The Cradle Snatcher (Nederlands)

Lauren Ryder schoot wakker bij het eerste geluid van haar wekker. Haar hand schoot onder de dekens vandaan om hem uit te zetten. Het was klokslag 6 uur 's ochtends, en de snoozefunctie was al jaren niet meer gebruikt.

Vandaag was geen uitzondering.

Ze trok de sportkleding aan die ze de avond ervoor had klaargelegd op het bankje aan het voeteneinde van haar bed. Daarna ging ze rechtstreeks naar de badkamer om haar tanden te poetsen en haar blonde haar te kammen.

In de keuken pruttelde de koffie al in het apparaat, automatisch ingesteld de avond tevoren.

Lauren schonk zichzelf een kop in en voegde een zakje stevia toe voordat ze haar telefoon pakte en haar to-dolijst opende.

De dag voor haar was propvol.

'Check,' glimlachte ze in zichzelf. Ze hield ervan om makkelijke taken aan de lijst toe te voegen, alleen maar om zich goed te voelen als ze ze kon afvinken.

Ze had geen tijd om naar de taken voor de tweede helft van de dag te kijken. Ze moest aan de slag, anders zou haar workout in het gedrang komen.

Lauren goot de rest van haar koffie in een reisbeker en liep naar de voordeur van haar kleine appartement.

Ze passeerde een muur vol ingelijste foto's van haarzelf met vrienden en familie.

De mensen die het vaakst op de foto's te zien waren, waren haar vader, haar broer Liam, en Laurens oogappel: haar nichtje Emma, die 'bijna zes jaar oud!' was.

Emma's verjaardag was morgen, en Lauren keek ernaar uit om haar de kaarsjes te zien uitblazen.

Bij de deur aangekomen, controleerde Lauren of ze alles had wat ze nodig had voor de dag die voor haar lag:

En de twee andere dingen die ze nooit zou vergeten mee te nemen:

Ze verliet het appartement en de deur viel achter haar in het slot.

Op zevenentwintigjarige leeftijd was Lauren al drie jaar rechercheur bij de afdeling moordzaken van de NYPD.

Ze was de jongste persoon ooit die rechercheur was geworden in de geschiedenis van haar politiebureau.

Wat ze miste aan jarenlange ervaring, maakte ze goed met hard werken. Ze bleef langer en werkte harder dan wie dan ook in haar team.

En dat was precies zoals ze het wilde hebben.

Detective Steven Phillips, Lauren's partner sinds anderhalf jaar, keek toe hoe Lauren stevig op een bokszak mepte in de sportschool van het politiebureau.

'Wie stel je je voor dat je vandaag te grazen neemt?' vroeg de trainer, Dan, aan haar.

Dan werkte meestal met de gewone agenten, maar Lauren wilde in topvorm blijven, ook al was ze inmiddels detective geworden.

Steve waardeerde dat in haar, maar soms plaagde hij dat ze de rest van hen er slecht uit liet zien.

'Ik stel me voor dat ik mezelf van gisteren een lesje leer,' zei Lauren terwijl ze doorging met slaan. 'Als ik sterker ben dan zij, ben ik op de goede weg.'

Lauren's tijd in de sportschool was haar heilig. Het hielp haar om de werkstress van zich af te schudden en tot rust te komen na het dagelijkse koffie-infuus.

Phillips wist dat anderen op het bureau hun eigen manieren hadden om met werkstress om te gaan. Sommigen zochten hun heil in alcohol, sigaretten of pillen. Maar Lauren hield het bij één glaasje en dan was het welletjes.

Toen ze klaar was met trainen, knikte Lauren naar Phillips. 'Kun je even op me wachten bij de ingang?'

Phillips glimlachte. 'Geen probleem.'

Even later, terwijl Lauren de trap af stormde om hem te ontmoeten, ging haar telefoon. Ze viste hem uit haar sporttas terwijl ze nog de laatste treden nam.

Ze keek op het scherm, keek toen op en vormde geluidloos met haar lippen: 'Liam.'

Lauren trok een gezicht en nam op: 'Ik zei toch dat je me niet moest bellen onder werktijd. Het leidt af.'

Terwijl hij naast haar liep van de politiesportschool naar hun gedeelde kantoor, sloeg Phillips met enige interesse Lauren's gesprek met haar broer gade.

'Ik kom eraan,' zei Lauren aan de telefoon. Na een pauze herhaalde ze: 'Ik zei toch dat ik er zal zijn! Kan niet wachten. Fijne dag nog.'

Ze hing op en trok een gezicht naar Phillips.

'Liam. Hij kan soms zo'n bemoeial zijn,' zei ze.

'Waar wil hij dat je naartoe gaat? De rechtbank?' vroeg Phillips. Liam was een van de beste advocaten in de regio.

'Nee, Emma's verjaardag.'

Phillips was een goede vriend uit de tijd dat ze allebei gewone agenten waren. Hij was als familie, net als Liam. Hij had Emma zelfs ontmoet.

'Dus - ben je er klaar voor om aan de slag te gaan?' vroeg hij met een glimlach terwijl ze aan haar bureau plaatsnam.

'Ik ben één minuutje te laat. Het is Liam's schuld. Vertel me wat er nieuw is.'

Lauren keek naar Phillips, benieuwd naar wat hij zou zeggen.

"Bollinger heeft zijn straf gekregen," zei Phillips.

"En?" Lauren's hart ging tekeer, wachtend op meer informatie.

Toen ze hem te pakken kregen toonde hij geen spijt - hij grijnsde zelfs op zijn foto op het politiebureau.

"Vier jaar cel, misschien na twee jaar vrij," zei Phillips ernstig.

"Is dat alles?"

"Verbaast het je? Zo gaat het als je pa's dure wagen gebruikt om mensen te verwonden."

"Die Hernandez-jongen kreeg vijftien jaar voor hetzelfde," zei Lauren, haar vuisten ballend.

"Zo draait de molen in dit land," zuchtte Phillips.

Lauren haalde diep adem en probeerde het nieuws van zich af te zetten. Zodra ze de dader had gepakt, zat haar taak erop. Ze kon er niets meer aan doen.

Ze zuchtte en ging verder. "Nog steeds geen spoor van Kagan, toch?"

"Nee," zei Phillips.

"We zouden Empire City Casino in de gaten moeten houden," zei Lauren. "Zijn vriendin zei dat hij daar kind aan huis is. Gokverslaafden kunnen niet wegblijven."

"Je denkt toch niet dat hij naar zijn vaste stek gaat?"

"Dit is dezelfde domme kerel die een briefje achterliet met 'Oeps, sorry' naast zijn dode vrouw."

Phillips lachte. "Ik wil dat nog steeds inlijsten."

"Het is bewijsmateriaal, Phillips," zei Lauren. Ze hield niet van grappen over het overtreden van regels.

"Oké, oké. Ik ga naar Empire City terwijl jij met Hale praat - als je denkt dat je hem aankunt zonder mij." Hij grijnsde naar haar.

"Hé, laat de deur je kont niet raken als je weggaat," riep Lauren Phillips na terwijl hij haar kantoor verliet. "Of wel. Kan me niet schelen."

Kort nadat Phillips vertrok, liep Lauren naar Hale's deur.

"Kom binnen, Ryder," klonk een stem nadat Lauren twee keer op de deur had geklopt.

Ze opende de deur en zag luitenant Oliver Hale achterover in zijn stoel leunen. "Ik hoorde over Bollinger," zei hij, gebarend dat ze tegenover hem moest gaan zitten. "Rijkeluiszoontje dat denkt dat hij alles kan maken."

"Ja, zo gaat dat," antwoordde ze.

"Waar is Phillips?"

"Bezig met de Kagan-zaak. Ik blijf hier om mijn papierwerk te doen."

"Prima," antwoordde hij, terwijl hij met zijn hand door zijn grijze en zwarte haar ging. Maar hij luisterde niet echt naar haar. Hij was met zijn gedachten ergens anders.

"Hé, Hale. Is alles in orde?"

Hij schudde zijn hoofd. "Een zesjarig meisje is gisteravond uit haar bed ontvoerd. Isabelle Mackintosh. Geen sporen van inbraak. De ouders hebben ons net gebeld."

"En je bent zeker dat zij het niet hebben gedaan?"

Hij keek haar boos aan. "Zodra ze ophouden met huilen op de vloer, zal ik het ze zeker vragen."

Die gedachte voor zich houdend, zei ze: "Wil je dat ik-"

"Concentreer je op je eigen werk, Ryder," zei hij. "We hebben nu een vermist kind. We onderzoeken alle mogelijkheden. Laten we hopen dat deze zaak nooit bij jou terechtkomt."

"Ja, meneer," zei ze.

"Je kunt gaan."

Ze draaide zich om om weg te gaan, maar keerde zich toen weer naar haar baas. "Ik hoorde dat je op bezoek bent geweest..." haar stem werd zachter.

Hale's gezicht verzachtte terwijl hij knikte.

"En?"

Hale verschoof in zijn stoel. "Geen verandering. Maar het was goed om hem te zien. Jij zou ook moeten gaan. Wanneer je er klaar voor bent-"

"Ja. Zeker. Bedankt," zei ze, hem niet aankijkend terwijl ze de kamer verliet.

Lauren ging terug naar haar kantoor en begon aan haar papierwerk. Maar terwijl ze werkte, bleef ze denken aan haar nichtje, lachend op de schommel in Liam's achtertuin.

Ze kon zich niet voorstellen hoeveel pijn het zou doen als Emma midden in de nacht zou verdwijnen.

De gedachte alleen al was te beangstigend om over na te denken.

Lauren ademde langzaam en concentreerde zich op het dossier voor haar.

Uiteindelijk werkte Lauren zo hard om de wereld veiliger te maken voor Emma. Prijzen waren leuk, maar dat was het enige wat er echt toe deed.

Tijdens de lunch keek Lauren naar de schappen in een speelgoedwinkel, gevuld met alle nieuwe speeltjes in felgekleurde dozen.

Lauren koos een puzzel van honderd stukjes met veel van Emma's favoriete superhelden erop.

Lauren glimlachte bij die gedachte terwijl ze naar de kassa liep.

Op dat moment piepte haar telefoon. En daarna nog twee keer.

Lauren glimlachte breed, legde een biljet van 20 euro op de toonbank en haastte zich de winkel uit.

Zodra ze het bureau binnenkwam, zag Lauren het stralende gezicht van Naomi Davis. Davis was een enthousiaste, nieuwe politieagente van eenentwintig - die bij moordzaken wilde werken.

Lauren had Davis onder haar hoede genomen.

"Gefeliciteerd, Detective!" riep de brunette opgewonden. "Hij bekende zodra Phillips hem in de verhoorkamer kreeg. Is dat niet geweldig?"

"Ach, heb ik de lol gemist?" vroeg Lauren, oprecht teleurgesteld dat ze het verhoor had gemist. "Er komt vast wel een volgende keer."

Kort daarna klopte Hale haar op de schouder voor een goede prestatie, maar lof deed Lauren weinig.

Het enige waar ze om gaf - de enige reden waarom ze die nacht rustig in slaap viel - was dat de dader was gepakt.

Lauren Ryder's hand greep snel naar haar mobiele telefoon onder de dekens. Ze was even verward. Toen ging ze rechtop zitten.

Om 5 uur 's ochtends.

En dat was het ook niet.

Een lichaam gevonden in Dewitt Clinton Playground. Een kind.

Ze voelde zich ijskoud. Lauren raakte normaal gesproken niet van streek door dit soort meldingen, maar er was iets aan deze zaak dat niet klopte. Het maakte haar nerveus.

Lauren wist niet waarom, maar ze had het gevoel dat dit nog maar het begin was van iets groters.