We zijn toch vrienden?

"Het is een prima film. Je bent gewoon chagrijnig omdat er niks ontplofte," zei ik terwijl ik mijn warrige haar in een knot deed.

"Een film zonder ontploffingen is geen goede film, Amiah." Mason keek me geïrriteerd aan.

Hij, Levi en ik zaten op de bank in hun woonkamer, bezig met onze zaterdagse gewoonte van eten, film kijken en mopperen. We mopperden veel. Soms viel ik in slaap op hun bank omdat ik te veel wijn had gedronken.

"Ik vond hem best goed," zei Levi, terwijl hij naar me keek. "In ieder geval beter dan die saaie zombiefilm die hij vorige week koos."

Ik lachte en pakte mijn wijnglas van tafel. "Zie je wel!" zei ik tegen Mason, die naast Levi zat met zijn arm om Levi's schouders.

Ik leerde Levi en Mason zes jaar geleden kennen, en sindsdien zijn we dikke maatjes. De afgelopen vijf jaar zijn ze een stel. Het veranderde niets aan onze vriendschap, waar ik blij om was.

Ze waren heel schattig samen, maar ook heel open. Ze toonden hun liefde voor elkaar zonder schroom en flirtten ook openlijk met mij. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ze me leuk vonden. Maar ik wist wel beter.

Levi trok een wenkbrauw op, maar Mason zag er een beetje van slag uit.

"Je slaat nooit filmavond over," zei Levi. "Het moet wel voor een leuke date zijn, anders worden we misschien boos."

Mason glimlachte, maar hij zag er niet blij uit.

Het was lang geleden dat ik op date was geweest, dus ik wist dat ze blij voor me zouden zijn. Toch voelde het vreemd om het ze te vertellen. "Eigenlijk... ja, het is een date," wist ik uit te brengen.

Mason keek me onderzoekend aan. "Met wie?"

Ah, daarom voelde het vreemd. Hoewel ze door de jaren heen allebei met me flirtten, voelde Mason's geflirt altijd echter. Serieus en doelbewust. Levi's geflirt voelde speelser. Ik wist dat Mason jaloers zou doen.

Maar ik had ook recht op een date, toch? Ik kon niet voor altijd hun single vriendin blijven. Ik verdiende het om plezier te hebben, en ik zou me door hen niet schuldig laten voelen.

Ze zouden niet blij zijn met mijn date, dus ik ontweek de vraag. "Het maakt niet uit." Ik dronk mijn glas leeg en liep naar de keuken. "Het stelt niet veel voor. Ik weet zeker dat het nergens toe leidt." Ik schonk meer wijn in.

Ik liep terug naar de woonkamer en ging op de armleuning van de stoel naast de bank zitten. De sfeer in de kamer was gespannen omdat Mason er erg ongelukkig uitzag. Hij leek meer op een jaloerse echtgenoot dan een nieuwsgierige vriend.

Levi legde zijn hand op Mason's been en kneep erin, en zei toen: "We zouden ons beter voelen als je ons vertelt wie deze persoon is." Toen glimlachte hij. "We moeten tenslotte weten naar wie we moeten zoeken als je vermist raakt."

Ik kon niet anders dan glimlachen. Levi maakte de sfeer altijd minder gespannen. Dat vond ik zo fijn aan hem. Ik zuchtte en keek naar mijn glas. "Het is Theo. Van de universiteit."

Mason maakte een boze klank en ik keek op. Zijn ogen waren samengeknepen terwijl die van Levi wijd open stonden.

"De jongen waar je zo gek op was?" zei Mason boos.

Ik knikte en mijn gezicht voelde warm aan terwijl hij naar me keek. Maar ik herinnerde mezelf eraan dat ik het verdiende om te daten, dus ging ik rechtop zitten en probeerde ik me niet beschaamd te voelen.

"Hij kwam vrijdag naar mijn kantoor," zei ik. "We hebben gepraat, en nu heb ik een date." Ik glimlachte en hief mijn glas, nam toen een slok.

"Maar hoe dan? Ik bedoel, je hebt hem al jaren niet gezien of gesproken. Hoe wist hij waar je werkte? Misschien volgt hij je-"

"Hou op." Levi gaf hem een por.

De twee keken elkaar even zwijgend aan voordat Mason diep ademhaalde, wegkeek en zijn armen over elkaar sloeg.

Levi draaide zich weer naar mij en glimlachte. "Waar neemt de gelukkige je mee naartoe?"

De sfeer in de kamer ontspande zich, en ik verplaatste me van de armleuning naar de stoel. Ik wilde gewoon weer als vrienden praten, dus probeerde ik opgewekt te klinken. "Firefly. Dat is een beetje chic voor een eerste date, toch?"

"Wij zouden je ergens mooiers mee naartoe nemen," zei Mason boos, zijn armen nog steeds gekruist.

Levi lachte niet met me mee. "Weet je, Mi," zei hij, terwijl zijn bruine ogen over mijn lichaam gleden, "ik moet zeggen dat we een beetje gekwetst zijn."

Levi ging verder. "We hebben je ook gevraagd om in het weekend mee uit te gaan." Hij pakte Mason's arm om die te ontkruisen en hield toen zijn hand vast. "Waarom krijgt Theo een ja terwijl wij altijd nee krijgen?"

Hun gezichten toonden dat dit een serieuze vraag was, maar ik was niet klaar voor dit gesprek. Ik had nooit gedacht dat ik dit gesprek met deze twee zou moeten voeren. Deze nieuwe informatie maakte me verward, maar toen kreeg ik een idee.

Ik keek naar hun reacties. Levi draaide zijn hoofd licht naar Mason, kneep in zijn hand en glimlachte een beetje. Mason keek naar mijn lichaam en begon toen te glimlachen.

"Ik weet zeker dat wij je een veel betere avond kunnen bezorgen dan Theo." Mason draaide zijn hoofd naar Levi en kneep in zijn hand.

Dat was genoeg voor vanavond. Ik moest naar huis en over dit alles nadenken, dus lachte ik en zei: "Ik weet zeker dat jullie dat kunnen. Maar ik moet naar huis. Ik moet morgen werken."

Ik ging naar de keuken en deed mijn sandalen aan, pakte mijn trui en tas van de kapstok bij de voordeur. "Laat me weten welke artistieke film Levi voor de volgende keer kiest," zei ik over mijn schouder.

"Dat doen we. Je zult wel wat missen," riep Mason terwijl ik hun voordeur opende.

"Dat weet ik zeker." Ik blies hen een kus toe en zwaaide gedag.

Op weg naar huis trok ik onze hele vriendschap in twijfel, al onze interacties. Hadden ze de hele tijd al gevoelens voor mij? Had ik het vanaf het begin gemist? Zouden ze me vragen om bij hen te komen? Zou ik bij hen willen komen?

De avond was begonnen als elke andere met hen, maar nu was alles anders. Het was aan het veranderen. Maar in wat?

"Verdomme, Levi." Ik liet mijn hoofd achterover vallen en slaakte een diepe zucht. Ik bedekte mijn ogen met mijn handen. "We hadden het haar moeten vertellen. Dat was onze kans. Nu gaat ze op stap met die Theo."

"Het komt wel goed," zei hij terwijl hij door zijn warrige krullen woelde. "We moeten het haar gewoon vóór die tijd vertellen."

Ik keek hem snel aan. "Vertellen? We laten haar al zes jaar zien dat we—"

"Dat we met haar naar bed willen," onderbrak hij me, één vinger opstekend. "Niet dat we een relatie met haar willen."

Ik baalde ervan dat hij gelijk had. Als ze onze hints al had opgepikt, zou ze denken dat we alleen seks wilden. Dat wilden we ook, maar we wilden meer.

Ik zuchtte en bedekte mijn ogen opnieuw. "En als we geen tijd vinden vóór volgende zaterdag, denk je dat ze hem leuk zal vinden?"

Levi lachte kort en kneep in mijn been. "Kom op, we weten allebei dat ze ons aantrekkelijk vindt – dat heeft ze vaak genoeg gezegd."

Dat klopte, maar haar gezicht verraadde het ook omdat ze haar gevoelens niet kon verbergen. Ze kreeg een kleur elke keer dat ik zag hoe ze naar Levi en mij keek als we zoenden. En dat gebeurde regelmatig.

Toch stelde het me niet gerust. Ik kreunde gefrustreerd en legde mijn handen bovenop die van Levi op mijn been. "Wij hadden degenen moeten zijn die haar mee uit vroegen." De teleurstelling in mijn stem was duidelijk hoorbaar.

"Schat, het komt goed. We hebben haar vanavond duidelijke hints gegeven. Ik weet zeker dat het kwartje eindelijk is gevallen. En met die wetenschap kiest ze echt niet voor Theo." Hij kneep nogmaals in mijn been en gaf me een lieve glimlach. Hij wist altijd precies wat hij moest zeggen om me op te beuren.

Ik glimlachte terug, maar moest toch vragen: "Ben je helemaal niet bang dat we deze vriendschap op het spel zetten?"

"Nee," zei hij simpelweg. "Ze moet alleen openstaan voor het idee. Vanavond was een goed begin, maar we moeten volledig eerlijk tegen haar zijn."

"Wat stel je voor dat we doen?"

"We kunnen beter niet wachten," zei hij. "Laten we het haar morgen vertellen. We brengen haar ontbijt op bed. We verrassen haar."

Ik keek hem met grote ogen aan. "Weet je zeker dat dat een goed idee is?"

Levi knikte, vol vertrouwen. "Ze zal de nacht hebben gehad om over alles na te denken." Hij legde zijn hand op mijn wang. "Je had eerder gelijk. Dit is onze kans."