Olağanüstü Kahramanlar

“Hadi ama, Syd, bundan kurtulamayacaksın.”

“Deneyeceğimi nereden çıkardın?” diye soruyorum, kartı alıp incelerken. “Jane Johnson mı? Bu daha genel bir ad olabilir mi?”

“Hatırlaması kolay bir şey olmalı ve doğum tarihini de hatırlamalı. Sahte olduğunu düşündüklerinden emin olacaklar, “diye teminat veriyor.

En iyi arkadaşım Desiree düzenli olarak kulüplere takılmayı sever ama henüz yirmi bir yaşında olmadığı için sahte kimliğe ihtiyaç duyuyor. Doğum tarihini inceliyorum ve kafamda defalarca kez tekrar ediyorum.

Bu gece yirmi bir yaşındayım, on sekiz değil.

“Hep kaçıyorsun. Bunu benimle yapmayı her kabul ettiğinde, devamı asla gelmiyor,” diye yakınıyor, “Ama bu gece değil. Aslında seni bu kadar ileri götürdüğüme şaşırdım, yani tabii henüz bu bir başlangıç.”

“Ya yakalanırsak?” diye soruyorum.

“En kötü senaryo, kimliğini alıp ikiye ayırırlar, hepsi bu. Birkaç kez başıma geldi. Ama o zamandan sonra, kimlik işleri için yeni bir adam buldum ve o her zaman en iyisini yapıyor. Kimlikler gerçekten kusursuzlar.”

“Öyle diyorsan,” diye iç geçiriyorum.

Desiree, bütün yaz beni küçük güvenli bölgemden çıkarmaya çalışmayı kendine görev edinmişti ve ben de önümüzdeki hafta okul başlamadan önce dışarıda eğlenceli bir gece geçirme fikrine sıcak bakmıştım.

Son sene... Bu yaz, yerli yoksul çocuklar için günlük kamp işiyle birlikte, Öğrenme Merkezi'ndeki matematik öğretmenliği işim arasında koşturmakla oldukça meşguldüm.

Üniversite başvurularında özgeçmişimi daha dolu göstermek için bunlar iyi fikirlerdi, yani bu yüzden katıldığım tüm ders dışı aktivitelerinin tam da bu amaca hizmet edeceklerini düşündüm.

“Hazır mısın?” Desiree, on sekizinci yaş günü için babasından cömert bir hediye olarak aldığı yepyeni Jeep Wrangler'ının arkasından çantasını alırken soruyor.

Tek çocuk olan Desiree, annesini 10 yaşında kaybettiğinden beri oldum olası şımarık biriydi.

Arabam, eski siyah gri bir Chevy Blazer, geçen yıl yeni bir kamyon aldıklarında ailemden bana kalmış bir şeydi.

“Hazırım,” diye onaylıyorum, çantamı yerden alırken.

Araçtan iniyoruz ve Desiree'yi takip ediyorum.

“Saçım nasıl?” diye soruyor Desiree, elleriyle bir saat titizlikle düzleştirmek için harcadığı uzun siyah saçlarını düzeltirken.

“Harika, her zamanki gibi,” diyerek onu temin ediyorum. Saçlarımla oynuyorum, sinirli bir hareketle parmaklarımın arasında döndürüyorum.

“Bırak şunu, verdiğim tüm emeği mahvedeceksin,” diye benim için şekillendirdiği uzun sarı saçlarımdan elimi savuruyor, gerçi tüm o işlemler, daha çok bir saldırı gibi gelmişti. Tüm o kabartma işlemleri ve diğerleri.

Ama artık saçlarım, şimdiye kadar gördüğümden daha fazla hacme sahipler ve uçları tamamen kıvır kıvır.

Desiree bu gece gözlüklerimi lenslerle değiştirtti ve onun kıyafetlerinden, aşırı dar bir kot pantolonla daracık siyah bir büstiyer giydim.

Bu gece kesinlikle kendim gibi görünmüyorum; daha çok ona benziyor gibiyim, ki bu kötü bir şey değil. Benim tarzım her daim, Desiree’nin de dediği gibi, seksi bir inek.

Bunun ne anlama geldiğini bilmiyorum ama sanırım hipster gibi bir şey.

“Yaz ödevin olan tarih kompozisyonunu bitirdin mi?” diye soruyorum.

“Ah Sydney, kes şunu tamam mı? Bu gece okul hakkında tek bir kelime dahil etmek yok. Bu gece 21 yaşındayız ve liseye gitmiyoruz.”

“İyi, iyi. Peki ne hakkında konuşmam gerekiyor?”

“Bilmem, benim de okul dışında bildiğim başka bir şey yok. Ama geri dönmeden önce sadece bir hafta daha özgürlüğümüz var, bu yüzden bunu bir süreliğine de olsa unutmak istiyorum.”

“Biliyorum, haklısın.”

“Tabii ki haklıyım. Her zaman haklıyımdır.”

“Hayır, her zaman haklı olduğunu düşünüyorsun,” ona gülüyorum.

“Çoğu zaman haklıyım,” diye savunuyor.

“Sen öyle diyorsan...”

Traşlı kafasına kadar dövmelerle kaplı, üç yüz kiloluk bir fedainin nöbet tuttuğu sıranın önüne geliyoruz.

“Kimlik?” diye derin ve korkutucu bir sesle soruyor.

Desiree çantasına uzanıp kimliği çıkartarak ona doğru uzatıyor. Adam önce ona, sonra da kimliğe bakıyor. Desiree o sırada ona gülümseyerek ve gözlerini kırpıştırarak bakıyor. Adam da en sonunda sırıtarak elindeki kimliği Desiree’ye geri uzatır.

“Tamam,” diyor ve başını sallayarak içeri girmesine izin verdiğini gösteren bir baş hareketi yapıyor.

Ben benimkini verirken Desiree kenara çekiliyor. Adam önce bana, sonra da vermiş olduğum kimliğe bakıyor.

“Jane Johnson, öyle mi?” diye soruyor, şüphelendiği gerçekten de çok bariz.

“Aynen, ailem pek yaratıcı değil, değil mi?” diyorum.

Adam bana bakıyor.

“Doğum tarihin?” diye soruyor.

“3 Temmuz 1992,” diye cevap veriyorum.

Yüksek sesle iç çekiyor ve bana kimliği geri veriyor.

“Tamam, o zaman girebilirsin,” diyor, eliyle içeri girmem için işaret ederken.

Rahat bir nefes alıp ve kapıda Desiree'ye katılıyorum.

“Kızım az kalsın paçayı ele veriyorduk,” diye fısıldıyor.

“Evet, sanırım bazı insanlar kadar çekici değilim,” diye yanıtlıyorum.

Kulübün içine doğru ilerlerken aşırı gürültülü müzik kulaklarımı sağır ediyor. Desiree beni bara doğru çekerken bileğimin etrafından sıkıca tutuyor.

“Bence seni gevşetmek için birkaç shotla başlamalıyız,” diye bağırarak konuşuyor bana doğru.

“Bilmiyorum, Des...” diye mızmızlanmaya başlarken sözümü kesiyor.

“Hayır, hayır. Hayır. Hayır. Duymak istemiyorum, Syd.”

Desiree çantasından 20 dolar çıkarıyor ve bir barmene uzatıyor. Ne sipariş ettiğini duyamıyorum ama dört parmağını yukarıda tuttuğunu görüyorum. Mağlubiyetle iç çekiyorum.

Sadece, bu gece beni rahat bırakmayacağına adım gibi eminim. Çevremi incelemek için bir dakikamı ayırarak etrafa bakınıyorum.

Kulüp karanlık ve salonun merkezinde, büyük bir dans pistinin etrafında dönen yanıp sönen ışıklar var.

Odanın her köşesini dolduracak kadar ses veren hoparlörlerden müzik, sessizliğe hiç şans vermiyor.

Burası biraz eski gibi görünüyor ve tarihi geçmiş bira gibi kokuyor, ama tıklım dolu, sanırım insanlar burayı oldukça seviyor.

Desiree'nin omzumu dürttüğünü hissettiğimde, gözlerim odanın önündeki enstrümanlarla donatılmış büyük sahneye doğru kayıyor.

“Al, şunu iç,” diye emrediyor, bana iğrenç gözüken yeşil sıvıyla dolu bir bardak uzatıyor.

“Bu da ne?” diye soruyorum, burnumu buruşturarak.

“Çok lezzetli, inan bana. Sadece dik gitsin.”

Derin bir nefes alıp bardağı belirsiz bir şekilde dudaklarıma kaldırıyorum.

Desiree'nin mutlu bir şekilde kendininkini diktiği sırada “İşte hiçbir şey olmuyor,” diye mırıldanıyorum.

İğrenç olmasını beklerken, içkinin tadının limonlu turta gibi olduğunu fark edince bu duruma oldukça şaşırıyorum. Gururla gülümseyen Desiree'ye bakıyorum.

“Gördün mü? Lezzetli olduğunu söylemiştim. İşte, ikincisini al.”

Atışlardan sonra, birkaç kız kokteyli daha sipariş ediyoruz ve bir masa bulma şansımızı denemeye karar veriyoruz.

“Mümkünse sahnenin yakınında bir yer istiyorum. Bu gece harika olduğunu duyduğum bir grup çıkacak.”

“Canlı müzik hakkında bir şey söylemedin,” diyorum.

“Yani? Sence burası neden bu kadar popüler? Her hafta sonu burada birkaç grup çalıyor. Bazıları yeni kurulmuş, bazıları aşırı iyi ve bazıları... Bazıları ise berbat, ama berbat olanlar asla geri çağırmıyorlar.”

“Birisi bana bu gece çalan grubun tüm yaz boyunca neredeyse her hafta sonu burada çaldığını söyledi. Teagan geçen hafta sonu burada olduğunu ve onları gördüğünü ve harika olduklarını söyledi.”

“Grubun adı ne?” diye soruyorum.

Grup adı, Olağanüstü Kahramanlar, başlarının üstünde yazıyor.

“Şu çok tatlı,” diyorum, içlerinden birini işaret ederek.

“Hangisi? Hepsi çok tatlı,” derken, kimi işaret ettiğimi görmek için eğiliyor.

“Şu,” parmağım, kulaklarının arkasından hafifçe kıvrılan tüylü koyu kahverengi saçları, yoğun kahverengi gözleri ve sağlam çene çizgisi boyunca küçük bir kırışıklığı olan adamı gösteriyor.

“Şirin mi? Ona düpedüz seksi derdim,” görünüşe göre Desiree de benimle aynı fikirde, “Vay canına, Syd, bu kadar zevkli olduğunu bilmiyordum. Takıldığın tek erkeğin Dane olduğunu düşünürsek.”

“Dane sadece arkadaşım,” diyorum.

“Belki senin için öyledir, ama bence sana aşık ve bunu senden başka herkes bunun farkında.”

“Bu çok saçma,” kafamı sertçe sallıyorum.

“Evet, kendine bunu söyleyip durmaya devam et,” diye homurdanıyor.

Şansıma, sahnedeki ışıklar açılıyor ve odanın etrafındaki diğer ışıklar sönüyor, bu da konuşmamızın bölünmesini sağlıyor.

Desiree, Dane’le aramızdakinin arkadaşlıktan başka bir şey olmadığını söylediğimde bana katiyen inanmıyor. Onu beşinci sınıftan beri tanırım. O benim kardeşim gibi.

Bütün yaz uzaktaydı, Homes for the Heart adlı bir hayır kurumunda gönüllü olarak çalışıyordu, kasırgaların vurduğu bölgelerde evler inşa ediyorlardı. Bu demek ki okula dönene kadar onu görmeyeceğim.

“Bayanlar ve baylar, The Wrecker sahnesine bir kez daha hoş geldiniz, Olağanüstü Kahramanlar,” bir DJ sistem üzerinden aşırı yüksek bir sesle duyuru yapıyor.

Grup sahneye çıkarken herkes alkışlamaya başlıyor. Gözlerim çabucak, solist gibi görünen seksi olanı buluyor.

“Solist... Çok seksi!” diye bağırıyor Desiree.

“Bence daha çok yakışıklı,” diye ekliyorum.

“Gösteriden sonra onunla konuşmalısın,” diyor ve beni cesaretlendiriyor.

“Sen deli misin? Ona bir bak. En az otuz yaşında.”

“Yani?”

“Des, ben daha 18 yaşındayım.”

“Kulağa yeterince yasal geliyor.”

“Ayrıca, ona benzeyen birinin muhtemelen zaten bir kız arkadaşı vardır, ya da arkadaki kuyruk gibi bir düzine kız vardır.”

“Iy sürüye bak! Hadi ama Sydney. Onunla konuşabilirsin. Bu, bundan daha fazlasını yapmak istediğin anlamına gelmez, ya da her halükarda vazgeçeceğin anlamına da gelmez,” Desiree kıkırdıyor.

“Evet, evet. Bekaretimin senin için çok komik bir şey olduğunu biliyorum,” diyorum.

“Sakin ol kaplan. Komik falan değil. Hala bakire kalabildiğin için seninle gurur duyuyorum. Keşke ben de aynısını yapabildiğimi söyleyebilseydim, ama sonra Sean Harris çıkageldi ve... Bu trajik hikayenin geri kalanını zaten biliyorsun.”

“Sonra Curtis, John ve...”

“Hey! Şşşş...”

Desiree omzuma vuruyor ve ikimiz de gülüyoruz. Büyük farklılıklarımıza rağmen, Desiree ve ben her zaman ortak noktada buluşabiliyoruz. Dokuzuncu sınıftayken okuluma transfer olmuştu ve anında popüler olması çok fazla zamanını almamıştı.

Fen derslerinde yan yana oturmaya başlamıştık ve onun diğer popüler kızlardan çok daha farklı olduğunu işte o an fark etmiştim. Nazikti, komikti ve diğer popüler grupları pek umursamıyordu.

Kim ne düşünürse düşünsün, hoşlandığı kişilerle takılıyordu. Beni anında kanatlarının altına aldı ve o zamandan beri ayrılmaz bir bütün haline geldik.

Bazen biraz küstah görünebilir, ama benim dengeliliğim bizi her daim eşitler. Yani kelimenin tam anlamıyla birbirimizi tamamlıyoruz.

Grup çalmaya başlıyor. Desiree ve ben kısa süre sonra tüm bu yaygaranın ne hakkında olduğunu anlamaya başlıyoruz. Grup gerçekten de çok iyi.

“Solist gerçekten de çok seksi. Belki de ikimiz de ara verdiklerinde onlarla konuşmaya çalışmalıyız,” diyor Desiree.

“Sence onlara yaklaşabilir miyiz? Aynı şeyi yapmak için başka kaç kız sırada bekliyordur kim bilir.”

“Kendi yöntemlerim var. Sadece bekle ve gör, bu gece onlarla birlikte giden biz olacağız.”

“Ne kadar da kendinden eminsin,” diyorum, ona kafamı sallayarak, “ve bu gece eve gittiğimizde yanımda senden başka kimse olmayacak.”

“Tamam, tamam, ama yine de onlarla konuşuyoruz tamam mı? Belki numaralarını alırız.”

Ne söylersem söyleyeyim onu vazgeçirebileceğim bir senaryonun söz konusu olmayacağının farkındayım.