Seroje: Het alziende oog

Seroje hief het pistool met beide handen op en richtte. Haar ogen gleden over de schietbaan. Het negen millimeter wapen voelde groter aan dan ze prettig vond. Het was geleend.

'Nee, je moet richten. Kijk door het vizier van het pistool,' zei de instructeur, terwijl hij met zijn hand haar kin optilde.

Dit ergerde haar. Ze hoefde niet omhoog te kijken om het doelwit te zien, het zwarte silhouet van een mannelijk bovenlijf. En het stond maar tien meter verderop, een afstand waarvan ze het onmogelijk vond om te missen.

'Ik heb het onder controle,' zei ze, in de hoop dat de man een stap terug zou doen en zou ophouden haar aan te raken. Dit was niet haar eerste keer met een pistool. Ze was een vakvrouw. Bovendien wilde ze dit snel afhandelen.

Ze liet haar ogen weer naar beneden gaan, met het pistool al gericht.

'Ogen omhoog. Houd je vinger naast de trekker tot je klaar bent om te schieten,' benadrukte de instructeur. Hij pakte haar hand om de manier te laten waarop hij wilde dat ze het pistool moest vasthouden.

Door zijn aanraking verloor ze haar richtpunt.

'Ga achteruit,' zei Seroje kortaf. 'Ik kan niet schieten met jou daar. Je staat precies in het pad van de lege hulzen.'

'Je moet het pistool correct vasthouden,' zei hij.

'Ga achteruit,' herhaalde Seroje zacht. Ze wist dat ze niet hard hoefde te praten aangezien geen van beiden gehoorbescherming droeg. Haar pistool had een geluiddemper. Ze waren de enigen op de schietbaan.

De baan was al gesloten voor de nacht. Het personeel was aan het wachten tot ze klaar waren en om te vertrekken.

Seroje hoorde de instructeur zuchten, maar toen deed hij drie stappen achteruit. Ze greep dat moment aan om te richten. Met slechts een kleine beweging van het pistool had ze haar doelwit in het vizier en vuurde tweemaal.

Haar schoten raakten het silhouet in het gebied rond het hart.

Ze verlegde haar vizier en schoot snel, afwisselend tussen het midden van het voorhoofd en het hart totdat ze alle vijftien schoten van het pistool had afgevuurd.

Seroje haalde het magazijn eruit en trok de slede naar achteren, om te laten zien dat er geen andere kogels geladen waren, zoals haar eerder was geleerd. Toen legde ze het pistool neer op de tafel met het magazijn ernaast.

De instructeur was met stomheid geslagen. Hij staarde naar het doelwit.

'Ik hoefde maar één vol magazijn te schieten, toch?' zei Seroje, en ze wist al wat het antwoord was. Ze wilde hem alleen een beetje plagen. 'Om het aantal vereiste schoten voor het werk deze week te halen?'

'Ja,' zei de man zachtjes en staarde nog steeds naar het doelwit.

Seroje drukte op een knop en het doelwit kwam naar haar toe. Ze haalde het papier van de klemmen en liep de schietbaan uit.

Ze was de regeltjes meer dan zat. En ze moest het papier van het doelwit nog ondertekenen en aan haar baas geven als bewijs. Het leek kinderachtig.

Haar dienst begon over een uur, en ze moest nog naar huis om zich om te kleden. Ze had een hekel aan gehaast zijn, vooral als het niet haar schuld was.

Buiten liep ze naar haar auto maar stopte toen. Iemand had een taxi recht achter haar geparkeerd.

'Sorry. Sta ik in de weg?' vroeg een stem.

Seroje keek toe hoe een man in een versleten spijkerbroek en mouwloos shirt naar de taxi rende. Hij hield een kitten vast. 'Zwerfkat,' zei hij. Toen stapte hij in de taxi en reed weg.

Seroje bleef tot ze thuis was, nadenken over het vreemde tafereel van de taxichauffeur die een kitten redde. Daar overdacht ze haar plan voor de avond terwijl ze zich omkleedde in een grijze rok en colbert met een wit overhemd, in een poging eruit te zien als iemand die op kantoor werkt.

Iets aan de opdracht voelde niet oké.

Ze zuchtte gefrustreerd terwijl ze haar spullen voor de nacht pakte en naar haar auto liep. 'Ik doe alsof ik iemand ben die op kantoor werkt, die weer doet alsof ze een hoteldetective is, terwijl ik eigenlijk Clive Daniel moet volgen, een of andere rijke stinkerd in een hotel.'

Het hele plan voelde te ingewikkeld. Ze had nog nooit gedaan alsof ze twee verschillende personen tegelijk was. En volgens haar informatie stond Clive Daniel niet bekend als erg opmerkzaam.

Clive was een zakenman, en er waren wat vermoedens dat hij de regels van zijn bedrijf zou overtreden. Zoals door het inhuren van prostituees. Seroje kon hem gemakkelijk onopgemerkt volgen om de nodige informatie te vinden, zonder dat ze hoefde te doen alsof ze iemand anders was.

Helaas moest ze de instructies van haar baas opvolgen. Dat was de opdracht.

Ze reed naar de parkeergarage tegenover het hotel, blij dat ze op de begane grond kon parkeren. Toen ze de lobby binnenliep, namen haar ogen elk detail in zich op, maar ze wilde vooral weten of Clive er was.

Hij was in geen velden of wegen te bekennen.

Seroje meldde zich bij de hotelmanager, Patel, die een donker pak droeg. Dit hotel was gericht op rijke vakantiegangers, dus elke medewerker moest een schoon en verzorgd uniform dragen.

'U wilt me in het zitgedeelte op de tweede verdieping boven de lobby?' vroeg ze, zijn verzoek bevestigend.

Hij knikte alleen maar. Ze had niet het idee dat hij haar erg mocht. Ook vroeg ze zich af of hij de echte reden kende van haar aanwezigheid.

Dat was sowieso iets waar ze niet over zou praten, dus het maakte niet uit. Ze draaide zich om en ging naar het zitgedeelte, waar ze op een beige bank ging zitten. Ze had verwacht dat de ruimte leeg zou zijn, en dat was het ook.

Voorzichtig haalde ze een laptop uit haar tas, samen met verschillende lege mappen, om eruit te zien als een kantoormedewerker die werk aan het inhalen is.

Ze zette zelfs een leeg frisdrankblikje neer, zodat het leek alsof ze er al een tijdje zat.

Haar ogen namen de twee houten tafels aan weerszijden van de bank in zich op. Op elke tafel stond een lamp met zwart, krullend design. Twee beige, zachte stoelen, stonden tegenover elkaar, maakten het meubilair in het zitgedeelte compleet.

Ze vond het eenvoudig, maar mooi.

Vanaf het zitgedeelte liep een brede gang in beide richtingen, en ze wist dat deze rond het hele hotel liep. Ze had er op een anderen avond al eens doorheen gelopen om het te controleren. Aan haar linkerkant liep een trap naar beneden naar de hoofdlobby.

Deze plek bood een uitstekend zicht op deze ruimte en de mensen die voorbijliepen. Het stelde haar ook in staat stemmen van beneden te horen. Stemmen van gasten die praten, lachen en plezier hebben in de hotelbar en de lobby.

De enige conversatie die ze echter kon volgen, was die van een man met een diepe stem, die non-stop over zijn honden praatte. Seroje dacht dat hij waarschijnlijk dicht bij de trap zat, waardoor zijn stem naar boven kwam.

Ze vond hem saai.

Al deze details vulden haar zintuigen. Haar hazelnootkleurige ogen, onscherp en bewegend, zagen elk detail om haar heen als een filmende camera.

Ze analyseerde elk geluid dat ze hoorde. Twee vrouwen liepen door de gang naar haar toe, een man liep achter hen. Mensen bleven beneden praten. Haar neus rook iemands aftershave. Haar achterwerk vertelde haar dat de kussens op de bank te hard waren.

De twee vrouwen liepen snel langs, waarbij ze een klein stukje papier op de vloer verplaatsten dat Seroje's aandacht trok. Het hoorde daar niet, en iets aan de kleur van het papier kwam haar bekend voor.

Ze vocht tegen de drang om op te staan en het op te pakken. Maar ze kon beter niet bewegen. Dus ze ademde alleen, liet het gevoel voorbijgaan.

Ze besteedde geen aandacht meer aan de vrouwen, aangezien ze niet belangrijk voor haar waren. Maar om de energie die ze had ingehouden kwijt te raken, verplaatste ze wat van haar schouderlange, roodblonde achter over haar oor en uit haar gezicht.

Ze deed dit drie keer terwijl ze recht vooruit staarde. Het lege blikje naast haar leek haar te plagen. Ze snakte naar een koel drankje.

Het was 22:45 uur.

Seroje keek naar een man die achter de vrouwen door de gang liep. Het was niet de man waar ze naar op zoek was. Maar tot haar ergernis ging hij in de stoel rechts van haar zitten om te bellen.

Seroje vond dat hij er goed uitzag, maar daar kwam ze niet voor.

Ze schatte hem eind dertig, aangezien hij wat grijs in zijn bruine haar had. Hij had mooie, bruine ogen. Zijn donkere pak zag er duur uit en zat goed, wat paste bij het chique hotel. Hij leek fit en gezond.

Het was echter duidelijk dat hij hier niet op vakantie was.

'Niemand is komen opdagen,' hoorde ze hem zeggen, waardoor ze dacht dat hij met iemand van zijn kantoor belde over een klant die niet was komen opdagen. 'Ben ik in het juiste hotel?'

Seroje liet niet merken dat ze hem in de gaten hield. Hij was niet belangrijk voor haar opdracht.

De man die beneden over zijn honden praatte, moest zijn weggelopen, want ze kon hem niet meer horen. Al het gepraat in de lobby en bar was nu slechts achtergrondgeluid, het gemakkelijk voor haar om te negeren.

Twee mannelijke hotelmedewerkers, netjes gekleed in hun rode uniformen, liepen snel en doelgericht de trap op.

Zodra ze ver genoeg van de trap waren, stopten ze en haalden sigaretten tevoorschijn. Ze gebruikten een frisdrankblikje voor hun as. Binnen het hotel was roken niet toegestaan.

Seroje typte op haar laptop en stuurde een bericht naar Patel. Haar opdracht als hoteldetective hield in dat ze medewerkers moest observeren en rapporteren wanneer ze iets verkeerd deden.

Het was een kleine taak die haar echte opdracht in de weg stond. Niemand die op Clive leek was nog langsgekomen, en haar tijd hier was al voor de helft voorbij. Maar ze kon niet zomaar naar hem op zoek gaan, omdat ze niet verondersteld werd te bewegen.

Seroje vroeg zich af of haar baas haar voor de gek had gehouden.

Patel liep de trap op met een serieuze blik. Hij stopte zijn telefoon in zijn zak. Het leek erop dat hij net haar bericht had gelezen. Zijn donkere ogen zagen de twee medewerkers, en hij liep naar hen toe.

De twee mannen schrokken op, deden hun sigaretten uit in het frisdrankblikje, en begonnen excuses te maken. Patel bracht hen tot zwijgen en leidde hen weg naar een trap aan de achterkant. Hij zou hen waarschijnlijk ontslaan.

De man in de stoel beëindigde zijn gesprek en belde opnieuw. Dit gesprek klonk alsof hij het uitmaakte met een vriendin. 'Kijk, ik kan je niet gelukkig maken, en jij maakt mij niet gelukkig,' zei hij zachtjes.

Hij zat heel stil terwijl hij bijna tien minuten naar de persoon aan de andere kant van de lijn luisterde. 'Daar word ik nog steeds niet blij van. Ik denk dat dit alles is wat we kunnen doen. Dag.'

Ja, Seroje was er vrij zeker van dat hij net een relatie had beëindigd. Ze vroeg zich af of dat de reden was dat hij bij haar was gaan zitten - om een nieuwe vriendin te vinden. Daar had ze echt geen tijd voor. Maar hij zag er wel goed uit.

Seroje wilde gaan rondlopen om Clive te proberen vinden. Maar haar baas was heel duidelijk geweest in zijn instructies. Ze moest in het zitgedeelte blijven, in ieder geval voor de vastgestelde tijd of tot het moment dat Clive zou verschijnen.

Een andere mannelijke hotelmedewerker liep door het zitgedeelte, gevolgd door een kamermeisje. Ze stopten beiden plotseling toen ze de man in het donkere pak zagen.

Dit trok de aandacht van Seroje. Ze keken duidelijk naar hem en niet naar haar.

Ze liepen achteruit, en ze hoorde er een mompelen. 'Hij is in het verkeerde hotel.'

'Iemand heeft een fout gemaakt,' stemde de ander in.

Seroje staarde naar hen. Zodra ze merkten dat ze keek, draaiden ze zich om en gingen er snel vandoor.