Kızıl Görüş

Club du Sang'ın neon işareti görüş alanıma girdiğinde beklenti içinde titremeye başladım.

Yemek yemeyeli haftalar olmuştu ve vücudum artık çığlık atar bir hale gelmişti.

Çığlıklarını daha fazla görmezden gelemezdim.

Ön kapıya yaklaştım, attığım her adımda topuklu ayakkabılarım beton zeminde yüksek sesle yankılanıyordu.

Bu kulüp bu bölgede türünün tek örneğiydi.

Geri çevrilme riskini göze almak istemediğimden, her zaman saçma ve tamamen küçük düşürücü bulduğum kıyafet kurallarına uygun giyindim.

Fedai, vücudumun her santimini dikkatle değerlendirerek bana göz attı.

Dar, deri bir pantolon ile tehlikeli derecede düşük kesim bir üst giymiştim. Ayrıca uzun ve dağınık saçlarıma uyan kırmızı bir ruj kullanmıştım.

Bana bakmaya başladığında ben de çaresizliğimi kontrol altına almaya çalışarak gözlerimi ona diktim.

Oldukça iri cüsseliydi ama içeri girmemi engellemeye çalışırsa, şüphesiz canına okuyabilirdim.

Neyse ki, işler o noktaya gelmedi.

Uzun ve acı verici bir andan sonra, kapı çerçevesinin dışına çıktı ve beni sadece çakar lambalar tarafından aydınlatılan karanlık odaya yönlendirerek geçmeme izin verdi.

Ter ve alkol kokusu hemen burun deliklerimi doldurmuştu.

Kalp atışlarının ve elektronik müziğin sesi neredeyse ayırt edilemez düzeydeydi.

Bara giden yolda ilerlemeye başladım.

Alkol beni etkilemeyecekti elbette ama yine de kalabalığa karışmak için elimden gelenin en iyisini yapmak istedim.

Elimde bir içkiyle kalabalığın arasına geri döndüm.

Dans pistinde, uygun bir hedef için tarama yaparken, kalçalarım da tekno ritimle hareket etmeye başlamıştı.

Neyse ki mükemmel olanı bulmam pek de uzun sürmemişti.

İyi çalışılmış bir göz kırpmayla, onun dikkatini çektim.

Duman denizi ve dönen bedenler arasından bana doğru ilerlerken ürperdim.

Sonunda tam önümde durdu.

"Merhaba," dedim.

"Merhaba," dedi. "Acıkmış... görünüyorsun."

Yavaşça başımı salladım. "Açlıktan ölüyorum." Gözleri parladı. O da benim kadar şeytaniydi.

"İyi," dedi. "Ben..."

"İsimlerle vakit kaybetmeyelim," diye cevapladım. "Bu tamamen işlemsel."

On sekiz yaşından büyük, tatlı bir çocuğa benziyordu. Onun hakkında ne kadar çok şey bilirsem, bu o kadar zor olurdu.

Yanıp sönen ışıkların arasında yüzünü zar zor çıkarabiliyordum ve tam olarak istediğim de buydu.

Bana içten bir şekilde gülümsedi. "İyi, iyi. Hadi buradan gidelim," dedi ve elimi tuttu.

Ama beni ön kapıya doğru çekmek yerine, kulübün derinliklerine götürdü. Kadife bir perdeyi kenara itti ve küçük, loş bir odada ona katılmam için beni yönlendirdi.

Yüz yüze duruyorduk.

Neredeyse salyalarım akıyordu.

"Hangi havadasın?" diye sordu.

"Ne öneriyorsun?"

Gömleğinin kol düğmelerini açtı ve bileğinin altın gibi, esnek etini ortaya çıkararak bana uzattı.

Eğildim ama tam o anda kolunu geriye çekti.

"Bekle," dedi.

"Önce adını söyle."

"Ben Scarlett,” dedim, keskin dişlerimi gizleyemeden. "İzninle yapabilir miyim?"

"Lütfen yap."

Bir saniye daha harcamadan dişlerimi bileğine sapladım ve sıcak, lezzetli nektarı emdim.

Dünyada susuzluğumu gideren ve açlığımı dindiren tek madde.

Hayatta kalmak için ihtiyacım olan tek şey... ya da en azından ölümsüz kalmak için.

Onu içerek kendimi doyurdum, hafifçe uzaklaştım ve ağzımı sildim.

"İyileştir beni, Scarlett,” dedi nefes nefese.

İşlemi tamamlamanın zamanı gelmişti. Bana verdiklerine karşılık benim de ona bir şey vermem gerekiyordu.

Tekrar eğildim ve açtığım yarayı hassas bir şekilde yaladım.

İyileştirici tükürüğümdeki saf, narkotik coşkuya yenik düşerken gözleri tekrar kafasına dönmüştü.

Delinme izleri kaybolmaya başladı, ta ki beslenmenin tek kanıtı pürüzsüz cildindeki parlak kırmızı rujumun izi kalıncaya kadar.

Bilinci yerine gelirken, "Seni bir daha ne zaman görebilirim?" diye sordu.

"Bağlanma," diye cevap verdim, omzunu hafifçe okşayarak. "Vampirlerden iyi arkadaş olmaz."

Sonra topuğumun üzerinde döndüm ve diğer kan emiciler orada olduğumu fark etmeden kulüpten çıktım.

Kulüpte başarılı bir gece sayesinde tamamen doymuş şekilde, eski bir dönem evinin zemin katındaki daireme döndüm.

"Lillian!" Sade döşenmiş oturma odasına girerken seslendim ama oda arkadaşım hiçbir yerde görünmüyordu.

"LIL!" Daha yüksek sesle denedim. "Nerede..."

Sorumu bitiremeden birden önümde belirdi.

"Evet!" diye bağırdı. "Şu hâline bak, yine deri gaz borularını giymişsin!"

"Sana söyledim. Artık kimse onlara gaz borusu demiyor."

Lillian 1805'te ölmüştü. Bu yüzden, hayaletinin güncel moda terimlerine hakim olmasını bekleyemezdim.

"Çok daha sağlıklı görünüyorsun," dedi. "Beslenmelerin arasını bu kadar açmamalısın."

"Sadece o mekana gitmekten nefret ediyorum. Rowland ve takipçileri için bir oyun alanı gibi bir yer orası."

Rowland bölgedeki en güçlü meclis lideriydi.

Bir süre önce meclisine katılma davetini reddettiğime pek sevindiği söylenemezdi. Bu süreçte kulübe yaptığım birkaç pek de hoş olmayan ziyaret de olmuştu.

Ama güvenlik ve toplum yanılsaması için özgürlüğümden vazgeçmeye dayanamazdım.

Lillian, "Hepsinden nefret ettiğini biliyorum," dedi. "Ama açlığını gidermek için buradaki en iyi seçeneğin bu."

"Neler yaptın?" Diye sordum konuyu değiştirmek isteğiyle.

Tek cevabı hızlı ve kötü bir gülümsemeydi.

"Yine dairesine mi gittin?" diye sordum inanamayarak.

Lillian’ın, üst kattaki komşumuz Amir'e "musallat olmak" gibi bir huyu vardı.

O tek başına yemek yerken onunla mutfak masasında oturur, tıbbi ders kitaplarının üzerine eğilmişken omzunun üzerinden kitap okur ve onunla akşam haberlerini izlerdi.

"Lillian," dedim. "Zamanını, sahip olamayacağın bir adamla harcamayı bırak."

"Aramızdaki bağı anlamıyorsun! Çok fazla ortak noktamız var!"

"Beni ölümle utandırma."

Lillian'ın modern dili kullanımı beni eğlendiriyordu. Durumu kontrol altına almaya çalışırken kıkırdamaya başladım.

"Sadece incinmeni istemiyorum,” dedim, tonumu hafifleterek. "Dünyada bir sürü güzel ve ölümsüz varlık var."

"Bakın kim konuşuyor..."

Tam o anda, sabah ışığının oturma odasındaki pencereden içeri sızmaya başladığını gördüm.

Güneş beni hep derin bir bitkinliğe gönderirdi.

Sevgisiz hayatım hakkında başka bir konuşmadan kaçınmak için herhangi bir bahaneye sarılmak istedim ve umutsuzca esneyerek bodrumdaki yatak odama giden merdivene doğru yöneldim.

"İyi geceler Lillian."

"İyi o zaman. Ölümsüz bir kız kurusu ol," dediğini duydum.

"Olacağım," dedim. Örtünün altında süründüm ve gözlerimi kapattım.

Lillian dışında, son bin iki yüz yıldır az çok yalnızdım ve dürüst olmak gerekirse, bu benim tercihimdi.

Neden bu kadar çok açıklanamayan gücüm olduğunu haklı çıkarmaya çalışmaktan daha kolaydı... Hele ki nedenini kendim bile bilmezken.

Ertesi gün akşam saat altıda dairemden çıktığımda güneş hala ufukta batıyordu.

Kaşlarımı çattım ve koyu gözlüklerimi burnuma doğru ittim.

Tanıştığım diğer vampirlerin aksine, gün ışığında alev almıyordum.

Neden farklı olduğumu bilmiyordum ama o kadar uzun süredir hayattaydım ki artık anlamaya çalışmaktan vazgeçmiştim.

Ama yine de başım ağrıyordu ve etkileyici bir güneş yanığı olabilirdim.

Bu yüzden gece vardiyasında çalıştığım lokantayla ev arasındaki kısa yürüyüş için üniformamın üzerine uzun bir palto giymiştim.

Gece vardiyası benim programım için mükemmeldi.

Yaratıcı bir şekilde adlandırılmış olan Kahve Durağı, anlaşılabileceği üzere dünyanın en iyi kahvesini servis ettiğini iddia eden, şehirdeki ilginç bir işletmeydi.

İnsan içeceği içmemiştim ama yine de bunun doğru olduğuna inanmakta zorlanıyordum.

Sahibi Bernadette, üç yıl önce yeni bir kişilikle şehre taşındıktan sonra beni işe almıştı.

Her gün olduğu gibi, beni neşeli bir gülümsemeyle karşıladı, bulaşık makinesine bardakları yüklerken sarışın topuzu sallandı.

Ceketimi asarken ve gri önlüğümü bağlarken gülümsemesine karşılık verdim.

Sadece harika bir şekilde... normaldi.

Bernadette, ben tezgahın arkasındaki yerimi aldıktan sonra, o gün için çalışmasını bitirdi ve ayrıldı. Her zamanki gibi işe koyuldum.

Saat gece on sularıydı.

Akşam 10 civarında, lokanta müşterisi önemli ölçüde azalmıştı ve geriye sadece ücretsiz Wi-Fi kullanan birkaç öğrenci kalmıştı.

Masaları silerken, birden oluşan soğuk hava patlaması, kapıya doğru bakmama neden oldu.

İçeri giren genç adam, etrafa bakarken koyu renk saçlarını yüzünden geriye itiyordu.

Bana doğru yaklaştı. Boyu beni hayrete düşürmüştü. Günümüz standartlarına göre bile son derece uzundu.

"Herhangi bir yere oturabilir miyim?" diye sordu.

"Evet, elbette, istediğiniz yere."

"Teşekkürler," dedi. Kapıya en yakın masaya geçti.

"Size bir şey getirebilir miyim?" diye sordum.

"Kahve."

"Yiyecek bir şey ister misiniz?"

"Hayır teşekkürler..." Gözleri yakamdaki isimliğe doğru hızlıca kaydı, "Scarlett."

Yavaşça önüme düşen bir tutam saçımın rengine baktığında, dudaklarında oluşan küçük sırıtma dikkatimden kaçmamıştı.

"Yaratıcı ebeveynler, değil mi?" Bu ismi kendim seçmeme rağmen şaka yapmak için söylemiştim.

Aslında parlak sarı saçlı doğmuştum, İskandinavya'daki birçok kişi gibi. Atalarımın evi.

Saçlarım, vampir olduktan sonra kırmızıya dönüştü.

"Peki ya sen?"

"Nick," dedi. "Yaratıcı ebeveynler, değil mi?"

Ona buğulanmış bir sürahiden kahve servis ederken kıkırdadım.

Ama o gülümsemedi.

Gözlerini, yeni girdiği kapıya sabitlemeden önce kahvesinden bir yudum aldı, sanki tehlikeli biri içeri saldırmak üzereydi.

Bütün masaları silmeyi ve yerleri paspaslamayı bitirdiğimde, Nick kalan tek müşteriydi ve artık kapıyla olan bakış yarışmasından vazgeçmişti.

Onun yerine burnunu büyük, sert bir kitaba gömmüştü.

Öylesine dalmıştı ki, bardağını üçüncü kez doldurmak için yanına gittiğimde beni fark etmedi bile.

"Bu arada on dakika içinde kapatıyoruz," dedim.

Sesimi duyduktan sonra, kitabı kapattı.

Başlığı o zaman gördüm ve hemen şok içinde donup kaldım.

En son o kitabı tutan birini gördüğümde, birkaç dakika sonra kalbime bir kazık saplamaya çalışmıştı.

Aslında benim türüme karşı bir manifestoydu bu kitap.

Nefesim hızlandı.

Soğukkanlılığımı korumaya çalıştım ama beynimde tehlike sirenleri çalıyor, bana bir dövüşe hazırlanmamı söylüyorlardı.

Gerçek bir vampir avcısından birkaç santim uzakta duruyor olma ihtimaline yoğunlaşmıştım.