Geef Parijs maar de schuld

"Kathy, meen je dit nou?" vroeg hij stomverbaasd.

"Het spijt me echt, Michael. Maar ik ben nu in Vegas met Shawn. We gaan op huwelijksreis," zei Kathy.

"We vertrekken over twee weken! TWEE WEKEN! Wat moet ik doen zonder oppas?!" riep hij uit.

"Het spijt me, Michael... Wil je Ollie een kusje van me geven?" vroeg ze zachtjes.

"Ja, natuurlijk...," zei hij voor hij ophing en de telefoon op tafel smeet, terwijl hij "Godverdomme!" mompelde.

"Wat is er aan de hand, Michael?" vroeg Kim Morgan.

"Ach, niks bijzonders, alleen dat mijn oppas heeft besloten ermee op te houden!" zei hij geïrriteerd terwijl hij achteroverleunde en door zijn haar streek.

"Wat?!" Neil Morgan liep naar de tafel en bracht het schattige jongetje met een beker melk naar zijn vader. "Is Kathy er zomaar mee gestopt?!"

"Ze zit in Vegas, ze gaat trouwen!" gromde Michael tegen zijn buren.

"Poeh...," zei Kim.

Hij zuchtte diep. "Ik moet mijn moeder bellen. Kunnen jullie even op Ollie letten?"

"Tuurlijk! Zullen we wachten met lunchen?" vroeg Neil, terwijl hij door het haar van het jongetje woelde.

"Nee hoor, begin maar. Ik ben zo terug," zei Michael. Ze knikten. Hij liep toen naar het achterste gedeelte van hun perfect onderhouden gazon en belde zijn moeder.

"Michael! Hoi lieverd! Hoe gaat het ermee?" zei Susan Whitlock opgewekt.

"Mam, ik zit in de diepe shit!"

"Wat is er aan de hand?" vroeg ze bezorgd. "Is er iets met Ollie?"

"Met Ollie is alles in orde... Kathy heeft net gebeld en ze is ermee gestopt! Ze zit in Vegas, ze gaat trouwen!"

"Ach Michael! Maar je vertrekt over een paar weken!"

"Ik weet het! Kun je me helpen?" vroeg hij.

"Ach lieverd, ik kan wel komen helpen voor je vertrekt, maar je weet dat ik niet mee naar Londen kan," zei Susan vriendelijk.

"Dat weet ik, mam, maar als je zou kunnen blijven tot ik iemand vind, zou dat geweldig zijn! Weet je wat, dan krijg je een extra mooi verjaardagscadeau van me!" zei hij.

Ze lachte, "Laat me kijken naar vluchten naar Chicago en dan zal ik eens even nadenken over wat je voor mijn verjaardag kunt kopen."

"Geweldig mam! Ollie en ik halen je op van het vliegveld. Super bedankt!"

"Graag gedaan, schat. Ik laat het je snel weten."

Met een zucht liep Michael terug naar de tafel en schoof aan bij zijn zoon en buren. "Mijn moeder komt op Ollie passen tot ik iets geregeld heb."

"Michael, Kim en ik hadden een idee. Wat dacht je van onze dochter, Anelise?"

"Wat is er met haar? Zit ze niet op de universiteit?" vroeg hij, een beetje in de war.

"Nou ja, ze is bijna klaar met haar semester en ze vindt het leuk om op te passen," zei Kim.

"Echt waar? Denk je dat ze haar zomer als oppas zou willen besteden?"

"Ik denk dat dit perfect voor haar zou zijn! Ze is bezig met haar master Engelse literatuur en begint net aan haar scriptie."

Neil voegde toe: "Ze is een braaf meisje, komt nooit in de problemen en haalt uitstekende cijfers. En ze gaat niet uit, ook al probeert haar huisgenoot haar altijd over te halen!"

"Hoe oud is ze ook alweer?" vroeg Michael.

"Ze is twintig. In oktober wordt ze eenentwintig," zei Kim trots.

Michael was de wanhoop nabij en dacht even na. "Mag ik haar nummer? Dan bel ik haar en overleg ik met haar wat ze hiervan vindt."

"Natuurlijk! Ik stuur een berichtje om het haar vast te laten weten," zei Neil terwijl hij zijn buurman wat gegrilde zalm gaf.

Toen hij op het punt stond te vertrekken, zag Michael de foto's van de dochter van de buren aan de muren.

Ze was een mollig jong meisje met een bril, donkerrood haar en een warme glimlach. Ze zag eruit als een typische boekenwurm en ze leek een goede keuze om op Ollie te passen als ze naar Engeland gingen.

Hij hoopte dat het telefoongesprek goed zou verlopen.

Anelise maakte aantekeningen voor het scriptievoorstel dat ze in de zomer zou schrijven. Ze moest het inleveren na haar laatste tentamen, maar ze was er nog niet tevreden mee. Ze wilde meer, maar wist nog niet wat.

Toen ze met professor Andrews over haar voorstel praatte, voelde ze dat er iets miste, wat opwinding of passie. Iets dat haar in vuur en vlam zou zetten.

Professor Andrews zei echter dat wat ze had geweldig was en een goed eindproject zou worden. Maar Anelise wilde niet gewoon goed; ze wilde dat haar scriptie geweldig en indrukwekkend zou zijn.

Anelise zuchtte terwijl ze een kopje zoete thee ging halen, wat ze zichzelf maar één keer per dag gunde. Ze vreesde dat als ze zich niet een beetje zou inhouden, al haar zuurverdiende gewichtsverlies weer terug zou komen.

Ze nam een flinke slok uit haar kopje en was blij dat haar huisgenoot en beste vriendin, Leslie, de deur uit was voor zondagsbrunch met haar steenrijke familie. Het appartement was heerlijk stil en ze kon in alle rust nadenken.

Ze liep door de kamer, in een poging haar hoofd leeg te maken en weer aan de slag te gaan met de rest van haar tentamens toen haar telefoon ging.

Ze kende het nummer niet, maar toen ze zag dat het uit Chicago kwam, dacht ze dat het misschien de buurman was waarvan haar ouders hadden gezegd dat hij zou bellen met een interessant aanbod.

"Hallo?" nam ze op.

"Eh... Hallo. Mag ik Anelise spreken, alstublieft?" vroeg de beller met een diepe stem, waardoor ze overal kippenvel kreeg.

"Dit is Anelise. Waarmee kan ik u helpen?"

"Mijn naam is Michael Whitlock. Je ouders hebben me je nummer gegeven. Ik ben hun buurman," legde hij uit.

"O ja, ze zeiden dat u misschien zou bellen met een aanbod. Wat kan ik voor u doen?"

"Nou, ik weet dat dit uit het niets komt, maar ik zit behoorlijk in de knel. Je ouders vertelden dat je van kinderen houdt en misschien geïnteresseerd bent om op te passen. Mijn oppas heeft gisteren opgezegd want ze gaat plotseling trouwen in Vegas."

"Nou, dat is romantisch," zei ze met een glimlach.

Hij lachte. "Dat ben ik op zich met je eens, maar het probleem is dat ik voor drie maanden weg moet voor werk en zij zou meegaan om op mijn zoon Ollie te passen terwijl ik werkte. Is dat iets wat jij zou willen doen? Ik zal je er goed voor betalen."

Ze dacht over het aanbod na. Het geld zou lekker zijn. Nu ze zoveel was afgevallen hield ze ervan om met Leslie te gaan shoppen.

"Ik weet het niet zeker... Ik moet mijn scriptie schrijven..."

"Dat weet ik. Je ouders vertelden het me. Maar ze zeiden ook dat je dit misschien interessant zou vinden. Mijn werk wil me deze zomer in Londen hebben. Je zou vrije dagen krijgen om de stad te verkennen en onderzoek te doen voor je scriptie."

"Echt?!" Anelise hapte naar adem.

Hij hoopte dat hij het aanbod aantrekkelijk had gemaakt en haar niet had afgeschrikt.

Drie maanden in Londen? Zoveel geld verdienen om op één kind te passen? Ze zou zelfs zoveel verdienen dat ze helemaal kon stoppen met werken in het koffietentje. “Ben je er nog?" hoorde ze hem vragen. “O sorry, het spijt me! Ja, ik ben er nog, en ja, ik doe het!" zei ze opgewonden.

"Echt waar?!" zei Michael. Hij klonk opgelucht.

"Ja. Ik weet dat het niet ideaal is dat ik u of uw zoon niet in het echt kan ontmoeten voor we vertrekken. Maar dit klinkt als een goede deal voor ons allebei, vooral als mijn ouders u mijn nummer hebben gegeven. En ik zou kunnen stoppen met mijn huidige baan vanwege uw genereuze aanbod," zei ze dolgelukkig.

Ze praatten enkele minuten over wat ze zou moeten doen en over Ollie, die als een heel leuk jongetje klonk.

"Zou u het erg vinden als ik Ollie meenam naar wat musea terwijl we daar zijn?" vroeg ze voorzichtig.

"Je wilt educatieve dingen doen met mijn kind? Hoe zou ik daar in hemelsnaam nee tegen kunnen zeggen?" lachte Michael, waardoor ze bloosde en besefte dat het een beetje een domme vraag was.

"Geef me je e-mailadres. Ik zal een ticket voor je boeken naar Chicago en dan kunnen we samen naar Londen vliegen. Een lange vlucht is een goede kans om elkaar beter te leren kennen. Trouwens, je hebt toch wel een paspoort?"

"Ja, dat heb ik, dus ik ben er klaar voor. Ja, een ticket naar Chicago is prima. Ik zie jullie op het vliegveld."

"Wil je vrijdagavond al komen en dan bij je ouders logeren?" vroeg hij. Hij wist dat ze elkaar lang niet hadden gezien omdat ze zomercursussen volgde en werkte.

"Nee!" riep ze bijna, "Nee... eh, ik heb vrijdag nodig om dingen te regelen. Het zou geweldig zijn als u voor mij een vroege vlucht op zaterdagochtend kunt regelen. Hoe vroeger hoe beter."

Hij was een beetje verrast dat ze haar ouders niet wilde zien, maar hij vroeg er niet naar. "Dat is prima. Ik zal alles in gang zetten en je alle informatie mailen."

Ze praatten nog een paar minuten voordat ze ophingen. Anelise barstte bijna uit haar vel van opwinding en ze kon niet wachten om het aan Leslie te vertellen. Ze ging de zomer in Londen doorbrengen!

Ze had altijd al naar Londen gewild en nu kwam haar droom uit! Michaels schema paste perfect bij haar zomervakantie.

Ze zou minstens één weekenddag voor zichzelf hebben. Plus, elke keer als Ollie sliep, zou ze kunnen schrijven, onderzoek doen of wat ze nodig had.

Plotseling kreeg ze een idee en ze rende naar haar tafel en opende een nieuw document. De woorden stroomden uit haar. Ze was twee uur later, toen Leslie thuiskwam, nog steeds gelukzalig bezig met de e-mail naar professor Andrews. “Waarom grijns je zo? Eindelijk je ouders de waarheid verteld? O, mijn moeder was zo teleurgesteld dat je er niet was!" Leslie gooide haar tas op de bank.

Anelise rolde met haar ogen. "Nog niet, maar luister!" Ze vertelde wat er was gebeurd en zag de ogen van haar beste vriendin groot worden.

Ze knikte opgewonden.

"En je zei dat de buurman een sexy stem heeft...? Jeetje, Ani! Je gaat een geweldige zomer tegemoet! Ik ben zo jaloers!"

Ani danste opgewonden door hun appartement.

Leslie pruilde. "Nu moet ik in mijn eentje naar tuinfeestjes en liefdadigheidsevents!"

"Ik weet zeker dat je moeder en je zussen aardig zullen zijn," antwoordde ze. Ze wist zeker dat Naomi Rothchild haar dochter zou behandelen als de geweldige jonge vrouw die ze was, of Anelise er nu bij was of niet.

De Rothchilds waren oud geld in Tennessee, maar hoe rijk ze ook waren, Naomi en Jonathan Rothchild waren heel normaal. Ze verwachtten wel van alle vijf hun kinderen dat ze respectvol in de maatschappij stonden en hun familienaam eer aandeden.

Sinds ze vrienden werden in hun eerste jaar op Vanderbilt, zijn Anelise en Leslie heel close geworden en de Rothchilds verwelkomden haar met open armen. Het waren echt goede mensen.

"We zullen zien! Dus je vertrekt de zaterdag na de tentamens? Vrijdagavond feestje?" vroeg Leslie.

Ze knikte. "Ja, maar het mag niet te gek worden. Ik moet vroeg op voor mijn vlucht naar Chicago!"

"Ga je niet vrijdag terug om naar papa en mama te gaan?" lachte Leslie.

Anelise gooide een kussen naar haar. "Geen denken aan! Door deze baan heb ik een goede reden om ze niet te zien voor ik in december afstudeer. Hopelijk heb ik dan een baan en nog een reden om niet terug te gaan."

"Ani, je zult op een gegeven moment met ze moeten praten over hoe je je voelt. Ze zullen merken dat je ongeveer twintig kilo bent afgevallen sinds je ze achttien maanden geleden voor het laatst hebt gezien. Ze zullen zien hoe aantrekkelijk je bent en hoeveel je bent veranderd!"

"Ik weet het, Lulu, maar ik ben er gewoon nog niet klaar voor om te zeggen 'Hé, jullie hebben me te veel beschermd en verwend en ik had geen idee hoe ik in de echte wereld moest leven. Dus bedankt!'"

Anelise ging verder: "En om het nog erger te maken, zou ik zeggen: 'O, en mijn beste vriendin die jullie niet goed genoeg vinden is geweldig en behandelt me met vriendelijkheid en respect! Haar familie is geweldig en behandelt me beter dan jullie ooit gedaan hebben!'"

Leslie grijnsde. "Geef mijn moeder de schuld, dan kan zij de schuld op zich nemen voor hoe ik ben opgevoed en ze jou verpest heeft!"

Anelise grijnsde terug. "Je moeder is de beste! Laten we nu een workout video doen en daarna sushi halen voor het avondeten!"

Leslie kreunde, "Ik heb er zo’n spijt van dat ik je ooit dat kutprogramma heb laten zien! Hoewel als jij de sushi betaalt, doe ik mee!"

Ze lachten en gingen zich omkleden.

—

Michael hing opgelucht op. De jonge vrouw was bereid om op Ollie te passen, hij hoefde zich daar dus geen zorgen meer over te maken. Hij ging meteen achter zijn computer zitten en vond een vroege vlucht van Nashville naar Chicago voor haar.

Ze zou twee uur voor hun vertrek naar Londen aankomen. Hij belde de officemanager van zijn bedrijf en legde de naamswijzigingen uit. Alles werd in gereedheid gebracht zodat ze echt klaar waren om te vertrekken.

Hij leunde achterover en keek gelukkig toe hoe zijn prachtige zoon op de grond zat te spelen met zijn blokken. Toen dacht hij aan Anelise's stem. Hij vond ‘m mooi, bijna muzikaal.

Michael wilde er niet al te diep op ingaan, maar hij was oprecht nieuwsgierig. Waarom wilde de verlegen boekenwurm van de foto's haar familie niet zien na zo'n lange tijd. Er leek meer achter dat verhaal te zitten.

Gniffelend pakte Michael zijn zoon op, gooide hem in de lucht en ging buiten met hem spelen. Zijn werk zat er voor nu op.