Her Şey Seninle İlgili Değil

"Liz, bir işim var, tamam mı? Senin sadakana gerçekten ihtiyacım yok." Pazartesi sabahı olduğu gibi telefonda yakınıyorum. Düşününce, pazartesi, salı, çarşamba ya da her sabah olağan bir şey.

Kuzenimin teklif ettiği yardım için nankör olduğumdan değil. Zaman zaman çok üsteliyor.

Parasının yerine onunla zaman harcamayı tercih ederdim ama yirmilerinin ortasındaki herhangi bir kadından daha fazla zamanı yok. "Gitmem lazım."

"Hayır, Maya..."

"Güle güle,” diyerek lafını bölüyor ve telefonumu okul çantama sokup rahat bir şekilde iç çekiyorum.

"Mel?" diyorum.

Yaşlı komşum kafasını mutfaktan uzatıyor. Gömleğinde üzerine dökülmüş yiyecek ve yüzünde parlak bir gülümseme var.

"Ben çıkıyorum. Saat dörtte görüşürüz, tamam mı?"

Küçük sesler duyup mutfağa geri dönmeden önce hızlı bir şekilde başını sallıyor.

Gülümseyip çantamı omzuma atıyor ve kapıdan çıkıyorum.

Kompleksin merdivenlerinden aşağı inip postalarımı kutudan alıp çantama dolduruyorum ve okula zamanında gitmek için dışarı fırlıyorum.

Bursunun kesilmemesi için uğraşan bir üniversite öğrencisi olarak derslere en iyi şekilde devam etmeli ve odaklanmalıyım. Bu da başlı başına bir meydan okuma.

Ve ulaşım için özel bir aracımın olmaması ve sınırlı bir nakit kaynağımın olması yüzünden evden yürüyecek kadar erken çıkmam gerekiyor. Çoğu zaman, tempolu yürüyüş koşuya ve hatta koşmaya dönüşüyor.

Depresif okul kapılarına vardığımda, gergin bir endişe ve sporcu özgüveni havasıyla karşılanıyorum.

Her klişede olduğu gibi okulun futbol yıldızları bir araya gelmiş resim paylaşıyor, birbirlerine top atıyor ve dolaplarının önünde kızlarla sohbet ediyorlar.

Unutulanların ve yalnızların sessiz düşüncelerini bastıran kıkırdamalar ve yüksek erkek sesleri. Ben de ilk gruptanım.

İşim, sorumluluklarım ve eğitimim dışında özel hayatım için vaktim yok. Bu yüzden, hiç arkadaşım yok denecek kadar az. Ya da daha doğrusu hiç arkadaşım yok.

Derslerimde yanımda oturan ve beni rahatsız etmeyi seven çocuklar var. Ben belirli bir gruba ait olmayan biriyim.

4.0 not ortalamamı korumak için öğle yemeğimi ödev yaparak ve dışarıda kendi masamda ekstra iş yaparak geçiririm. Ve birkaç kişi beni ara ara biraz rahatsız eder.

Bir yıldır devam ettiğim bu üniversitede çok az sosyal temasta bulunduğumdan bazıları bu yalnız kızı biraz merak ediyordu. Ama aklımda başka şeyler var.

Ve eğitimim benim için son derece önemli.

İlk dersim Tarih. Kasvetli bir güne açılan pencerelerin yanındaki birçok boş masadan birini alarak kırtasiyelerimi çıkarıyorum ve kafamı tarih ders kitabıma gömüyorum.

"Öhö!" Önümden bir öksürük geliyor. Hayatım hakkında beni taciz etmeyi ve bir şeyler öğrenmeyi isteyen birkaç adama bakmak için kitabımı alçaltıyorum.

Hakkımda bilmedikleri şeylerden gizemli biri olduğuma inanıyorlar. Bir de bu okulda öğrencilerin yiyip yuttukları dedikodular. O kadar da haksız değillerdi.

"Merhaba," diye selamlayıp okumama devam ediyorum. Hayaletler gibi kaybolmalarını ya da şimdilik benim ortadan kaybolmamı ve artık herhangi bir sosyal temasla uğraşmak zorunda kalmamamı umuyorum.

Keşke üniversitede sadece profesörler ve ben olsaydık. Çok daha hızlı öğreneceğimi de sanıyorum.

Tabi ki her zaman çevrim içi okul imkanı var; ancak gerçek kütüphaneleri ve etkileşimli öğrenmeyi seviyorum. Çocuk konuşamadan sınıfın dikkatini çekmek için kapıyı sert bir şekilde kapatan profesör sınıfa giriyor ve kara tahtaya güven ve hakimiyetle yazmaya başlıyor.

Her ne kadar sadece geniş sırtını görsem de genç olduğunu söyleyebilirim. Muhtemelen üniversiteden yeniden mezun olmuştu. Saçları kumlu sarı bir renk. Bir zamanlar tanıdığım bir adama çok benziyordu.

Uzun zaman öncesine ait bir adam, ya da nasıl bir his. Neredeyse iki yıl oldu. Hayatıma devam etmeye çalışsam da onunla ilgili anılarım hâlâ devam ediyor. Nasıl olmaz ki?

O benim ilk aşkımdı ve hayatımı büyük bir şekilde değiştirmişti. Astronomik bir şekilde.

"Benim adım Bay Parker, yeni tarih profesörünüz,” diyor.

Gözlerim yüzünü görünce bir nefes alıyorum. Bir zamanlar sevdiğim, hâlâ sevdiğim adam sınıfın önünde duruyor. Yeni profesörüm.

Işık çenesine vuruyor ve açık mavi gözleri yeni, belki de ilk öğrencilerinin yüzlerine bakıyor. Bana bakana kadar. Ve tüm vücudu donuyor.

Ve etrafımızdaki her şey durmuş gibi oluyor.

Ve gözleri artık anlayamadığım duygularla doluyor.

Gözleri daha önce bana bakarken parladığı gibi parlıyor. Beni sevdiğini söylediğindeki gibi. Sadece dört aydır çıkmıştık ama o zamanlar her şey çok önemliymiş ve yükseltilmiş gibiydi.

On sekiz yaşındayken geçen o dört ay, olabilecek en önemli şey gibi görünüyordu. Şu an çekmek zorunda kaldığım sonuçları göz önünde bulundurursak belki de öyleydi. Pişman olabilecek değildim.

Aramızdaki yakınlığa dikkat çekmemek için gözlerini kaçırdığını görüyorum.

Kapıdan içeri girdiğinde sergilediği kararlı ve iddialı soğukkanlılığı geri kazanarak biraz öksürüp derse başlıyor.

Sesini tekrar dinlemek neredeyse kulaklarım için yatıştırıcı bir müzikti ama tabi ne yaptığını ve ne kadar şerefsiz olduğunu hatırlıyorum. Benden mesajla ayrılmıştı.

Sonra da tüm aramalarımı görmezden gelmişti.

Çok uzun zaman önce olmamasına rağmen o zamanlar saftım. Sanki başka bir hayattı.

Gözleri sürekli bana dönüyor. Ben onun gözlerinden kaçınırken gözümün ucuyla fark ediyorum.

Konsantre olmaya çalışıyorum ama profesör eski erkek arkadaşım olunca derse odaklanmak inanılmaz derecede zor.

Jace, Jason Parker. Tanıştığımız zaman öğrenciydi. Şimdi o benim profesörüm ve ütülü bir gömlek ve kot pantolonu ile tarz yapmıştı. Düşünmediğim ya da düşünmemeye çalıştığım çok çekici tarzı.

İnkar etmek istesem de inkar edilemez derecede seksi ve beni, daha önce etkilediği gibi etkiliyor.

Lisede daha son sınıfta bile değildim ve o da olgun bir üniversite öğrencisiydi (ya da ben öyle sanmıştım) ve bana gösterdiği ilgiyi uyuşturucu gibi çekmiştim.

Ve onu çılgınca sevmeme bayılmıştı. Ben toydum, o da öyleydi. Ama sanki tanrı gibiydi, birlikte olmanın imkansız olduğu bir adamdı.

Ve bana beni sevdiğini söylediğinde, sanki duyduklarım kutsaldı.

Ayrıldığımızda ve sonunda ilişkimizin ne olduğunu anladığımda, onun cennetten düşme bir yaratık olmadığını fark ettim. Dürüst olmak gerekirse daha çok şeytanla karşılaştırılabilirdi ama o da değildi.

O sadece bir erkekti, hâlâ sadece bir erkek. Yine de ilişkimiz iyiydi, en azından ben öyle düşünmüştüm. Derindi. Tüm zamanımı onunla ya da onu düşünerek geçirirdim.

Tüm ders boyunca hayaller kurduğumu fark ettiğimde notlarımı okumaya ve Jace'in, yani Bay Parker'ın söylediklerini yakalamaya çalıştım. Ders bitiyor ve gözleri yine üzerimde.

Bay Parker'la sınırlar, aramızda olanları ortaya dökmek ve sınıf değiştirmek hakkında konuşmak gerektiğine karar veriyorum.

Herkes çıktıktan sonra kapıyı dikkatlice kapatıyor ve kollarımdaki kitaplarımı göğsümde toplayarak masasına yaslandığımı fark ediyor. Ve gözleri tam olarak göğsüme düşüyor.

Onun dikkatini çekmek için öksürüyor ve gözlerimi devirerek alay ediyorum. Gördüğüm kadarıyla hâlâ aynı azgın pislik.

Masasına oturmasıyla ona tepeden bakıyorum. Elime dokunmaya çalışıyor ama çekiyorum.

Bu çocuk, bu adam, eski erkek arkadaşım. Neredeyse iki yıl önce korkakça bir mesajla terk etti.

Başının etini yiyeceğimi, benden ayrılmaması için yalvaracağımı ya da ona benzer bir şey düşünmüştü. Ama ona söylemem gereken bir şey vardı.

Beni terk etmesinden bir gün önce öğrendiğim ve aklıma alamadığım bir şey.

Çocuğuna, kızına hamile olmam.

Ve şimdi karşımda duruyor bebeğimin babası.