Zijn partner stelen

Ik snoof de boslucht op. Hun geur hing in de lucht, of in ieder geval de geur van hun angst. Ze hadden reden om bang te zijn. Ik was niet voor niets de sterkste alfa in het westen. Ik was hier niet voor een gevecht. Nog niet. Maar mijn reputatie ging me vooruit. Dat vond ik prima. Angst was een krachtig wapen, en ik wist welke verhalen er over mij en mijn roedel de ronde deden. De meeste waren waar.

Ik was meedogenloos tegenover mijn vijanden en hield mijn roedel strak in de hand. Mijn woord was wet, en ongehoorzaamheid werd zwaar bestraft. Ik liet niemand zonder toestemming op mijn grondgebied, en gaf zelden toestemming. Wie mijn territorium betrad, zelfs per ongeluk, werd nooit meer gezien - tenminste niet buiten mijn land.

Toen we het roedelhuis naderden, bekeek ik het met afkeer, net als mijn broer. Kyrian keek me aan en trok zijn wenkbrauwen op. Het zag er oud en vervallen uit. Voor een roedelhuis was het aan de kleine kant. Niets vergeleken met ons eigen onderkomen. Ik wist dat deze roedel klein en zwak was, maar dit had ik niet verwacht. Ik vroeg me af wat de alfa dacht ons te kunnen bieden. Niet dat deze roedel me echt iets kon schelen. De alfa moest er anders over denken, anders zouden we hier niet zijn.

'Vertel me nog eens waarom we hier zijn,' vroeg Kyrian.

Ik keek naar mijn broer. Hij was iets kleiner dan ik, en minder gespierd. Maar je kon zien dat we broers waren. We hadden allebei lichtbruin haar en felblauwe ogen. We droegen allebei lang haar. Het mijne was kort aan de zijkanten, hij droeg het altijd in een vlecht. Ik was blij hem als mijn rechterhand te hebben, ook al was hij geboren om alfa te zijn.

'We zijn hier om een deal te sluiten met dit zielige excuus voor een alfa,' grijnsde ik.

Kyrian rolde met zijn ogen.

'Wat je bedoelt, Bastian, is dat jij hem vertelt wat je wilt, en als hij nee zegt, dreig je zijn roedel uit te roeien.'

Ik liet hem me bij mijn naam noemen. Kyrian was de enige die me bij mijn naam mocht noemen; iedereen noemde me Alfa. Ik werd nooit boos als hij mijn volledige titel niet gebruikte als we alleen waren. Kyrian zou het nooit in het openbaar doen. Maar ik vond een kleine herinnering wel op zijn plaats.

'Vergeet niet me Alfa te noemen als we binnen zijn,' zei ik.

Kyrian glimlachte en boog zijn hoofd.

'Ja, Alfa.'

Ik rolde met mijn ogen en glimlachte.

'Kom op, broertje, laten we dit achter de rug krijgen.'

Terwijl we naar de deur van het roedelhuis liepen, zag ik Kyrian rondkijken. Waarschijnlijk op zoek naar gevaar. Ook hier waren geen wachters te bekennen.

'Denk je dat ze weten dat we er zijn?' vroeg hij.

Ik lachte om zijn frons.

'Gebruik je neus, broertje. Je kunt ze niet zien, maar je ruikt hun angst.'

Kyrian snoof de lucht op en glimlachte toen.

Ik keek waar hij naar keek. Hij staarde naar een van de ramen op de tweede verdieping. Maar toen ik keek, dacht ik niet dat het gebouw zijn aandacht had getrokken. Het was de jonge vrouw, of eerder meisje, die naar ons keek.

'Wat denk je van haar? Denk je dat ze bang voor je is?'

Ik keek omhoog naar haar en glimlachte.

Ze verdween snel uit het zicht.

'Als ze het nog niet was, is ze het nu waarschijnlijk wel.' Ik lachte.

Ik keek nog eens, in de hoop de kleine blonde weer te zien. Ze was erg mooi, voor zover ik kon zien. Het leek erop dat het geluk niet aan mijn kant stond vandaag. Ze kwam niet terug, dus richtte ik mijn aandacht weer op de deuren van het roedelhuis.

De twee mannen bogen hun hoofd ter bevestiging.

Ik keek weer naar de deur, klaar om opnieuw te kloppen, maar dat bleek niet nodig. De deur ging langzaam open. Een oudere man stond in de deuropening. Hij was duidelijk nerveus. Hij boog zijn hoofd.

'Alfa Sebastian, Beta Kyrian. Welkom bij de Moonstone Roedel. Ik ben Beta William. Alfa James wacht op u. Als u mij wilt volgen,' zei hij met trillende stem.

Ik was zeker verrast. Een respectvol knikje van een beta was normaal, maar geen volledige buiging zoals deze. Bovendien kon ik de angst ruiken die van zijn lichaam afkwam. Mijn broer zou zich nooit zo gedragen. Misschien was deze roedel nog zwakker dan ik dacht. Dat zou mijn taak wat makkelijker maken.

De beta leidde me naar wat op een vergaderruimte leek. Maar het had ook een eetkamer kunnen zijn. Aan de lange houten tafel konden waarschijnlijk twaalf mensen aan elke kant zitten. Nu zat de alfa aan het hoofd van de tafel, in een poging de sterkste alfa in de kamer te lijken. Dat lukte niet bepaald.

Ik nam Alfa James in me op. Mijn eerste indruk klopte. Hij was een zeer zwakke alfa. Zijn donkere haar was slordig en hing naar beneden, zijn bruine ogen hadden moeite me aan te kijken. Zijn baard was onverzorgd, met wat grijs erin dat zijn leeftijd verraadde. Ik was er vrij zeker van dat mijn broer hem in een gevecht zou verslaan. Ik begon me af te vragen of hij wel een echte alfa was.

Maar we waren hier niet voor een gevecht. Nog niet. Ik was hier om te zien wat deze Alfa te bieden had, of beter gezegd, wat hij wilde.

Alfa James stond op toen we dichterbij kwamen. Hij stak zijn hand uit, in afwachting dat ik hem zou schudden. Als dat was wat hij verwachtte, zou hij zwaar teleurgesteld worden. In plaats daarvan ging ik in een van de stoelen zitten, waardoor hij daar stond met zijn hand uitgestoken. Hij trok hem snel terug. Zijn beta liep naar de stoel waar hij had gezeten en ging iets links van hem staan, als een standbeeld. Mijn broer ging naast me zitten.

Ik leunde achterover in de stoel en sloeg mijn rechterbeen over mijn linkerbeen. Ik keek hem aan, wachtend tot hij zou spreken. Mijn gedrag was zeer respectloos. Elke zichzelf respecterende alfa zou me hierover hebben uitgescholden. Hij deed het niet. Ik observeerde hem aandachtig, maar dat was niet nodig. De angst droop van hem af.

Hij schraapte zijn keel en wees naar een dienblad op tafel.

'Iets te drinken?' vroeg hij.

Ik knikte. Het was whisky, waar ik van hield. Maar ik was er zeker van dat het goedkope troep zou zijn. Zeker gezien de staat van zijn roedelhuis. Hij keek naar Kyrian, die zijn hoofd schudde. Mijn broer hield van drinken, maar in dit soort situaties bleef hij liever alert.

Alfa James schonk ons beiden een flinke borrel in en schoof een van de glazen naar me toe. Ik rook eraan en nam een slokje. Precies zoals ik dacht, het was slap spul. Het zou me niet verbazen als het aangelengd was. Ik trok een vies gezicht en zette het glas hard op tafel.

'Waarom heb je me precies uitgenodigd vandaag, Alfa James?' vroeg ik.

Hij slikte nerveus.

'Nou... Eh... Ik hoopte dat we vrienden konden worden,' stotterde hij.

Ik bromde en knikte.

'En wat heb je me precies te bieden, hmm?'

Hij verstijfde een beetje.

'Zoals je misschien weet, loopt de hoofdweg door mijn gebied, en ik hef tol op alle goederen die erdoorheen gaan. Ik ben bereid jou deze tol kwijt te schelden, als je een document tekent waarin je belooft ons niet aan te vallen,' zei hij.

Ik keek naar mijn broer en rolde met mijn ogen. Toen keek ik Alfa James woedend aan.

'Denk je echt dat die kleine tol die je heft genoeg is om me te laten beloven jullie roedel niet aan te vallen?' gromde ik. 'Bied me op zijn minst iets waardevols aan.'

Zijn gezicht werd bleek.

'Z-zoals wat?' stotterde hij.

Ik likte mijn lippen en leunde naar voren.

'Zoals je dochter.'

Alfa James keek naar zijn beta, en toen weer naar mij.

'Wat wil je met mijn dochter?' vroeg hij nerveus.

Ik haalde mijn schouders op.

'Ik heb een partner nodig. Een vrouwelijke alfa. Een wolvin die mijn welpen kan dragen, een erfgenaam.'

Hij knikte en keek naar zijn beta.

'Stuur een van de omega's om Emmeline te halen.'

De beta knikte en verdween door een deur achterin de kamer.

'Wat gebeurt er als je je ware partner vindt?' vroeg Alfa James.

Ik keek hem minachtend aan.

'Doe niet zo dom, Alfa. Iedereen weet dat mijn ware partner dood is.'

Hij knikte. Hij kende de geruchten. Iedereen kende ze, maar nu hoorde hij het rechtstreeks van mij.

'Kun je beloven dat mijn dochter niet hetzelfde lot zal treffen?'

Ik haalde mijn schouders op.

'Dat hangt af van je dochter,' kaatste ik terug.

Ik keek de hal in toen de deur openging. Ik fronste toen de beta een jonge wolvin binnenbracht. Ze was niet wat ik had verwacht. Ik had de kleine blonde verwacht. Deze had donker haar en dezelfde bruine ogen als haar vader. Ze was duidelijk ouder dan het meisje dat we bij het raam hadden gezien. Als zij ook zijn dochter was, dan leek ze op haar moeder.

Alfa James stond op en stak zijn hand uit naar de jonge vrouw.

'Dit is mijn dochter, Emmeline. Emmeline, dit is Alfa Sebastian, hij zoekt een partner.'

Ze glimlachte en liep op me af, haar hand uitgestoken.

Ze rook naar andere mannen. Als haar vader wilde beweren dat ze maagd was, zou hij spijt krijgen. Bovendien was ik niet in haar geïnteresseerd.

'Aangenaam kennis te maken, Alfa...' begon ze.

Ik negeerde haar volledig en keek naar Alfa James.

'Niet deze... Ze heeft een gezicht dat melk zou doen verzuren. De mooie, de blonde.'

Alfa James slikte nerveus, en het gezicht van zijn dochter betrok van woede. Ze opende haar mond om te protesteren, maar gelukkig voor haar stak haar vader zijn hand op om haar het zwijgen op te leggen. Ze sloot haar mond. Tenminste, zijn dochters leken te gehoorzamen. Nou ja, deze in ieder geval. Ik kon me niet voorstellen dat de jongere anders zou zijn.

'Sky—Skylar... ze is amper oud genoeg. Ze is niet klaar om iemands partner te zijn,' stamelde hij.

Ik vouwde mijn armen over mijn borst.

'Je hebt een keuze: of je brengt haar nu naar beneden, of ik vertrek, kom morgen terug en vermoord je hele roedel. Dan neem ik haar toch mee!'