
Broederschap van Zes
Nicole heeft alles onder controle - totdat ze met haar kinderen thuiskomt en haar man Eric en beste vriendin London samen op de bank aantreft. Nicole en Eric proberen het uit te praten - totdat ze erachter komen dat London zwanger is van Eric's kind. Nicole besluit haar spullen te pakken en met haar kinderen terug te verhuizen naar haar geboorteplaats. Gelukkig zal haar oudste kind, Bellamine, zijn laatste jaar honkbal niet missen - het honkbalteam van de school heeft een nieuwe werper nodig. Wanneer Jaxton, de honkbalcoach van de middelbare school, ontdekt dat zijn middelbare schoolcrush Nicole terugkeert naar huis - nota bene naar een huis in dezelfde straat als hij - zweert hij haar hart te veroveren. Zal Jaxton een homerun slaan bij Nicole, of zal Nicole's ex ervoor zorgen dat hij strike-out gaat?
Leeftijdsclassificatie: 18+.
HOOFDSTUK één
Boek Een:Jaxton
NICOLE
Het leven kan je soms flink verrassen. Je moet alleen uitvogelen hoe je ermee omgaat zonder onderuit te gaan.
Het lastige van een grote verrassing is dat je het pas op het allerlaatste moment ziet aankomen.
Dat leek de laatste tijd in mijn leven te gebeuren. Een half jaar geleden besloot het leven me een enorme klap te geven.
Ik was net klaar met werken en had de kinderen van school gehaald. Ik had een huis verkocht waar de kopers al maanden over zaten te dubben, en ik was klaar om naar huis te gaan en het met mijn gezin te vieren.
Maar ik was er niet op voorbereid wat mijn kinderen en ik aantroffen toen we thuiskwamen.
Daar lagen ze - mijn man en mijn beste vriendin, op mijn bank, seks te hebben. Ze konden niet eens de moeite nemen om naar de slaapkamer te gaan.
Als ze dat hadden gedaan, hadden mijn kinderen in ieder geval hun vader niet betrapt op overspel.
Ik herinner me die dag nog glashelder. Hij probeerde het tenminste niet goed te praten door te zeggen "Het is niet wat het lijkt." Hij gaf toe wat hij had gedaan.
Ik bedoel, we betrapten hem op heterdaad - maar dat betekent niet dat hij eerlijk zou zijn geweest over zijn ontrouw.
We probeerden ons huwelijk te redden. We gingen in relatietherapie en al dat soort dingen, en het ging de goede kant op totdat zij op een dag kwam opdagen en zei dat ze zwanger was.
Dat was de druppel.
Ik kon het vreemdgaan vergeven, maar een baby? Nee. Dat kon - en wilde - ik niet accepteren.
Ik zou mijn kinderen daar niet doorheen laten gaan.
Zoals altijd staan mijn kinderen op de eerste plaats, en dat zal altijd zo blijven.
Dus hier ben ik, een half jaar later, bezig mijn scheiding af te ronden voordat ik met mijn kinderen terugverhuis naar mijn geboorteplaats.
Ik heb gewacht zodat mijn kinderen hun schooljaar konden afmaken en konden wennen aan het idee van verhuizen. Ik wilde niet dat ze midden in het jaar op een nieuwe school zouden beginnen.
Dus ik hield me groot en probeerde Eric zoveel mogelijk te ontlopen.
Ik had toch nog wat zaken af te handelen, zoals het verkopen van het huis waar we als gezin woonden, het vinden van een nieuw huis in een schoolwijk met alle sporten en activiteiten die mijn kinderen doen, en het verhuizen van mijn makelaarsbedrijf.
Nu het schooljaar na vandaag is afgelopen en alles geregeld, ingepakt en klaar is om te vertrekken, is er nog één ding te doen.
De scheidingspapieren tekenen en de stad verlaten. Natuurlijk moest Eric er een potje van maken.
"Ik teken deze papieren niet als je met mijn kinderen gaat verhuizen."
Ik slaak een diepe zucht. We hebben dit al zo vaak besproken, maar hij wil het niet in zijn dikke kop krijgen.
Hij is degene die het onmogelijk heeft gemaakt om in deze stad te wonen zonder overal geroddel over ons te horen.
De kinderen zijn al vaak thuisgekomen met verhalen over wat hun vrienden zeiden. Ook zij moesten de blikken en gefluister verdragen.
Dat heb ik nooit voor hen gewild. Ik kan er wel tegen, maar als mijn kinderen ermee te maken krijgen, is het tijd om in te grijpen.
"Ten eerste zijn het ook mijn kinderen. Ten tweede ben ik hun moeder en heb ik de voogdij. Ten derde leek het je niet te deren toen je mijn beste vriendin zwanger maakte.
"Ik ga deze discussie niet nog eens voeren. Teken de papieren zodat je terug kunt naar je nieuwe gezin," zei ik vastberaden.
Ik had niet verwacht wat hij daarna zei.
"Als dat zo is, dan verhuis ik ook. Ik ga niet uren van hen vandaan wonen."
De hele reden dat ik besloot te verhuizen was om ver bij hem vandaan te zijn.
"Ik zal deze papieren tekenen, en ik zie je wel als London en ik ons gesetteld hebben."
Hij tekende de papieren, maar ik was niet blij met deze nieuwe informatie. Ik ging er echter niet met hem over in discussie. Ik had simpelweg de puf of de tijd niet.
"Zijn we hier klaar? Ik moet mijn kinderen van school halen en op weg gaan. Mijn familie verwacht ons vanavond," vroeg ik aan mijn advocaat. Hij knikte en zei dat hij de papieren meteen zou indienen.
Ik was een pas gescheiden moeder van drie met een ex-man die me volgde als een verloren puppy.
Ik verliet het kantoor en liep naar mijn auto, met Eric niet ver achter me. Ik wil echt niet meer met hem praten, laat staan hem nu zien.
Ik ben woest. Ik wilde wegkomen van de constante herinnering aan hoe hij mijn hart brak, hoe hij mijn geloof in relaties aan diggelen sloeg.
Hij maakte dezelfde beloftes als ik, en hij was degene die ze aan zijn laars lapte.
Ik bleef doorlopen, hem negerend terwijl hij mijn naam riep.
Ik haalde mijn sleutels uit mijn tas en drukte op de ontgrendelknop van mijn auto. Ik stond op het punt mijn deur te openen toen hij me inhaalde.
"Nicole, luister alsjeblieft naar me."
Ik rolde met mijn ogen en haalde diep adem voordat ik me omdraaide om hem aan te kijken.
"Ik heb hier geen tijd voor. Ik moet de meiden van school halen, en Bell ontmoet me bij het huis zodat we kunnen vertrekken," zei ik, proberend kalm te blijven.
"Bellamine kan de meiden ophalen. Het spijt me echt. Ik weet dat dit allemaal mijn schuld is, maar ik wil dat we aardig tegen elkaar zijn voor onze kinderen.
"Ja, ik heb het vreselijk verpest, maar dat betekent niet dat je mijn kinderen van me kunt afpakken. Ik weet dat je niet blij bent dat ik naar Indiana verhuis, maar als jij mijn kinderen gaat verhuizen, dan zal ik er zijn."
"Je hebt gelijk, ik ben niet blij dat je gaat verhuizen.
"Ik besloot te verhuizen zodat ik niet steeds herinnerd zou worden aan hoe jij ons gezin naar de knoppen hebt geholpen. Ik besloot terug naar huis te verhuizen zodat ik jou niet elke keer met haar zou zien als ik me omdraai.
"We deden beloftes, en jij verbrak ze. Dit is jouw schuld, niet de mijne.
"Ik neem de kinderen mee, en we verhuizen dichter bij mijn familie. Jij besloot plotseling dat je ook ging verhuizen.
"Heb je ooit nagedacht over hoe dat mij zou beïnvloeden? Heb je ooit je verdomde hersens gebruikt om na te denken waarom ik verhuisde? Nee! Je deed gewoon dingen zonder na te denken, weer eens."
Ik stop met praten om dat te laten bezinken terwijl ik diep ademhaal om mezelf te kalmeren.
"Vertel eens, hoe voelt je nieuwe verloofde zich over deze verhuizing?" vraag ik. "Je hebt me zo erg gekwetst, Eric, en je begrijpt niet hoezeer dit me kapotmaakt. Ik hield zo verdomd veel van je!
"Ik moet gaan. De kinderen komen zo uit school."
Het voelde goed om dat allemaal te zeggen. Maar tegen de tijd dat ik klaar was met praten, huilde ik tranen met tuiten. Ik kon het niet meer inhouden. Ik kon gewoon niet. Hij heeft me geruïneerd.
"Nic, het spijt me zo verdomd. Het gebeurde gewoon! Je hebt gelijk. Ik dacht niet na over hoe dit jou of de kinderen zou beïnvloeden. Ik dacht met mijn lul, en kijk waar me dat heeft gebracht.
"Ik heb de enige vrouw verloren die altijd mijn hart zal hebben.
"Nee, ik heb niet met London hierover gepraat. Ik besloot het terwijl we daar binnen waren. Ik wil dicht bij de kinderen zijn. Ik begrijp waarom je verhuist, maar ik ga niet van gedachten veranderen hierover.
"Als zij niet met me mee wil komen, dan vinden we wel iets uit met de nieuwe baby.
"Ik ga waar mijn kinderen heen gaan, en dat staat vast. Je mag het haten zoveel je wilt, maar je hebt geen recht om je er druk om te maken. Ze zijn net zoveel van mij als van jou. Ik heb elk recht om dicht bij hen te zijn."
"Ik moet gaan, Eric," zeg ik. "Doe wat jij denkt dat het beste is. Misschien kan ik je op een dag vergeven, maar tot die tijd zal ik aardig zijn voor mijn kinderen. Jij bent hun vader, en dat verandert niet alleen omdat ik verhuis.
"Jij doet wat jij denkt dat nodig is, en ik doe hetzelfde. Als je me nu wilt excuseren, ik moet de tweeling ophalen." Ik opende mijn deur en stapte in mijn auto, op weg naar school.
Klootzak.
Ik kan maar beter nu stoom afblazen, want ik zal niet de ouder zijn die slecht praat over de andere ouder.
Ik was er voor hem tijdens zijn moeilijke tijden. Hij zat in basistraining toen ik Bellamine kreeg. Hij was er nauwelijks toen Nora en Elena werden geboren. Na de geboorte van de meisjes bleef hij niet in het leger.
Ik was er tijdens de tijd dat zijn PTSS zo erg was dat hij niet kon eten of slapen of bij onze kinderen kon zijn omdat hij bang was dat hij ze zou kwetsen.
Ik was er om twee pasgeborenen en een tweejarige op te voeden, terwijl hij aan zijn problemen werkte.
Wat krijg ik ervoor terug? Mijn beste vriendin en man seks zien hebben op mijn bank met mijn kinderen naast me.
Het deed Bell het meest pijn. Hij stond dicht bij zijn vader - hem dat zien, heeft uiteindelijk hun relatie beschadigd.
Ik heb met hem gepraat en uitgelegd dat wat zijn vader deed hun relatie niet hoefde te ruïneren. Hij zegt dat hij gewoon boos is omdat het mij pijn deed en ons gezin uit elkaar haalde.
Dat is een van de redenen waarom ik probeerde de dingen met Eric te herstellen. Ik wilde dat ons gezin bij elkaar bleef - voor onze kinderen. Ik weet dat het niet altijd zo werkt, maar ik heb het toch geprobeerd.
Ik heb alles uit de kast gehaald om mijn gezin bij elkaar te houden. Het was uiteindelijk gewoon niet genoeg.
Ik kon niet bij hem blijven wetende dat hij een ander kind had door vreemd te gaan met een andere vrouw. Het was het laatste wat me deed besluiten om weg te gaan.
Als ik bij de school kom, wachten de meisjes op me met hun vrienden. Ik parkeer en wacht tot ze afscheid hebben genomen van hun vrienden.
De meisjes staan dicht bij elkaar, maar hebben verschillende vrienden. Nora is de meisjesmeid. Ze is cheerleader, zit bij de toneelclub en is volleybalster. Zij is de populaire.
Al mijn kinderen zijn populair, maar op verschillende manieren. Ik heb me nooit zorgen hoeven maken dat ze gepest werden of anderen pestten.
Elena is de tomboy met een beetje meisjesmeid vanbinnen. Zij is onze softbalster. Ze speelt ook basketbal en doet aan atletiek, maar ze houdt het meest van softball.
Bellamine is onze American football-, basketbal- en honkbalspeler. Al mijn kinderen zijn atletisch. Dat zijn ze altijd geweest. Ik ben er vrij zeker van dat ze dat van hun vader hebben, maar dat zal ik hem nooit vertellen.
Ik stop met denken als ik de deuren hoor opengaan. "Hé, mam," zeggen Nora en Elena tegelijk.
"Hallo, lieverds. Hoe was jullie laatste schooldag?" vraag ik terwijl ik wegrijdt van school.
"Het viel niet tegen. Hetzelfde als gewoonlijk, hoewel er veel gehuild werd omdat we niet terug zullen zijn voor het derde jaar. Het is rot dat we moeten verhuizen. Nieuwe vrienden maken en opnieuw beginnen is gewoon klote," zei Nora.
"Mijn dag was niet super slecht. Winston heeft het uitgemaakt omdat hij de 'langeafstandsrelatie' niet aankon. Ik wist dat het ging gebeuren, maar het doet nog steeds pijn. Papa heeft alles verpest," zei Elena.
"Oh schat, het spijt me zo dat dat is gebeurd. Ik weet dat het moeilijk is voor jullie allemaal, maar het is voor het beste.
"Het zal niet zo erg zijn om opnieuw te beginnen op een nieuwe plek. Deze school is niet zo groot als degene die jullie kennen. Het komt allemaal goed. Dat beloof ik.
"Ik weet hoe verdrietig het is om vrienden achter te laten en iemand te verliezen om wie je geeft, en het spijt me dat dit gebeurt.
"Jullie vader heeft gewoon iets gedaan wat niet goed was, en dat heeft dingen veranderd. Maar zie het gewoon als een nieuw avontuur."
Ik haat het dat mijn dochter dit verdriet voelt. Ik wou dat ik alles kon veranderen, maar dat kan ik niet. "Laten we naar huis gaan en je broer en tante ontmoeten zodat we kunnen vertrekken."

















































