
Moorddadige rozen boek 1
Valerie's ergste nachtmerrie? Dat rechercheur Roman haar privéverzameling kinky boeken ontdekt. Nu plaagt hij haar met een zelfvoldane grijns op z'n gezicht om haar in verlegenheid te brengen... en dat is niet helemaal misplaatst. Maar de spanning tussen hen neemt een scherpe wending wanneer een gevaarlijke seriemoordenaar zijn zinnen op haar zet. Nu de zaak dichterbij komt, merkt Valerie dat ze onder het toeziend oog van Roman leeft – letterlijk, want ze wonen nu onder hetzelfde dak. Ze zou zich moeten concentreren op overleven, maar met zijn gespierde lichaam, zijn meedogenloze beschermingsdrang en die handboeien die altijd paraat liggen, blijft haar fantasie op hol slaan. Dromen en gevaar botsen met elkaar – en geen van beide speelt eerlijk.
De botsing
VALERIE
Grote huizen, dure auto's en bergen geld. Ze had het allemaal kunnen hebben. Maar ze had het voor deze baan opgegeven.
En ze had geen spijt van haar keuze.
'Verdorie!' Valerie stopte abrupt en probeerde de sjaal te grijpen die uit haar volle armen glipte.
Ze was weer te laat, en deze keer zou Janice door het lint gaan. De sjaal viel op de grond.
Ze bukte zich voorzichtig met een zucht om hem op te rapen, zonder zich druk te maken over haar warrige haar.
Toen ze opstond, liet ze haar blik over haar werkplek van de afgelopen maanden gaan. Het kantoor gonsde van printers en rinkelende telefoons met boze ouders aan de andere kant van de lijn.
Maatschappelijk werker zijn was geweldig. Veel leuker dan stinkend rijk zijn zoals haar ouders.
'Quinn!'
Valerie verstijfde toen Janice Holloway als een strenge schooljuf in de gang verscheen. Haar grijsbruine haar was strak naar achteren getrokken, wat haar een uiterst serieuze uitstraling gaf.
'Eh... goedemorgen, Janice!' zei Valerie opgewekt.
De oudere vrouw trapte er niet in. 'Waarom ben je zo laat op je werk, Quinn? Dit is niet het bedrijf van je vader.'
Valerie wilde met haar ogen rollen. Ze was maar een kwartiertje te laat. Bovendien had haar vader geen fabriek. Hij bezat juwelierszaken die diamanten verkochten. Bijna 50 stuks. In verschillende landen.
'Quinn?'
De oudere vrouw keek haar woedend aan, haar bruine ogen werden donkerder. 'Is dat zo? Starbucks? Wat dan? Is de koffie op kantoor niet goed genoeg voor je?'
Valerie beet op haar tong en keek weg. De koffie op kantoor was niet te zuipen. Maar dat zei ze niet.
In plaats daarvan wachtte ze tot Janice klaar was met haar gebruikelijke ochtendpreek.
'Niet zo lekker als de chique koffie die je bij je rijke pappie krijgt, hè?' ging Janice verder.
Valerie onderdrukte een zucht. 'Het spijt me, Janice. Excuseer me, maar ik heb werk te doen, dus ik ga maar eens aan de slag.'
'Ik weet dat je deze baan voor de lol hebt, maar probeer hem genoeg te respecteren om op tijd te komen.'
Ze zuchtte, knikte een keer en hield haar mond. Het was de moeite niet waard.
'Begrepen.'
Valerie liep om Janice heen naar haar kantoor. Of wat daarvoor door moest gaan.
Ze opende met haar elleboog de deur en keek de kleine ruimte in. Archiefkasten, haar stoel en bureau waren erin gepropt, waardoor ze nog geen anderhalve meter bewegingsruimte overhield.
Ze zette met een zucht voorzichtig haar vanille latte van de Starbucks neer, voordat ze de rest van haar spullen op haar bureaustoel liet vallen.
'Ik ruik een rijk meisje met privileges,' zei een gladde stem vanuit de deuropening.
Valerie keek op toen haar vriendin en collega, Valentina Gomez, binnenkwam.
Valerie zuchtte. 'Hé, Tina.'
De knappe vrouw trok een wenkbrauw op. 'Als je in het goede boekje van die chagrijn wilt komen, denk je dan echt dat dure koffie meenemen daarbij gaat helpen?'
Valentina niette haar papieren en legde de nietmachine neer. 'Niet? Nou, misschien zou je het moeten proberen. Als je niet van dat nieuwe rijkeluiskind-imago afkomt, dan zal ze je nooit de goede zaken geven, schat.'
Tina liep weg, sloot de deur, en Valerie zuchtte, terwijl ze naar de stapels bruine mappen op haar bureau keek.
Ze pakte er een, klaar om aan het werk te gaan.
Dit ging niet over Janices oneerlijke behandeling of Valeries rijke familie. Het ging over Valerie. Over haar en alle kinderen die ze als maatschappelijk werker kon helpen.
Ja, het was als een plan begonnen om haar vader op stang te jagen, maar halverwege haar studie maatschappelijk werk en psychologie had Valerie ontdekt dat ze het echt leuk vond.
Ze had haar hele leven alleen chique en dure dingen gekend. Elk kind dat ze kende had hetzelfde; de beste privéschool, alle kleren die ze wilden, en bergen geld om uit te geven.
Toen had Valerie over maatschappelijk werk geleerd, en het had een hele nieuwe wereld voor haar geopend.
Ze had zich voor het eerst gerealiseerd dat niet elk kind het leven had dat zij had. Sommige kinderen leefden in verschrikkelijke situaties, werden door slechte mensen mishandeld die zichzelf ouders noemden. Daarom had ze besloten bij maatschappelijk werk te blijven.
Het oorspronkelijke plan was geweest om maatschappelijk werk te gaan studeren, haar vader genoeg bang te maken om haar deel van het bedrijfsgeld los te krijgen, plus een nieuw appartement, en dan, nadat ze had gekregen wat ze wilde, met de studie maatschappelijk werk te stoppen.
Ja, dat was anders gelopen.
Eerst had haar vader gezegd dat hij zou stoppen met haar geld te geven als ze geen bedrijfskunde ging studeren, zoals hij wilde, en toen... had hij dat gedaan.
De ene keer dat ze besloot om een beetje te rebelleren, had het niet goed uitgepakt.
Maar ze redde zich, dus als Janice haar de slechte zaken wilde geven, prima! Ze zou voor die kinderen de nieuwe Wonder Woman in New York worden.
Ze zette haar computer aan en begon te werken, zaken te bekijken en to-do lijstjes te maken.
Ze zag opeens dat ze over een week een kind moest helpen terugverhuizen naar haar ouders.
Verdorie.
Ze verliet snel haar kantoor om Valentina naar de ouders van het kind te vragen en botste bijna tegen Tina op.
Wow!' Valerie struikelde bijna op haar hoge hakken en greep nog net de muur vast. 'Wat is er aan de hand?'
Valentina draaide zich zuchtend om. 'Ik ben die kleine etters die aan mijn auto zitten zat!' klaagde ze, terwijl ze haar haar naar achteren streek.
Valerie trok een naar gezicht. 'De bandenprikkers? Zijn ze terug?'
Tina's woede was begrijpelijk. Een groep jongens had de gewoonte ontwikkeld om rond de parkeerplaatsen van de afdeling te lopen en willekeurig autobanden lek te prikken.
Er was zelfs een keer een auto gestolen, en toen was iedereen bang geworden. Er werden twee extra bewakers ingehuurd, maar dat leek niet te helpen.
Valerie beet op haar lip. 'Shit. Dat betekent dat geen van onze auto's veilig is.' Ze dacht aan haar Chevy en hapte naar adem. 'Mijn schatje! Ik moet mijn auto naar een veiligere plek verplaatsen, ik kan het risico niet nemen!'
Valentina trok een wenkbrauw op. 'Bah? Gisteren vertelde je me nog hoe graag je wilde dat een brandweerman je aan zijn paal zou vastbinden—'
Haar vriendin lachte. 'Je zou het niet weigeren als er een echte op je af kwam, toch?'
'Natuurlijk wel!' Ze stak net als haar elegante moeder haar neus in de lucht. 'Ik heb te veel zelfrespect om—'
'Je auto, schat.'
'O, juist!' Bezorgd haastte Valerie zich weg om haar voertuig te controleren, in de hoop dat alles in orde was.
Het geluid van haar hakken echode over de parkeerplaats terwijl ze naar haar auto liep. Hij stond aan het einde van een rij van ongeveer vijftien auto's, en Valerie zuchtte opgelucht toen ze hem zag.
Hij was felrood, en glansde van de ochtenddauw.
Ze hief haar arm op om hem te ontgrendelen, maar stopte fronsend, terwijl ze aandachtig naar de auto keek.
Een persoon in een hoodie verstopte zich achter haar auto.
Valerie verstijfde, haar maag verkrampte, terwijl ze angstig staarde.
'O, nee...,' fluisterde ze. De bandenprikkers. Een van hen probeerde haar auto te stelen!
Ze zocht met een trillende hand snel in haar jas naar haar telefoon om 112 te bellen. Ze zou hem niet laten ontsnappen.
Ze zou zijn banden-prikkende, rode Chevy-stelende kont achter de tralies krijgen! Ze dook ineen, zodat hij haar niet zou zien, en hield de telefoon tegen haar oor.
'112, wat is uw noodgeval?'














































