeterince zarar vermişti!” dedi Edward savunmaya geçerek. “Abby kurdunun Taylor’ı ve doğmamış yavrusunu katletmek için fırsat kolladığını hissetmişti. Carson neden son anda Abby için farklı bir şey hissetsin ki?”

“Ay Tanrıçası’nın neyi amaçladığını tahmin etmek bana düşmez ama eğer eğitimini doğru düzgün tamamlamış olsaydı tahmin etmemize hiç gerek kalmazdı!” Roman, Edward’ın ses tonuna daha fazla tahammül edemeyecekti.

Odayı bir an için sessizlik kapladı; derken alt kattan ayak sesleri duyuldu. Roman havayı koklayarak kaşlarını çattı. Tanımlayamadığı bir koku yaklaşıyordu.

Kurdu hırlayarak serbest kalmak için savaştı. Roman bağlantıyı hızla kapattı. Eğer burada şekil değiştirirse ortalık kan gölüne dönerdi. Kurdunun neden böyle davrandığını bilmiyordu ama yakında onu serbest bırakması gerekecekti.

Kapı çalındığında Roman dimdik ayağa kalktı. Herkesin ayağa kalkması biraz zaman aldı, bu da onları olduğundan daha kötü gösteriyordu.

Edward boğazını temizledi. Luko Sürüsü’nün alfasının ona söyledikleri karşısındaki şaşkınlığı hâlâ belirgindi. “Lütfen içeri gir Abigail.”

Abby’nin savaşçı bir refakatçisi vardı. Başı öne eğikti ama kıyafetleri yarasını herkese hatırlatacak şekilde ortadaydı. Roman yeni sürü üyesinin, saygısını hak etmeyen bir adama başını eğmesi karşısında gururlandı.

Boğazındaki hırıltıyı susturdu.

Anne babası Abby’yi kucakladı. İkisi de onu koklayıp, burunlarını ve yanaklarını yüzüne dayadı. Onu rahatlatma çabasıyla guruldama sesleri duyuldu.

On iki ay döngüsünün sonunda onun sürüsüne geleceklerdi. Anne babasının gururla yanında duruşunu izledi. Genç Alfa nihayet kutsanmış bir lunayı reddettiğini anladığında Oru Sürüsü’nde kaos yaşanacaktı.

“Abigail. Seni yeni alfanla tanıştırmak istiyorum. Luko Sürüsü’nden Alfa Roman Luko.”

Abigail başını eğmeden önce yeşil gözlerini Alfa’nın kara gözlerine dikti. “Alfa Luko.”

“Bir savaşçı refakatçin vardı. Seni tehlikeli gördükleri için mi yoksa saygılarından mı?”

Bakışları onunkilere kaydı. “Ben kendimi~bir tehlike olarak görüyorum. Kurdum intikam peşinde. Benim adıma, benim ellerimden ya da kurdumdan kaynaklı kan dökülmesini istemiyorum.”

“Kurt yasası size haksızlık edenlere karşı bir ceza talep etme hakkı veriyor.” Roman onun öfkesini hissedebiliyordu ama soğukkanlılığı onu etkiledi.

“Zamanla bir ceza olacak. Benim elimden değil; bunu Ay Tanrıçası verecek,” dedi Abby bakışlarını indirerek.

Alfa hakkında pek bir şey bilmiyordu, bu yüzden onun doğrudan göz temasını bir meydan okuma olarak algılayıp algılamadığından emin değildi. Ailesi ve Edward endişeyle dev adamı izliyorlardı ama o Abby’yle alçak sesle ve nezaketle mırıldanarak konuşuyordu.

Abby’nin onunla gitmekten başka çaresi yoktu ama onun sürüsünde gerçekten güvende olması mümkün müydü?

“Seni sürüme almak benim için bir onur olacak Abigail. Bölgeme döndüğümüzde konuşacak çok şeyimiz olacak. Döndüğümüzde yeni evin hazır olacak.”

Reddedilmiş olsun ya da olmasın, kutsanmış bir lunanın Luko Sürüsü’ne katılmasını hiç beklemiyordu. Onun gelişine hazırlanmak için yardım istemişti.

“Teşekkür ederim Alfa Luko,” dedi Abby.

“Herkes otursun. Abigail, lütfen,” dedi Edward bir sandalyeyi işaret ederek.

Abigail otururken odaya geçici bir sakinlik çöktü.

Derken masanın diğer ucunda bir gürültü patlak verdi. Roman’ın kurdu Abby’nin gücünü ve maruz kaldığı saygısızlığı hissediyordu.

Bu sırada öfkeli bir alfanın kokusu ona doğru süzülürken, kulakları giderek yükselen belli belirsiz hırıltılar algıladı.

Edward ayağa kalktığında tüm savaşçılar gerildi. Jacob köşeden olup biteni izlerken kurdu da gerginliğe tepki veriyordu.

“Carson kaçtı,” diye duyurdu Edward.

“Onu uzak tutun!” diye bağırdı Michael. Fiona’yla birlikte kalkıp Abigail’in önünde çömelirken öfkeden titriyordu.

Edward kapıyı açtığı gibi savaşçılarını üzerine salan oğluyla kafa kafaya çarpıştı. Baba-oğul birbirlerine saldırırken hırıltılar ve darbe sesleri havayı doldurdu.

Hazel ve Jacob kalkıp koridora geçmişti; Jacob araya girmeye çalışıyordu. Roman’ın betası Logan, Michael ve Fiona’yla birlikte Abigail’i korumaya hazırdı.

Kargaşaya rağmen Abigail hareket etmeden, sessizce yerinde oturuyordu. Roman onun sandalyesinde titrerken gözlerini kapattığını, aynı zamanda dudaklarının sessizce kıpırdadığını görebiliyordu. Parmağı göğsündeki hilalin ucunda geziniyordu.

Abigail derin bir nefes alıp gözlerini açtığında Roman’ın bakışlarıyla buluştu. Yeşil gözleri parlıyordu; dökülmeyen gözyaşları tuhaf, ışıltılı bir bakışa neden oluyordu.

Onu reddeden eşi şimdi onun için geliyordu.

Roman ve kurdu, o ışıltılı yeşil gözleri gördüklerinde kızın öfkesini paylaştılar. Kurdu pençelerini ve çenesini uzattı. Roman ayağa kalktığında ahşap masa ellerinin altında parçalanırken alfa gücü kabardı.

Gözlerinin ardındaki alevler altın bir cehennem gibiydi.

Onun kurdu herkes için geliyordu.