
De storm
Wanneer Lynn ontdekt dat ze zwanger en alleen is, houdt ze zich gedeisd en werkt ze twee banen om rond te komen. Dan, op een avond, raakt ze verzeild in een hevige winterstorm en vecht ze om te overleven...
Leeftijdsclassificatie: 18+.
Hoofdstuk Een
Hoi, ik ben Lynn - eigenlijk Magdalynn, maar iedereen noemt me Lynn. Ik ben 23 en werk als verpleegkundige op de spoedeisende hulp.
Ik woon in Montana. De winters zijn hier ijskoud, maar wat is het mooi! Mijn vriend Justin en ik hebben een klein flatje net buiten de stad. We zijn al twee jaar samen.
De laatste tijd voel ik me niet lekker, maar ik ging gewoon door met werken. Toen ik in mijn tas zocht naar handcrème, besefte ik opeens dat ik over tijd was.
Normaal ben ik zo regelmatig als een klok: elke 28 dagen. Ik tel de dagen op de kalender en schrik: ik ben bijna twee weken te laat.
"Verdorie," mompel ik. Ik neem me voor een test te doen als het rustig wordt op het werk.
Drie uur later sta ik met een echo-apparaat in een kamertje. Na een paar minuten zie ik iets onverwachts. Voor de meeste mensen ziet het er uit als een klein vlekje, maar ik weet wel beter.
Ik was in verwachting. Ik maak wat foto's en loop naar buiten.
"Hé Nic," - zij is een verpleegkundige die bepaalde behandelingen mag geven - "hoe ver denk je dat deze vrouw is?" Ik laat haar de foto zien.
"Ik zou zeggen een week of acht. Van jou?"
Ik schud mijn hoofd. "Ik vond het in de wc." Ik ben er nog niet aan toe om het aan iedereen te vertellen.
"Oké, ik moet gaan." Ze loopt naar de lift.
Het is zeven uur 's ochtends en ik weet dat Justin wakker zal zijn en zich klaarmaakt voor werk als ik thuiskom.
Zijn familie heeft het grootste oliebedrijf van de staat. Hij kan soms wat verwend zijn, maar ik hou van hem.
Je zou misschien niet verwachten dat een arm meisje uit pleeggezinnen zou eindigen met een rijke jongen, maar we redden het samen.
Ik had geen idee dat hij rijk was tot we gingen samenwonen. Dat hij bereid was bijna 5000 dollar per maand aan huur te betalen, deed bij mij een lichtje branden.
Hij zet koffie als ik binnenkom.
"Goedemorgen," zegt hij tegen me.
"Goedemorgen." Ik ga aan tafel zitten.
"We moeten praten, Justin. Ik ben zwanger." Ik flapte het eruit voor ik te zenuwachtig werd.
Hij smijt zijn koffiekopje weg en schreeuwt: "Je bent wát?! Je maakt zeker een grapje!"
Ik schrik me rot als het kopje tegen de muur klapt. "I-ik maak geen grapje."
Hij heeft zich nog nooit zo gedragen.
"Hier heb ik niet voor getekend!"
Ik duik weg als hij een bord naar me gooit.
"Je staat er alleen voor." Hij gaat naar de slaapkamer en komt snel terug met een tas.
"Wat doe je?"
"Ik ga weg. Ik wil geen verdomd kind, Lynn!" Hij stormt woedend weg.
Hij kwam nooit meer terug - niet bij mij tenminste. Hij kwam wel een keer terug toen ik aan het werk was en nam bijna alles mee uit het appartement.
Ik kom thuis na een lange werkdag en vind een leeg appartement met mijn spullen over de vloer verspreid.
Het enige wat hij me heeft gelaten zijn mijn kleren, hij heeft zelfs de koelkast leeggehaald. Ik heb niet eens ijsklontjes. Ik sta er nu alleen voor, gedwongen om extra uren te draaien.
Het is niet alsof ik terug naar huis kan - ik heb er geen. Ik heb mijn ouders nooit gekend en verhuisde van pleeggezin naar pleeggezin tot ik te oud was voor het systeem.
Net als ik me ergens thuis begon te voelen en de familie leuk vond, werd ik weer ergens anders geplaatst. Ik leerde snel om me gedeisd te houden en geen problemen te veroorzaken, vooral in de huizen die alleen het extra geld wilden.
Sommige van de aardiger families gaven me wat geld naarmate ik ouder werd, maar de meesten deden dat niet. Ik spaarde wat ik kon en leerde zuinig te leven.
Toen ik uit het systeem was, werkte ik terwijl ik de verpleegkundeopleiding volgde. Samenwonen met Justin was de eerste keer dat ik mezelf toestond te ontspannen en gelukkig te zijn.
De huur van dit appartement is peperduur, en na wat zoeken vind ik een goedkoper flatje verder weg van de stad.
Ik moet sparen voor verlof, een nieuwere auto, nodige babyspullen - plus ik moet ook wat meubels voor mezelf kopen.
Ik heb een klein eenkamerappartementje gevonden en de huur is nog steeds 1200 dollar per maand. Ik heb een bank, bedbodem en matras kunnen vinden in de kringloopwinkel, en ik leg een paar honderd dollar per maand opzij.
Maar ik weet dat het niet genoeg zal zijn. Ik begin een lijst te maken van dingen die ik nog moet kopen - eigenlijk alles, in ieder geval voor de baby.
Er is fysiek niets mis met me en mijn rode haar en sproeten maken me schattig, denk ik tenminste. En abortus... dat is absoluut geen optie.
"Megan, weet je of andere afdelingen hulp nodig hebben?"
"Ik denk het niet, schat. Waarom?"
Megan is vanaf het begin mijn baas geweest; ze is een aardige oudere dame. "Ik heb het extra geld nodig." Ik raak mijn kleine buikje aan.
"Ach lieverd." Ze geeft me een knuffel. "Ik wou dat ik je meer uren kon geven, maar die zijn er niet. Thuiszorg betaalt best goed."
"Ik zal ernaar kijken, bedankt."
Ze pakt mijn arm. "Wat is er gebeurd met Justin?"
Ik wil het haar eigenlijk niet vertellen. Ik had gehoopt dat hij terug zou komen, maar het is al twee maanden en ik heb niets van hem gehoord. "Hij is weggegaan. Ik moet kamer vijf hun ontslagpapieren geven."















































