De lifter

Ik scrollde door mijn nummers en koos Jason Aldean's versie van Amarillo Sky toen ik Texas naderde. Amarillo was nog een uurtje rijden, maar ik wilde het nummer alvast horen.

Mensen geloven me niet als ik zeg dat ik van countrymuziek hou. Ze denken dat je muziek bij je uiterlijk moet passen.

Ik zie eruit als een biker, dus denken ze dat ik naar heavy metal of classic rock moet luisteren en op een Harley moet rijden.

Ik mag de meeste mensen die ik ontmoet niet. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik heb weinig geduld voor andermans flauwekul.

Ik ga mijn leven niet aanpassen om aan verwachtingen te voldoen.

Ik ben tevreden met hoe ik eruit zie. Mijn hoofd is kaalgeschoren omdat ik mijn haar verlies. Ik heb een dikke sik en lange baard om te compenseren voor het haar dat ik mis op mijn hoofd.

Wat kan ik zeggen? Ik hou van haar op mijn lichaam. Ik ben een man. Mannen horen behaard te zijn.

Ik scheer mijn oksels of borst niet. Maar ik trim wel het haar daar beneden. Dat is gewoon hygiënisch en beleefd naar vrouwen toe.

Mijn tattoos hebben geen diepe betekenis. Het zijn gewoon afbeeldingen van dingen die ik leuk vind. Zo simpel is het. Ik ben geen sentimentele vent.

Oranje en gele kleuren vulden de vroege ochtendlucht terwijl de zon opkwam boven het vlakke Texaanse landschap.

Leeg landschap. Er was niets anders dan open velden en windmolens.

En een meisje dat liftend langs de weg stond.

Ik minderde vaart, mijn koplampen schenen op het meisje dat duidelijk niet nadacht.

Haar shirt was onderaan geknoopt, waardoor haar platte buik zichtbaar was. Haar grote borsten waren bovenaan te zien. Lang, blond haar wapperde rond haar mooie gezicht.

Ze stapte achteruit en schudde haar hoofd terwijl ze me wegwuifde. "Ik wacht wel op de volgende auto!" riep ze toen ik het passagiersraam naar beneden deed.

"De volgende die stopt is misschien gevaarlijk."

"Dat risico neem ik wel."

"Ik zal je geen pijn doen," zei ik. "Ik kan je hier niet alleen achterlaten. Er zijn te veel slechte mensen die wachten op een jong meisje dat niet slim genoeg is om te weten dat liften gevaarlijk is."

"Dat is precies wat een gevaarlijk persoon zou zeggen." Ze lachte. "En jij bent het probleem niet. Je energie voelt goed. Het is je auto die me bang maakt."

"Ik heb geen lijken achterin, als je dat soms denkt."

"Waarom rijd je in een lijkwagen?"

"Stap in, dan vertel ik het je."

Ze keek de lege weg af en zuchtte terwijl ze naar de deurklink reikte.

Ik rook munt en zeep vermengd met een vleugje bloemig parfum of deodorant.

"Axel Kramer," zei ik, terwijl ik mijn hand uitstak.

Ze schudde mijn hand en keek me recht aan met levendige blauwe ogen. "Dallas Austin."

"Je bent Dallas Austin uit Texas?"

"Jep."

"Oké dan." Ik lachte. "Ik neem aan dat het slim is om een vreemde niet je echte naam te vertellen."

"Tuurlijk."

Ze pakte haar rugzak van de vloer en zocht erin naar een glitterige roze portemonnee bedekt met glimmende steentjes.

"Hoe oud ben je?" Ik zuchtte, me afvragend of ik een fout had gemaakt door haar mee te nemen terwijl ik dacht aan gearresteerd worden voor het vervoeren van een minderjarige in mijn lijkwagen.

"Eenentwintig," zei ze, terwijl ze me haar paspoort liet zien.

Ik pakte het van haar aan. "Je heet echt Dallas Austin?"

"Jep," zei ze. "Ik ben de jongste van twaalf kinderen. Tegen de tijd dat ik geboren werd, waren mijn ouders denk ik door hun naamideeën heen."

"Dallas is een mooie naam," zei ik. "Maar als je achternaam Austin is, nou, dan zou ik waarschijnlijk iets anders kiezen."

"Het is wat het is," zei ze schouderophalend, terwijl ze een stukje kauwgom in haar mond stak. "Wil jij ook een stukje?"

"Nee, bedankt." Ik begon weer te rijden. "Waar ga je naartoe?"

"Florida."

"Je moet specifieker zijn."

"Miami."

"Ik ga naar Tampa, dus ik kan je tot daar meenemen."

"Cool."

"Wat ga je doen in Miami?"

"Cruiseschepen."

"Je lift naar Florida om op een cruise te gaan?"

"Nee. Ik ga er op eentje werken."

"Dat is cool."

"Jep. Ga je me nu vertellen waarom je in een lijkwagen naar Tampa rijdt?"

"Ik werk voor een uitvaartcentrum. Een belangrijke persoon uit Los Angeles is in Florida overleden.

"Hij was bang om te vliegen, dus zijn vreemde vrouw wil zijn lichaam niet per vliegtuig laten terugsturen. Ze wil dat hij een laatste roadtrip door het land maakt."

"Dat is behoorlijk gestoord."

"Sommige mensen hebben meer geld dan verstand."

"Hoe kom jij aan deze trip?"

"Mijn baas heeft ook meer geld dan verstand. De overledene was een goede vriend van mijn baas. Hij gaf me de bedrijfscreditcard en zei dat ik overal mocht eten waar ik wilde en elke nacht in een mooi hotel mocht verblijven."

"Dat klinkt als een goede deal."

"De heenreis is zeker fijn. Maar de terugreis wordt zwaar."

"Waarom?"

"Het is zesendertig uur rijden van Tampa terug naar LA. Ik kan niet zomaar stoppen bij een hotel voor de nacht en een lijk in de auto achterlaten."

"Waarom niet?"

"Omdat er regels zijn voor het vervoeren van lijken."

"Ik ben niet goed in aardrijkskunde, maar zou het niet sneller zijn om door Zuid-Texas te rijden?"

"Dat doe ik op de terugweg. Maar ik wilde een andere route nemen op de heenweg, rustig aan doen en veel rusten. Ik rijd maar zes of zeven uur per dag."

"Waar overnacht je vanavond?"

"Lake Murray, Oklahoma."

"Hoe oud ben je, Axel?"

"Veertig."

"Jeetje. Dat is niet niks."

"Ze zeggen dat veertig het nieuwe dertig is."

Ze lachte en schudde haar hoofd. "Wat jou 's nachts helpt slapen, ouwe."

"Wil je soms naar Florida lopen?" zei ik, terwijl ik haar boos aankeek.

"Sorry," zei ze zachtjes, terwijl ze uit het raam keek.

"Is dat de beroemde Cadillac Ranch?" vroeg ik toen ik een stel auto's rechtop in het veld zag staan.

"Ja." Ze zuchtte en rolde met haar ogen.

"Cool."

"Die plek zit straks bomvol. Altijd. Elke dag."

"Je hebt een vuile mond, Dallas Austin."

"Heb je daar een probleem mee, Axel Kramer?"

"Ik ben je vader niet. Waarom zou ik er iets om geven?"

Ze boog voorover, pakte haar rinkelende telefoon uit haar rugzak en zei: "Hé."

Ik keek recht vooruit en probeerde niet te luisteren naar haar gesprek. We waren in de buurt van Amarillo en er waren meer auto's op de weg.

"Ja... Waarschijnlijk," praatte ze verder. "Een vent in een lijkwagen heeft me opgepikt. Hij gaat naar Tampa."

Ik bleef zonder uitdrukking doorrijden.

"Nee. Zijn energie voelt goed," zei ze.

Ik voelde dat ze naar me keek. "Neem een foto. Dan heb je er langer plezier van," zei ik.

Ze giechelde.

Ik keek weer naar de weg en probeerde niet aan haar lichaam te denken voordat mijn lul opgewonden zou raken.

Ze was te jong. Waarschijnlijk nog nooit seks gehad. En zelfs als ze dat wel had, zou ze zeker geen seks willen met een vent als ik.

Ze bleef doorpraten aan de telefoon, kauwend op haar kauwgom terwijl ze uit het raam keek. "Nee. Hij is oud... Veertig!"

Ze glimlachte en keek uit het raam. "Klopt... Zeker weten."

Ik krabde aan mijn hoofd en bleef doorrijden.

"Hij heeft een lange baard en tattoos."

Ze praatte over me alsof ik er niet eens was.

"Ik weet het. Daar had ik al aan gedacht," zei ze.

Ze leek even in gedachten verzonken.

"Hou op. Je hebt zo'n vieze geest." Ze giechelde. "Denk je dat hij boos is?" Ze keek een beetje verdrietig.

Wat was dit meisje aan het doen?

"Opa krijgt waarschijnlijk een beroerte." Ze lachte. "Ze zou waarschijnlijk blij zijn om eindelijk van hem af te zijn...

"Oh, hij zal zeker woedend zijn. Misschien krijgt hij wel een beroerte. Of een grote hartaanval. Hoe dan ook, de wereld zou er beter van worden."