Jeźdźcy Tyru

Nigdy nie wiedziałam, czym jest miłość, dopóki nie próbował mnie zabić.

KILKA DNI TEMU...

Izzy nie żartowała, gdy mówiła, że ten facet będzie niebezpieczny.

Zwykłe zlecenia od mojego poręczyciela są za mniejsze sumy.

Dupki, które zapomniały zapłacić mandat za parkowanie i postanowiły ominąć kaucję.

Nie ma satysfakcji z łapania.

Przeglądam link, który przysłała Izzy, rozkładając się na siedzeniu białej Toyoty Prius, którą wynajmuję.

Geometryczny krzak ozdobny wyznacza linie krawędzi nieruchomości, poza niskim murem z cegły.

Słyszałem już o Toltekach. Każdy, kto mieszka w Bay Area, wie o nich.

Pojawili się w San Leandro kilka lat temu.

Banda kolesi na Harleyach z Mexico City, ze spluwami przypiętymi do pleców i gotówką wylewającą się z kieszeni.

Ten gość, ten Pasado, nie jest kimś, z kim można się pieprzyć.

Będzie silnie uzbrojony. Niemal niemożliwy do pokonania w pojedynkę.

A ja potrzebuję go żywego.

Nie miałam prawdziwego wyzwania od tamtych czasów...

Usiadłam ponownie, odwracając lustro, aby wyregulować dwie japońskie spinki wystające z mojego gładkiego, czarnego kucyka. Pamiątki z mojej przeszłości.

Moja skóra jest bledsza niż zwykle, przez co moje zielone oczy wyglądają, jakby wyskakiwały z czaszki.

Zazwyczaj większość pracy wykonuję w nocy. Zawsze tak było.

Dziś jest wyjątek - ten facet jest zbyt niebezpieczny, żeby go śledzić po zmroku.

Gdy śledzę gładkie srebro ostrza szpilki do włosów, przypadkowo kłuję się w palec.

Z jego czubka tryska mała kropla krwi.

Wpatruję się w nią, pogrążona w myślach.

Myśląc o tym, ile krwi rozlałam tymi nożami.

Myśląc o wszystkim, co widziały.

Myśląc o nim.

Zacisnęłam zęby, wypierając mroczne myśli z mojego mózgu.

I właśnie wtedy go widzę.

Javier.

Kurwa.

Pasado.

Wjeżdża swoim Harleyem na koniec podjazdu, flankowany przez innego motocyklistę z Toltec, i obaj zsiadają.

Pasado w niczym nie przypomina siebie ze zdjęcia.

Jest przystojny w pewien ponury sposób.

Ciemne rysy. Kilka kolorowych tatuaży na szyi wystaje spod jego skórzanej kurtki.

Już na pierwszy rzut oka widać, że to kompletna szumowina.

Patrzę jak idzie podjazdem w stronę swojego domu, a za nim podąża jego przydupas.

Nie mogę uwierzyć, jakie mam szczęście.

Kiedy zaczynam wysiadać z samochodu, zatrzymuję się nagle, patrząc jak facet na Harleyu zjeżdża na pobocze przede mną.

Coś w środku mówi mi, żebym zaczekała.

Patrzę, jak niewiarygodnie wysoki mężczyzna zsiada z motoru i mój oddech się zatrzymuje.

Ma na sobie czarne buty, czarne jeansy i obcisłą koszulkę, która przylega do każdego konturu jego posągowego ciała.

Jest...imponujące.

Pokryty tatuażami.

Jego długie, ciemne włosy są zmierzwione w głęboko odurzający sposób.

Kiedy mężczyzna odwraca się, by spojrzeć na dom Pasado, zapadam się nisko w fotelu, dostrzegając seksowną brodę, która pasuje do jego niesfornej grzywy.

Wiem aż za dobrze, że kiedy moje ruchy są śledzone, to albo przez federalnych, albo przez konkurencyjny gang.

A on na pewno nie wygląda na agenta federalnego.

Mężczyzna ostrożnie przechodzi przez ulicę ze wzrokiem wlepionym w dom, a ja nagle zauważam, że trzyma coś w ręce.

Czarne pudełko.

Zbliża się do krawędzi posesji, zagląda między żywopłoty i za mur, aby sprawdzić, czy wybrzeże jest czyste.

W dole mojego żołądka powoli zaczyna narastać uczucie strachu.

Pasado wyłania się z domu, odwrócony plecami. Odwracam się do brodatego faceta, patrząc jak zastyga w bezruchu i zastanawia się.

A potem wybiega zza muru, kuca pod żywopłotem i podchodzi do roweru Pasado.

Ostrożnie przymocowuje czarne pudełko do tylnej opony roweru, majstrując przy jakimś mechanizmie.

I właśnie wtedy dotarło do mnie...

Wybiegłam z samochodu, gdy on się odwrócił, żeby uciec.

Nie obchodzi mnie, że ten facet wygląda, jakby mógł mnie rozerwać na strzępy swoim małym palcem.

Nie obchodzi mnie, że mnie zobaczy.

Choć boli mnie ratowanie życia takiemu gnojkowi jak Pasado, nic nie stanie na przeszkodzie, bym zdobyła moją nagrodę.

Nawet ten seksowny jak diabli mężczyzna w czerni...

Zanim zdążyłam zastanowić się nad swoim następnym ruchem, pobiegłam przez ulicę z prędkością błyskawicy, mijając potężnego faceta z ciemnymi włosami, który właśnie uczynił mój dzień tysiąc razy trudniejszym.

Zesztywniał, gdy mnie zobaczył, jego oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy przechodziłam.

I wtedy jego masywna ręka złapała mnie za nadgarstek, odciągając mnie do tyłu.

Potykając się do tyłu, obracam się twarzą do niego, ledwo utrzymując równowagę.

Obrócił mnie do swojej klatki piersiowej, owijając wokół mnie swoje masywne ramię i przyciągając mnie do siebie w niedźwiedzim uścisku.

-Kurwa mać...! - odpycham go, próbując wyślizgnąć się z jego uścisku. On trzyma mnie mocno.

I właśnie wtedy to zauważam.

Ten dziwny prąd, który wydaje się płynąć z jego dotyku, pozostawiając po sobie gęsią skórkę.

Czuję, jak pojawia się na karku, ramionach, klatce piersiowej...

Podnosząc głowę, zanurzam się w jego zielonych oczach, które wpatrują się we mnie z fascynacją.

Choć bardzo bym chciała, nie mogę powstrzymać następnej myśli, która pojawia się w mojej głowie.

Jak jakiś bóg, każdy jego centymetr wyrzeźbiony jest z marmuru. Te szerokie barki, te ramiona... które są pokryte runicznymi tatuażami.

Jeden z nich na przedramieniu wyróżnia się szczególnie:

A pod nim, głowa wilka z wyszczerzonymi zębami.

On przygląda mi się z podobną fascynacją, jakby...

Wbijam mu łokieć w żebra, a on momentalnie rozluźnia uścisk, wciągając oddech.

Prześlizgując się przez jego ramiona, udaje mi się uwolnić z jego uścisku, uciekając jak nietoperz z piekła rodem.

Nawet nie próbuję spojrzeć przez ramię. Nie ma czasu do stracenia.

Pasado i jego człowiek są już na skraju podjazdu, za chwilę okrążą bramę i wyjdą na chodnik.

Gdy mnie zauważają, widzę, jak człowiek Pasado sięga po pistolet przy biodrze. Ale ja jestem szybsza.

-Co do… - krzyczy Pasado, a ja rzucam się na niego z impetem, przewracając go do tyłu, gdy za mną wybucha bomba.

W uszach dzwoni mi na maksa. Czuję, że kręci mi się w głowie, otwieram oczy i powoli wstaję.

Mrugam kilka razy, próbując skupić się na wszystkim.

Wokół nas leżą porozrzucane szczątki. Jeden z rowerów płonie. Drugi jest całkowicie zniszczony.

Spoglądam w dół na moją zdobycz.

Pasado leży pode mną, całkowicie wiotki, jak szmaciana lalka.

Sprawdziłam jego puls, odetchnęłam z ulgą i opadłam z powrotem na łokcie.

Nieprzytomny. Nie martwy.

Prawdopodobnie znokautowany od uderzenia głową o chodnik.

Po oględzinach miejsca zdarzenia, wygląda na to, że jego kumpel nie miał tyle szczęścia...

Gdy wrzaskliwy dźwięk w moich uszach cichnie, zastępuje go coś innego. Zawodzenie, które brzmi jakby było oddalone o mile. Trudno go usłyszeć.

Ale z każdą chwilą, dźwięk staje się coraz wyraźniejszy.

Policyjne syreny - dużo ich, z tego co słychać - zbliżają się z każdą sekundą.

Brudni gliniarze Tolteków.

Pewnie zastrzelą mnie na miejscu, bez żadnych pytań.

Albo wrobią mnie w tę nieudaną próbę zamachu.

Przełykam, moje oczy wracają do wiotkiej postaci Pasado.

Ale nie mam.

Złapią mnie.

Będę musiała złapać Pasado później.

Ale teraz będzie to trudniejsze...

Teraz, gdy pieprzony RoT, kimkolwiek jest, właśnie powiadomił Tolteków o nagrodzie za głowę Pasado.

Jeśli wcześniej myślałam, że jest trudno dostępny...

Znów przeklinam.

Nigdy wcześniej nie spieprzyłam roboty.

Człowiek w czerni.

Jestem wściekła - zdesperowana, by wiedzieć, kim on jest.

I jak do kurwy nędzy udało mu się doprowadzić mnie do takiego stanu...

Bez kolejnej zabawy, podnoszę się na nogi i uciekam do swojego samochodu.

Drugi motor eksploduje za mną.

Wsiadam do mojego Priusa, wrzucam go na bieg, gdy na drugim końcu ulicy skręca flota gliniarzy.

Kiedy odjeżdżam, zerkając w lusterko wsteczne na ten pieprzony bałagan za mną, jedyne o czym mogę myśleć to te morskie zielone oczy...

Oddałabym wszystko, żeby wiedzieć, co on oznacza...