De Hockeyspeler

Tanner Hart bleef maar naar me staren vanaf de andere kant van het ijs.

Met zijn hockeyuitrusting aan zag hij er enorm uit. Zijn gespierde lichaam torende boven me uit.

Hij dacht dat hij als aanvoerder van het hockeyteam de baas was over deze ijsbaan.

Vandaag zou ik mijn driedubbele axel oefenen. Ik had ervoor gezorgd dat het maanden van tevoren op het schema stond, zodat ik zou kunnen trainen zonder gestoord te worden door een luidruchtige groep hockeyers. En toch was dat het geval.

Blijkbaar moest hij zijn schoten oefenen voor de grote wedstrijd van morgen.

Hij wierp me een slinkse glimlach toe terwijl hij me een handgeschreven briefje van zijn coach gaf, zijn smaragdgroene ogen glinsterden van onder zijn donkere haar. Als de hockeyspelers gemeen waren, dan was hun coach nog gemener.

Hij keek neer op ons schaatsers en zorgde ervoor dat zijn team zijn mening deelde.

"Het zal wel, Tanner," rolde ik met mijn ogen en schaatste weg. "Kom niet op mijn helft; ze hebben het ijs net glad gemaakt met de Zamboni."

Het was het gevecht niet waard, zei ik tegen mezelf, terwijl ik mijn kalmte probeerde te bewaren. Ik wist wel beter dan met hem in discussie te gaan zo vlak voor de regionale kampioenschappen. Ik moest gefocust blijven. Dit was mijn jaar. Ik zou de nationale kampioenschappen halen... en daarna nog verder gaan.

"Natuurlijk, ijsprinses," snoof hij.

Tanner Hart kreeg altijd wat hij wilde.

Trainingstijd.

Aandacht.

Vooral van mooie vrouwen.

Maar ik zou hem nooit dat genoegen geven.

Terwijl ik begon op te warmen, kon ik nog steeds zijn ogen op me voelen. Zijn blik brandde bijna op mijn huid.

Vreemd genoeg genoot ik van het gevoel. Een ding was zeker, ik hield niet van zijn aandacht. Ik denk dat ik wilde bewijzen dat ik hem kon overtreffen.

Ik was niet zoals al die andere meisjes die smolten door zijn aanwezigheid. Als je het mij vroeg, dan waren mijn teamgenoten wel erg snel onder de indruk. Ik was er zeker van dat hij verwachtte dat ik net zo zou zijn als zij.

Hij wachtte tot ik een axel had gemaakt, voordat hij begon te oefenen. Toch bleef hij af en toe mijn kant op kijken.

Hij pauzeerde weer toen ik me klaar maakte om een dubbele axel te maken.

Sierlijk gleed ik over het ijs voordat ik mijn lichaam hoog de lucht in gooide.

Ik durf te wedden dat die hockeyspelers dat niet konden. Niet met hun lompe schaatsen.

Ik landde perfect in een arabesque. Toen ik hem passeerde, kon ik zien dat hij onder de indruk was.

Ik nam een pauze en dronk wat water. Het was moeilijk om iets dat fysiek zo uitdagend is, makkelijk te laten lijken. En er ondertussen mooi uit te blijven zien.

Ik wierp een paar blikken in zijn richting, benieuwd of hij ook mijn ogen op hem kon voelen.

Terwijl ik daar stond, dwaalden mijn gedachten af naar hoe hij eruit zou kunnen zien zonder al die lompe hockeyspullen aan zijn lijf. Mijn gedachten vulden de gaten op, zoals de perfect gevormde buikspieren die leidden naar die beruchte -vorm daar beneden.

Toen hij scoorde, draaide hij zich om en merkte dat ik naar hem keek.

Ik wendde mijn blik onmiddellijk af.

Verdomme. Hij had me gezien

"Onder de indruk, prinses?" zei hij met een knipoog, terwijl hij naar me toe kwam schaatsen.

"O, alsjeblieft," antwoordde ik. "Ik zou rondjes om je heen kunnen schaatsen."

Ik merkte dat ik naar hem toe schaatste.

Voordat ik het wist, waren we centimeters van elkaar verwijderd.

"Gaan we nu kussen?" vroeg hij.

"In je dromen," snauwde ik terug. "Ga van mijn kant van het ijs af."

Terwijl ik terug schaatste, voelde ik een vuur in mijn lichaam oplaaien. Ik haatte het dat hij dit effect op me had.

Deze woede en al die andere gevoelens, moest ik samen laten komen in mijn driedubbele axel.

Ik trok mijn donkerrode paardenstaart strak. Ik haalde diep adem en maakte mezelf klaar.

Deze keer deed ik de gebruikelijke opbouw, maar dan krachtiger. Ik ging de lucht in, draaiend.

Eenmaal.

Tweemaal.

Net toen ik de derde draai afrondde, voelde ik het momentum van me afglijden.

Toen kwam ik hard op het ijs terecht. Precies op mijn linkerschouder.

Een verzengende pijn straalde van de plek waarop ik gevallen was.

Die val zou zeker zorgen voor blauwe plekken. Tijdens de regionale kampioenschappen over een paar dagen zou ik ze met make-up moeten bedekken.

Ik bleef nog even op het ijs liggen. Het koele oppervlak kalmeerde mijn lichaam eventjes.

Onverwacht voelde ik een paar sterke handen om mijn middel die me van de grond trokken.

Het was Tanner.

"Gaat het?" vroeg hij.

Nu hij zo dichtbij was, zag ik iets nieuws in zijn ogen.

Zou dat bezorgdheid kunnen zijn?

De gebruikelijke klootzak was nergens te bekennen.

"Ik ben in orde," stamelde ik, terwijl ik probeerde te begrijpen wat er gebeurde.

Dat vurige gevoel in me explodeerde en nam mijn gedachten volledig over.

"Je bent hard gevallen," zei hij. "Je moet je laten nakijken."

"Ik ben al een miljoen keer gevallen," hield ik vol. "Ik beloof dat ik in orde ben."

Terwijl ik weer op mijn schaatsen ging staan, kromp ik ineen, mijn hand reikte naar mijn schouder.

"Je bent niet in orde," viel hij uit, voordat hij me weer optilde.

"Zet me onmiddellijk neer, Tanner," zei ik terwijl ik tegensputterde.

Hij schaatste naar de rand van de baan en zette me op het hek.

Maar in plaats van me met rust te laten, bleven zijn armen om mijn lichaam hangen.

We waren dichter bij elkaar dan ooit.

Hij drukte zijn lichaam tussen mijn benen. Een gevoel van genot gierde door me heen.

Onze gezichten kwamen dichter bij elkaar, ik kon zijn adem op mijn huid voelen.

Mijn hart stond bijna stil toen onze lippen elkaar raakten.