Alfa'nın Cezası

Annem hep evleneceğim kişinin her şeyim olacağını söylerdi. Tabii önce onu bulabilirsem... Şu an 26 yaşındayım ve daha onun izine bile rastlayamadım. Kim bilir, belki ölmüş bile olabilir.

Wisconsin'de yaşıyorum ve şimdilik sürü evinde kalıyorum. Burası çok güzel bir yer. Karla kaplı ormanlar ve pırıl pırıl donmuş göller, sürümdeki toprakların büyük bir kısmını oluşturuyor.

Küçük bir sürümüz var, tam olarak yirmi dört kurt. Sürü evi, güzel bir mutfağın ve henüz eşini bulamamış kurtların, ki sayıları pek fazla değil, sığacağı büyüklükte bir kulübe.

Sonunda aşağı inip mutfağa yürüyorum, paslanmaz çelik eşyalarla dolu ve güzel parkelerle döşenmiş bir oda. Tam bir şaheser.

Biraz kahvemi yudumlayıp lavabonun önündeki pencereden dışarı bakıyorum. Tek gördüğüm kilometrelerce uzanan donmuş bir kırlık alan.

Burayı gerçekten seviyorum. O kadar sessiz ve huzurlu ki arkamdan birinin mutfağa girdiğini zar zor fark ediyorum.

"Günaydın, Lex,” diyor kardeşim Adam.

"Günaydın,” diye cevap veriyorum. "Kahve ister misin?"

"Sorman hata,” deyip sırıtıyor.

Adam her zaman en iyi arkadaşım ve akıl hocam olmuştur. Babamız biz çok küçükken öldü ve annemiz birkaç yıl önce ölene kadar bizi elinden gelen en iyi şekilde yetiştirmeye çalıştı.

Babam bir betaydı, bu yüzden Adam’ın yeterince büyüdüğünde bu rolü üstlenmesi bekleniyordu.

Alfamız, Greg onu kanatları altına alıp gerektiğinde nasıl savaşılacağı ve çatışmalardan mümkün olduğunca nasıl uzak kalınacağı gibi bilmesi gereken her detayı öğretti. Ona nasıl gerçek bir lider olunacağını öğretti.

"Dün gece neredeydin?" diye soruyor.

"Koşuya çıktım. Kafamı boşaltmam gerekiyordu ama kurdum beni bir türlü rahat bırakmadı."

Eşimi bulma konusunda neler hissettiğimi biliyor. Geçen yıl benim için çok yıpratıcı geçse de sabırlı olmamı ve bir gün mutlaka onu bulacağımı söylüyor.

Ona inanmak istiyorum fakat eğer benim kadar uzun süredir arayış içindeyseniz buna inanmanız zor olur. Çoğu kurt ilk dönüşümlerinden kısa bir süre sonra eşlerini bulur.

"Ah, unutmadan söyleyeyim. Yarın, Southridge bölgesinin alfası ve birkaç savaşçısı bazı toprak meselelerini konuşmak için buraya gelecekler."

"Tamam da neden bana bunu anlatıyorsun?" diye soruyorum biraz gergin bir şekilde.

Southridge sürüsünü herkes tanır.

Alfalarının acımasız bir canavar olduğunu duymuştum. İstediğini alıp, onu durdurmaya çalışan herkesi öldürüyormuş.

"Yeni alfaları görevi devraldığından beri Southridge sürüsünden kimse bizi ziyaret etmedi, bu yüzden ne beklememiz gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Millet hakkında neler anlatıyor biliyorsun. Alfa herkesin gözünü ve kulağını dört açmasını istiyor. Kavga çıksın istemiyoruz."

Başımı sallayıp devam etmesini bekliyorum.

"Ayrıca, Linda ve Julie'ye de herkese yetecek kadar yemek pişirmelerini söylemeni istiyorum."

Kendime bir fincan kahve doldurup Adam’a dikkatlice bakıyorum.

"Söylerim ama o ikisini biliyorsun." Konuşurken ona da bir fincan kahve dolduruyorum. "Onlara bir şey yaptırabilmek için yalvarmak gerekir. Gennie yardım edemez mi?"

Gennie kardeşimin eşi ve benim tek arkadaşım. Burada pek fazla kurt yok, bu yüzden ne kadar yalnız olunabilirse o kadar yalnızım.

"Eder etmesine de zaten yemekhanenin temizlik ve düzeninden sorumlu."

Kahvesini alıp gitmek için arkasını dönüyor. Kapıdan çıkmadan önce omzunun üzerinden bana bakıyor.

"Başını dik tut. Yakında onu bulacaksın ve sana kesinlikle tapacak,” deyip gidiyor.

Gözlerimi devirip bir simit alıyorum ve kahvemi bitiriyorum. Saate bakınca, işe hazırlanma vaktinin geldiğini anlıyorum.

Odama geri dönüp üstümü çıkarıyorum.

Büyük banyo aynasının önünde belime gelen uzun siyah saçlarımı ve içi boş bir şekilde bana bakan büyük zümrüt yeşili gözlerimi inceliyorum.

Gözlerim vücudumu şekillendiren uzun kıvrımlara kayınca derin bir iç çekiyorum.

Duşu açıp sıcak suyun altına giriyorum. Kendimi ovalarken gelecekteki eşimi düşünmeden edemiyorum.

Onu hiç bulamayacağım düşüncesi kurdumu huzursuz ediyor. Son zamanlarda benden iyice uzaklaştı, sadece eşinin izini sürebileceğini düşündüğü anlarda ortaya çıkıyor.

Duştan çıkar çıkmaz havluyu fırlatıyorum ve üzerime yırtık bir kot pantolonla siyah yakası açık bir badi geçiriyorum. Saçlarımı kurutup çok az maskara sürüyorum.

Botlarımı bağladıktan sonra dışarı çıkıp 78 model Pontiac Firebird'üme gidiyorum ve kontağı çalıştırıyorum. Alice in Chains'in "Rainier Fog’u" bangır bangır çalmaya başlayınca kısa bir süreliğine de olsa her şeyi unutuyorum.

İşe gitmek sadece beş dakikamı alıyor. Büyürken bir barda çalışmayı hayal etmemiştim ana en azından dışarı çıkıp yeni insanlarla tanışmamı sağlıyor.

Gider gitmez tezgâhın arkasına geçip müşteriler doluşmadan etrafı temizlemeye başlıyorum. Ön kapıdan birinin girdiğini duyunca kafamı kaldırıp bakıyorum.

Kardeşimin eşi ve iş arkadaşım olan Gennie içeri giriyor ve bana sorgulayıcı bir bakış atıyor.

"Dün gece neden telefonuna cevap vermedin?"

"Aklımda çok şey vardı. Ufak bir koşuya çıktım ve geç saatlere kadar da dönmedim,” diye cevap veriyorum.

Bana acıyarak bakıyor.

"Bana öyle bakma."

"Sadece mutlu olmanı istiyorum,” deyip buruk bir şekilde gülümsüyor.

Barın arkasına gelip yıkadığım bardakları kurulamaya başlayınca ona kocaman bir gülümseme veriyorum.

"Bana bir şey olmaz. Sadece biraz meşgul olmam lazım ki aklım dağılmasın.

Sonunda konuyu kapatıyor ve müşteriler gelmeden temizliği bitiriyoruz. Birkaç saat sonra gecenin temposu artıyor.

Barın müdavimleri, insanlar ve kurtlar bara akın ettiğinde uzun bir gece olacağını anlıyorum.