Gebroken

Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik zie Oliver, met warrig haar en zonder shirt, en Leah, die bibberend achter hem staat in haar ondergoed. Mijn vriend en mijn beste vriendin.

Woedend stamel ik: 'Hoe lang al?'

'Dit is de eerste keer,' zegt Olly.

'Zes maanden,' zegt Leah tegelijkertijd.

Olly en ik zijn twee jaar samen geweest en hij bedriegt me dus al een half jaar met haar. Ze kijken angstig, alsof ik elk moment een mes uit de keuken kan grijpen om hem te lijf te gaan.

Misschien zou ik dat moeten doen, flitst door me heen, maar in plaats daarvan loop ik zwijgend weg.

Ik ren het huis van Oliver uit, spring in mijn auto en rijd doelloos rond tot ik bij mijn favoriete hardlooproute buiten de stad beland. Ik begin gewoon te lopen, ondanks dat ik een jurk aan heb en sandalen.

Halverwege het meer ben ik helemaal alleen tussen de bomen en laat ik eindelijk mijn tranen de vrije loop. Twee jaar heb ik verspild aan die leugenaar. Mijn hele leven voelt als één grote leugen. Wat een vreselijk einde van de zomer.

Ik huil het uit als ik een bocht om ga en plotseling verstijf ik.

Daar, een meter of zes verderop, stapt een man naakt uit het water.

Mijn gedachten schieten alle kanten op. Hij is lang, minstens 1,90 meter, met brede schouders. Zijn huid is gebruind door een zomer in de zon. Water stroomt langs zijn gespierde lichaam, van zijn schouders naar zijn buik, en lager...

O jee, ik sta te staren.

'Sorry!' piep ik met een hogere stem dan normaal.

Hij kijkt geschrokken op en bedekt snel zijn edele delen. 'Er is hier normaal nooit iemand!'

Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. 'Ik had niet...' Ik stop omdat ik niet weet hoe ik die zin moet afmaken. Had ik hier niet moeten zijn?

'Kun je die shorts naar me toe gooien?' vraagt hij.

Op een rots vlakbij zie ik een rode hardloopshort, met zijn schoenen en sokken ernaast. Nadat ik ze naar hem toe gooi, draai ik me om.

'Eh... ik wilde je zwempartij niet verstoren,' mompel ik.

Hij lacht. 'Ik zwem normaal gesproken thuis, hoor. Ik was aan het afkoelen na mijn hardlooprondje.'

'Naakt?'

'Er is hier normaal gesproken geen kip.'

'Ik ben geen gluurder! Je zou hier niet in je blootje moeten zwemmen, het is een openbare...'

Ik draai me om zodat ik tegen hem kan praten, maar ik val stil. Hij loopt naar zijn schoenen en trekt zijn short aan, maar zijn bovenlijf is nog steeds ontbloot. Hij gaat op de rots zitten om zijn schoenen aan te trekken. Ik zie hoe zijn gespierde armen bewegen terwijl hij zijn veters vastmaakt en waterdruppels vallen uit zijn bruine krullen die net boven zijn felgroene ogen hangen. Als hij klaar is, kijkt hij glimlachend naar me op, blijkbaar niet onder de indruk van het feit dat een vreemde vrouw hem net naakt heeft gezien.

'Zware dag, prinses?'

Zijn vraag verrast me. 'Wat?'

'Je ziet eruit alsof je gehuild hebt.'

'Nee hoor, alles gaat goed,' zeg ik snel.

'Je ziet er niet uit alsof alles goed gaat,' merkt hij op.

Ik kijk terug naar het pad en ben plotseling overweldigd door alles - de breuk, de schaamte en het feit dat ik net een knappe vent in zijn blootje heb gezien. 'Ik moet maar eens gaan,' zeg ik.

'Ik ben een goede luisteraar,' zegt hij, terwijl hij op de rots klopt en aangeeft dat ik naast hem kan komen zitten. 'Vertel eens wat er aan de hand is.'

'Waarom zou ik dat met een onbekende bespreken?'

'Onbekende? Je hebt me naakt gezien. Bovendien zijn onbekenden de beste om geheimen te bewaren.'

Hij heeft misschien een punt. Ik kan het niemand vertellen die ik ken. Olly is zowat de populairste jongen van school. Anderen zijn waarschijnlijk niet boos dat hij is vreemdgegaan, ze zullen alleen denken dat ik een sukkel ben omdat ik het zes maanden niet in de gaten heb gehad. Het zou fijn zijn om het hardop te kunnen zeggen zonder bang te zijn voor drama. Wat maakt het uit.

'Ik heb net mijn vriend van twee jaar betrapt terwijl hij het deed met mijn beste vriendin,' flapte ik eruit.

Hij fluit. 'Dat is heftig.'

Ik begin voor hem heen en weer te lopen. 'Het is al zes maanden aan de gang!' schreeuw ik, terwijl ik tegen een steen schop. Ik heb er meteen spijt van als er pijn door mijn grote teen schiet. 'Ik snap er niks van. Het is niet alsof wij geen seks hadden!' Ik schud mijn hoofd. 'En mijn beste vriendin...' fluister ik, terwijl ik naast de onbekende man ga zitten. 'Je gaat me hier toch niet iets aandoen, hè?' vraag ik, voor de zekerheid. 'Ik kijk veel true crime series.'

Hij grinnikt. 'Ik ga je niks aandoen.'

'Het laatste jaar wordt verschrikkelijk,' mopper ik, terwijl ik mijn knieën tegen mijn borst trek.

'Je zit op Ridgewood, toch?' vraagt hij.

'Ja...' zeg ik en vraag me af hoe hij me kent. Ken ik hem?

Met een ondeugende grijns wijst hij naar zichzelf en zegt: 'Greendale.'

Net toen ik dacht dat het niet nog ongemakkelijker kon worden, blijkt de naakte, knappe vent naar mijn rivaliserende middelbare school te gaan...

'Dus we zouden NIET met elkaar moeten praten.'

'Inderdaad,' zegt hij. 'Vijanden en zo.'

'Hoewel, misschien maakt het niet uit - na wat er vandaag is gebeurd, kan ik net zo goed naar een andere staat verhuizen.'

'Ik zou het jammer vinden als onze staat zo'n schoonheid zou verliezen door de fout van een eikel.'

Flirt hij... met me? Ik negeer het. 'Ik weet gewoon niet met wie ik nog kan praten op school hierna.'

'Je moet toch andere vrienden hebben?' vraagt hij.

'Ja. Maar mijn beste vriend Harry zit in het footballteam met Olly en zal waarschijnlijk niet meer met me praten. Ava blijft misschien wel mijn vriendin.' Ik zucht.

'Wacht even - Olly? Je bedoelt toch niet Oliver Kingsley?'

'Ken je hem?' vraag ik, terwijl ik me omdraai om de onbekende goed aan te kijken, en verbaasd merk ik op hoe mooi zijn groene ogen zijn.

'We zijn een soort van vijanden.' Hij grijnst.

'Jij bent Mason Cooper?' Ik frons, terwijl ik hem van top tot teen bekijk. Ik had hem niet herkend zonder helm op.

'Jep! De Greendale-versie van Oliver Kingsley. Maar een betere footballspeler en knapper.'

'Bedrieg jij je vriendin ook?'

'Het is geen bedrog als je geen vriendin hebt.'

'Nee, gewoon slecht.'

Hij haalt zijn schouders op.

'Wow, dus we zouden ECHT niet moeten praten,' zeg ik. 'Het zou Oliver gek maken.'

'Ik bedoel, is dat geen bonus? Je neemt gewoon wraak door te praten met de jongen die je ex vorig jaar in elkaar heeft geslagen.'

'Het gevecht was onbeslist,' zeg ik en verdedig Olly uit gewoonte.

Mason snuift. 'Ach kom op! Je hele school haat me omdat hij drie wedstrijden moest missen nadat ik hem in elkaar had geslagen.'

'Oké, misschien heb je gewonnen. En misschien ben ik er nu blij om,' zeg ik met een kleine glimlach.

Ik kijk naar mijn voeten. 'Je wilt waarschijnlijk niet al mijn persoonlijke problemen horen,' mompel ik.

'Grapje zeker? Ik kan niet wachten om te horen hoe erg Oliver het verpest heeft,' grinnikt Mason. 'En ik heb iets nodig om mijn gedachten af te leiden.'

'Waar moet je je gedachten van afleiden?' vraag ik voor ik mezelf kan tegenhouden.

'Het leven.' Hij zucht.

'Jij bent Lily, toch? De cheerleader?' vraagt hij om van onderwerp te veranderen.

'Dat klopt.' Hoewel ik er nu over denk om te stoppen met cheerleaden wanneer school weer begint.

'Ik haat het. Ik ben alleen lid geworden omdat Leah... O jee, in hetzelfde team zitten als Leah - dat trek ik niet. Ik zal haar in haar gezicht willen slaan bij elke kans die ik krijg,' kreun ik, en Mason lacht.

'Het is niet grappig,' snauw ik.

'Dat is het niet,' beaamt hij snel. 'Ik lach omdat ik dacht dat je verlegen was.'

Ik tuit mijn lippen en kantel mijn hoofd opzij.

'Ik heb je eerder gezien bij wedstrijden. Je praat nooit echt met de anderen,' legt hij uit.

'Omdat ze allemaal irritant zijn!' roep ik uit. Hij lacht weer en is het met me eens.

'Hoe zit het met jou? Heb je geheimen om met me te delen of misschien kun je ook een volledige emotionele breakdown hebben om me beter te laten voelen?' vraag ik.

'Misschien de volgende keer.' Hij knipoogt.

'Volgende keer?' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog van verbazing.

'Ik moet gaan. Maar je kunt me een berichtje sturen als je wilt praten,' zegt hij, terwijl hij me een zwarte iPhone overhandigt.

Ik kijk naar de telefoon en dan weer naar hem. Meent hij dit serieus?

'Nu moet je je nummer invoeren,' zegt hij, en ik rol met mijn ogen terwijl ik mijn nummer intoets.

'Bedankt voor het luisteren,' fluister ik als ik hem de telefoon teruggeef.

'Graag gedaan, prinses.' Hij glimlacht droevig, terwijl hij met zijn sneaker tegen een steen schopt en wegloopt.

Ik kijk hem nog steeds na als mijn telefoon trilt. Het is een bericht van hem.

Ik lach en sla zijn contact op als M. Ik wil de naam Mason Cooper niet eens in mijn telefoon hebben.

Als ik die avond thuiskom, schop ik mijn schoenen uit en laat me op de bank vallen.

Ik zou waarschijnlijk Ava moeten bellen. Ze is mijn beste vriendin en ik hou van haar, maar ze is altijd zo overdreven en daar heb ik nu geen zin in.

Ik denk erover om mijn ouders te bellen, maar wat heeft dat voor zin? Ze nemen toch niet op.

Het lijkt wel of ze tegenwoordig vaker weg zijn voor zaken dan dat ze thuis zijn.

Ik moet in slaap gevallen zijn, want ik word wakker door mijn rinkelende telefoon. De tijd op het scherm geeft twaalf uur aan.

'Hallo?' neem ik op, mijn stem is zwaar van de slaap.

'Heb ik je wakker gemaakt?' klinkt een mannenstem door de telefoon.

Ik trek mijn telefoon terug en zie 'M' op het scherm. 'Mason?' vraag ik, terwijl ik rechtop ga zitten op de bank.

'Hé, het spijt me. Ga maar weer slapen.' Zijn stem klinkt zacht maar gespannen.

'Wil je langskomen om pizza te eten?' bied ik aan en herinner me dat we er een in de vriezer hebben.

Er valt een stilte en ik controleer of hij niet weer heeft opgehangen.

'Wat voor soort?' antwoordt hij uiteindelijk.

'Pepperoni.'

'Stuur me je adres.'

Ik haal mijn telefoon snel van mijn oor en stuur hem een berichtje.

'Ik ben er zo, prinses,' zegt hij bijna onmiddellijk nadat ik op verzenden heb gedrukt.

'Tot zo,' fluister ik terwijl ik de bevroren pizza in de oven gooi.

Mijn innerlijke paniek duurt niet lang, want ik ontvang een bericht van Mason dat hij buiten staat.

Ik open de voordeur en zie dat hij op mijn veranda staat, gekleed in een zwarte hoodie en basketbalshort.

Hij duwt zijn capuchon naar achteren en zijn krullen vallen op zijn voorhoofd, boven zijn elektrisch groene ogen.

'Dat was snel,' zeg ik zwakjes.

'Ik woon twee straten verderop.' Hij glimlacht half als ik de deur verder opendoe zodat hij binnen kan komen.

'Dus...' ik rek me uit terwijl we naast elkaar aan de bar zitten met de pepperoni pizza tussen ons in.

'Voel je je al wat beter?' vraagt hij, terwijl hij een stuk pakt.

'Ja,' antwoord ik eerlijk. Het had geholpen om te huilen en te slapen.

'Ik ben nu meer boos dan verdrietig,' voeg ik toe, terwijl ik een hap van mijn pizza neem.

'Je leek eerder anders ook al behoorlijk boos.' Hij glimlacht naar me.

Hij heeft een mooie glimlach, maar die bereikt zijn prachtige ogen niet.

'Jij leek... verdrietig,' zeg ik. 'Is er iets waarover je wilt praten?'

'Ik word liever afgeleid.' Hij zucht. Hij ziet er moe uit, en niet alleen omdat het na middernacht is.

'Wil je gaan zwemmen?' vraag ik, terwijl ik opsta als ik klaar ben met mijn stuk pizza. 'We hebben hier een zwembad.'

'Ik heb geen zwembroek meegenomen. Hoewel je al weet dat dat voor mij geen probleem is,' zegt hij met een grijns.

'Nee, dat is inderdaad geen probleem...' zeg ik, terwijl ik nerveus op mijn lip bijt.

'Dus, wat denk je ervan, prinses?'

'Uhm... Ik heb nog nooit naakt gezwommen,' flapte ik eruit, en beet nerveus op mijn lip.

'Echt niet?' Hij kijkt me verbaasd aan.

'Al mijn vrienden wel, maar Olly zei altijd dat ik dan een slet zou lijken,' mompel ik, en ik voel dat ik bloos.

'Hij is een idioot.' Mason snuift en rolt met zijn ogen. 'Kom op dan, prinses.' Hij glimlacht en staat op.

'M-meen je dit serieus?' vraag ik, terwijl ik hem met grote ogen aankijk.

'Ik beloof dat ik niet zal kijken.' Hij grinnikt. 'Laten we eens wat leven in de brouwerij brengen.'

Eenmaal buiten, aan de rand van het zwembad, dreigen mijn zenuwen de overhand te krijgen.

'Je kijkt echt niet?'

'Ik heb het beloofd, toch?'

'Je gaat het niemand vertellen, hè?' voeg ik toe, terwijl ik mijn hoofd draai om hem aan te kijken.

'Wat? Dat ik naakt heb gezwommen met iemand van Ridgewood? Dat zou sociale zelfmoord zijn, en ik wilde eigenlijk van mijn laatste jaar genieten.'

Ik haal diep adem en sluit mijn ogen terwijl ik naar de rits aan de achterkant van mijn jurk reik.

Ik worstel om erbij te komen en zucht gefrustreerd. Ik sta op het punt om hem gewoon over mijn hoofd te trekken, maar in plaats daarvan voel ik de’ vingers van Mason zachtjes over mijn blote huid strijken en daarna langzaam mijn jurk los ritsen.

Ik laat de jurk aan mijn voeten vallen. Masons handen raken het midden van mijn rug aan Ik krijg kippenvel en realiseer me dan dat hij mijn nauwelijks aanwezige strapless beha losmaakt.

Zodra mijn beha zich bij mijn jurk heeft gevoegd, haal ik nog een keer diep adem en schuif mijn slipje uit.

Hij moet voelen dat mijn ogen op hem blijven rusten, want hij grinnikt. 'Je kijkt.'

Mijn ogen schieten terug naar zijn gezicht terwijl ik zelf zo rood wordt als een tomaat. 'Ik heb nooit beloofd dat niet te doen.'

'Touché.' Trouw aan zijn woord houdt hij zijn ogen gericht op het zwembad voor ons, maar zijn glimlach ziet er eindelijk echt uit.

'Klaar, prinses?' vraagt hij.

'Klaar,' zeg ik en pak zijn hand.

'Drie, twee, een,' telt hij zachtjes af voordat we in het koele water springen.