Mgła

Esmée powiedziała do swojego młodszego syna: „No już, siadaj do stołu i jedz kolację”.

„A tata?” spytał smutno Ricky, niechętnie wracając na krzesło.

Esmée zmarszczyła brwi, patrząc jak Mathew wychodzi na dwór, cicho rozmawiając przez telefon. Znowu jakiś późny telefon z pracy. Ostatnio zdarzało się to coraz częściej, czasem nawet w środku nocy, a teraz już i w weekendy. Myślał, że ona nic nie zauważa? Poczuła ukłucie złości, słysząc jego głośny śmiech.

Dawno już tak z nią nie żartował.

I to na oczach dzieci.

Ricky znów wstał, szurając krzesłem. „Tato!” zawołał.

„Mówiłam, żebyś usiadł!” warknęła Esmée, ściągając go za ramię.

Chłopiec opadł na siedzenie. Szarpnął się, strącając szklankę. Rozbiła się o podłogę.

„A niech to, Ricky!” wrzasnęła Esmée. „Co z tobą nie tak? Czemu nigdy nie słuchasz?”

W niebieskich oczach jej syna pojawiły się łzy.

„Idź do pokoju, nie chcę cię widzieć”.

Zszedł z krzesła i wybiegł z płaczem. Drzwi trzasnęły za nim głośno.

Jej dziesięcioletni syn Joshua obserwował wszystko w milczeniu, nie okazując żadnych emocji. Jego blada twarz odcinała się od czarnych włosów, gdy dłubał widelcem w ziemniaku. Esmée ukryła twarz w dłoniach. Joshua przyzwyczajał się do tych awantur, a nie powinien.

„Co się stało?” spytał Mathew, zamykając za sobą drzwi.

Esmée podniosła wzrok i poczuła gniew jak nigdy dotąd. Powoli wstała z krzesła.

To była ich najgorsza kłótnia w historii. Wrzeszczeli i przeklinali, jakby nie mieli dzieci ani sąsiadów, którzy mogliby ich usłyszeć. Obrzucali się obelgami, gdy ona ciskała talerzami, szklankami i sztućcami po całym pokoju.

Na koniec podłoga była usłana odłamkami szkła i porcelany, Joshua uciekł do pokoju przerażony, a Mathew trzasnął drzwiami wyjściowymi, pewnie by spotkać się z kochanką.

Gniew Esmée wyparował, zostawiając ją z poczuciem pustki. W uszach dzwoniła jej cisza. Wściekłe łzy wyschły na twarzy. Czy to koniec? Miała tylko 32 lata i już było po wszystkim? Mieli być razem na zawsze.

Jak automat, wzięła miotłę i zaczęła sprzątać bałagan, po czym przypomniała sobie o dzieciach. Odłożyła miotłę i cicho otworzyła drzwi do pokoju Ricky’ego. Chłopiec trząsł się pod kołdrą. Joshua wydawał się spać, ale leżał zbyt nieruchomo i oddychał zbyt cicho.

Znacznie później tej nocy, po opróżnieniu butelki wina, rozebrała się do naga i stanęła przed lustrem w łazience.

Dotknęła ciemnych plam pod oczami, zmarszczek wokół ust, rozstępów na obwisłych piersiach. Jej brzuch miał fałdy. Jasnobrązowe włosy były potargane i płasko opadały na ramiona. Brązowe oczy wyglądały na matowe.

Kiedyś była młoda i ładna. Gdy wychodziła za Mathewa. Zanim urodziła dzieci. Nie poznawała już siebie. Nic dziwnego, że Mathew chciał kogoś innego.

Splunęła na swoje odbicie.

Była prawie druga w nocy, gdy w końcu położyła się do łóżka. O tej porze na drodze było niewiele samochodów i słyszała głównie żaby i świerszcze.

Mathew nie wrócił.

Przewracała się z boku na bok, ale sen nie przychodził. Jej umysł był zamglony, serce niespokojne, myślała o swoich chłopcach, o swojej przyszłości – bez Mathew.

Poddając się, usiadła z westchnieniem.

Po sprawdzeniu, co u synów, wyszła na zewnątrz. Musiała się wydostać. Uciec od kłótni, którą wciąż słyszała w korytarzu. Od wszystkiego, co dotyczyło Mathew, jej samej i ich rozpadającego się małżeństwa.

Ich dom był mały, ale mieli duże podwórko graniczące z lasem. Domy sąsiadów były ciemne. Była sama w swoim smutku i lepiej, żeby się do tego przyzwyczaiła.

Na podwórku stała huśtawka, piaskownica, wszędzie leżały zabawki, rowery i hulajnogi – ślady dawnego szczęścia. Huśtawka z opony, którą Mathew zawiesił na eukaliptusie zaledwie pół roku temu, wydała jej się kusząca.

Noc była mglista. Dziwne jak na lato. Nigdy nie widziała czegoś takiego. Mgła była gęsta i wirowała wokół niej, gdy się huśtała, a liny skrzypiały w ciszy. Dymne pasma ciągnęły jej koszulę nocną, przeczesywały włosy, wypełniały płuca. Zrobiło się gorąco, zaczęła się pocić. Wkrótce zniknął księżyc, potem drzewa, dom, i została naprawdę sama.

Przestała się huśtać.

Rozejrzała się przestraszona. Ledwo cokolwiek widziała, las i jej dom były tylko ciemnymi kształtami. Prawie nic nie słyszała. Wszystkie odgłosy żab i owadów stały się bardzo ciche. Jakby była jedyną rzeczą, która pozostała na świecie. O ile w ogóle istniał jeszcze jakiś świat.

Było tak samotnie.

Wstała, gotowa pobiec z powrotem do domu, gdy z mgły dobiegł głos.

„Esmée” powiedział głębokim, powolnym szeptem, tak powolnym jak sama mgła.

Esmée podskoczyła i odwróciła się. „Kto tam jest?”

Brak odpowiedzi. Jej włosy powiewały, gdy silny wiatr wirował wokół niej. Próbowała przytrzymać koszulę nocną, która unosiła się powyżej jej talii.

I wtedy coś zobaczyła.

Esmée znieruchomiała, jej serce biło jak szalone. W mgle pojawił się kształt – mężczyzna.

„Mathew?” powiedziała słabym głosem, mając nadzieję, że to on.

Nie odpowiedział. Poruszał się powoli, z determinacją. I wtedy zdała sobie sprawę ze swojego błędu. To nie był chód, ale unoszenie się nad ziemią, jego stopy znikały we mgle. Jeśli w ogóle miał stopy. Wyglądał, jakby był częścią mgły.

Albo samą mgłą.

To nie był człowiek.

Włosy na karku Esmée stanęły dęba; jej serce waliło jak oszalałe. Złapała się za pierś.

„Kim... kim jesteś?” powiedziała drżącym głosem.

Jej gardło było bardzo suche. I nagle uświadomiła sobie, że wdycha mgłę. Że nią oddycha.

Potem otrząsnęła się. To niedorzeczne! To musi być człowiek!

„Nie zbliżaj się!” krzyknęła.