De badboy wil mij

Montegra was precies zoals haar moeder had beschreven. Het was een enorme stad. Overal waren felle lichten en hoge gebouwen, zoiets had ze nog nooit gezien.

Zelfs zonder mensen op straat kon je zien dat het overdag een drukte van jewelste moest zijn. Skylar voelde zich een beetje onzeker terwijl ze uit het autoraam tuurde. Geen van de steden waar ze had gewoond, kwam ook maar in de buurt van dit.

Deze stad stond bekend om zijn rijken, mensen die een graantje wilden meepikken, de armen, en degenen met grote dromen.

Ze dacht terug aan het moment waarop haar moeder vertelde dat ze gingen verhuizen. Ze kon niet eens doen alsof ze er blij mee was. Ze snapte wel waarom haar moeder wilde verhuizen, maar het deed toch pijn.

Het maakte haar verdrietig om alles achter te laten. Vooral haar vrienden.

Ze was boos op zichzelf hierom. Ze verhuisden omdat ze een beurs had gekregen voor een nieuwe, topschool. Ze kon zo'n kans niet laten schieten.

Het was precies zoals haar moeder had gezegd: 'Dit is een kans die je maar één keer krijgt en die je met beide handen moet aangrijpen.'

Ze dacht aan haar twee beste vrienden, Milo en Maya. Toen ze hun het nieuws vertelde, dachten ze dat ze een grapje maakte.

Toen het kwartje viel, waren ze net zo verdrietig als zij.

Ze had haar laatste dagen met hen doorgebracht voor ze vertrok. Ze hadden beloofd elkaar te bezoeken. Maar ze wist dat het niet hetzelfde zou zijn als hen bijna elke dag zien.

De auto kwam plotseling tot stilstand. Skylar stapte uit en keek naar het huis dat ze nu hun thuis moesten noemen. Waarom had haar moeder zo graag willen verhuizen?

Haar moeder opende de kofferbak. 'Je kunt alvast beginnen met je tassen uitladen, Skylar.'

Skylar liep naar de achterkant van de auto en pakte haar tassen. Ze hadden niet veel spullen meegenomen omdat dit hun nieuwe start was.

Skylar hoorde niets, want het was na middernacht. De maan gaf een zacht schijnsel, wat haar hielp te zien waar ze liep. Toen ze het nieuwe huis binnenging, voelde ze zich nog ongeruster.

'Waarom sta je daar maar?'

Skylar verborg haar ergernis. 'Ik wachtte tot je me mijn kamer zou laten zien.'

'Deze kant op, mevrouwtje.'

Ze volgde haar naar boven. Na een bocht gingen ze een gang in en stopten.

'Dit wordt jouw kamer, Skylar. Ik hoop dat je hem leuk vindt.'

Ze ging opzij en Skylar opende de deur. Ze deed het licht aan en was aangenaam verrast door wat ze binnen zag.

Er was een lucht op de muur geschilderd. Het was haar lievelingskleur, blauw. Er stond een bed en een kaptafel.

'Wat vind je ervan, Skylar?'

'Ik vind het geweldig! Bedankt, mam!'

'Graag gedaan, lieverd. Ga nu maar opfrissen. Je hebt morgen een lange dag voor de boeg,' zei ze terwijl ze naar haar eigen kamer liep.

Skylar besloot haar tassen uit te pakken, omdat ze zich helemaal niet moe voelde. Ze zag als een berg op tegen de ochtend omdat de lange dag betekende dat ze de nieuwe op school zou zijn.

Nadat ze klaar was met uitpakken, ging ze naar de badkamer om haar gezicht te wassen. Ze had geen puf om te douchen. Ze deed het koele water op haar gezicht en droogde het af met een handdoek.

Ze keek in de spiegel en zag dat ze op zowel haar moeder als haar vader leek. Ze had prachtig zwart haar, een kleine neus en diepe bruine ogen. Mensen zeiden vaak aardige dingen over haar uiterlijk.

Ze ging terug naar haar kamer en kroop onder de dekens. Ze luisterde naar de wind die waaide, maar kon nog steeds niet slapen.

Ze vroeg zich af wat voor mensen ze zou ontmoeten op haar nieuwe school.

Uiteindelijk pakte ze haar telefoon en besloot ze haar berichten te checken. Ze had er een paar van haar vrienden van thuis. De gedachte dat haar vrienden haar misten, deed haar goed.

Ze glimlachte terwijl ze antwoordde. Daarna legde ze haar telefoon op het nachtkastje en sloot haar ogen.