De uitnodiging
Van de auteur van The Deal.
Wie zegt dat je maar één perfecte match kunt hebben in de wereld? Een uitnodiging voor een beroemd Bane-feest zet Willow op een pad dat alles zal veranderen. De broers Sebastian en Damon kunnen niet meer verschillend zijn, maar hun lust voor Willow is hetzelfde. Met de ene broer lijkt alles zo eenvoudig, terwijl het met de andere allesbehalve dat is. Moet Willow kiezen voor één, of kunnen de twee mannen een manier vinden om te delen?
Leeftijdsclassificatie: 18+.
Hoofdstuk 1
De zwarte envelop lag op haar keukentafel.
Hij was gitzwart, met haar naam in zilver op de voorkant. Er zat een zilveren lakzegel op met het familiewapen van de Banes.
Ze had de uitnodiging gisteren gekregen en sindsdien lag hij daar. Ze durfde hem niet open te maken. Ze wist wat er op feestjes van de Banes gebeurde.
Op die feestjes kwamen mooie mensen met bakken geld die alles konden kopen wat ze wilden. Haar beste vriendin Lorie zei dat ze dat ook precies deden.
Lorie was vorig jaar uitgenodigd door Luca, de oudste van de drie Bane-broers.
Ze ging - alsof ze echt een keuze had - en toen ze de volgende dag terugkwam, kon ze niet geloven wat er was gebeurd.
Ze maakte Willow meteen wakker, te opgewonden om te wachten met haar verhaal - ook al wist ze zeker dat Willow haar niet zou geloven.
Willow luisterde naar het meest ongelooflijke verhaal over rijkdom, schoonheid en seks dat ze ooit had gehoord.
Het leek erop dat de Bane-mannen veel vrienden hadden die van dezelfde dingen hielden als zij - wat Willow behoorlijk decadent vond klinken.
Lorie zei dat er minstens honderd mensen op het feest waren, wat niet gek was. Iedereen kende de Banes om de een of andere reden.
Willow voelde zich een beetje jammer dat ze niet was uitgenodigd, maar het verbaasde haar niet. Ze was niet het type dat de Banes normaal uitnodigden voor dit soort dingen.
Lorie was lang en slank met steil blond haar en lichtbruine ogen. Haar huid was mooi bruin en voor Willow leek ze altijd alles op orde te hebben - meer dan Willow in ieder geval.
Lorie was het soort vrouw dat typisch voor het feest werd gevraagd.
Willow daarentegen was maar één meter zestig. Ze had volle rondingen, een flinke boezem en een bos wilde, krullende rode haren tot halverwege haar rug.
Haar huid was heel licht, met lichte sproetjes over haar neus die de aandacht trokken naar het enige waar ze van hield aan zichzelf - haar felgroene ogen.
"Willow, kom op. Je kunt me niet vertellen dat je hem niet wilt openmaken om te zien welke broer je heeft uitgenodigd," zei Lorie vanaf de bank.
"Ik weet precies wie me heeft uitgenodigd."
Lorie rolde met haar ogen. "Dan moet je zeker gaan. Verdomme, ik ga ook."
"Mooie, slanke vrouwen; geld dat in het rond wordt gegooid; mensen die overal seks hebben - Wat daarvan klinkt als een plek waar ik zou moeten zijn?" zei Willow, terwijl ze opstond van de keukentafel.
Ze moest ophouden naar de brief te staren, anders zou ze hem misschien echt willen openmaken.
"Je bent een mooie vrouw," zei Lorie. "Bovendien hoef je niet mee te doen. Veel mensen gaan er gewoon heen om te chillen."
Willow zei niks, dus praatte Lorie door.
"Oh, kom op! We kunnen zo veel lol hebben. Dronken worden, rijke kerels drankjes voor ons laten kopen, dansen... Je kunt me niet vertellen dat het niet een beetje interessant klinkt."
Willow zuchtte. Lorie had gelijk. Het klonk wel interessant, maar Willow wilde dat niet toegeven.
"Alsjeblieft. Wat hebben jij en Luca vorig jaar uiteindelijk gedaan? Je zult nog geen tien minuten bij me zijn, en dat weet je," zei ze lachend.
"Als jij gaat, beloof ik dat ik bij je blijf. Tenzij je natuurlijk besluit dat je iemand leuks wilt vinden om mee te spelen," zei Lorie met een knipoog, waarop beide vrouwen in lachen uitbarstten.
Dit was waarom ze van Lorie hield. Ze waren al twintig jaar vriendinnen, sinds de kleuterschool, en kenden elkaar beter dan wie dan ook.
Willow zuchtte diep, keek nog eens naar de uitnodiging op tafel, rolde toen met haar ogen en maakte hem open.
Het papier van de uitnodiging voelde erg chic aan. Het had een gebroken witte kleur en in mooi handschrift dat bij de envelop paste stond er:
Willow bekeek de kledingvoorschriften, nog steeds niet helemaal gelovend dat ze dit waarschijnlijk ging doen.
De kledingvoorschriften waren zoals ze had verwacht na wat Lorie haar had verteld - strak, veel huid tonend, maar netjes. Hoge hakken waren verplicht.
De kledingvoorschriften voor mannen waren gewoon een pak, maar ze dacht dat dit was zodat de Bane-broers zichzelf niet te veel hoefden op te tutten.
De regels waren simpel genoeg:
1.) Een chauffeur haalt u om 22.30 uur thuis op.
2.) U kunt het Heathcliff Landgoed na middernacht niet meer in.
3.) Niemand hoeft iets te doen wat hij of zij niet wil.
4.) U moet de uitnodiging bij de poort laten zien om binnen te mogen.
5.) Wat er op Heathcliff gebeurt, blijft op Heathcliff.
"En?" vroeg Lorie, op haar tenen wippend.
Willow zuchtte, legde de brief neer en keek haar aan, haar besluit genomen.
"Nou, ik denk dat ik een jurk nodig heb."
