Bekle Beni

KYRA

“Beş! Dört! Üç! İki! Bir! Yeni Yılınız Kutlu Olsun!!!”

Yatak odamın penceresinden arka bahçedeki havai fişekleri seyrediyorum. Rengarenk ve göz alıcı görünüyorlar. Koruyucu ailem neredeyse her bayramda koca bir şenlik düzenliyor. Kasabadan bir sürü insan geliyor çünkü herkes Simpson ailesini seviyor. Neden mi? Simpson'lar insanların gönlünü fethetmekte üstlerine yok.

Ama ben öyle değilim.

Başlangıçta iyi gidiyordu. Sosyal hizmet görevlilerine kusursuz göründüler. Kocaman, şatafatlı bir beyaz evde yaşıyorlar. Beverly Hills gibi zengin semtlerde görebileceğiniz cinsten bir ev.

Küçük bir kasabada böyle bir ev görmek tuhaf kaçıyor. Bu da insanların bu aileyi sevmesinin bir başka sebebi. Ev adeta kasabanın kalbi gibi.

Simpson'lar bana güzel bir yatak odası verdiler ve beni pahalı bir özel okula yolladılar. Fena değil çünkü üvey kız kardeşim Lisa da oraya gidiyor ve onu seviyorum. Bana hep iyi davrandı.

Diğer Simpson'lar farklı. Nedenini bilmiyorum ama birden benden nefret etmeye başladılar. Sanki insanlar onları pohpohlamayı bırakınca beni yanlarına aldıklarına pişman oldular ve benden hoşlanmamaya başladılar. İyi davranma numarası yapmayı kestiler.

Lisa işleri kolaylaştırıyor. Annesi “şişmanlamamam” için tatlı yememe izin vermediğinde bana dondurma ve cips getiriyor. Ayrıca abisine benimle flört etmeyi bırakmasını söylüyor. Babası bana kızdığında beni korumaya çalışıyor.

Simpson'lara dört yıl önce, on üç yaşındayken taşındım. Ailem ve küçük kız kardeşim evimizde öldürüldü, ama ben o gece bir arkadaşımın evinde kalıyordum.

Her gün keşke evde olsaydım, kız kardeşimin yanındaki yatağımda olsaydım diye düşünüyorum. Her gün keşke onlarla birlikte ölseydim diye içim yanıyor.

Katiller hiç yakalanamadı. Polis bunun çete üyelerinin bir deneme ayini olduğunu düşünüyor. Sanırım sadece kötü şanstı. Bizim evi seçtiler ve hayatımı altüst ettiler.

Partide olup yeni yılı kutlamam gerektiğini biliyorum, ama yapamıyorum. Ailem olmadan her gün zor geçiyor, ama bayramlar en berbatı. Bu “kusursuz” aileyle kutlama yapmak zorunda kalıyorum. Bana kötü davranıyorlar ama başkalarına iyi görünmek için yanlarında tutuyorlar.

Dışarıdaki şenliği izlerken gözlerim doluyor. Bu hayattan bıktım. Eski hayatımı geri istiyorum, ya da hiç hayatım olmasın.

Kapım açılınca düşüncelerimden sıyrılıyorum. İğrenç üvey kardeşim Jason. Kapıyı çalmıyor. Jason genelde sadece popoma dokunup pis şeyler söylüyor, ama yakında daha beterine kalkışacağını seziyorum.

“İyi bir partiyi kaçırıyorsun, kardeşim,” diyor, şirin görünmeye çalışarak.

“Evet, eğlenceli görünüyor. Bu gece sadece yorgunum, ama mutlu yıllar!” Zoraki bir gülümsemeyle el sallıyorum, ama o sadece orada dikilip bana bakıyor.

“Partiye geri dön Jason. Yatmak istiyorum,” diyorum, biraz sinirli bir sesle.

Bana doğru yürüyor. O kadar yaklaşıyor ki nefesindeki alkol kokusunu alabiliyorum. “Bence asıl parti burada.” Ürkütücü bir şekilde sırıtıyor, vücuduma göz gezdirerek. Sadece bol bir tişört ve külot giyiyorum.

Geri çekiliyorum, o odadayken nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. Ağır parfümü ve ürkütücü sırıtışı midemı bulandırıyor. Yatağa oturup battaniyenin altına giriyorum, kendimi çok savunmasız hissediyorum. “Ne istiyorsun Jason?”

“Ne istediğimi biliyorsun Kyra.” Yatağıma oturup battaniyenin üstünden bacağımı sıkıyor.

“Asla olmayacak. Çık dışarı.” Elini itiyorum, bu onu kızdırıyor. Elini geri koyup daha sert sıkıyor, solgun tenimdeki koyu bir işaret bırakıyor. Aniden battaniyemi çekip külotumun üzerinden bana dokunuyor.

“Bu benim olacak; başka kimseye verme. On sekiz yaşına geldiğinde alacağım.” Beni tekrar sıkıyor, sonra odamdan çıkıp kapıyı çarparak kapatıyor, beni donmuş ve iğrenmiş halde bırakıyor.

Jason'dan kaçınmak için çok uğraştım. Ona gitmesini söyledim. Hatta iyi davranmayı bile denedim, ama durmuyor. Yakamı bırakmıyor. Buraya taşındığımdan beri beni istediğini açıkça belli etti. Bana sanki ona aitmiş gibi davranıyor, ama bu asla gerçek olmayacak.

Üç ay sonra, on sekiz yaşına girdiğimde ayrılıyorum. Garsonluk işimden kazandığım her kuruşu biriktirdim ve bu aileden uzaklaşmak için yeterli param var.

Lisa nasıl hissettiğimi biliyor ve bana yardım edeceğini söylüyor. Ama ne kadar yardım edebilir ki? Başının belaya girmesini istemiyorum. Zaten ailesi beni kötü gösterecektir.

Şimdiden duyabiliyorum: “Onun için her şeyi yaptık, kendi çocuğumuz gibi sevdik ve bize teşekkürü bu mu?”

Her neyse.

Oda boğucu geliyor, bu yüzden dışarı çıkmaya karar veriyorum. Simpson'lar kimlik sormayan bir bara yakın oturuyorlar. Bana acıyıp köşede yalnız içmeme göz yumuyorlar. Bazen bedava içki bile alıyorum.

Pijamalarımı çıkarıp siyah kot pantolon ve göğüslerimi güzel gösteren dar, uzun kollu kırmızı bir bluz giyiyorum. Sade kahverengi saçlarımı dağınık bir topuz yapıp çıkıyorum. Yani, ikinci kat penceremden atlayıp evin yanındaki ağaçtan indikten sonra çıkıyorum.

Bunu yaparken sadece bir kez ayak bileğimi incittim, ama değdi. Akşam Simpson'lardan kaçabileceğim tek zaman. İş veya okul dışında nadiren çıkmama izin veriyorlar.

Ama gece beni kontrol edecek kadar da umursamıyorlar—ki bu benim için sorun değil. Gece 1'den sonra elde ettiğim özgürlüğü seviyorum.

Loş bara giriyorum ve insanları görmek beni şaşırtıyor. Sadece kasabanın yaşlı ayyaşları değil; koca bir motosiklet kulübü var.

Dışarıdaki bütün o motorları nasıl görmedim? İnsanlar bana bakmaya başlayınca ürküp çıkmaya karar veriyorum. Kapıdan geri adım atıyorum ve sert bir şeye çarpıyorum. Bu nereden çıktı?

Dönüyorum, ama bir duvara bakmıyorum; şimdiye kadar gördüğüm en yakışıklı ama en ürkütücü adama bakıyorum. Ne kadar çekici olduğuna şaşırıyorum. Onun gibi sert, korkutucu görünümlü bir adama çekici demek garip olabilir, ama öyle. Gerçekten çok çekici. Boynu ve elleri dövmelerle kaplı, bazıları eski, bazıları yeni. Deri ceket ve kot pantolon giyiyor, ama göremediğim daha fazla dövmesi olduğunu tahmin edebiliyorum.

Sonra gözleri var. Parlak, yoğun mavi, o kadar parlak ki sanki içimi görebiliyormuş gibi hissettiriyor.

“Bu kadar çabuk mu gidiyorsun, melek?” diye soruyor, beni nefessiz bırakan bir gülümsemeyle—ve anlaşılan aptal da, çünkü nasıl konuşacağımı hatırlayamıyorum. Bu adamın gözlerinde kaybolmuşum. Sanki bütün bir galaksi görebiliyorum. Ya da belki de baktığım şey okyanusun en derin yerleri...

Dur, salya mı akıtıyorum?

“Ö-özür dilerim,” diyebiliyorum. Adam bana garip bakıyor, sanki kafası karışmış, belki de biraz kızgın.

“Burada olacak yaşta olamazsın,” diyor bana bakarken. Jason bunu yaptığında midem bulanıyor, ama bu yabancı yaptığında heyecanlanıyorum.

Bende ne var böyle? Bu adam benim için çok yaşlı ve korkunç olduğunu söylemiş miydim? Neden bu kadar korkunç bilmiyorum... Belki dövmeleri ya da kocaman kasları yüzündendir, ama aynı zamanda nazik görünümlü, neredeyse genç bir yüzü de var.

Ona bakarken yorgun göründüğünü fark ediyorum, bu onu biraz daha yaşlı gösteriyor. Ve mükemmel bir sakalı, mükemmel bir çenesi var. Dilimle dokunmak istediğim bir çene.

Aman Tanrım Kyra, kendine gel.

Aniden cesur hissederek bu düşünceleri kafamdan atıyorum.

“Buraya hep gelirim.” Gözlerimi devirerek arkamı dönüp bara geri yürüyorum, tanıdık bazı kasaba sarhoşlarından ve bir sürü motosiklet kulübü üyesinden gelen bakışları görmezden geliyorum.

Üç adım atıyorum, kalbim her seferinde daha yüksek sesle atıyor. Ama bara varmadan önce onu arkamda hissediyorum, varlığı beni titretiyor. Beni takip etmiş.

“Tehlikeli bir oyun oynuyorsun,” diyor, sesi alçak ve sert, konuşmaların gürültüsünü yarıyor.

Kendimi dönmeye zorluyorum, çenemi cesurca kaldırıyorum, ama onun karanlık, yoğun bakışı beni olduğum yere mıhlıyor. Eğiliyor, dudakları kulağıma o kadar yakın ki nefesini hissedebiliyorum. “Burası senin için fazla melek. Dön ve git, çok geç olmadan.”

Yüzümdeki sıcaklık öfkeye dönüşüyor ve midemde hissettiğim heyecanı görmezden gelmeye çalışıyorum. “Ben çocuk değilim,” diye yüksek sesle söylüyorum, “Ve senden korkmuyorum.”

Gülümsemesi büyüyor, ama artık mutlu değil. Daha karanlık. “Henüz korkmadın,” diyor sessizce, sesi bir uyarı gibi, “ama korkmalısın. Çünkü bir kere bu dünyaya girdin mi, çıkamazsın.”