Iedere Belle verdient een Beest

"Op Ray, die tien jaar lang zijn ziel en zaligheid in zijn werk heeft gestoken!"

Tom Shaw, mijn beste maat, hief zijn glas om op me te proosten in de bar bij onze basis. Iedereen die niet aan het werk was, deed mee om mijn tienjarig dienstverband te vieren. Ik grijnsde, deed hetzelfde en knikte dankbaar voordat we allemaal een slok namen.

"Wanneer ga je nou eens een vrouw aan de haak slaan en me wat peetkinderen bezorgen?" plaagde Tom.

"Wie zegt dat ik jou als peetoom zou kiezen?" lachte ik, terwijl ik hem een stevige klap op zijn schouder gaf en zag hoe hij even wankelde.

Ik nam nog een slok koud water en voelde me wat opgeknapt toen de koele drank mijn keel in gleed. Zelfs midden in de nacht was het bloedheet en klam, en dat terwijl we binnen zaten met airco!

Ik voelde me een tikkeltje schuldig tegenover de nieuwe rekruten die dienst hadden, maar maakte me er niet al te druk om. Ik had overdag zelf 16 uur dienst gehad in de snikhete, vochtige buitenlucht, dit stelde daarbij niks voor.

"Natuurlijk maak je mij peetoom! Ik zou je dochter beschermen tegen foute jongens en je zoon al mijn beste trucjes leren!" riep Tom met een brede grijns, zijn ogen groot en serieus.

"We zullen zien... Ik ben van plan nog een hele poos bij de luchtmacht te blijven. Ik denk niet dat er snel kinderen op de planning staan."

Ik dronk mijn water op en zag dat Tom al was afgedropen om een van de verpleegsters aan te spreken. Ik schudde lachend mijn hoofd over hoe snel hij was afgeleid.

Ik haalde nog een biertje en liep naar het raam met uitzicht op de oceaan. Naar de zee kijken gaf me altijd het gevoel dat ik dichter bij huis was.

Ik was al jaren niet meer thuis geweest, maar mijn moeder stuurde me nog steeds trouw de dorpskrant en wat zelfgebakken lekkers. Mijn geboortedorp, Byzantine Bay, was maar een klein kustplaatsje, maar in mijn ogen had het de mooiste zee - al ben ik misschien niet helemaal onpartijdig.

Ik las graag de dorpskrant en zag nieuwe zaken openen, zoals de nieuwe sportscholen.

Ik zuchtte gelukkig in de wetenschap dat ik mijn droom waarmaakte door in de voetsporen van mijn opa te treden bij de luchtmacht. Ik heb hem nooit gekend, maar mijn moeder vertelde me altijd verhalen over hoe gerespecteerd, vastberaden, sterk en toegewijd hij was.

Ze sprak met zoveel bewondering over haar vader dat ik vanaf mijn vijfde ook bij de luchtmacht wilde. Ik zette mijn schouders eronder en voor ik het wist, was ik een gerespecteerd grondverdedigingsofficier die zich door niemand liet intimideren.

Ik wilde "die vent" zijn waar mensen over praten zoals mijn moeder over mijn opa praatte. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in het raam en zag achter me dat Tom de verpleegster zoende. Ik wierp een blik op mijn horloge.

00:30 uur.

Nou, hij werkt snel. Ik bekeek mezelf in de weerspiegeling en zag hoe lang en breed ik was, twee keer zo breed als de gemiddelde man.

Vanwege mijn lengte en breedte en omdat ik meestal serieus keek tijdens het werk, noemden mensen me “"Beest“, wat een soort bijnaam was geworden hier.

Plotseling trilde de grond en door het raam zag ik een grote groep mannen in zwarte kleding de basis bestormen. Ze schakelden moeiteloos de nieuwe rekruut uit die in slaap was gevallen.

"We worden aangevallen!" brulde ik en rende weg om mijn basis en mijn manschappen te verdedigen. Iedereen gooide zijn drankjes weg en maakte zich klaar om te vechten.

Kort daarna volgde nog een explosie, het was zo oorverdovend dat mijn oren bleven suizen. Ik voelde een stekende pijn toen metalen scherven mijn lichaam, been en arm raakten.

Ik trok een groot stuk metaal uit mijn been, bloed gutste uit de wond en ik smeet het stuk metaal weg terwijl mijn been pijnlijk bonsde. Ik kon niets horen en mijn ogen waren even wazig voordat ik weer scherp kon zien.

Tom stond boven me en stak zijn hand uit om me overeind te helpen. Hij zei iets, maar ik kon het niet verstaan. In plaats van het geschreeuw, gehuil, explosies en geweervuur dat net begonnen was, hoorde ik alleen een hoge pieptoon. Ik wees naar mijn oor en schudde mijn hoofd om te laten zien dat ik niets kon horen.

"Beest! Kijk uit!" hoorde ik hem roepen, maar het klonk alsof hij onder water was.

Ik keek naar beneden en zag een man helemaal in het zwart zijn geweer op mijn hoofd richten. Ik keek recht in de loop toen ik snel omhoog trapte met mijn goede been en zijn schot ging de lucht in.

Toen hij hierdoor afgeleid werd, trapte ik tegen zijn knieschijf en keek angstig toe hoe hij in elkaar stortte op mijn gewonde been.

We schreeuwden allebei van de pijn, maar zijn geschreeuw stopte toen een kogel zijn borst doorboorde en zijn bloed over me heen spatte. Hij viel achterover op mijn gehavende been, waardoor ik opnieuw schreeuwde.

Het was te veel. Scherpe pijn schoot door mijn lichaam, waardoor ik me niet kon bewegen. Ik bloedde hevig en wist dat als een verpleegster of dokter me niet onmiddellijk zou helpen, ik het niet zou redden.

Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen, alles werd wazig voordat het helemaal zwart werd.

Ik kon alleen maar hopen dat mijn team het zou overleven.

Ik staarde naar de brief die Tom me had gestuurd terwijl ik in mijn ziekenhuisbed zat. Ik had hem al talloze keren gelezen sinds ik een week geleden uit mijn coma was ontwaakt.

Nadat ik was flauwgevallen door bloedverlies, hadden onze officieren de terroristen verslagen. Ze dachten dat het slechts een list was geweest om onze basis te vernietigen - een zelfmoordaanval.

Tom schreef over hoe ze me hadden gevonden, badend in mijn eigen bloed. Ze hadden me met spoed naar een arts op de basis gebracht om te zien of ik nog te redden was, omdat mijn hartslag erg zwak was. Op de een of andere wonderlijke manier, wist ik te herstellen en toen ik stabiel genoeg was, werd ik teruggestuurd naar Byzantine Bay om volledig te herstellen.

Hij vertelde me dat ik na "voldoende tijd", als ik weer terug naar de luchtmacht wilde, ik gekeurd zou moeten worden om te zien of ik fit genoeg was om mijn oude baan weer op te pakken.

Ik gromde zachtjes toen ik aan het laatste deel dacht. Wat betekende "voldoende tijd"? Hoe lang moest dat dan zijn?

Wat moest ik doen als ik niet terug kon? Ik had mijn hele leven opgebouwd rond de luchtmacht. Ik leefde en ademde mijn baan - en om erachter te komen dat ik dat misschien niet meer kon doen... Ik kon er niet eens aan denken wat ik dan moest gaan doen.

Ik zuchtte en keek naar mijn linkerbeen. Onder de ziekenhuispyjama en verbanden kon ik me de twee ronde littekens voorstellen die het me nu moeilijk maakten om te bewegen. Eén kogel was er helemaal doorheen gegaan, wat nog een litteken aan de achterkant van mijn dij had achtergelaten, maar de artsen hadden goed moeten zoeken naar degene die in m’n been was blijven zitten.

De twee kogels die mijn dij hadden geraakt, hadden flinke schade aangericht en daardoor had ik vreselijke pijn.

Een kleine man met dun bruin haar kwam mijn ziekenhuiskamer binnen en glimlachte vriendelijk naar me. Ik staarde terug zonder emotie te tonen. Ik was in een chagrijnige bui sinds ik wakker was geworden.

Ik was een grote kerel en de ziekenhuisbedden waren nauwelijks breed genoeg voor me. Het eten, hoewel iets beter dan op de basis, was niet om over naar huis te schrijven en bevatte niet de voedingsstoffen die ik nodig had. De constante pijn in mijn been was erger dan de pijn in de rest van mijn lichaam.

"Dr. Mitchell," begroette ik hem met een diepe, vlakke stem.

"Goedemorgen, luitenant Hodges. Hoe gaat het met het been?" vroeg hij me terwijl hij naar mijn dossier keek.

Ik gromde en kromp ineen toen ik probeerde een beetje naar achteren te schuiven. "Nog steeds behoorlijk pijnlijk, zie ik. Ik zal je misschien wat zwaardere pijnstillers moeten geven," zei hij zachtjes.

Er verscheen even een kleine glimlach op mijn gezicht voordat ik weer fronste. Ik zat stil terwijl Dr. Mitchell zijn werk afmaakte.

"Dus wat is het verhaal, Dr. Mitchell?" vroeg ik.

"Nou, je hechtingen genezen goed op je lichaam, armen en rechterbeen. De wond op je zij, van het stuk metaal, was geïnfecteerd maar geneest goed en zou nu geen probleem meer moeten zijn." Hij zuchtte en ging verder, "Verder... over je linkerbeen, luitenant. Zoals je weet, ben je twee keer geraakt. De kogel die vast zat, zat in je dijbeen en moest operatief verwijderd worden.

"Hij raakte je bot hard genoeg om vast te komen zitten, maar gelukkig brak het bot niet. De andere kogel die er helemaal doorheen ging, beschadigde het deel van je hamstring van je adductor magnus -"

Ik onderbrak Dr. Mitchell. "Mijn wat? Dr. Mitchell... Ik ben geen dokter of iemand die medische termen kent... dus alstublieft, hou het simpel. Leg het uit op een manier die ik kan begrijpen." Ik wilde niet horen hoeveel artsen wisten over mijn verwondingen, ik wilde alleen weten hoe erg het was zodat ik kon werken aan mijn herstel.

"Natuurlijk. Sorry, luitenant. In het kort, de kogel ging er helemaal doorheen en liet een groot gat achter dat gerepareerd moest worden," hij glimlachte om de eenvoudige manier waarop hij het uitlegde. "Beide kogelwonden hebben minstens zes maanden nodig om te genezen, daarna heb je minstens een jaar fysiotherapie nodig om je lichaam weer normaal te laten functioneren. Dat is als je sneller geneest dan verwacht en geen problemen krijgt."

Ik knikte langzaam en dacht hard na over wat ik net te horen had gekregen.

Maanden... Een jaar...? Op zijn minst!

Ik rende het water in, mijn surfplank stevig in mijn handen geklemd. Het koele, zoute water spatte op tegen mijn gebruinde huid. Met een glimlach peddelde ik dieper de zee in. Ik ging rechtop op mijn plank zitten, één been aan elke kant, het water tot aan mijn knieën.

Dit was mijn favoriete moment van de dag.

Zittend in de zee, meedeinend op de kleine golven terwijl ik de zon zag opkomen boven het strand. Dit was de enige tijd die ik voor mezelf had en ik genoot er elke keer van alsof het mijn laatste dag was.

Al sinds ik klein was, was ik gek op het strand. Ik hield van alles - de zee, het zand, de zeedieren en de kleine kleurrijke schelpen waar ik kettingen van maakte. Ik had foto's gezien van stranden over de hele wereld, maar ik vond de stranden van mijn geboorteplaats, Byzantine Bay, nog steeds het mooist. Het was als een verborgen pareltje, schoon en niet overspoeld door toeristen.

Ik haalde diep adem en snoof het zout op terwijl de wind zachtjes langs mijn gezicht streek. 'Goedemorgen, wereld,' zei ik tegen niemand in het bijzonder voordat ik weer voorover boog om naar de grotere golven te peddelen.

Toen de golven groter werden, draaide ik mijn plank richting de kust en peddelde sneller voordat ik opstond met licht gebogen knieën. Ik reed op de golf. De wind blies mijn haar naar achteren en de soepele rit van mijn plank over het water toverde een grote glimlach op mijn gezicht tot ik uit de branding was.

Ik liep Shell's Gym binnen, ik rook nog steeds een beetje naar zeewater ondanks dat ik gedoucht had. Ik glimlachte naar Naomi, die achter de balie zat. 'Morgen, Mimi,' zei ik vrolijk. Ze keek op, veegde haar zwarte haar uit haar gezicht en groette terug.

Ik liep de sportschool in waar ik zo trots op was en voelde me blij dat al mijn harde werk eindelijk had geresulteerd in het afbetalen van het pand. Niemand begreep waarom het bezitten van een sportschool mijn droom was en ik vertelde nooit waarom.

Het was net na 8 uur 's ochtends, maar de gebruikelijke vaste klanten waren al aanwezig. De meesten renden op de loopband voordat ze naar hun werk gingen. Ik hield van mijn baan als personal trainer. Ik vond het geweldig om mensen te helpen hun doelen te bereiken en fitter te worden. Ik kreeg veel klanten omdat ik probeerde hen op hun gemak te stellen en tegelijkertijd aan te moedigen hard te werken.

Sommige vaste klanten zonder oordopjes in begroetten me. Ik ging naar mijn kantoor, eigenlijk niet meer dan een klein kamertje naast de kleedkamer, net groot genoeg voor een bureau, archiefkast, een paar stoelen en een kast. Ik hoefde pas om 10 uur echt te beginnen, maar ik deed graag wat administratie voor Naomi zodat ik het gevoel had dat ik de sportschool echt runde in plaats van alleen maar bezat.

Ik was erg blij om te zien dat elke dag meer en meer mensen lid wilden worden van mijn sportschool in plaats van andere sportscholen. Volgens de kleine enquête onderaan het contract van elke klant, werden de meesten lid vanwege positieve aanbevelingen van hun vrienden.

Ik deed zo goed als ik kon een klein vreugdedansje in mijn stoel en dacht aan klanten die hun vrienden aanraadden om lid te worden van mijn sportschool.

'Tot later, Mimi. Ik heb vandaag een paar personal training sessies in het park, dus ik zie je waarschijnlijk pas weer als je de volgende keer werkt.' Ik glimlachte toen ik de sportschool verliet met mijn tas vol materiaal over mijn schouder.

Hoewel ik dol was op mijn sportschool, gaf ik er de voorkeur aan om mijn trainingssessies in het park of bij het strand te houden met mijn klanten, tenzij ze iets anders vroegen. Ik legde mijn tas op de achterbank terwijl ik in de auto stapte en naar Macintosh Park reed.

Ik rondde mijn vijf sessies af en kon eindelijk naar huis. Het was dat moment van de dag waarop er net genoeg licht was om de wegen te zien, maar de bomen donker afstaken tegen de lucht.

Ik parkeerde voor mijn oude strandhuis dat mijn vader me had nagelaten in zijn testament en liep naar binnen, mijn tas sleepte ik bijna achter me aan.

Ik gooide mijn tas opzij en liet me op de bank vallen, ik luisterde naar het zachte geluid van de zeewind die door de kleine kieren in de ramen kwam. Mijn huis was erg oud. Ooit was het oceaanblauw geschilderd en stevig gebouwd, maar nu viel het bijna uit elkaar.

Het was oorspronkelijk gebouwd door mijn vaders grootvader en doorgegeven in de familie, totdat het bij mij terechtkwam en begon te vervallen. Omdat ik me had gericht op het afbetalen van mijn lening voor de sportschool, had ik geen extra geld om het op te knappen, maar ik hoopte dat daar snel verandering in zou komen.

Ik was blij dat het vandaag niet regende. Ik had geen zin om de elf emmers neer te zetten om het water op te vangen dat door het plafond lekte. Zelfs als het regende, hoefde ik niet te wachten tot het plafond begon te lekken om de emmers neer te zetten, omdat ik al precies wist waar elke emmer moest staan.

Het was eigenlijk best triest...

Mijn maag knorde en ik kreunde, ik hield mijn buik vast door mijn losse hemd heen. Ik was vergeten eten te kopen op weg naar huis! Ik kwam eindelijk overeind van de bank en slenterde naar de koelkast. Ik opende hem op zoek naar iets eetbaars en pakte een bord met overgebleven kip dat er nog goed uitzag.

Ik rook er voorzichtig aan en glimlachte toen het in orde leek. Ik warmde het op en nam het mee naar de keukentafel waar ik erop aan viel.

Na mijn sobere avondmaal nam ik een lange, hete douche en ging naar bed.

Het was pas 9 uur, maar ik voelde me uitgeput. Ik was geen avondmens. Ik hield van de ochtenden en genoot van de vroege uurtjes tussen nacht en dag, wanneer de meeste mensen nog op één oor lagen.

Terwijl ik mijn ogen sloot, luisterde ik naar het geluid van de golven die op het zand sloegen. Wie had er tv of muziek nodig als er zo'n prachtig natuurgeluid vlakbij was? De oceaan had altijd een kalmerende en ontspannende werking op me en als ik een keer 's nachts weg was van het strand, kon ik nooit goed slapen.

Ik voelde mijn ogen zwaar worden en mijn gedachten vervagen terwijl de rustgevende golven buiten mijn raam me in slaap wiegden.