De Tyr motorclub: hellehond

Eten zoeken in een vuilnisbak is niet het ergste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb voor een stuk brood ergere dingen doorstaan. Ik voel me niet schuldig terwijl ik door het afval snuffel.

Ik ben tenminste vrij, alleen en redelijk veilig.

'Hé, meid!' Een stem laat me opschrikken.

Er staat een donkere vrouw bij de achterdeur van een gebouw met een bruine zak in haar handen. Ik trek mijn capuchon verder naar beneden en kijk schichtig om me heen.

'Kom op, meid. Pak aan.'

Ze houdt me de zak voor. Ik bekijk hem argwanend, alsof hij elk moment kan ontploffen. Er zitten vetvlekken op de zak, dus er zit eten in.

Maar ik weet niet wat ze ervoor terug wil.

'Ik heb niet de hele dag, meid. Neem dat eten nou aan.'

Ik loop voorzichtig naar haar toe, terwijl ik om me heen blijf kijken. Ik gris de zak uit haar handen en zoek een veilig plekje om de inhoud op te eten. De zon schijnt volop, maar mijn leven is donker en somber.

Ik kan me nauwelijks herinneren wanneer het niet zo was. Ik wil alleen maar overleven. Ik moet aan eten zien te komen en een slaapplaats vinden.

Ik zal het niet lang uithouden op straat. Voor je het weet ziet iemand me en hebben ze door dat ik alleen en kwetsbaar ben. Dat ik een meisje ben.

Dan zal ik weer moeten vluchten, als ik geluk heb en kan ontsnappen.

Die gedachte maakt me bang. Ik voel aan de schroevendraaier in mijn jaszak. Ik zal me niet zonder slag of stoot overgeven.

Ik ga niet zomaar dood. Ik moet leven. Zij zou willen dat ik leef.

Het probleem is dat ik niet zomaar een baan kan krijgen. Voor banen heb je een naam en papieren nodig, die ik niet heb. En ik leef liever op straat dan het risico te lopen gevonden te worden.

'Verdomme!' Een stem vlak bij me laat me schrikken.

Ik stop met piekeren. Er staat een witte Prius met een geopende motorkap langs de weg. Een vrouw staat naar de motor te kijken.

'Shit! Godverdomme!' blijft ze vloeken.

Ik loop dichterbij, niet zeker of ik moet helpen. Ze lijkt behoorlijk pissig. Maar dit is geen veilige plek voor een vrouw om met pech te staan.

Ik haal diep adem, trek mijn hoodie strakker en loop naar haar toe. Ik heb altijd al iets met kapotte auto's gehad. Het kalmeert me om over het repareren van een motor na te denken.

'Uhm...,' zeg ik.

Dat is genoeg. De vrouw gaat rechtop staan. Ze is lang, maar iedereen die langer is dan een kind lijkt lang voor mij. Haar lange, zwarte haar valt over haar schouders.

Ze draait zich met groene ogen naar me om en neemt me snel in zich op. Als ze een pak zou dragen, dan zou ik denken dat ze een zakenvrouw was. Maar haar losse grijze shirt, zwarte legging en zachte ballerina’s suggereren iets anders.

Misschien is ze de dochter van een zakenvrouw. Maar de manier waarop ze naar me kijkt, vertelt me dat ze geen rijk kind is dat in het verkeerde deel van de stad verdwaald is geraakt.

'Uhm... Kan ik helpen?' vraag ik.

'Als je verstand hebt van auto's, misschien wel.' Haar stem klinkt vastberaden, maar niet onaardig.

Ik kijk om me heen en voel me plotseling stom. Dit zou een val kunnen zijn. Ik buig me voorover om te helpen, krijg een klap op mijn hoofd en beland weer op de verschrikkelijke plek waar ik zo hard aan probeerde te ontsnappen.

'Het is oké,' zegt de vrouw. 'Ik zou waarschijnlijk in deze buurt mijn eigen moeder niet helpen.'

Ze glimlacht en loopt om haar auto heen. Ze reikt door het raam om haar oplader te pakken. Ik zucht en kijk naar de motor.

Er zijn veel dingen in de wereld die ik niet begrijp, en nog meer die ik niet wil begrijpen. Maar ik begrijp motoren. Van kleine mixers tot grote vrachtwagens, ik weet hoe dingen werken.

En als ik het niet weet, dan leer ik het snel. Ik duw de herinneringen weg over hoe ik dit heb geleerd en concentreer me op de motor.

'Neem nou op!' mompelt de vrouw terwijl ik werk.

'Probeer het!' roep ik naar haar.

Ze kijkt verrast, maar hangt op. Ze stapt in de auto en drukt op de startknop. De motor slaat aan.

Ze stapt met een glimlach uit de auto.

'Bedankt!' zegt ze. 'Ik krijg al genoeg gezeur van mijn vrien... Shit! Ik bedoel mijn verloofde, omdat ik voor een Prius heb gekozen.'

Ze glimlacht in zichzelf en schudt haar hoofd. Ik draai me om om zo snel mogelijk weg te gaan. Van anderen over hun normale leven horen, is niet iets waar ik van houd.

'Wacht even!' roept ze me na.

Ik draai me langzaam om, nog steeds proberend om mijn gezicht te verbergen. Ik vertrouw niemand. Ik ben alleen beter af.

Laat anderen hun leven leiden, zich verloven, trouwen. Ik wil er niets van weten.

'Ben je goed met motoren?' vraagt ze.

Ik knik.

'Ben je op zoek naar werk?'

Ik frons. Ik heb van mensen gehoord die bidden, maar ik heb nooit geloofd dat iemand antwoordde. Niemand heeft ooit mijn gebeden beantwoord.

Niet nu, niet ooit. Ik heb om hulp gebeden, om de dood. Niemand heeft me ooit geholpen. Ik betwijfel of iemand daar nu mee zal beginnen.

Ik zeg niets. De vrouw kijkt naar me en trekt dan een wenkbrauw op, alsof ze een beslissing heeft genomen. Ze gaat naar de bestuurdersstoel en reikt naar haar tas.

Ze pakt een pen en papier en schrijft iets op.

'Er is hier een garage.' Ze geeft me een stukje papier met een adres erop. 'Als je werk zoekt, ga dan daar naartoe en zeg dat Ava je heeft gestuurd.'

'Is... is het werk dat...' Ik aarzel. 'Dat contant zou betalen?'

‘Ze betalen contant, ze betalen goed en ze stellen weinig vragen.' Haar mooie ogen worden smaller.

Ze is geen zakenvrouw of een rijk kind. Er is iets aan haar, iets dat bijna gevaarlijk is.

Ik had het eerder moeten zien. Ze is een vrouw die gevaar met zich meedraagt, alsof het bij haar hoort.

Het was de Prius die me had misleid. Maar nu, terwijl ze naar me kijkt, is haar gezicht zacht en vriendelijk.

Ik knik alleen maar. Ik stop het papier in mijn zak en loop weg.