Bir sonraki hatırladığım şey, Killian’ın beni omzuna attıktan sonra dört ayak üzerinde dönüşmesiydi. Altımda bir şeylerin koptuğunu ve çekildiğini, kemiklerinin kırıldığını ve yeniden şekillendiğini hissediyordum.
Killian’ın yerinde bir kez daha bir kaplan belirdi ve beni sırtına attı. Turuncuya çalan şimşek gibi bir hızla koşarak ormanın içinden geçerken ağaçların arasından ustalıkla geçiyordu.
Çığlık atıp boynundaki kürklere sımsıkı tutundum.
Beni götürdüğü yere gitmek istiyor muydum? Kesinlikle hayır. Ama bu benim isteğime kalmamıştı. O kadar hızlı koşuyordu ki âdeta yer gök inliyordu.
Kaplan tepki olarak hırladı, adımları bir kez bile teklememişti.
“En azından yavaşla!” diye yalvardım. “Midem bulanıyor!” Bu tam olarak doğru değildi ama belki biraz merhamet gösterirdi.
Öyle bir şey olmadı.
Bunun yerine, kaplan daha da hızlandı.
Sık sık, bir ağaçtan veya çalıdan gelen başıboş bir dalın yüzüme çarpmaması için eğilmek zorunda kalıyordum. Ellerim ağrımaya ve güçlerini kaybetmeye başlamıştı. Kürkünü tutarken gevşiyorlardı, her an bırakabilirdim.
Obsidiyen rengindeki jilet gibi keskin pençelerin toz içinde tekrar tekrar yere saplanmasını kocaman gözlerle izliyordum. Sertçe yutkundum, gideceğimiz yere vardığımızda aynı pençelerin göğsümü delip geçmeyeceğini merak ediyordum.
Kaplan dalların üzerinden ve altından geçerken ustaca manevralar yapıyordu. Kürkünü tutan ellerim gerçekten gevşemişti ama her sıçramanın mahareti, düşme korkumu azaltıyordu.
İtaatsizlik edemeyecek kadar korkmuştum, burkulmuş bileğimin üzerine basarken yüzümü buruşturarak yere indim.
Önümdeki kaplan yeniden dönüşürken hayret ve dehşet içinde onu izliyordum. Ancak çıplak olduğunu fark ettiğimde, vücuduna bakmak yerine kendimi başka tarafa bakmaya zorladım.
Açık alan küçücüktü ve klostrofobik hissettiriyordu.
Killian bana doğru bir adım attığında tüm mantıklı düşünceler beynimi terk etti. Çığlık atıp geriye doğru sıçradım.
Ayak bileğim büküldüğünde başımı ve omzumu uzun bir ağacın gövdesine çarpınca…
Her şey karardı.
Aptal budala kendini yere serdi.
Onu en sevdiğim alanlardan birine getirmiştim. Burada iki tane kamera olduğunu biliyordum ve sanırım bir veya iki tane daha vardı. Onunla boğuşmak ve onu sürüklemek için büyük bir gösteri yapmaya hazırdım. Kız tamamen özgür kalacaktı. Ama olanlara bakın.
Gösterimi şu anda yapamazdım, kız arenadan kaçacak durumda değildi. Duvarın ötesinde ne olduğundan emin değildim ama sarsıntı geçirmişken duvarın üzerinden atlayamazdı.
Yapılacak tek bir şey vardı ve bunun kötü bir fikir olduğunu biliyordum. İnsan yanım bundan nefret ediyordu ama başka bir seçeneğim yok gibi görünüyordu.
En kötüsü de kaplanım bundan memnuniyet duyarak mırıldanıyordu.
Ama kaplanın başka fikirleri vardı.
Gözüne giren ışığın acısıyla yüzümü buruşturarak gözlerimi açtığımda gördüğüm şey nefesimi kesti. Hayır korkmamıştım.
İlk başta kafam karışmıştı. En son küçük açıklıkta gölgede duruyordum ama şimdi bir ağacın tepesindeydim.
Etrafımdaki karmaşık, uçsuz bucaksız yaprak ve dallar beni koruma görevi görüyordu. Buradan, kuşların -küçük, zararsız olanların- cıvıltılarını duyabiliyordum.
Kendime gelmeye çalışırken Killian’ın bir kenarda durmuş, beni izlediğini fark ettim.
Yerimde doğrulurken altımdaki tahtaların üzerindeki pençe izlerini gördüm. Döşeme oluşturmak için yapboz parçaları gibi bir araya getirilmişlerdi.
Sarmaşıklar birbirine dikilerek yukarıdaki gölgeliklere bağlanmış, odaları ayırmak için duvar görevi görüyordu.
Killian, “Ayağa kalkmaya çalışma,” dedi. “Beyin sarsıntısı geçiriyor olabilirsin.”
Derin bir nefes aldım, gözlerimin arkasında zonklayan acıya rağmen düşünmeye çalışıyordum ama tüm vücudumu kaplayan acıyla düşünmek çok zordu.
Hissettiğim kadar kötü yaralanmamışım gibi görünmeye çalışarak biraz daha etrafa bakındım.
Neyse ki, oturduğum yer o kadar da aydınlık değildi. Işık, yamalar arasından süzülerek zemin boyunca karmaşık desenler yaratıyordu ve bundan başka herhangi bir ışık kaynağı göremiyordum.
Lamba yoktu. Tüm bunları düşünürken bir elimle kafamdaki yumruyu dikkatli bir şekilde ovuşturdum. Burada yaşayan şekil değiştirenlerin çoğunun gelişmiş gece görüşü olmalıydı. Bir kurt ağzında bir el feneriyle arazide sinsice dolaşıyor olamazdı.
Tabii ki, kurtlar genellikle ağaç evlerde de yaşamıyordu.
Tam ortada oturuyordum. Gözlerim asma perdelerin üzerinde gezindi.
Elle oyulmuş ve bir araya getirilmiş tüm bu düzenlemeler, dört ila beş ağacı kaplayacak kadar geniş görünüyordu.
Yukarılarda başka bir kat gibi asılı olan saçakları sayarken oturduğum yerde bir kez daha sersemlediğimi hissettim.
Çoğu karanlıkta çok iyi görebilen ve hepsi bir arada yaşayan bu kadar çok şekil değiştiren, çocuklara anlatılan korkunç bir hikâyeden fırlamış gibiydi.
Ama tüm bu yaratıcılık beni hayrete düşürmüştü. Şekil değiştirenlerin bu kadar becerikli olabileceği hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Ve şimdi ben de onlardan biriydim.
Panik yeniden içimde yükselmeye başlamıştı, ancak başka bir pervasızca harekette bulunamadan, kısa koyu saçlı, yırtık kot pantolon giyen bir adam ortaya çıktı. Elinde bir çantayla, büyük ağacın etrafında kıvrılan asma ve tahta merdivenlerden aşağıya iniyordu.
“Sonunda,” dedi Killian adama. “Seth nerede?”
“Dışarıda,” dedi adam. Asyalı’ya benziyordu ve teni Killian’ınkinden daha koyuydu.
“Bir bakayım.”
“Ben...”
“İlk tercihin olmadığımı biliyorum Killian ama Seth muhtemelen bütün gece dışarıda olacak.”
Sonra konuşmadan bir süre birbirlerine baktılar.
Buna bir anlam veremiyordum. Ne yapıyorlardı?
Hiçbir şey mantıklı gelmiyordu.
Bunlar nasıl mümkün olabilirdi? Yanlış mı anladım yoksa? Bir şekil değiştiren bana… Tıbbi bakım mı uygulayacak? Hâlâ baygın ve rüya görüyor olabilir miydim?
Ben denen adam Killian’la garip göz temasını kesti ve çömelerek yanıma eğildi.
“Killian paniklediğini ve bir lupuna ağacına çarptığını söyledi,” dedi.
“Ah,” dedim yüzümü buruştururken. Kafamdaki yarayı bulmuştu. Parmaklarını geri çektiğinde üzerlerinde kan görünce neredeyse kalbim yerinden fırlayacaktı. Televizyonda kan görünce çıldıran şekil değiştirenler gibi çılgına dönecek miydi?
Ama Ben az önce getirdiği sırt çantasını açıp içinden gazlı bez ve bir şişe alkol çıkardı. Yaramı temizlemeye başladığında tısladım. Canım yanıyordu.
“Killian omzunu ve ayak bileğini de kontrol etmemi söyledi?”
“Evet, lütfen.” Derin bir nefes aldım, her şey oldukça gerçeküstüydü.
Gözlerim Ben’den biraz uzakta duran Killian’a kaydı. Kollarını göğsünde kavuşturmuş bizi izliyordu.
Titreyen ellerimi birbirine kenetledim.
“Şey... Burası sizin eviniz mi?” diye sordum ikisine de. Sesimdeki kekelemenin o kadar da acıklı çıkmadığını umuyordum.
Killian başını salladı. Tekrar fark edene kadar çıplak olduğunu neredeyse unutmuştum. Bakışlarımı çevirerek Ben’in inmiş olduğu merdivenleri incelemeye başladım. Killian üzerine bir şeyler giymeyi düşünüyor muydu?
Yaralı ayak bileğime bir acı saplanırken irkildim. Ben, hasarı değerlendirmek için farklı noktalara bastırıyordu.
Killian kaşlarını çattı ama hareketsiz kaldı.
“Buranın inşasına yardım ettin mi?” diye sordum, aklımı her şeyin acısından ve tuhaflığından uzak tutmaya çalışıyordum.
Killian tekrar sadece başını salladı. Ona sessiz biri demek yetersiz bir ifade olurdu.
“Burası… Çok güzel,” dedim.
Etrafı incelemeye devam ederken gözlerim ezilmiş büyük bir karton kutuya takıldı. Yan tarafında bir şirketin logosu vardı ama tam seçemiyordum.
“Şimdi hatırladım. Siz erzakları alıyorsunuz. Geldiklerinde bunları size gösteriyorlar ve her şey o kadar şiddetleniyor ki...” Kollarımı göğsümde kavuşturup kaşlarımı çattım. Keskin küçümseyici sesim, dişlerimi gıcırdatmama neden olmuştu.
Derin bir nefesten sonra, Killian gümbürdeyerek cevap verdi.
“Çok konuşuyorsun kızım.”
Hem sözlerinin hem de bana bakmaya devam eden gözlerinin yoğunluğu beni şaşırtmıştı.
“Ben... Ben...” Boğazımı temizledim ve kulağa sürekli uysal gelen sesim için kendimi azarladım. “Bana kızım deme. Bu çok küçük düşürücü. Bana bir şey diyeceksen...” Sanki bu beni hiç korkutmuyormuş gibi duruşumu düzelttim.
“Benim adım Blythe.”
Bu kızı, Blythe’I sessizce izlerken eğleniyordum, hem vücudu hem de sözleriyle kıpır kıpırdı.
Kaçmalarına yardım ettiğini anlayınca, kızların bazıları çok arkadaş canlısı olurdu ve kör noktalardaki kapıları ararken keyifli zaman geçirirdik. Görünüşe göre yapımcılar kaçan kızların hiçbirini ifşa etmek istemiyorlardı.
Ama Blythe böyle bir ödül olmayacaktı. Sadece onu dışarıya çıkarmam gerekiyordu, hepsi o kadar.
İçimdeki kaplan hırladı. Bu fikir hiç hoşuna gitmemişti.
İç çekerek pozisyonumu düzelttim. Blythe hâlâ bana bakmıyordu, onun yerine sorularını ya da yorumlarını daha çok yere yöneltiyordu. Ve neden bu kadar utangaç olduğunu anlamam bir dakikamı almıştı.
Evet, kokusunu alabiliyordum, korkuyla karışık hayranlık ve sessiz uyarılma. Onu arzulamak kaplanımın hırlamasına neden olmuştu.
Ardından arkamı dönüp odama doğru yürümeye başladım. Oradan ayrılırken Blythe’ın gözlerini sırtımda hissedebiliyordum.
“Ona ne oldu?” diye sordum ayak bileğimi sarmayı bitiren Ben’e.
Ben homurdanarak başını salladı. “Tipik Killian. Sözlükte ‘karanlık’ kelimesinin yanında bir resmi var, ya da en azından bana öyle söylendi.”
Gülümsedim. “Sen söyleyince fark ettim, etrafta çok fazla kitap göremiyorum.”
“Kampı sık sık taşıyoruz. Kitaplar da taşınmayı zorlaştırıyor.”
“Evet çoğunu,” dedi Ben, etrafına bakarken. “Her şeyi yanımıza alabiliyoruz. Burayı bilerek taşınabilir hâle getirdik.”
Hayran kalmıştım.
Merdiven gıcırdarken Killian’ın döndüğünü haber veriyordu. Altına gri bir şort giymişti.
“Daha iyi misin?” diye sordu bana yaklaşırken. Hareket şekli hipnotize ediciydi, kaplan formu kadar pürüzsüzdü.
Yutkunup omuz silkerek gözlerimi ondan kaçırdım.
Sesindeki alaycı tonu duymuştum. “Burada seni tatmin edecek bir şey yok, değil mi?” diye sordu.
Ve nedense bu, bacaklarımı birbirine bastırmak istememe neden olmuştu. Yaralı ayak bileğim ve omzum üzerinde çalışan Ben’in arasında öylece kalakalmıştım.
En azından şu anda başım eskisi kadar acımıyordu.
“Beklediğim bu değildi,” diye itiraf ettim.
“Ah?” dedi Ben. “Ne bekliyordun ki?”
Açıklanamaz bir şekilde, bu Killian’ın hırlamasına neden olmuştu.
Ben, bağlantıyı koparıp bana bir bakış fırlattı. Blythe bizi izliyordu, yüzünde bir şaşkınlık ifadesi vardı.
“Sanırım... Öldürülmeyi bekliyordum?” dedi yavaşça, kimsenin onu hâlâ dinlediğinden emin değilmiş gibi. “Yani, şekil değiştirenlerin Koşuculara yaptığını düşündüğüm şey buydu.”
Kaşlarımı kaldırdım. “Çoğumuz öyle yaparız, evet.” Blythe’ın korku feromonlarında bir yükseliş vardı. “Ama ben değil.”
Yüzündeki ifade, kafa karışıklığı, şaşkınlık, gülmek istememe neden olmuştu. Kafasında dönen çarkları görebiliyordum.
“Ben de değilim,” diye mırıldandıktan sonra Ben, Blythe’ın omzuna astığı askıyı ayarlamayı bitirdi ve eşyalarını toplamaya başladı.
“Görmenizi istedikleri şeyler mi?” diye bitirdim cümlesini.
Kimse bir şey söylemedi, tek ses Ben’in çantasının fermuarından çıkan sesti.
Bir süre sonra Ben sessizliği bozdu.
“Kolunu bir süre o askıda tut. İyileşmesi için omzunu dinlendir. Ayak bileğine çok fazla ağırlık vermemeye çalış. Diğer bacağını kullanmaya çalış. Ve beyin sarsıntısı ve diğer şeyler yüzünden sana göz kulak olacak biri yoksa uyumaktan kaçınmanı tavsiye ederim.”
Ben’in sesindeki hüzünlü ses tonu ve göğsünde oluşan alçak hırlama dikkatimden kaçmamıştı.
Bir bakış daha attıktan sonra Ben, ayağa kalkıp gitti.
Anıların acısı dalga hâlinde içimden geçti ama bu, Blythe’a bakmayı bırakmamı daha da zorlaştırıyordu. O muhteşemdi. İsli kirpiklerin arasından bana bakan zümrüt gözleri, büyüleyici bir şekilde atkuyruğu şeklinde toplanmış gür siyah saçları…
Sadece güzelliği değildi. Her zaman güzel kızlar olurdu.
Korkusu mu?
Her zaman korkmuş kızlar olurdu.
Masumiyeti mi?
Masum kızlar daha nadirdi ama duyulmamış değildi.
Hayır, başka bir şey vardı.
Yürekliydi…
Ona baktım. Evet, bunu ifade etmenin tek yolu buydu. Ona baktığımda çenesini kaldırma şekli. Korkudan titrediğini görsem bile, sırtını düzeltme şekli. Boyunu aşıyordu ama yürekliydi.
Ve böylece, ona dokunmak zorunda kaldım.
“Benden ne istiyorsun?” diye sordu Blythe sesi titreyerek.
Gözlerimi kırpıştırdım, sorusuyla öylece kalmıştım. İçimde gömülü olan dürüst cevapla yüzleşemedim. Cevabı ararken, kendi şaşkınlığımı ve huzursuzluğumu yatıştıran bir şey fark ettim.
“Seni işaretlememe izin ver.”
