Three. The Perfect Number - V-Day (Nederlands)

Wat heb je nog te vrezen als je al elke normale, sociale regel hebt overtreden?

Het heeft geen zin om me te blijven verstoppen na alle ophef die al is ontstaan. Het kan me toch niet schelen wat mensen denken.

'Mensen zullen altijd roddelen. Iedereen heeft altijd wel wat te zeggen over van alles en nog wat. Dorpen zoals het onze leven op praatjes en onzin...

'Maar uiteindelijk, als je laat zien dat hun geklets je koud laat, gaan ze snel over op het volgende nieuwtje.'

Liam vertelde me dat op een ochtend, en sindsdien hebben die woorden me enorm geholpen. Als een spreuk die ik voor mezelf herhaal.

Terwijl ik door de drukke straat loop, langs de vele kantoren en eettentjes in de buurt, kan ik niet ophouden met piekeren.

Ik weet dat ik niet verbaasd zou moeten zijn. Ik weet dat ik er helemaal niet aan zou moeten denken.

Maar ik kan niet anders dan stilstaan bij de blikken die ik elke dag krijg.

Ik weet dat de meeste meiden die me met neppe afkeer aankijken gewoon jaloers zijn, en ik weet dat de maatschappij hard kan zijn.

Maar ik dacht gewoon dat drie maanden na de bruiloft mensen zouden ophouden erover te praten. Over ons.

Of dat ze misschien hun belangstelling voor mijn leven zouden verliezen.

Maar ik denk dat een huwelijk met drie mensen en drie baby's op komst altijd de aandacht zal blijven trekken.

Ik hoop alleen dat mijn zwangerschapshormonen me niet iets doms laten doen, zoals die brunette een klap voor haar kop geven die Levi's arm veel te stevig vasthoudt.

Wat doet hij hier trouwens?

Zelfs van een afstand en met zijn rug naar me toe weet ik dat hij het is. Nog voordat ik hem goed kan zien.

Mijn lichaam zou hem en Ethan herkennen in een donkere kamer vol mensen die sprekend op hen lijken.

Mijn hormonen zijn in ieder geval ergens goed voor geweest tot nu toe... ook al moet ik mezelf nu inhouden om niet iemand een mep te verkopen.

'Goedemorgen.' Mijn stem klinkt wat bozer dan bedoeld, maar de laatste tijd lijkt er weinig te zijn dat ik kan beheersen, en iedereen lijkt dat te weten.

'Lieverd?' Levi's gouden ogen zijn op mij gericht nog voordat het meisje, die ik denk dat zijn nieuwe assistente is, de kans heeft om te begrijpen wie ik ben en opzij te gaan.

Zijn hand glijdt meteen om mijn middel terwijl de mijne zijn borst bereikt.

Hij trekt me dichterbij en zijn lippen raken de mijne stevig voor een snelle kus, voordat hij te snel naar mijn zin op mijn onderlip zuigt.

'Hoi jij...' fluister ik simpelweg, en terwijl zijn lippen zich tot een grote glimlach vormen, maakt de geschokte blik op het gezicht van de brunette me alleen maar vrolijker.

'Wat doe jij hier?' vraagt hij, terwijl hij met zijn vinger langs mijn kaak strijkt voordat hij mijn onderlip met zijn vinger vasthoudt.

Levi neemt mijn lichaam in zich op, elk detail dat hij kan zien.

Ik wou dat ik kon zeggen dat zijn aanraking me helemaal niets doet, maar sinds ze beiden de laatste tijd geen seks meer met me hebben, maakt elk beetje aandacht van hen mijn lichaam heet.

Elke. Keer. Weer.

'Gewoon lunchen met de meiden. Ik dacht dat jij vandaag naar de stad zou gaan voor de vergadering?'

Ik haal mijn handen van zijn borst en trek lichtjes aan zijn witte overhemd voordat ik loslaat.

Ik huiver als zijn handen snel van mijn middel naar mijn voorkant glijden, en opnieuw wou ik dat zijn hand ergens anders was... en niet zo voorzichtig op mijn dikke buik rustte.

'Ethan is daar. Er is een...'

Zijn ogen glijden naar het meisje dat nu een paar stappen verderop staat, al druk in gesprek met iemand anders ook al zijn haar ogen op mij gericht.

'...dubbele afspraak in onze agenda gezet. Dus ik moest deze vergadering hier houden terwijl Ethan naar de stad ging...'

De strakke lijn die zich op zijn lippen vormt terwijl hij die woorden naar me fluistert, maakt me bijna aan het lachen. Wetende hoe georganiseerd en precies ze zijn, kan ik alleen maar raden hoe hard hij zijn best doet om niet nog een assistente de laan uit te sturen.

'Ik snap het. Nou... in ieder geval was het niets wat jullie niet konden oplossen,' fluister ik, terwijl ik dichterbij kom om nog een vleugje van zijn kruidige lippen te proeven. 'Probeer er rustig onder te blijven; iedereen maakt fouten.' Ik kus zijn mondhoek terwijl hij stilletjes naar me knikt, en leg mijn hand weer op zijn borst, zijn ogen die de mijne vinden.

Ik ken die blik in zijn ogen goed, maar hij heeft er sinds de huwelijksreis nooit naar gehandeld.

'Weet je... ik begin te denken dat elk kledingstuk dat je draagt gemaakt is om me te kwellen.'

'Levi... jij en Ethan zijn de enigen die zichzelf kwellen.'

Opnieuw kan ik mijn emoties niet goed beheersen. Het goede is dat Levi's aandacht wordt opgeëist door zijn assistente, die hem vertelt dat hun gasten er zijn.

'Ik hou van je,' fluistert hij, terwijl hij de bovenkant van mijn hoofd kust voordat hij lichtjes wegstapt, alleen om de zachte plek tussen mijn oor en nek te kussen. 'En ik zou niets liever willen dan elk kledingstuk van je af te trekken, hier en nu-'

'Meneer Thompson...' Zijn woorden worden opnieuw onderbroken door zijn assistente, en dat is misschien maar goed ook.

Ten eerste omdat zijn woorden me meer raken dan ik zou willen toegeven, zowel op een goede als slechte manier.

En ten tweede omdat ik weet dat hij niets zal doen met zijn of mijn verlangens.

Ben ik verslaafd aan seks? Misschien.

Maar dat is niet de reden waarom ik deze kleine overeenkomst haat die Levi en Ethan zonder mij te vragen hebben gemaakt.

'Ik zie je thuis. Geniet van je lunch en doe de meiden de groeten van me.'

'Zal ik doen.' Het is alles wat ik kan zeggen voordat Levi's lippen de mijne raken.

'Tot later,' voeg ik toe terwijl Levi opzij stapt, zich omdraait en naar de ingang van het restaurant loopt.

Voordat hij achter de schuifdeuren kan verdwijnen, draait hij zich nog één keer om om naar me te kijken, en de blik in zijn ogen is degene waar ik de afgelopen drie maanden aan gewend ben geraakt.

Een blik vol verlangen, begeerte, liefde... en iets dat ik niet helemaal kan beschrijven. Frustratie, misschien.

Maar dat irriteert me alleen maar meer. Als ze gewoon naar me zouden luisteren, zouden we dit spelletje niet hoeven te spelen.

Net als ik de hoek om sla om mijn bestemming te bereiken, maakt mijn telefoon een geluid in mijn hand en natuurlijk brengt de tekst op het scherm me aan het glimlachen en fronsen tegelijk.

Ik druk op verzenden en wacht niet op antwoord omdat ik maar al te goed weet dat er geen zal komen.

Voordat ik mijn telefoon terug in mijn tas stop, stuur ik echter een bericht naar de enige andere persoon naast de jongens die me deze keer echt kan helpen.

Een glimlach verschijnt op mijn lippen terwijl mijn telefoon in mijn tas verdwijnt.

Als ze dit stomme geen-seks-spelletje zo willen spelen, ga ik het ze moeilijk maken om me tegen te houden in wat ik wil.

Game on, jongens.