The Day They Met (Nederlands)

Ted was opgelucht dat de bestuursvergadering achter de rug was. Hij had een hekel aan vrijdagen vanwege deze bijeenkomst.

Het zitten in de vergaderzaal met mensen in pak die geen oog hadden voor patiënten, vermoeide verpleegkundigen en ander personeel putte hem uit. Ze waren alleen geïnteresseerd in geld.

Ted hield niet van dit aspect van zijn baan. Hij verlangde vaak terug naar de tijd dat hij gewoon chirurg was, zonder de administratieve rompslomp die bij zijn functie als medisch directeur hoorde.

Toch waardeerde hij de regelmatige werktijden en de mogelijkheid om zelf te kiezen welke operaties hij wilde uitvoeren, in plaats van alleen toegewezen ingrepen te doen.

Hij trok zijn jasje aan, pakte zijn aktetas, nam afscheid van zijn secretaresse en wenste haar een fijn weekend. Voor wat beweging nam hij de trap zes verdiepingen naar beneden.

's Ochtends had hij maar drie mijl kunnen rennen omdat hij te laat was opgestaan.

De stroom in zijn wijk was 's nachts uitgevallen, waardoor zijn wekker niet was afgegaan. De reservebatterij bleek leeg te zijn.

Ted baalde ervan dat hij 's ochtends zo gehaast was geweest. Hij kon niet wachten om thuis te komen en te zien wat Marie, zijn huishoudster en kok, in de koelkast had klaargezet.

Hij wilde sporten, eten, een biertje drinken, wat mindless tv kijken en ontspannen.

De zware operatie van gisteren had hem uitgeput. De tumor die rond de darmen van de 10-jarige jongen zat, was bijzonder lastig te verwijderen geweest.

Toen hij vanochtend ging kijken, deed de kleine jongen het goed en kon hij waarschijnlijk binnenkort met chemo beginnen.

David Sterling, een van Teds beste vrienden en hoofd oncologie, was zeer tevreden. Hij dacht dat de jongen nu een goede kans had om te genezen nu de tumor weg was.

Ted glimlachte bij de herinnering aan de moeder van de kleine jongen die gisteren van opluchting op zijn kleren had gehuild.

Hij hield van dat aspect van dokter zijn: iemand laten glimlachen en weten dat je hun leven had verbeterd.

Ted bereikte moeiteloos de begane grond, opende de deur van het trappenhuis en liep de hoofdgang in. Hij wilde even bij het personeel van de Spoedeisende Hulp langsgaan voordat hij vertrok.

Olivia, het hoofd van de verpleging daar, wist hem altijd aan het lachen te maken. Ze werkten goed samen, deelden dezelfde mening over de bestuursleden en kenden elkaar al bijna 20 jaar.

Hij trof haar aan terwijl ze de voorraden in elke onderzoekskamer aanvulde voor wat waarschijnlijk een drukke vrijdagavond zou worden.

"Hé Liv, alles rustig hier beneden?"

"Oh, hoi Doc! Ja, het is tot nu toe kalm. Wat hechtingen, een gebroken been en een kleine aanrijding. En bij jou? Geweldige bestuursvergadering gehad?"

Hij rolde met zijn ogen en knipoogde naar haar. "Het hoogtepunt van mijn dag!"

Ze lachte om hem. "Jij bent zo'n charmeur! Zelfs op jouw leeftijd!"

"Au, dat doet pijn, Liv! Ik hou al jaren van je! Wanneer laat je je man voor mij zitten?"

"Hou toch op! Je bent 48, geen 18!"

"Ik zie er niet uit als 48 en dat weet je! En je vindt me nog steeds aantrekkelijk!"

"Natuurlijk vind ik dat - maar alleen als vriend of broer! Je mag dan een lekker ding zijn, maar gebruik die charme ergens anders, ondeugende man!"

Hij lachte en kuste haar wang. "Doe Phil de groeten! Hij moet naar de volgende pokeravond komen! Ik moet wat van zijn geld afhandig maken!"

"Zal ik doen! Ga een vriendin zoeken ofzo en hou op met me lastigvallen op mijn SEH!"

Ted salueerde naar haar en liep naar de hoofdingang, zwaaiend naar ander personeel onderweg. Hij merkte dat sommige vrouwen naar hem keken en hij moest toegeven dat het hem goed deed voelen.

Hij had al een tijdje niemand gevonden die hij echt leuk vond, maar hij wilde geen korte relatie of onenightstand meer. Hij was daar klaar mee - zelfs met de heel spannende!

Hij had er veel gehad in de vijf jaar sinds zijn scheiding. Hij wilde iets echts en blijvends. Met iemand die echt van hem hield om wie hij was.

Hij voelde zich rot bij de herinnering aan hoe hij zijn toenmalige vrouw betrapte met een medewerker in de wasruimte van het ziekenhuis - zijn ziekenhuis.

Hij had het meteen gemeld bij HR en het hen laten afhandelen zodat hij er niet bij betrokken was.

Hij hing op met HR en ging naar het kantoor van een goede vriend. Deze vriend was een echtscheidingsadvocaat en diende die dag de papieren in.

Het was een klap voor hem en zijn gevoelens, maar hij was blij dat het voorbij was. Hij en Melissa waren al een paar jaar niet goed samen; te veel ego's in één huis met haar die ook arts was.

Hij zette de nare gedachten opzij en liep verder door de gang en naar buiten.

Hij liep door de schuifdeuren en zag de meest geweldige benen en billen van een vrouw die met haar rug naar hem toe stond, gekleed in korte spijkerbroek.

Ze stond een beetje voorovergebogen en hij kon niet anders dan het uitzicht bewonderen. Hij hoorde haar zachtjes vloeken toen ze haar tas en een kruk liet vallen, en hij liep erheen om te helpen.

"Mevrouw, laat mij u even helpen!" zei hij, terwijl hij er naartoe snelde en eindelijk beide krukken opmerkte.

De vrouw bewoog en hij zag het gips om haar rechterbeen toen ze zich een beetje omdraaide. Ted bereikte haar voorkant en bukte om de gevallen spullen uit haar tas op te rapen.

Toen hij opstond en haar aankeek, voelde het alsof hij een klap in zijn maag kreeg. Hij kon niet eens ademhalen terwijl hij naar haar staarde.

Ze was adembenemend, de mooiste vrouw die hij ooit had gezien!