Gül'ün Savaşı

Deanna, bir gülün sapından çıkan dikenin narin tenine saplanmasıyla yüzünü buruşturdu.

Rahatlamak için parmağını dudaklarına götürdüğünde dilini metalik bir tat süsledi.

Hiç böyle bir hata yapacak biri değildi, ama havada dönen bulutlar ve hafif gök gürültüsü dikkatini dağıtmıştı.

Dünyada, çok sevdiği kalesinin bahçelerinden daha huzurlu bir yer olmadığına inanıyordu, ama yukarıda kararan gökyüzü farklı bir hikaye anlatıyordu.

Zilin sesini duyduğunda alarma geçti.

Deanna sadık hizmetkarı Mary'nin ona doğru koşarak çılgınca el salladığını gördü.

Prensese yetiştiğinde nefesi kesildi ama konuşmayı başardı.

"Kral! Baban, kral!”

Deanna'nın kanı çekildi.

Deanna başka bir kelime daha beklemeden, makasını bırakıp aceleyle şatoya gitti.

Babasının odasına yöneldi.

İçeride göreceği şeyden korkarak kapıyı hafifçe tıklattı.

"Girin," dedi sert bir ses.

Deanna içeri girdi ve büyük yatağa doğru iki kez reverans yaptı.

Odanın tek ışığı, sönmekte olan ateşten geliyordu.

Deanna titredi. Alevler bile soğuk görünüyordu.

Babası yatağın perdesinin arasından, "Sevgili Deanna'm," diye fısıldadı. Büyük yatağında çok küçük görünüyordu.

Deanna, "Nasılsın baba?" diye sordu.

"Sence nasıl, seni aptal kız," diye çıkıştı içeri girmesini isteyen ses. "Ölüyor."

Deanna, babasının yatağının ucunda oturan kadına döndü. Kırmızı, cömert bir elbise giymiş ve boynuna ateş ışığında parıldayan mücevherler takmıştı.

"Merhaba, Kraliçe Anne," diye yanıtladı Deanna. Kraliçe, kocasına döndü.

Deanna bir vazoya doğru ilerleyerek, "Baba, sana taze çiçekler getirdim," dedi.

Eski, solmuş aranjmanı çıkarıp yerine taze kesilmiş gülleri koydu.

Kraliçe kibar bir şekilde hapşırdı ve burnunu bir mendille kapattı.

Deanna gülümsemesini bastırdı.

"Teşekkür ederim, canım." Kral gülümsedi.

Elini ona uzattı ve Deanna ona yaklaşmak için çiçekleri bıraktı.

Babasının parmakları onunkilerle buluştu. Tutuşu, Deanna çocukken onu başının üstünde tutan güçlü ellerin neredeyse gölgesiydi.

"Sen çiçekleri her zaman benim sevdiğimden daha çok sevdin," diye kıkırdadı kral.

Deanna onun ne söylediğini duymak için eğilmek zorunda kaldı. Onu hiç bu kadar zayıf görmemişti.

"Senin gibi bir kralın çocuğu olduğum için çok mutluyum, baba."

Deanna endişesini gizlemeye çalışarak gülümsedi.

Kraliçe ona tiksinti dolu bir bakış attı.

"Kraliçem." Kral ona döndü.

"Bize biraz izin verir misin? Deanna ile yalnız konuşmak istiyorum."

Kraliçe ayağa kalkarak, "Hizmetçilere bakmam gerek," diye yanıt verdi . "Biri bu haneyi yönetmeli."

Deanna mahremiyet için minnettardı.

Kapı gereğinden biraz daha sert kapandı. Deanna bir an kapıya baktı.

Kral, kızının dikkatini tekrar çekerek, "Bu kadar sert bir biçimde büyüdüğün için üzgünüm," dedi.

Deanna, babasının elini sıkarak, “Hayır, Baba,” diye yanıtladı. "Herhangi bir piç prensesin hak etmeyi umabileceğinden daha fazlasına sahip oldum."

"Sen benim kızımsın ve kız kardeşlerin kadar varissin," diye temin etti kral onu.

Gerçekten de cömert bir kral ve babaydı.

Ancak Deanna kraliçenin çocuğu değildi ve bu nedenle asla Albareller’den Kral Harold Harrell’ın meşru kızı olarak görülemezdi.

"En çok senin için endişeleniyorum," diye devam etti kral.

"Neden?"

"Daha fazla buralarda olmayacağım..."

Şimdi bile nefes almak için konuşmayı bırakması gerekiyordu ve Deanna bu fırsatı onun sözünü kesmek için kullandı.

"Baba, böyle şeyler söylememelisin." Konuşurken Deanna'nın kalbi sıkıştı.

Babası haftalardır hastaydı ve son birkaç gündür daha da kötüye gitmişti.

Kale doktorları krallarına yardım edemeyecek durumdaydılar.

"Sus Deanna, bırak da bitireyim," diye yanıtladı kral.

"Evet, Majesteleri."

Kral onun yanağını okşamak için elini kaldırdı. "Daha fazla buralarda olmayacağım."

Duraksama.

Babasının gözlerinin içine bakan Deanna, onun haklı olduğunu biliyordu. Bu, fitilinin sonuna kadar yanmış bir balmumunun titrek alevini izlemek gibiydi.

Kral devam etti, "Bildiğin gibi, kraliçe, kardeşin Lamont'un taç giyme törenine kadar hüküm sürecek."

Deanna nedenini hiçbir zaman anlayamasa da Prens Lamont ondan kraliçenin ettiği kadar nefret ediyordu. Diğer üvey kardeşleri ise ona aileleri gibi davranıyordu.

Deanna, Kraliçe Anne ile sıcak bir ilişki geliştirmekten uzun zaman önce vazgeçmişti, ancak yine de Lamont'un olgunlaştıkça daha açık yürekli olacağını umuyordu.

Prens, taht için sıradaydı, ancak yirmi beş yaşına gelene kadar yönetemeyecekti, yani Kral Harrell ölürse kraliçe beş yıl boyunca tek hükümdar olacaktı.

Deanna, babası konuşurken gözyaşlarını tutamadı.

“Rosaline, annene aşık olduğum için beni asla affetmedi…”

Deanna sessiz kaldı. Babası annesinden nadiren söz ederdi ve söz ettiğinde de Deanna teker teker her heceye tutunurdu.

"Ben gittiğimde kinini senden çıkaracağından korkuyorum," diye bitirdi. Konuşma çabasına ara verirken gözleri kapandı.

Deanna bu hikayeyi hizmetçilerden, köylülerden, herkesten duymuştu.

Deanna'nın annesi, Kraliçe Rosaline'in nedimelerinden biriydi.

O ve kral birbirlerine aşık olmuş ve bir ilişkiye başlamışlardı.

Kraliçe sadakatsizliklerini umursamamıştı ama birbirlerine olan aşkları kabul edilemezdi.

Aşk, basit bir ilişkiden çok daha güçlüydü.

Kraliçe zeki biriydi ve bir kadının, elinde sevgi varken büyük bir etkisi olduğunu biliyordu.

Deanna'nın annesini saraydan kovmaya çalışmıştı ama kral buna izin vermemişti.

Artık çok geçti.

Hamileydi.

Deanna'nın annesi doğum sırasında öldüğünde, bebeği alışılmış olduğu gibi akrabalarına göndermek yerine, kral çocuğu talep etmiş ve ona Deanna adını vermişti.

Kraliçe, veraset çizgisini korumak için üvey kızının yeterince büyüdüğünde bir manastıra gönderilmesini sağlamak istedi.

Ancak Deanna'nın babası aynı fikirde değildi. Kızını, kardeşleri gibi bir varis ilan etti.

Deanna kendini alışılmadık bir durumda buldu; çünkü kralın varisi ve onun gözünde kardeşleriyle eşit olmasına rağmen, geleneksel yasalara göre hala gayri meşru bir çocuktu.

Krallık, Deanna'yı hayatının erken dönemlerinde öğrendiği bir unvan olan "gayri meşru prenses" olarak tanıyordu.

Büyürken, Deanna alışılmadık bir çocuktu.

Krala, kaleyi çevreleyen köye kadar sık sık eşlik ederdi.

Köylüler onun güzelliğine ve cömertliğine aşık olmuşlardı. Ya da her fırsatta ona öyle söylediler.

Deanna, şifacılardan, hastalara yardım etmek için kullandıkları ilaçları öğrenmek için ona izin verilen tüm zamanını harcardı.

Her merhemin içeriğini ve yapıldıkları bitkileri nerede bulabileceğini öğrenmek istedi.

Bahçıvanları, hastalara yardım etmek için topladığı ve hasat ettiği faydalı bitkileri kale arazisine dikmeye ikna etti.

Şimdi bile hala hastaneye yardım etmek için kimseye belli etmeden köye gidiyordu.

Deanna dikkatini, yeniden gözlerini açan ve konuşmaya devam etmeye çalışan babasına verdi.

Tekrar ona yaklaştı.

Kral ona, "Sana bir koca bulmak için komşu krallıklara mektuplar gönderdim," dedi, "seni buradan uzaklaştırmak için. Böylece hayatını güvenli ve mutlu bir şekilde yaşayabilirsin."

"Ama baba, biliyorsun ki hiçbir asil benimle evlenmez," diye yanıtladı Deanna.

"Burada kalmamalısın Deanna," diye ısrar etti babası.

"Ama Albarel benim evim," diye yanıtladı.

Deanna babası olmadan bu krallığı düşünürken gözyaşları yanaklarından aşağı süzülmeye başladı.

“Evin yakında senin için tehlikeli bir yer olabilir. Sen aşkın bir ürünüsün, görev bilincinin değil. Bu nedenle, anlasan da anlamasan da kraliçe için bir tehditsin…”

"Ve o benim karım olsa da," diye devam etti, "başkasının rahminden çıkmış bir çocuğa acımaz. Hatta Lamont'un daha kötü olacağına inanmamı sağlayan nedenler var.”

"Genç ve pervasız, annesiyle aynı çekinceyi göstermiyor. Uyarımı dikkate al, çocuğum. Dikkatli olmalısın."

“Olacağım baba,” diye söz verdi Deanna. Ona sıkıca sarıldı, geceliğinin içinden kemiklerini hissetti.

"Seni seviyorum," diye fısıldadı, duygularını sakinleştirmeye çalışarak.

“Biliyorum, canım,” dedi babası.

Kralın nefes alış verişi her nefeste daha da zorlaşırken sessizce oturdular.

Deanna bunun babasıyla yapacağı son konuşma olacağından korkuyordu.

Ona bilmesini istediği her şeyi söylediğini biliyordu ama yine de söyleyecek daha çok şeyi olmasını diledi.

Sanki son bir mesajın aciliyeti, ölmesini bir gün daha geciktirebilirmiş gibi.

Çok geçmeden, kralın doktorları prensesi odadan kovdu.

Kraliçe, Lamont'la birlikte dışarıda bekliyordu. Kralın yatak odasının kapısının hemen dışındaki koridorda gizleniyorlardı.

Kraliçe orada asılı olan duvar halılarından birinin hasarını inceliyormuş gibi yaptı ama Lamont, Deanna odadan çıkarken onunla doğrudan göz teması kurdu.

Deanna, üvey annesinin yanından geçerken gözlerindeki yaşları siliyordu. Kraliçe yumuşak bir sesle konuştu.

"İşler değişecek, Deanna. Umarım hazırsındır."

Kuzeyde, Summoner Krallığı'nda bir haberci, eğilerek, kar beyazı saçlı, ince, yaşlı bir kadına rulo bir parşömen verdi.

Parşömeni alıp Albarel'in onu kapalı tutan mumlu mührünü kırarak, "Teşekkürler, Peadar," dedi Leydi Blanca. Kral Harold Harrel'in sağlık durumunun kötü olduğu her yerde biliniyordu ve Blanca, bu nazik ve kibar hükümdarın ölümünü düşünerek içini çekti.

Mektubu açtı. Gözleri sayfayı taradı.

Taht odasının kapısı açıldı ve kadın okumayı bıraktı.

"Merhaba, teyze. Nasılsın?" Yeğeni, elini sarı saçlarından geçirerek onu gelişigüzel selamladı.

"Bugün iyiyim."

"O mektup ne?"

"Seni ilgilendiren bir şey yok."

Yeğeni güldü, ama onun kaçamak tavrı karşısında kaşlarını hafifçe çattı.

Derhal, içeri giren ve tahta yaklaşan hizmetçisini geri çağırdı.

“Yak şunu,” dedi Leydi Blanca, mesajı geri vererek.

Genç kadının içinde bulunduğu kötü duruma acıdı ama ailesinin iyiliği her şeyden önce gelirdi.

Piç prenses, durumuyla tek başına yüzleşmek zorunda kalacaktı.