De Eternalacademie

Daar stond ik, midden op de verlaten parkeerplaats. Het zweet gutste van mijn nek en rug door de broeierige lucht. Met een zucht veegde ik mijn voorhoofd af.

Dit was geen slim plan geweest. Waarom was ik hier ook alweer? O ja, grote mond gehad en iets willen bewijzen. Typisch.

'Hé, nieuwe meid! Hierheen!' Ik draaide me om en zag een van die sportfanaten bij de bosrand staan. Hoe heette hij ook alweer? Brad? Blake? Ach, wat maakte het uit. Ze waren toch allemaal even dom.

Het bos omringde de hele school en leerlingen mochten er niet in. Dus wat deed hij daar? Ik voelde nattigheid, maar liep toch naar hem toe.

'Waar is de rest?' vroeg ik.

Hij grijnsde op een manier die me nog ongeruster maakte.

Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep het bos in alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik volgde hem met tegenzin. Mijn zwarte schoenen zakten weg in de drassige grond.

Door de zware storm van gisteren was alles een modderpoel geworden. Ik baalde dat ik geen laarzen had aangetrokken.

Maar ja, ik had ook niet gepland om te spijbelen en het bos in te gaan. Zoals gezegd, grote mond gehad.

Hij zweeg terwijl we liepen. Hij duwde takken opzij, maar liet ze in mijn gezicht zwiepen als hij ze losliet.

Na de derde keer wist ik dat hij het expres deed. Ik snauwde: 'Nog één keer en ik schop je.'

Hij lachte, duidelijk niet onder de indruk. Ze zijn altijd zo stoer totdat je ze pijn doet. Dan janken ze als kleine kinderen.

Ik grinnikte in mezelf en struikelde prompt over een boomwortel. Ik siste toen een doorn me prikte en ik begon te bloeden. Ik kreeg schoon genoeg van dit bos!

Ik keek op van mijn arm en zag dat meneer sportfanaat verdwenen was. Natuurlijk. Hij had waarschijnlijk gewacht tot ik even niet oplette om er tussenuit te knijpen.

Ik liep door. Voor me zag ik een open plek. Misschien waren de anderen daar.

Ik jogde er rustig naartoe en was er binnen vijf minuten, maar het was er uitgestorven. Wat waren ze van plan?

Na het derde uur vandaag hadden de populaire meiden me aangesproken. Hoewel ik pas een week op deze school zat, wist ik al wie de belangrijke types waren.

En ik had ze in no-time tegen me in het harnas gejaagd. Ze vertelden me dat ze onze problemen wilden oplossen voor de lunch.

Ze wilden één tegen één met me vechten, en dan zouden ze me de rest van het jaar met rust laten. Ik stemde in, denkend dat ik wel van me af kon bijten. Ik had een stevige rechtse.

Nu begon ik te vermoeden dat ze andere plannen hadden terwijl ik daar stond op die lege open plek, met mijn haar wapperend in de broeierige lucht.

Was dit een grap? Was ik in de val gelokt? Ze wilden me waarschijnlijk kwijt zien te raken in het bos. Lafbekken.

Ik draaide me om, klaar om terug te gaan.

'Ga je ergens heen?' Claire stond daar, met een gemene grijns. Ik deed mijn mond open, en op dat moment raakte iets de achterkant van mijn hoofd.

Ik hapte naar adem toen ik op de grond viel, en toen kreeg ik een klap in mijn maag. Ik keek opzij en zag Selena en Bridget, de andere populaire meiden.

Ze grijnsden allemaal, met knuppels in hun handen, klaar om me opnieuw te slaan. Claire lachte. 'Ik dacht het niet.' Selena gaf haar een roze knuppel, en toen begonnen ze allemaal op me in te beuken.

Toen ik bijkwam, was alles anders. Ik voelde geen pijn, wat vreemd was. Ik bewoog mijn vingers om er zeker van te zijn dat ik het niet gewoon niet voelde.

Maar ik voelde me prima. Sterker nog, ik voelde me vol energie. Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. Het bos was een stuk griezeliger 's nachts. Ik hoorde dingen bewegen. Waarschijnlijk spinnen. Ik rilde van angst.

Ik stond op en voelde me ellendig over het opgedroogde bloed op mijn kleren. Die rotmeiden zouden hiervoor boeten. Mij aanvallen in het bos? Stelletje lafaards!

'Niet bewegen!'

Ik verstijfde en keek over mijn schouder. Twee grote kerels stonden daar met enorme geweren. Op mij gericht.

Ik stak mijn handen omhoog. 'Ik heb niets gedaan! Ik ben het slachtoffer. De echte schurken zitten nu waarschijnlijk thuis hun nagels te lakken,' zei ik met een glimlach. Ze keken elkaar aan en stapten toen naar voren.

'Handen achter je hoofd. Niet praten.' Ik trok een wenkbrauw op maar deed wat ze zeiden. Zodra mijn handen achter mijn hoofd waren, renden ze naar me toe en bonden ze vast met een plastic tie-wrap.

'Wat is dit?' Ik trok aan mijn handen, maar kon ze niet bewegen. Natuurlijk niet, Catalina, ze hebben je handen net vastgebonden. 'Dit kunnen jullie niet maken! Ik heb rechten.' Waarom werd ik vastgehouden terwijl ik het slachtoffer was?

'Je komt met ons mee,' zei de grotere vent, terwijl hij mijn arm greep en me overeind trok. Ik probeerde even los te komen totdat hij me een boze blik gaf.

Ze sleurden me door het bos. Ik probeerde te bedenken welke leugen Claire had verzonnen om me gearresteerd te krijgen. Werd ik gearresteerd?

Ze droegen geen normale politiekleding en gebruikten geen handboeien. Ik keek naar hun zwarte legerkleding, met grote geweren op hun rug.

Dat zijn veel wapens voor een middelbare scholiere. 'Voor wie zeiden jullie dat je werkte?'

'Dat hebben we niet gezegd.'

Ik werd ongerust. 'Brengen jullie me naar het politiebureau?' Opnieuw keken ze elkaar aan maar gaven geen antwoord.

Oh nee, had Claire soms slechte types ingehuurd om me een lesje te leren? Ze was rijk genoeg om dat te flikken.

We kwamen uit de bomen en waren terug op de parkeerplaats, waar één grote zwarte auto geparkeerd stond. Niet eens een politieauto. Dit kon niet veel goeds betekenen.

'Luister, wat haar familie jullie ook betaalt, ik betaal het dubbele. Willen jullie echt een onschuldige tiener pijn doen?' Ik knipperde met mijn ogen naar de vent links van me.

Een schok in mijn zij deed me naar rechts kijken. De andere kerel hield een klein zwart ding vast, tevreden glimlachend.

'Wat heb je met me gedaan?' Mijn ogen werden zwaar. Ik voelde me ineens doodmoe. Ik hoorde zijn antwoord niet meer... als hij al antwoordde. Ik viel tegen de man links van me aan en verloor het bewustzijn.

Voor de tweede keer die dag werd ik wakker in een kantoor. Een van mijn polsen was vastgebonden aan de armleuning van de stoel.

Ik trok er hard aan, maar het werd alleen maar strakker. Iemand kuchte voor me. Ik had de grote vent achter een bruin bureau niet eens gezien.

'Wat is dit? Een of ander spelletje? Waar ben ik?' Ik zei spelletje omdat de man knap was. Misschien zou dat hem op ideeën brengen.

Ik schudde in gedachten mijn hoofd. Ik heb hulp nodig. 'Ik ben Victor Monroe, het hoofd van Eternal Academy.' Zijn stem klonk sterk en beheerst.

Ik keek naar de donkerharige man, proberend te zien of hij slecht was. Ik kon mensen meestal goed inschatten.

Toen keek ik snel de kamer rond, zag de bureauartikelen en prijzen aan de muur voordat ik weer naar hem keek. 'Waarom ben ik hier?'

Hij kuchte opnieuw. 'Een paar uur geleden kregen we een melding over een weerwolf die veranderde. We vonden jou, maar je was weer menselijk.'

Ik staarde... en staarde nog meer. 'Wat? Zei je weerwolf? Zoals Jacob uit Twilight?'

Hij keek verward, wat grappig zou zijn geweest als hij niet gek was. Weerwolven... echt waar? 'Ja, een weerwolf. Eentje die we niet kennen.'

Ik lachte een beetje. 'Je denkt dat ik een weerwolf ben? Ben je niet goed bij je hoofd?'

'Ik denk het niet, mevrouw Cortez, ik weet het. Als weerwolf kan ik andere weerwolven voelen. Ik voel de jouwe nu, ook al is hij zwak en niet volgroeid.'

Ik wilde opstaan en deze gekke kerel de rug toekeren, maar ik zat nog steeds vastgebonden. 'Wat als je me losmaakt, en we gaan allebei naar het ziekenhuis om wat hulp voor je te krijgen?' vroeg ik langzaam.

Hij gromde, stond op en zag er wild en boos uit. Ik zag zijn ogen veranderen van bruin naar felgeel.

Ik werd bang toen er vacht begon te groeien op zijn gezicht en armen. In minder dan tien seconden keek ik naar iets uit mijn nachtmerries.

'Geloof je me nu?' vroeg hij met een ruwe stem, meer gegrom dan menselijk.

Toen deed ik wat elk normaal meisje zou doen. Ik viel flauw.

Een scherpe klap op mijn wang maakte me wakker. Victor stond over me heen gebogen, er weer als een normale man uitziend. Gelukkig maar. 'Dit is gestoord,' zei ik, negerend dat hij me net had geslagen.

Hij zuchtte en ging weer achter zijn bureau zitten.

'Ik beloof je dat Eternal Academy de beste plek voor je is. Zonder ouders of familie om je te helpen, kunnen wij je alles leren over het weerwolf-zijn.'

Ik leunde achterover in mijn stoel, wetend dat hij gelijk had. Als ik echt was wat hij zei, zou ik dat deel van mezelf moeten leren beheersen.

Wat als Claire en haar vriendinnen er waren geweest toen ik veranderde? Ik had ze misschien wel vermoord.

'Oké,' zei ik. Hij glimlachte. De man leek snel van stemming te wisselen. Ik zou deze school een kans geven. Vier jaar van mijn leven. Het is niet alsof ik iets beters te doen had.

'Aangezien het vrijdag is, beginnen de lessen pas maandag. Dus voorlopig slaap je in de docentenkamers.

'Ik zal je rooster zondag klaar hebben met je kamer. Maandag na de lessen voeg je je bij de andere weerwolven.

'Er zijn er maar een paar hier en ze hebben een soort groep gevormd. Als ik geluk heb, zal de leider je gemakkelijk accepteren.'

Ik vond niet hoe dat klonk. 'En als ze dat niet doen?'

Zuchtend wreef hij over zijn neus. 'Dan hebben we een groot probleem.'