De geheime baby van de baas

Cassandra Miller stapt uit de douche als ze haar vier maanden oude baby hoort huilen in haar slaapkamer. Het is snikheet in Manhattan in juli, en ze vermoedt dat dat de reden is waarom haar zoon overdag niet lang slaapt. Hij komt meestal tot rust nadat ze hem een verfrissend badje geeft.

Gelukkig slaapt hij de hele nacht door, en wordt hij maar één keer wakker om te eten.

Cassandra spoedt zich uit de badkamer en gaat snel naar Alexander toe. Ze tilt hem voorzichtig uit zijn wiegje en wrijft zachtjes over zijn kleine ruggetje, tot hij ophoudt met huilen.

Als ze naar zijn schattige gezichtje kijkt, vindt Cassandra hem de mooiste baby die ze ooit heeft gezien. Zijn zwarte haar, donkere ogen - net als die van zijn vader - en donkere wenkbrauwen en wimpers maakten haar dolgelukkig toen ze hem voor het eerst zag.

Alex is verwekt in één nacht, maar hoewel Cassandra pas vierentwintig is, heeft ze er geen spijt van dat ze hem heeft gekregen.

Ze herinnert zich de ontmoeting met de lange, knappe vreemdeling op wie ze als een blok viel. Het bedrijf waar ze werkte gaf een feest waar iedereen verkleed en gemaskerd was. Maar met één blik voelde Cassandra een sterke klik tussen haar en Emilio Rodriguez.

Ze had nog nooit een man ontmoet die haar zo opwond, haar hart zo tekeer deed gaan, en haar zo'n fladderend gevoel in haar buik gaf. Hij was haar eerste - en haar laatste. Ze heeft geen andere man gevonden wiens simpele aanraking haar zo in vuur en vlam zette.

Cassandra zucht. Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, probeerde ze Emilio te vinden, maar niemand leek te weten over wie ze het had. Ze kon hem ook niet op internet vinden, dus besloot ze haar baby in haar eentje op te voeden.

Negen maanden later werd Alex geboren, en Cassandra was in de zevende hemel - tot drie maanden geleden, toen haar bedrijf failliet ging en ze haar baan verloor. Sindsdien probeert ze koortsachtig een baan als assistent of receptioniste te vinden.

De situatie wordt penibel. Om haar rekeningen te kunnen betalen, vroeg Cassandra een oude studievriendin om de extra slaapkamer te huren, maar nu verhuist Gwens bedrijf naar Seattle. Aan het eind van deze maand vertrekt ze, waardoor Cassandra er alleen voor staat om eten te kopen en de huur te betalen.

Ze vraagt zich af hoe ze dat allemaal gaat bolwerken zonder baan. Haar spaargeld is bijna op; het zal nog maar een maand meegaan, en dan zouden zij en Alex op straat kunnen belanden. Deze gedachte bezorgt haar koude rillingen.

Als haar zoon weer slaapt, legt ze hem neer en kleedt ze zich aan. Ze vlecht haar lange, rode haar en legt het over één schouder, omdat Alex graag aan haar haren trekt als ze los zijn. Dan, als ze klaar is, gaat ze naar de keuken.

Terwijl Cassandra Alex' middagflesje klaarmaakt, komt Gwen binnen met een brede grijns op haar gezicht. Gwen is lang en slank, met bruine ogen, dunne lippen en een kleine, rechte neus - allemaal omlijst door lang, bruin haar.

Cassandra daarentegen is erg klein, slechts één meter vijftig. Hoge hakken maken haar iets langer, maar de meeste mensen denken dat ze te jong is om Alex' moeder te zijn. Ze is altijd al voluptueus geweest, sneller ontwikkeld dan andere meisjes van haar leeftijd.

Cassandra was het eerste meisje in haar klas dat borsten kreeg, waardoor ze veel ongewenste aandacht kreeg. Daarom ging ze niet vaak naar sociale evenementen op school, alleen als het voor een schoolproject was. Ze heeft niet veel vrienden.

Opgroeien was ook geen makkie voor Cassandra omdat ze van het ene pleeggezin naar het andere verhuisde. Ze heeft haar echte ouders nooit gekend en heeft ook nooit geprobeerd ze te vinden. Ze dacht, als ze haar niet wilden, waarom zou ze dan naar hen op zoek gaan?

"Waarom glimlach je zo?" vraagt ze.

"Raad eens wie er volgende week vrijdag een sollicitatiegesprek heeft?" Gwen's glimlach wordt nog breder als Cassandra verward kijkt. "Jij, gekkie!"

"Ik snap er niks van?"

"Cass, beloof me dat je niet boos wordt om wat ik je ga vertellen."

Cassandra knikt.

"Ik heb je cv naar Rodriguez International gestuurd. Je kent die bank wel, toch? Ze hebben net een nieuw kantoor geopend en ze zoeken een receptioniste. Ik heb stiekem je gegevens naar hen gestuurd, en ze willen dat je langskomt voor een gesprek. Ik hoop dat dat oké is."

"Nee, Gwen, het is prima. Ik heb de baan echt nodig. Bedankt dat je me weer uit de brand helpt."

"Daar zijn vrienden voor."

"Waar is het gesprek?"

"In Midtown Manhattan. Hun hoofdkantoor is op Times Square, en je moet er om zeven uur zijn. Je kunt mijn computer gebruiken als je meer over de bank wilt weten; ze zijn behoorlijk bekend."

"Ik vertrouw je, Gwen, en op dit moment neem ik elke baan die ik kan krijgen. Niemand wil een appartement delen met mij en een baby van vier maanden."

"Geef niet op. Je vindt wel iemand," zegt Gwen.

"Ik hoop het, anders moeten ik en Alex naar een kleinere plek dan dit verhuizen."

Met z'n drieën hebben ze het comfortabel gehad in hun tweekamerappartement met kleine keuken, woonkamer en halve badkamer. Cassandra vindt het ook fijn dat Gwen dol is op Alex, en zelfs op hem past als zij op zoek is naar werk.

"Ik ga je missen, Gwen."

"Ik jou ook. Ik zal bellen als ik kan, maar voorlopig ben ik er nog. Zullen we pizza bestellen om het te vieren? Ik trakteer."

"Ik kan niet...," begint Cassandra.

"Ik vraag het niet echt, Cass," zegt Gwen terwijl ze naar haar kamer loopt.

Op dat moment hoort Cassandra Alex via de babyfoon op het aanrecht. Ze pakt zijn flesje en haalt hem uit de kamer, om vervolgens comfortabel op de bank te gaan zitten. Terwijl Alex gulzig drinkt en veel geluid maakt met zijn kleine mondje, voegt Gwen zich weer bij haar.

"Gaat Brian met je mee?" vraagt Cassandra. Brian is Gwens vriend van vijf jaar.

"Ja. Hij komt me in Seattle tegemoet nadat hij hier wat dingen heeft afgerond." Gwen aait over Alex' haar. "Hij is zo schattig, Cass. Nog geluk gehad met het vinden van zijn vader?"

"Nee, maar nu wil ik niet op zoek gaan naar iemand die misschien een vrouw heeft."

"Cassie..."

"Ik heb hier veel over nagedacht, Gwen. Wat als ik hem vind, en hij kinderen heeft en gelukkig is? Wie ben ik om dat te verpesten?

"Bovendien was het gewoon één leuke nacht - niets meer. Het condoom brak per ongeluk, en toen we het doorhadden, was het te laat. Hij had contact met me kunnen opnemen, en dat heeft hij niet gedaan. Ik heb dat opgevat als een teken dat hij niet gevonden wil worden."

"Dus je gaat hem helemaal in je eentje opvoeden. Het zal geen makkelijke klus zijn, Cass."

"Ja, dat zal het zijn, maar ik ben het aan hem verplicht om het te proberen in plaats van te doen wat mijn ouders deden. Alex zal geen vader hebben, dus het is aan mij om hem het leven te geven dat ik nooit heb gehad."

"Je bent erg dapper en sterk, Cass. De meeste vrouwen van jouw leeftijd zouden al lang geleden de handdoek in de ring hebben gegooid."

Cassandra tilt Alex voorzichtig op zodat hij kan boeren. "Alles wat ik doe, is voor mijn Alexander." Ze wrijft over zijn rug tot het gas eruit komt.

Een uur later komt de pizza aan, en Cassandra geniet van haar twee stukken. Ze eet niet vaak afhaalmaaltijden; ze heeft minder geld sinds Alex is geboren en vooral sinds ze haar baan verloor. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst iets leuks voor zichzelf heeft gekocht.

Cassandra is niet trots op hoe haar zoon verwekt is, en ze weet niet zeker wat ze hem zal vertellen als hij naar zijn vader vraagt. Maar voorlopig zijn Emilio's donkere ogen en sexy, mannelijke stem - met dat vleugje buitenlands accent - in haar dromen.