Emma

Als Carly nog één ding voor me verpest, zal ze er spijt van krijgen. Ik ben een 23-jarige vrouw die vast zit tussen vreugde en verdriet. Vandaag is zowel de beste als de verschrikkelijkste dag van mijn leven.

Dit is een belangrijke mijlpaal voor me. Ik heb hard gewerkt en veel opgeofferd om hier te kunnen zijn.

Ik ben een van de weinige studenten die vandaag afstudeert met een dubbele master aan de Universiteit van New York. Een Master in Bedrijfskunde en een Master in Economie, en mijn ouders zullen er niet bij zijn om het mee te maken.

Ik draag een eenvoudige zwarte broek, een wit hemd met knoopjes, platte zwarte schoenen, en natuurlijke make-up.

Mijn lange zwarte haar valt in losse krullen over mijn rug en komt bijna tot mijn middel.

Soms denk ik eraan om het af te knippen, omdat het zo'n gedoe is om het in model te brengen, maar Carly, mijn beste vriendin, blijft volhouden dat het mijn grootste troef is.

Carly en ik hebben elkaar ontmoet op de universiteit. Ze is even oud als ik en is er maar amper in geslaagd vandaag af te studeren. Ze is een feestbeest en heeft een hekel aan studeren.

Haar ouders zijn stinkend rijk. Ik heb geen idee wat ze doen voor werk, maar ze krijgt alles wat ze maar wil.

Carly doet alles met passie. Of het nu gaat om feesten of het uitzoeken van de perfecte outfit—ze is altijd on point. Vandaag is geen uitzondering.

Ze draagt een strakke, korte, zwarte cocktailjurk en torenhoge hakken. Zoals altijd zal ze in het middelpunt van de belangstelling staan zodra ze haar toga uittrekt.

Ik klink misschien als een jaloerse vriendin, maar dat ben ik niet. Ik weet dat ik mijn eigen charme heb, of dat is me verteld, maar Carly? Zij is een echte blikvanger.

"Carly, we moeten gaan. We komen nog te laat voor onze eigen diploma-uitreiking, in hemelsnaam."

"Ik kom eraan, B."

Ze noemde me aanvankelijk een snobistisch kreng toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, maar besloot dat het te lang was om elke keer te zeggen als ze me aansprak. Nu is het gewoon B.

Afkorting voor bitch. Met liefde gezegd, natuurlijk. Of dat beweert ze tenminste.

We grissen snel onze handtassen, afstudeerhoeden en toga’s en haasten ons naar haar zwarte BMW M3.

"Schiet op, Carly! We komen te laat!"

Dat hoefde Carly geen twee keer te horen. Ze rijdt altijd als een bezetene, en meestal vermaan ik haar als een bezorgde moeder, maar vandaag wil ik niets missen.

We hebben afgesproken met onze vrienden Rick, Cody, Mario en Carly's huidige vlam Cashè op de ceremonie. We hebben een tijdje geleden besloten dat het beter is om vooral mannelijke vrienden te hebben.

Tja, wat kan ik zeggen? Vrouwen kunnen soms echt gemeen zijn. We veroorzaken heel wat drama en achterbaksheid als dingen niet gaan zoals wij willen. Carly heeft genoeg pit voor tien vrouwen en straalt zelfvertrouwen uit.

Ik weet dat het uit mijn mond hypocriet klinkt, maar onze groep werkt als een goed geoliede machine. Als een van de jongens een nieuwe vriendin heeft, zijn we altijd beleefd zolang het duurt, maar het duurt nooit lang.

Laten we zeggen dat het allemaal vrouwenverslinders zijn, en dat zowel Carly als ik meer dan eens hebben moeten ingrijpen als "nieuwe" vriendin om de jongens van hun verovering af te helpen. Neuken en weg ermee, dat is hun motto.

Op weg naar de ceremonie besluit Carly zoals gewoonlijk haar make-up bij te werken, waardoor ze zigzaggend over de weg rijdt. Gelukkig ben ik er inmiddels aan gewend.

De rit van twintig minuten voelt als een eeuwigheid, en ze rijdt ons bijna twee keer dood, voordat we eindelijk bij de campus aankomen.

De ceremonie staat op het punt te beginnen, maar we kunnen de jongens niet vinden, dus we besluiten te gaan zitten en ze later wel te zoeken.

We hebben om zes uur afgesproken in ons appartement om wat te drinken en te eten voordat we naar een club gaan om te vieren dat we afgestudeerd zijn.

Ik haat feestjes, laat staan clubs.

Ik kan het aantal keren dat ik ben gaan feesten en naar de club ben gegaan op één hand tellen, door mijn dubbele masterstudie en parttime baan.

Diep vanbinnen weet ik dat dit gewoon excuses zijn zodat ik thuis kan blijven en studeren.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik bijna niet merk dat mijn naam wordt geroepen.

"Emma Taylor, Master in Bedrijfskunde en een Master in Economie."

Ik luister niet meer naar de rest van de toespraak van de rector, want ik haat het om in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Ik loop snel het podium op, ruk mijn diploma's bijna uit zijn handen, en haast me weer weg.

Carly, typisch voor haar, zorgt ervoor dat alle ogen op haar gericht zijn, en pronkt met haar verbluffende schoonheid.

We zien elkaar weer bij haar BMW na de ceremonie, gillend van opwinding dat we eindelijk zijn afgestudeerd, springen in haar auto en gaan naar het winkelcentrum om onze jurken voor vanavond te kopen.

Dit wordt een lange dag. Ik haat winkelen nog meer dan naar de club gaan.