Aşk Isırıkları

Annemin tanıdık bağırışı merdivenlerden yukarı geliyordu, "Scarlet Rose Wrett, hemen aşağı in, yoksa bir ay cezalısın!"

Bu bir süredir beni aradığı anlamına geliyordu. Sızlanarak, Netflix'i duraklattım ve aşağı inmek için yatağımın rahat sığınağından ayrıldım.

Kendimi tanıtayım. Benim adım Scarlet Rose Wrett, bunu zaten biliyorsunuz.

Yirmi bir yaşındayım. Evet, yaşlı olduğumu biliyorum. Başıma kakmanıza gerek yok.

Sürümün adı Kızıl Ay Sürüsü.

Babam emekli bir beta, yani ikinci komutan. Jake adında bir abim var. O yirmi altı, eşi Maria yirmi beş yaşında. Jake, babamdan görevi devralıp beta oldu.

Alfa da istifa edip pozisyonunu oğlu David'e verdi. O yirmi yedi, eşi Jenny yirmi beş yaşında. Ayrıca küçük bir kardeşim var, adı Matthew. Daha sekiz yaşında ve çok sevimli.

Jake ve ben, Matthew'un yüzde yüz kaza sonucu olduğunu bilmemize rağmen henüz ona söylememeye karar verdik.

Ama büyüdüğünde, onunla çok dalga geçeceğiz!

Şu anlık yalnızca iyi birer abi ve ablayız. Jake görevleriyle meşgul olduğu için zamanımın çoğunu birlikte geçirdiğim kişi Matthew oluyor.

Ve tabii bir de en iyi arkadaşım Aria.

Aria'nın babası alfa kralı. Yani, Aria'nın kuzeni, yerini almak için dönene kadar geçici olarak alfa kralı.

Her neyse. Annem zamanının çoğunu benim için genç kurt adamlara bakarak geçiriyor. Yirmi bir yaşında olduğumu zaten biliyorsunuz ve daha tahmin edemediyseniz, size ben söyleyeyim. Eşimi hala bulamadım.

Kurt adamların çoğu on sekiz yaşındayken eşlerini bulurlar. Eğer bulamazsan, bunun nedeni eşin ölmüş olması ve bu durumda eşsiz kalman olabilir.

Bunu yaşayan birçok kurt adam insanlarla eşleşip mutlu bir hayat yaşıyor.

Diğer olası neden ise eşinin insan olmasıdır; bu durumda, onları bizim dünyamıza yavaş yavaş getirmek gerekir, çünkü bu onlar için bir şok yaratabilir.

Ancak annem her iki ihtimale de inanmayı reddetti ve durumu, eşimi bulmak için yeterince dışarı çıkmamam gerçeğine indirgedi.

Çok sık evden çıkan biri değildim. Beni kim suçlayabilir ki? Yatağım benim tek gerçek ruh eşimdi. Bu yüzden, annem benim için eşimi bulmayı kendine görev edinmişti.

Son birkaç gün içinde yanlış yaptığım her şey için beynimi zorlamaya başladım. Annem kızgın olduğunda çok da iyi bir insan değildir. David'i bile korkutuyor, ki o alfa.

Oturma odasına girdim ve annem beni görür görmez kanepeye sürükleyip oturttu.

"Scarlet, seni ne kadar zamandır aradığımı biliyor musun? Eğer kullanmayacaksan, duyularını arttırmış olmanın ne anlamı var!"

Utanarak sırıttım. "Üzgünüm anne. Çok meşguldüm."

Annem kaşlarını kaldırdı.

"Meşgul mü? Ne yapıyordun? Netflix mi izliyordun? Yeter artık, dışarı çıkmalısın. Koşuya çık, bir şeyler yap. Eşini hala bulamadın çünkü bütün gün odana kapanıyorsun. Eşin, düşündüğünden daha yakınlarda olabilir."

Ama bunu anneme asla söyleyemezdim. Bana zaten kızgındı ve onu daha da kızdırmama gerek yoktu.

Sadece onu yatıştırmam gerekiyordu.

"Haklısın, anne. Daha fazla dışarı çıkmam lazım. Yarından itibaren, insan formumla günlük koşulara çıkacağım. Bu bana eşimi bulmam için daha fazla fırsat verir. Bugün giderdim ama gidip Aria'ya yardım etmeliyim, ama yarın dışarı çıkıp eşimi bulmaya çalışacağıma söz veriyorum."

Annem yavaşça başını sallayıp kalktı. "Güzel, çok güzel. Bugün gidemeyeceğini biliyorum. Bu gece büyük bir etkinlik var."

"Kim bilir, belki bu gece senin şanslı gecen olur" derken aniden gözleri parladı.

Bana gülümsedi ve saçlarımı öptü. Her zamanki gibi.

"Bu kadar mıydı?" diye sordum.

"Başka bir şey daha vardı, ama beni kızdırdın, bu yüzden unuttum. Hatırlarsam sana mesaj atacağım," dedi annem oturma odasına dönmeden önce.

İç çektim, konuşma bittiği için rahatlamıştım. Düşündüğüm kadar kötü geçmemişti. Kötü geçmemesinin nedeni muhtemelen beni aramasının gerçek nedenini unutmasıydı.

Neyse ki evden çıkmak zorunda kaldım, böylece bana sadece mesaj atabiliyordu. Mesajdan en fazla ne kadar kızabilir ki?

Ev çok sessizdi çünkü Matthew önümüzdeki iki hafta kamptaydı. O küçük canavarı özledim, annemle babamı hep dinç tutardı.

Yukarı çıktım ve kendi dünyamda kayboldum. Gözlerim saate kaydı ve küfrettim. Lanet olsun, geç kalmıştım. Hayal kurduğum zamanlarda zamanın nasıl geçip gittiğini hiç anlamazdım.

Aria'ya yardım etmem gerekiyordu. Ne de olsa, onun ve diğer herkes için büyük bir geceydi.

Bir saniye daha harcamadan çabucak giyindim, anneme veda etmeden evden kaçtım ve arabama atladım.

Geç kaldım diye kendime hakaretler saydım. Araba kullanırken içimde bir yalnızlık hissettim. Bir eşim olmaması umurumda değilmiş gibi davrandığımı biliyorum. Bu doğru değil.

Sevilmek istiyordum. Eşimin beni korumasını, koşulsuz sevmesini ve bana değer vermesini istiyordum.

Kardeşimi ve ebeveynlerimi mutlu görmek her zaman kalbimdeki boşluğun daha da büyümesine neden oldu. Hepsinin çok iyi ilişkileri vardı ve ben bunu kıskanıyordum.

Bir eş istemek, her kurt adamın dört gözle beklediği bir şeyi istemek, çok mu fazlaydı?

Gözlerimden bir damla yaş aktığını hissettim ve çabucak sildim. Annemin sözleri kafamda yankılandı. Bu gece gerçekten o gece olabilir mi? Bu düşüncelerimi bir kenara attım, gereksiz yere umutlanmak istemiyordum.

Ayrıca annem bunu sadece beni rahatlatmak için söylüyordu. Bu düşüncelerin dikkatimi dağıtmasına daha fazla izin veremezdim. Bu gece Aria için heyecan vericiydi, üzüntümün onu yıkmasına izin veremezdim.

Arabamı Aria'nın evine park edip içeri girdim. Her zamanki gibi hizmetçiler tarafından karşılandım. Aria'nın üst katta olduğu söylendi. Gülümsedim ve Aria'nın odasına çıktım.

İnsanlar yanımdan çeşitli şeyler taşıyarak, koşarak geçiyorlardı. Bunun alfa kralının dönüşü için olduğunu tahmin ettim. Ama insanların yüzlerine baktığımda, korkularını gördüm.

Alfa kralını duymuştum. Adı Dylan ve daha on üç yaşındayken bir aile trajedisi yaşanmış. Dylan'ın iki ebeveyni de haydutlar tarafından öldürülmüş.

Rivayete göre, Dylan'ın gözleri önünde vahşice katledilmişler.

Bu trajedi ona o kadar çok keder, o kadar çok acı vermiş ki; ölüm kampına gitmiş. Kurdunun kontrolünü kaybettiği ve kimsenin bu kadar hırçın bir kurt görmediği söylenir.

Dylan sadece erkekleri öldürüyordu. Her zaman kadınları ve çocukları bırakıyordu; ama bekar erkekleri de, aileleri olan erkekleri de öldürüyordu.

Dylan'ın öfkesine son veren kişi, Aria'nın babası Henry oldu. Hiç kolay olmasa da Dylan'ı sakinleştirmeyi başardı.

O zamanlar Dylan'ın bir süreliğine uzaklaşmasının en iyisi olacağına karar verdi. Henry, Dylan'ın dayısı olduğu için Dylan'ı uzaklaştırmaya hakkı vardı. Henry dışında kimse nereye gittiğini bilmiyordu.

Henry, Dylan'ın annesinin küçük kardeşiydi ama kraliyet kanına sahip kişi Dylan'ın babasıydı.

Kraliyet ailesinde Dylan dışında kimse hayatta kalmadığı için Henry'ye alfa kralı olarak geçici görev verildi. Dylan da uzaklara gitmeden önce bunu kabul etti.

Aria, Dylan'ın kuzeniydi ve babasının Dylan'ın nereye gittiğini asla söylemediğini her zaman anlatırdı. O hikayeyi hatırladıkça omurgamdan aşağı doğru bir titreme yayıldığını hissettim. Dylan’ın şu anda nasıl olduğunu merak ediyordum.

Çoğu insan gerçek kralın yerini alması için hazırdı, ancak onların da endişeli oldukları bir gerçekti. Dylan bir zamanlar bir katildi ve kimse gerçekten değişip değişmediğini bilmiyordu.

İç çekerek Aria'nın kapısına doğru ilerledim. Neredeyse hiçbir zaman kapıyı çalmam, bugün de farklı olmadı. Aria'nın odasının kapısını açtığımda onu bir oğlanın kucağında oturmuş, hararetli bir öpüşme seansında yakaladım.

Gerçekten mi? Ah bu kız. İçeri girdiğimi bile duymamıştı, ben de onu varlığımdan haberdar etmeye karar verdim.

"Aman Tanrım! Öğğğ!" Öğürür gibi yaptım.

Bu onun dikkatini çekti ve yanakları kıpkırmızı bir renk alırken öpüşmeyi hızla kesti.

Dikilmeye devam ettim ve kaşlarımı kaldırarak ondan bir açıklama bekledim.