In de schaduwen

Josie verstijfde, ze was compleet verrast.

Ze keek naar hem op, maar was niet in staat zich te bewegen.

Hij kwam dichterbij, zijn ogen waren donker en vol lust.

Hij wilde haar.

Ze viel op de grond en greep naar haar schouder. Ze probeerde te begrijpen wat er was gebeurd.

Het natte bloed dat uit haar schouder kwam, droop van haar bruine krullen en bevlekte haar jurk.

Ze drukte stevig op de wond. Bloed druppelde van haar arm en liet kleine spetters op de grond achter. Ze probeerde bij hem weg te kruipen.

Haar gedachten werden helder. Ze haalde haar hand weg en onthulde de grote, bijna genezen beet op haar schouder.

Zijn merk was duidelijk zichtbaar.

Ze staarde er geschokt naar toen ze besefte wat dat betekende. Hoe langer ze ernaar keek, hoe meer haar angst omsloeg in woede.

Tranen welden op in Josies ogen en woede golfde door haar lichaam.

Haar betraande ogen werden donker van haat terwijl haar wolf naar buiten probeerde te komen. Ze keek hem woedend aan, haar hele lichaam trilde van razernij.

‘Wat heb je gedaan?!’

Josie liep opgewekt het roedelhuis uit.

Ze wist dat haar broer over een paar dagen thuis zou komen van zijn reis naar een westelijke roedel, klaar om haar mee te nemen op hun zoektocht. Ze waren op zoek naar haar partner.

Ze had wat gedatet, maar nooit serieus genoeg om te denken dat het meer was dan gewoon scharrelen. Een partner ontmoeten voelde anders. Ze wist wat haar te wachten stond; ze moest hem alleen nog vinden.

Ze liep naar de bouwplaats, haar lange bruine krullen wapperden in de wind en haar lichtpaarse ogen glansden in de zon.

‘Hé, allemaal!’

‘Josie!’ riepen de mannen in koor. Ze kenden haar allemaal al haar hele leven, vooral omdat haar vader verantwoordelijk was voor het bouwen van nieuwe huizen.

‘Hoe gaat het ermee?’ vroeg ze terwijl ze zwaaide en voorzichtig tussen het gereedschap en de stapels hout doorliep.

‘Hé, pap,’ zei ze, terwijl ze haar vader op de schouder tikte.

‘Hé, schat, wat zei je moeder?’ vroeg haar vader Blaine, die in zijn stoere shirt en bouwhelm boven haar uittorende.

‘Ze zei dat het prima is, zolang je maar op tijd klaar bent voor de roedelvergadering om zeven uur,’ antwoordde ze met een knik.

‘O jee... ik was de roedelvergadering helemaal vergeten,’ mompelde hij. ‘Oké dan.’

‘Ja, dat dacht ze al...’ Josie lachte terwijl ze haar spullen neerzette. ‘Ik heb de voorraadrapportages, en hier is de nieuwe tijdschatting.’

‘Wat zou ik zonder jou moeten beginnen?’ zei Blaine met een glimlach, terwijl hij de papieren van haar aannam.

‘O, waarschijnlijk zou je te laat komen en zonder voorraden komen te zitten.’ Ze knipoogde voordat ze weer weghuppelde. ‘Tot zeven uur!’ riep ze over haar schouder, wat haar vader deed kreunen.

Josie liep rustig naar huis en zwaaide naar verschillende roedelleden die voorbij kwamen.

Ze keek naar het bos dat het grootste deel van het roedelterritorium bedekte en haalde diep adem, genietend van de frisse buitenlucht.

‘Ik moet nodig rennen...,’ zei ze tegen zichzelf. Haar wolf was het daar roerend mee eens.

Ze keek op haar horloge, mompelde de tijd en liep toen naar huis. Het bos zou moeten wachten.

‘Hallo!’ riep ze toen ze door de voordeur naar binnen stapte.

‘Hé! Hier ben ik!’

Josie liep door het huis naar de keuken.

‘Hé, mam,’ zei ze, en ze leunde tegen het aanrecht terwijl ze toekeek hoe haar moeder een salade maakte. ‘Pap zei dat hij het zeker gaat halen.’

‘Mm-hmm...,’ bromde haar moeder, Mia, die wist dat haar man nooit ergens op tijd voor was.

‘Ik ga me omkleden en alvast naar het roedelhuis, kijken of ze hulp nodig hebben,’ zei Josie voordat ze zich van het aanrecht afduwde en naar haar slaapkamer liep.

Ze verruilde haar oude T-shirt voor een schattig lichtroze topje en haalde een hand door haar lange bruine krullen.

Ze keek in de spiegel en haalde haar schouders op. ‘Het is maar een roedelvergadering...,’ zei ze zachtjes. Ze wenste dat ze haar partner eindelijk zou vinden. Haar lichtpaarse ogen keken haar aan.

‘Het is al vier jaar sinds we oud genoeg werden,’ fluisterde ze. ‘Mam en pap vonden elkaar op de dag dat mam eenentwintig werd. Ik ben het zat om maar wat te scharrelen in de hoop dat een van die domme jongens mijn partner blijkt te zijn.’

Ze dacht terug aan de korte lijst van echt slechte dates die haar vrienden de afgelopen maanden voor haar hadden geregeld.

Het was begonnen met Evan, het moederskindje dat bijna nog luiers droeg.

Dan was er Parker, die de hele date alleen maar probeerde haar in bed te krijgen.

Ze haalde haar schouders op bij de herinnering aan Liam, die eigenlijk een aardige vent was, maar zo saai dat ze tijdens het eten bijna in slaap sukkelde.

Ze wist dat haar vrienden het goed bedoelden. Ze hadden allemaal hun partners gevonden en wilden gewoon dat zij hetzelfde had. Er was geen twijfel dat zij dat ook wilde – heel graag zelfs.

Ze liep de trap op naar het roedelhuis en glimlachte toen ze de alfa en luna zag.

‘Hallo, Josie,’ zei alfa George met een grijns. Zijn dikke buik hing over zijn riem en schudde als hij lachte.

‘Hoi, alfa, luna.’ Ze glimlachte terug. ‘Ik kwam even kijken of jullie hulp nodig hadden.’

‘Je bent een schat,’ zei luna Sophie vriendelijk, terwijl ze een hand op Josies schouder legde. ‘We waren zo blij dat je deel uitmaakte van de ceremonie. Lucas was zo gelukkig.’

Josie haalde haar schouders op en glimlachte, terwijl ze dacht aan haar beste vriend en de toekomstige alfa van de roedel. Ze hadden elkaar niet veel gezien sinds hij zijn partner had gevonden.

‘Ja, ik ook. Julia is geweldig. Ik ben echt blij voor ze.’

‘Ja, dat is ze. En we kunnen niet wachten om jouw partner te ontmoeten wanneer je hem gevonden hebt!’ zei de luna lief. ‘Zou je ze eigenlijk kunnen gaan zoeken? Lucas en Julia?’

‘O, ja, dat kan ik wel doen.’

Josie draaide zich om en liep de hal in, toen de trap op naar hun kamer.

Ze rolde met haar ogen toen ze bij de deur stopte en het gelach binnen hoorde. Ze klopte op de deur, wachtte en luisterde naar de snelle voetstappen van een man die dichterbij kwamen.

Ze zette een stap achteruit toen de deur op een kier openging. Lucas stak zijn hoofd naar buiten.

‘O, hé Josie.’ Hij grijnsde ondeugend. Hij was een beetje buiten adem.

‘Je moeder zoekt je – schiet maar op,’ zei ze, in een poging niet naar zijn blote, bezwete borst te kijken.

‘O, nee,’ zei hij zachtjes. ‘Ik zou helpen met...’

‘Jep,’ antwoordde ze kort.

‘Geef me een minuutje,’ zei hij snel en sloot de deur.

Josie draaide zich om en liep terug door de lange gang. Net toen ze bij de trap kwam, haalde Lucas haar in.

‘Hoe boos is ze?’ vroeg hij, terwijl hij naast haar liep.

‘Ze leek helemaal niet boos, eigenlijk. Ze herinnert zich waarschijnlijk hoe het was toen ze haar eigen partner net had ontmoet, dus ze is aardig voor je.’

‘Ja.’ Hij lachte en krabde aan zijn hoofd terwijl hij aan Julia dacht. ‘Julia is echt geweldig.’

‘Ik ben blij voor je, man.’ Josie glimlachte, maar Lucas fronste een beetje bezorgd naar haar. Hij kende haar te goed.

‘Maak je geen zorgen. Je hebt nog genoeg tijd om je partner ook te vinden,’ zei hij tegen haar.

‘Het zal wel.’ Josie haalde haar schouders op, een beetje beschaamd. Ze wilde niet dat hij medelijden met haar had.

‘Weet je, Julia's neef is op bezoek. Misschien stel ik je aan hem voor op het feest na de vergadering.’

‘Ik pas, bedankt,’ zei ze. ‘Ik denk niet dat ik nog meer blind dates overleef. Ik krijg steeds ieders vreemde familieleden toegeschoven die ze zelf niet kunnen koppelen.’

‘Nee,’ zei hij, terwijl hij zijn handen omhoog hield. ‘Geen blind date, gewoon een introductie. Als hij je partner niet is, vergeet het dan gewoon.’

Ze keek hem met samengeknepen ogen aan, terwijl ze erover nadacht. ‘Ik denk dat dat oké is.’

‘Mooi.’ Hij grijnsde.

Die avond op het feest keek Josie met een grijns op van haar stoel toen Lucas en Julia naar haar toe kwamen lopen.

‘Hé, geweldig feest,’ zei ze, en gaf hen een knuffel. ‘Gefeliciteerd, jullie twee.’

‘Dank je.’ Julia glimlachte.

‘O, hé Josie,’ begon Lucas, die onhandig opzij ging toen iemand bij de groep kwam, ‘dit is Julia's neef, Gideon Black.’

Josie keek op en zag de donkerharige man zijn hand uitsteken. Ze schudde hem zachtjes, terwijl ze in zijn warme bruine ogen keek. Hij was lang, en aan de manier waarop zijn vriendelijke grijns in een kleine glimlach veranderde, wist hij dat hij knap was.

‘Aangenaam.’

Zelfs zijn stem klonk knap.

‘Hoi,’ zei Josie, die zich plotseling erg verlegen voelde.

‘Mag ik erbij komen zitten?’ vroeg hij, terwijl hij wees naar de stoel naast haar.

‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde ze, terwijl ze Lucas een nuffige blik toewierp. Hij maakte kusgeluiden naar haar terwijl hij wegliep.

‘Ik ben Josie Grayson,’ stelde ze zichzelf voor, terwijl ze opnieuw naar Gideon Blacks bruine ogen keek. Ze hoopte dat hij dat niet had gezien. ‘Ehm – ben je al lang op bezoek?’ vroeg ze onhandig.

‘Nee.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben vandaag pas aangekomen.’

Ze zag dat Gideon knap was, maar haar wolf reageerde niet. Het was als het ontmoeten van elke andere vreemdeling. Haar hart begon verdrietig te worden.

‘Dus, je bent Julia's neef,’ zei ze.

‘Ja. Ik heb wat in de buurt rondgezworven en verschillende roedels bezocht in de hoop mijn partner te vinden. Ik wilde zeker even langskomen om haar te zien, en om Lucas te ontmoeten.’

Josie forceerde een glimlach terwijl ze probeerde hem te horen boven het luide gepraat van het feest. Ze was ook afgeleid door haar eigen plotselinge verdriet.

‘Lucas is mijn beste vriend,’ vertelde ze hem. ‘Hij en Julia zijn geweldig samen.’

Uiteindelijk zei Gideon het. ‘Dus, we zijn duidelijk geen partners.’ Hij haalde zijn schouders op.

‘Ja, zo lijkt het altijd te gaan,’ zei ze sarcastisch, in een poging te verbergen hoe teleurgesteld ze was.

‘Wacht je al lang?’ vroeg hij.

‘Niet zo lang als sommigen, maar het voelt wel zo. Sinds vier jaar,’ gaf ze toe, zichzelf nog steeds voorhoudend dat vier jaar geen eeuwigheid was.

Ze was bang dat hij haar zou veroordelen. In plaats daarvan knikte hij.

‘O, wow. Ja, ik wacht al zes jaar.’

‘Zes jaar?’ vroeg ze, en haar stem verraadde onbedoeld haar verbazing. ‘Sorry, ik bedoel—’

‘Nee, het is oké,’ zei hij, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel. ‘Het is een lange tijd.’

‘Hoe slaag je erin niet gek te worden?’ vroeg ze.

‘Nou,’ zei hij glimlachend, ‘ik besloot me er gewoon geen zorgen over te maken.’

Ze glimlachte naar hem, een beetje verdrietig dat hij niet haar partner was. Hij leek aardig. Ze vroeg zich af of hij ook deed alsof hij niet teleurgesteld was.

‘Hoelang blijf je hier?’ vroeg ze.

‘Niet te lang.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar ik reis al een tijdje rond, en het wordt een beetje vermoeiend. Ik blijf misschien nog even om uit te rusten.’

‘Dat moet je doen.’ Ze grijnsde. ‘Een pauze nemen is altijd fijn.’

Josie bracht de rest van de avond pratend met hem door, en genoot van zijn gezelschap. Hij was slim en knap en precies haar type, wat het feit dat hij niet haar partner was nog pijnlijker maakte.

Aan het eind van de avond stond Josie met een glimlach op van haar stoel. ‘Nou, het was heel leuk je te ontmoeten. Tot ziens.’

‘Of... misschien kun je me morgen rondleiden door de roedel,’ stelde hij voor, waardoor Josie tot stilstand kwam. ‘Ik zou het aan Julia vragen,’ voegde hij eraan toe, ‘maar ze is een beetje druk met haar nieuwe partner. Ik wil niet tot last zijn.’

‘Geweldig!’ Hij grijnsde breed, en zwaaide. ‘Welterusten!’

‘Welterusten,’ antwoordde ze.

Bij het naar buiten lopen kon ze een glimlach niet onderdrukken. Het was de eerste keer dat ze zo'n leuke date had gehad.

Gideon was niet haar partner, maar ze was opgewonden om een nieuwe vriend te hebben, ook al was het maar voor even.